Domingo Gaudete - ciclo C
3º DOMINGO DE ADVENTO - CICLO C
Primeira
Lectura Sof 3, 14-18a
Exulta,
filla de Sión; berra lediciosa, Israel,
Palabra do
Señor R/
Grazas a Deus
Deus é a miña
salvación,
Dádelle grazas ao
Señor e invocade o seu nome.
Cantádelle ao
Señor,
Segunda
Lectura Flp 4, 4-7
Irmáns:
ALELUIA Is 61, 1 (Cit. en Lc 4,
18)
Aleluia, aleluia.
Evanxeo Lc 3, 10-18
Naquel
tempo , a xente preguntáballe a Xoán:
Palabra
do Señor
R/. Loámoste, Cristo
A DEUS TAMÉN SE LLE REZA EN ZAPATILLAS. A DISIDENCIA FRONTE AOS PROFETAS DO “ESTILISMO”·
TOMADO DE: remoldapalabra.blogspot.com
Pórtico
Nos anteriores domingos, ao falar do Concilio Vaticano II, quixemos
presentar canto significaron os documentos sobre a Igrexa e sobre a
Revelación. Diciamos que o recoñecernos como Pobo e a necesidade de
alimentarnos da palabra de Deus eran dous aspectos fundamentais e
relevantes para a nosa vida como cristiáns. Neste domingo queremos
achegarnos ao documento no que o Concilio estuda e desenvolve o tema
da liturxia, é dicir, todo canto supón, mostra e axuda a celebrar e
expresar a fe de xeito que non só o entendamos, senón que tamén
participemos. Diante dun quefacer litúrxico no que non eramos máis
ca espectadores, o concilio insiste unha e outra vez na importancia
de recoñecermos participantes do que celebramos. Non estamos para
mirar, senón para unirnos como comunidade e facer da celebración
expresión da vida. E isto non pode realizarse se non é sentíndonos
comunidade que con gozo se reúne para expresar, celebrar e vivir a
fe, sendo tod@s participantes e facendo da celebración un momento de
vivencia persoal e comunitaria de canto sentimos e queremos agradecer
e compartir con Deus. Logo de escoitar tantas veces que a Deus non se
lle pode rezar en zapatillas, o concilio quere invitarnos a que
descubramos que a forza e a importancia da oración non está nin nos
zapatos nin no traxe, senón na disposición de cada un de nós a
poñernos na man de Deus, e a facelo xunt@s. Por iso lembraremos a
constitución sobre a Liturxia, a Sacrosanctum Concilium, onde entre
outras cousas, se nos invita a rezar na lingua propia, a lingua que
falamos na casa e cos veciños, porque esa tamén é a lingua que
entende Deus.
Que a celebración que comezamos sexa a mellor expresión da
invitación do concilio a facer da celebración litúrxica unha
verdadeira mesa de irmandade.
Perdón
- Porque moitas veces a nosa disposición a participar nas
celebración litúrxicas é rutinaria e pouco comunitaria, SEÑOR,
QUE A NOSA ORACIÓN NON CAIA NO INDIVIDUALISMO.
- Porque o noso esforzo por escoitar, coñecer e poñer en práctica
a Palabra proclamada nas celebracións é máis ben escaso, CRISTO,
QUE A NOSA ORACIÓN NON CAIA NO INDIVIDUALISMO.
- Porque inda que escoitamos e dicimos moitas veces a palabra
participar, cústanos facer das nosas celebracións momentos de
participación que enriquece e anima a nosa fe, SEÑOR, QUE A NOSA
ORACIÓN NON CAIA NO INDIVIDUALISMO.
Remuíño
Como nos di Sofonías, o Señor alédase en e con cada un de nós. E
faino cunha ledicia que non é enganosa, que non busca a comenencia,
senón a sinceridade. A ledicia que brota do fondo do que é e
significa Deus: amor, sinceridade, franqueza, gozo, colaboración,
entrega, xenerosidade... e que, na medida en que nós imos facendo
nosas estas actitudes, El vai estendéndose por todo canto somos e
facemos. Que gozo poder vivir e sentir esta presenza!. Unha presenza
que pouco a pouco vai configurando a nosa vida e invitándonos a
encher de todo canto nos axuda a descubrirnos con sensibilidade para
ir facendo posible que o amor nin se reduza a unha palabra baleira de
contido nin se identifique coa expresión, efémera, dun contacto
puramente físico. Amar e sentirnos amados por Deus, é o celme da
vida dun crente que non se pecha en si mesmo, senón que vai dando e
facendo partícipes do amor de Deus aos demais. Por iso o gozo e a
ledicia da que nos fala Sofonías. Por iso é tan grande o xúbilo
que sentimos, e non podemos gardalo dentro de nós, necesitamos
expandilo, anuncialo, compartilo ... solidarizalo. Esa é a nosa
tarefa e o noso compromiso sempre, pero especialmente neste tempo de
Advento.
