Domingo 4 de Coresma

9.3.13

Domingo 4 de Coresma - ciclo C

4º DOMINGO DE CORESMA - CICLO C

Primeira Lectura Xos 5, 9a. 10-12

LECTURA DO LIBRO DE XOSUÉ

O Pobo de Deus celebra a Pascua ao entrar na terra prometida

Naqueles días, díxolle o Señor a Xosué:

‑ "Hoxe quiteivos de enriba o oprobio de Exipto".

Os fillos de Israel acamparon en Guilgal e celebraron a Pascua no décimo cuarto día do mes, polo serán, nas chairas de Iericó.

No día seguinte á Pascua, comeron dos produtos do país: bolos ácimos e espigas torradas, no mesmo día.

E, ao día seguinte de comeren do froito da terra, cesou o maná, e en adiante xa non houbo maná para os fillos de Israel: aquel ano comeron do produto da terra de Canaán.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL Sal 33, 2-3. 4-5. 6-7

R/. (9a): Probade e vede o bo que é o Señor.

Bendigo o Señor en todo instante,

teño sempre na boca a súa loanza.

Eu gloríome no Señor:

que escoiten os humildes e se alegren.

Exaltade comigo o Señor,

loemos xuntos o seu nome.

Eu busquei o Señor, El respondeume,

libroume de todos os temores.

Contempládeo, e quedaredes radiantes,

os vosos rostros non os cubrirá a vergonza.

Este pobre clamou, e o Señor escoitouno,

librouno de todos os apuros.

Segunda Lectura 2 Cor 5, 17-21

LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS

Deus reconciliounos consigo por medio de Cristo

Irmáns:

Quen estea en Cristo é unha criatura nova: o que era vello, pasou. Velaí unha realidade nova.

E todo iso provén de Deus que nos reconciliou consigo por medio de Cristo e nos encomendou o servizo da reconciliación.

Pois Deus estaba en Cristo reconciliando o mundo consigo, non levando conta dos delitos dos homes e poñendo en nós a mensaxe da reconciliación. Somos, logo, embaixadores de Cristo, coma se Deus vos exhortase por medio noso.

Pedímosvolo por Cristo: deixádevos reconciliar con Deus. A aquel que non tiña nada que ver co pecado, Deus fíxoo pecado por nós, para que nós nos volvésemos nel xustiza de Deus.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

VERSÍCULO Lc 15, 18

Levantareime e irei onda meu pai e direille:

meu pai, pequei contra o ceo e contra ti.

Evanxeo Lc 15, 1-3. 11-32

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS

Este teu irmán estaba morto e reviviu

Naquel tempo, os publicanos e pecadores achegábanse a Xesús para o escoitaren. Por iso os fariseos e letrados murmuraban:

‑ Este acolle os pecadores e come con eles.

Entón Xesús contoulles esta parábola:

‑ Un home tiña dous fillos. O máis novo díxolle ao pai: "Papá, dáme a parte da herdanza que me corresponde". El repartiulles os seus bens. Días despois, este fillo recibiu todo xunto e marchou para un país remoto, onde malgastou a súa fortuna vivindo coma un perdido.

Despois de o gastar todo, houbo unha gran fame naquela terra, e empezou a pasar necesidade. Entón, acudindo a un natural do país, entrou a servir, e mandouno a unha granxa a coidar os porcos. Alí chegou a ter gana de encher o estómago coas landras que comían os porcos, pero ninguén llas daba.

Recapacitando, pensou: "Hai que ver! Cantos xornaleiros do meu pai teñen pan a fartar, e eu morro coa fame. Si, vou volver á de meu pai e voulle dicir: Papá, pequei contra o ceo e contra ti; xa non son digno de que me trates coma un fillo, trátame coma un xornaleiro".

Levantouse e volveu onda seu pai. Aínda estaba lonxe cando este, enxergándoo, saíu emocionado a recibilo, e botándoselle nos brazos, bicouno agarimosamente. O fillo exclamou: "Papá, pequei contra o ceo e contra ti, xa non son digno de que me trates coma un fillo".

Pero o pai díxolles aos seus criados: "Axiña, sacade a túnica mellor e vestídella; poñédelle un anel na man e calzado nos pés.

Preparade un cuxo cebado para comelo e facer unha gran festa. Porque este fillo meu estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo". E empezou a festa.

