FICHA E LECTIO: Domingo 4 de Advento A
DEBUXOS DE: http://elrincondelasmelli.blogspot.com/
FICHA:
Deus connosco
(22 de Nadal de 2019)
Un filósofo non moi coñecido, que viviu a
comezos do século XIX, e que se apelidaba Krause, do que procede o
chamado krausismo español, ideou un sistema filosófico coñecido
como “pan-en-teísmo”, que non é o mesmo que “panteísmo”.
Este último, o panteísmo, defendería que todo é Deus. Mais o
“pan-en-teísmo” de Krause sostiña, polo contrario, que todo
está en Deus; non que todo sexa Deus.
En realidade, dicir que todo está en Deus no
debería soarnos como algo novo ou cousa recentemente inventada.
Trátase dunha idea moi antiga e, desde logo, moi cristiá. Aparece
con frecuencia en santo Agostiño e moitos outros importantes
pensadores cristiáns, tanto antigos como modernos. Podemos
imaxinarnos esta situación como algo semellante ó que lles ocorre
ós peixes que, sen dárense de conta, están dentro da auga, que
lles fai posible vivir e moverse. Semellante tamén ás pombas ou
gaivotas, que sen ser o aire, están no aire e poden vivir e voar
porque o aire as envolve e as enche de posibilidades. Os peixes e as
aves non son mar nin aire. Pero están no mar e no aire e participan
dalgunha maneira do modo de ser do aire ou do mar.
Xa nos Feitos dos Apóstolos aparece Paulo formulando algo
semellante a isto cando falaba sobre o modo como nos relacionamos
todos nós con Deus. Dicía Paulo: “Deus non está lonxe de cada un
de nós, porque nel vivimos, nos movemos e estamos”. Algo parecido,
como vedes, ó que lles ocorre ás aves e ós peixes en relación co
seu aire ou coa súa auga.
Coido que todo isto ten algo que ver coa primeira Lectura (do
profeta Isaías), que resulta moi apropiada para este tempo de
preparación para o Nadal de Xesús: “Velaí que a virxe está en
cinta e dá a luz un fillo, ó que lle pon de nome ‘Emmanuel’
(que significa ´Deus connosco’)”.
O tempo de Advento é un tempo de avivar a
conciencia deste estar “deus connosco”, dese achegamento tan
grande de Deus a nós, tal como celebramos no Nadal ó el
mostrársenos a nós na presenza engaiolante dun neno humano. Por
iso, Xesús non é só un ser humano máis, senón o lugar do
encontro máis íntimo que se pode imaxinar entre Deus e a
humanidade. Encontro tamén con toda a creación, que é a base e o
fundamento de todos e cada un de nós. Na aparición entre nós de
Xesús concéntranse, pois, divindade e humanidade dunha maneira
inconcibíbel e marabillosa. Paulo exprésao á súa maneira na súa
carta ós Romanos (na segunda Lectura de hoxe). Xesús Cristo, dinos
nela Paulo, “naceu como home da semente de David, pero foi
constituído fillo de Deus con pleno poder polo Espírito (Santo)
santificador”.
É dicir, seguindo co símil das aves e dos peixes, Xesús é un ser
humano coma todos nós, mais vive dunha maneira especial no
“Espírito” de Deus, no aire de Deus. A palabra “espírito”,
como ben sabedes, ten que ver co “aire” que respiramos e que nos
dá vida. Para Paulo ese “espírito” é Espírito santo, Espírito
“santificador”, Espírito divinizador.
De modo que en Xesús radica toda a nosa
salvación. O mesmo nome de “Xesús” significa, como ben sabedes
tamén, “Salvador”, ou máis exactamente, “Yahvé salva”,
“Deus salva”. Por que pode salvarnos Xesús e de feito nos quere
salvar e nos vai salvar? Pois porque el ten, como Fillo único e
benquerido de Deus Pai, todo o poder do Pai e todo o seu amor e
porque, ademais, é un máis de nós, igual en todo a nós,
absolutamente solidarizado connosco, por marxinada ou pobre que sexa
a situación dunha concreta persoa. El é absolutamente próximo a
nós, a todos nós, e ten poder infinito para nos liberar de todo
mal, incluída a liberación da morte ó concedernos a resurrección
para sempre. En resumidas contas, Xesús salva porque é “Emmanuel”,
é dicir, porque é “Deus connosco”.
É o mesmo que se nos di no famoso “Limiar” do evanxeo de Xoán,
cando se nos fala alí de Xesús como a “palabra” que Deus Pai
dirixe ó mundo, á humanidade toda. É unha palabra divina, pois
trátase dunha palabra, segundo se nos explica alí, que “vén de
Deus” e que, ademais, ¡marabilla das marabillas!, é “Deus”
mesmo, o Deus humanizado. Desta “palabra”, dísenos no evanxeo de
Xoán: “A palabra fíxose carne e plantou entre nós a súa tenda”.
Unha vez máis podemos admirar e loar a grandeza de Deus, o seu
marabilloso modo de ser e de se comportar. Deus sae en certo modo do
interior de si mesmo, da profundidade e inabarcabilidade da súa
divindade para se facer un máis entre nós sen deixar de ser o que
desde sempre é: o Deus absolutamente infinito.
Para Xoán, Xesús é a palabra que Deus dirixe ó
mundo. Unha palabra que, liturxicamente, e neste ano dentro de un par
de días (no próximo mércores, día 25), se vai facer carne e
presenza agarimosa entre nós. Sen el poder aínda falarnos (malia
ser a “palabra”!) como unha persoa que sabe xa falar, senón coma
un neno, mellor, coma un “infante”, é dicir, coma un “non
falante” (pois iso significa “infante”). Ben sabemos que os
nenos, coa súa soa presenza confiada, amorosa e risoña, suscitan
amor por si mesmos sen necesidade de palabras. En realidade, eles
falan tamén, mais cunha linguaxe chamada “non verbal”, é dicir,
non utilizando aínda palabras pertencentes a unha lingua concreta.
Tamén sabemos moi ben os adultos que os xestos,
os comportamentos, as olladas que se dirixen ou non se dirixen a unha
persoa determinada, os silencios ou calquera outra actitude coa que
nos relacionamos ou non nos relacionamos cos demais, poden falar máis
alto, dicir moito máis, có que expresamos ordinariamente coas
palabras do dicionario. Por iso a vivencia e presenza mesma de Xesús
nacendo coma un marxinado, nunha familia con moi poucos medios, no
seo acolledor da natureza, fálanos moito máis clara e
convincentemente sobre os temas fundamentais do evanxeo que o máis
elevado discurso construído con fermosas palabras.
Deámoslle, pois, grazas a Deus Pai por ternos querido falar de si
mesmo por medio do seu Fillo da maneira como el o fixo no xa próximo
Nadal.
Manuel Cabada Castro
VER TAMÉN:
https://www.gruposdejesus.com/4-advento-a-mateu-118-24/
Comentarios
Publicar un comentario