Gritando con xúbilo, que non dando voces nin berrando, porque o
xúbilo sae do profundo e vai avanzando en nós ata mostrársenos no
brillo dos ollos, na expresión dos xesto, na modulación da voz...
no latexar do corazón que nos invita a non caer na somnolencia do
aburrimento e da desgana, Deus, que é Xubilo, quere aos que se
chaman amigos seus xubilosos. E se a vida é a mellor praza para ilo
manifestando, tamén necesitamos de pequenos espazos, de recunchos
cheos de sinxeleza e agarimo para celebrar esta chamada que Deus nos
fai. Un deles, que non o único, é a celebración. Unha celebración
que ha ser preparada e participada por tod@s os que nela están, sen
quedarnos ao marxe, sen estar nela como se fosemos simples
espectadores dunha representación que alguén fai para aplacar as
iras de Deus ou para abrandar o seu corazón. Non, a celebración ha
ser nosa, de tod@s os que nela participamos. Por iso recalca o
concilio o importante que é celebrar na lingua propia, a lingua que
utilizamos na casa, cos amigos e veciños; a lingua, que sempre é
vehículo de comunicación, ten que servirnos para falar,
comunicarnos, dialogar ou dirixirnos a Deus. E que mellor que facelo
naquela na que nos sentimos máis cómodos e na que podemos contar
como mellor sabemos o que nos pasa, o que sentimos ou do que nos
vemos necesitados. Conscientes disto, cantos participaron no concilio
Vaticano II, invitan a deixar atrás o latín –lingua que os que
participaban nas celebracións nin coñecían nin entendían– para
comezar a utilizar o que se chaman as linguas vernáculas, é dicir,
as linguas propias de cada lugar.
Asemade, neste camiño de renovar a
liturxia e de facela máis achegada á vida dos cristiáns, insisten
na importancia da participación, porque non imos a un espectáculo,
senón a participar dun encontro de oración e comunitario, no que
cada un pon o mellor de si mesmo e rompe coa tentación de deixar que
outros, por cartos ou oficio, o fagan no nome deles. E isto non se
aprende nun día nin dun momento para outro. É necesario ir
coñecendo e educándonos nesta chamada a facer das celebracións
momentos de comuñón e participación. Corresponde a aqueles que
acompañan e presiden as comunidades levar a cabo esta tarefa de
educar e renovar a vida litúrxica. Unha vida litúrxica que non está
nos ritos, por moi bonitos que sexan, senón en descubrir que é
Cristo o centro da nosa vida de fe, non os ritos nin os costumes. A
partires de aí, todo canto supoña resaltar esta centralidade de
Cristo responderá non só ao que pide o concilio, senón, e é o
máis importante, a ser máis fieis á súa invitación a seguilo. A
fe é un seguimento, non unha angustia nin unha culpabilidade
permanente, de aí a importancia dunha boa proclamación da palabra,
a elección axeitada dos cantos, a oración comunitaria que exprese o
que nos preocupa e o que necesitamos compartir; a sinxeleza dos ritos
e a necesidade de que tod@s participemos como membros activos da
Igrexa na celebración; o descubrimento do domingo como o día do
Señor -e non como unha imposición normativa e chea de medo e
culpabilidade-...., son tarefas que temos que coidar e promover.
Que mellor que revisar como cada un de nós ten acollido esta
renovación que hai cincuenta anos invitaba a realizar o concilio, e
que hoxe, cincuenta anos despois, segue sendo para moit@s unha
invitación descoñecida. Como nos dicía Xoán Bautista no Evanxeo
de hoxe: que facemos nós?. Busquemos sinceramente a resposta para
dignificar a liturxia, renovar as celebracións e participar nesta
preparación que cada vez nos achega máis ao Señor que vén, que xa
está a petar na porta. Abrámoslla!
Oración da comunidade
Como
nos di o concilio, é fundamental romper o individualismo da vida
cristiá para comezar a camiñar na súa dimensión comunitaria.
Respondamos a esta invitación, presentándolle ao Señor a nosa
oración e dicindo xunt@s:
QUE PARTICIPEMOS CON GOZO NAS CELEBRACIÓNS
Para que respondendo á chamada do concilio, a Igrexa non esqueza
nunca a importancia da participación dos segrares nas celebracións,
para que estas sexan fonte e cume da túa presenza, Señor. OREMOS.
QUE PARTICIPEMOS CON GOZO NAS CELEBRACIÓNS
Para que nas nosas comunidades esteamos sempre dispost@s a colaborar
e así conseguir unhas celebracións máis vivas, participativas e
expresivas da dimensión comunitaria da fe, OREMOS.
QUE PARTICIPEMOS CON GOZO NAS CELEBRACIÓNS
Para que a nosa disposición a participar nas celebracións rompa a
tentación de converternos en simples espectadores dun espectáculo
que outros representan para e por nós, OREMOS.
QUE PARTICIPEMOS CON GOZO NAS CELEBRACIÓNS
Grazas, Señor, por invitarnos a tomar conciencia da importancia de
que as celebracións litúrxicas sexan vivas, comprensibles e
sinxelas, expresión do que vivimos cada día e queremos poñer nas
túas mans. P.X.N.S. Amén.
Reflexión
(Lemos durante o momento da acción de grazas o esquema da S.C. Pode
ser este texto ou un que adaptemos para tal fin )
A grandes liñas, este é o esquema da Constitución sobre a reforma
da Liturxia:
1) Principios xerais para a reforma litúrxica: a importancia da
liturxia na vida da Igrexa; como promover a educación litúrxica e a
participación activa do clero e fieis; algúns criterios: combinar
tradición e progreso, dar prioridade á Sagrada Escritura, ao
comunitario, á participación activa.
2) Renovación da Eucaristía: simplificar os ritos, incrementar a
lectura da Biblia.
3) Renovación doutros sacramentos e sacramentais. O catecumenado de
adultos.
4) O ano litúrxico: importancia do domingo e das festas do Señor.
Centralidade da parroquia.
5) Renovación da música relixiosa: o canto gregoriano e o canto
popular.
6) Renovación da arte sagrada: máis beleza que suntuosidade.
En fin, aceptación dun calendario perpetuo, fixando a Pascua nun
domingo determinado.
Cantos
ENTRADA: Pedras vivas
LECTURAS: Vén axiña visitarnos
OFERTORIO: Sede o sal
COMUÑÓN: Volve, Señor
POWER
POINTS
Comentarios
Publicar un comentario