Pero resulta que o fillo máis vello estaba na leira e cando viña para casa, oíu a música e mailo baile. Chamou por un criado e preguntoulle que pasaba.

O criado contestoulle: "Éche que volveu teu irmán, e teu pai mandou matar o cuxo cebado por recuperalo san e salvo". Entón alporizouse moito, e non quería entrar.

Pero o pai, saíndo, intentouno convencer. El díxolle: "Tantos anos como levo servíndote sen che faltar nunca en nada, e nunca un cabrito me deches para troulear cos meus amigos; e agora resulta que vén ese teu fillo, que queimou os teus bens con mulleres de mala vida, e matas o cuxo cebado".

O pai contestoulle: "Meu fillo, ti sempre estás comigo e todo o meu é teu, que menos que celebrar unha festa cheos de alegría, xa que ese teu irmán estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo?".

Palabra do Señor R/. Loámoste, Cristo

CHAMADOS A SER EMBAIXADORES DA RECONCILIACIÓN NO MEDIO DO MUNDO

TOMADO DE: remoldapalabra.blogspot.com

SÍMBOLO CORESMAL

Continuamos desenvolvendo o sinal do colector de lixo que temos escollido para esta coresma. Neste cuarto domingo, botamos no noso colector todo canto nos impide entrar de verdade na invitación de Deus á reconciliación con El, cos irmáns e coas irmás. O noso colector será de cor morada e levará escrito: “Gustade e vede que bo é o Señor”.

PÓRTICO

Unha frase da carta de Paulo aos Corintios que escoitaremos hoxe no momento da Palabra sitúanos no cerne da celebración deste domingo de coresma. Paulo invitaba, e hoxe tamén nos dirixe a nós esa invitación, a deixarse reconciliar con Deus; a abrirse a acoller a Deus en nós, no corazón e na vida. En tempos duros e de tanta desesperanza para quen non ten traballo, para quen ve que xorden problemas e dificultades na súa familia, para quen descobre que a enfermidade lle rompe proxectos e ilusións, para quen se sente enganado por aquel/es aos que consideraba amigos e confiaba na súa palabra, para tantas e tantas persoas ás que a tebra asoma unha e outra vez na súa vida, as palabras invitándonos a deixarnos reconciliar con Deus, ábrennos a responder desde unha actitude de confianza e cambio, para que a xustiza, que todos tanto desexamos, vaia facéndose realidade ao noso redor.

Que esta oración que agora nos dispomos a compartir, siga a axudarnos a abrir camiños que nos leven a botar ao colector de lixo canto nos impide entrar de verdade nesta invitación de Deus á reconciliación con El e os irmáns.

O PERDÓN

· Porque a nosa racionalidade impídenos abrirnos á linguaxe relixiosa que nos achega a Deus desde os sinais da súa presenza en mans que se saúdan con confianza, ollos que se encontran con sinceridade e sorrisos que se mostran con sinxeleza, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á RECONCILIACIÓN.

· Porque o noso testemuño de vida non fai de nós auténticos embaixadores de Deus no medio dos irmáns e das irmás, CRISTO, QUE NOS ABRAMOS Á RECONCILIACIÓN.

· Porque nos custa moito recoñecer que necesitamos pedir perdón e tamén perdoar a quen se achega a nós buscando o noso perdón, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á RECONCILIACIÓN.

REMUÍÑO

ü Ao redor da necesidade de deixarnos reconciliar, xira o texto de Paulo que temos escoitado no momento da proclamación da Palabra. E se ben son moitas as veces nas que temos escoitado, tamén utilizado a palabra reconciliación, quizais o teñamos feito sen prestarlle toda a atención que merece. Reconciliarse non é algo que se queda na superficie de dicir unha palabra ou facer un xesto externo cara a outra persoa coa que a nosa relación se ten deteriorado; ao contrario, a reconciliación di sempre relación ao profundo de cada un/ha de nós, a canto non se pode apreciar visualmente. Reconciliarse é estar disposto a fundirnos no máis fondo de nós mesmos e, nun acto de sinceridade persoal e intelectual, recoñecer que hai cousas que pola nosa teimosía nos están a baleirar por dentro, facendo que a ilusión, a esperanza, a capacidade de atoparnos, e que os demais nos atopen, se vaia esgotando. Reconciliarse pide ser conscientes de que non é agochando o que non nos gusta como podemos encarar os problemas, dificultades e mesmo limitacións persoais. Cando un verdadeiramente quere recompoñer todo canto ten roto no seu interior, podemos dicir que estamos no camiño que nos leva á verdadeira reconciliación. Pero para iso necesitamos non pouca sinceridade, recoñecer como somos, sen aparentar, sen mostrarnos para quedar ben e que os demais pensen que somos xeniais, impolutos e sen tacha. A chamada de Paulo a deixarnos reconciliar con Deus, pasa, primeira e necesariamente, por reconciliarnos con nós mesmos, sabendo aceptarnos, nas nosas limitacións e tamén nas nosas capacidades. Sen querer aparentar o que non somos, pero tamén sen caer no extremo de pensar que non valemos nada. Reconciliarse é poñer as cousas no seu punto xusto, sen alardes, pero tamén sen complexos de inferioridade. Todos valemos, e valemos moito, inda que non valemos para todo. Saber distinguir ambas situacións xa nos vai poñendo en camiño. Un segundo eixo desta reconciliación, é a de descubrir a necesidade de reconciliarnos tamén cos demais, aqueles cos que día a día compartimos gozos e tristuras, proxectos e fracasos. E ha ser esta unha reconciliación real, concreta, que se vaia manifestando no xeito de prestarlles atención, de valorar canto din, de saber dicir non -desde o respecto que sempre supón a discrepancia- cando vemos que o que se di ademais de non responder á verdade, dana a quen vai dirixido. Reconciliarse, logo, é unha tarefa constante que nos pide non decaer, senón estar constantemente alerta, con capacidade crítica e sabendo que necesitamos estar a ben con nós, e desde a nosa aceptación saber valorar, escoitar e deixarnos acompañar polos demais. Unha vez asentados estes dous primeiros pasos, daremos o terceiro e derradeiro, consecuencia dos dous anteriores: deixarnos reconciliar por Deus. Porque Deus non é algo externo, afastado e distante de nós, a reconciliación con El, esixe e necesita a reconciliación cun mesmo e cos demais. Todo canto non nos leve a isto non é máis que superficialidade e aparencia. Pero a invitación de hoxe é ir ao profundo de cada un de nós, a ese momento no que afirmamos que nos atopamos diante da nosa conciencia, sen presións e sen ter que quedar ben con ninguén. Só nunha situación así poderemos entender que significa reconciliarse e se de verdade estamos nese camiño. A coresma non quere ser máis ca un medio para buscar e aproveitar ese momento no que nin nos enganamos a nós mesmos nin tampouco aos demais.

ü Como acabamos de escoitar tamén na parábola, o Pai bo, Deus, sempre está á nosa espera e cos brazos abertos, pero temos que ser nós os que nos poñamos en camiño e queiramos de verdade cambiar -reconciliarnos-. Se non estamos dispostos, El seguirá cos brazos abertos, pero nós non imos querer achegarnos ata El. O fillo pequeno, namentres non se deu conta disto, non puido comezar a súa transformación, o seu cambio. Deus estaba, pero el non quería achegarse ata El. Pola contra, o grande estaba presente, pero non desde unha disposición de acoller, senón a de esixir e crerse que como bo cumpridor merecía o seu premio. Verdade que nos soa este xeito de entender e facer as cousas?. Non actuamos nós moitas veces tamén así, crendo merecer recoñecemento, loanzas, bens … por estar, quedar e preocuparnos, negándolle aos demais e encirrando en nós xenreira contra deles?. Prestemos atención a esta parábola e poñámoslle como rostro identificador as nosas actitudes, os nosos pensamentos ou os nosos mesquiños intereses. Verdade que non estamos moi lonxe do que fixo o fillo maior?. Por que será que sempre temos na punta da lingua a frase: “eu merézoo, porque namentres el/es foron, eu quedei aquí e carguei con todo”?. Deixémonos reconciliar con nós e abandonemos as nosas propias pantasmas que non nos deixan ser felices, de xeito que academos tamén a reconciliación cos demais e con Deus.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Como Pai bo que saes ao noso encontro para ofrecernos a túa man de paz e misericordia, presentamos a nosa oración comunitaria dicindo xuntos: