FICHA E LECTIO - Inmaculada Concepción de María

LECTIO:

Muller escolleita

(8. XII. 2019)

Neste ano 2019, ó que lle faltan só pouco máis de tres semanas pra rematar, cae en domingo a festividade da Inmaculada, coincidindo esta tamén, de paso, co segundo domingo de Advento. De modo que nos imos centrar sobre todo na festividade mariana, aínda que sen esquecer o tempo litúrxico en que estamos, que é tempo de espera e esperanza, como así o foi tamén o tempo todo de María, á espera en primeiro lugar do nacemento do seu fillo Xesús e, ó final da súa absolutamente sorprendente vida, á espera da súa resurrección.

Así, pois, en relación coa festividade da Inmaculada Concepción, podemos dicir que María foi a primeira crente, a primeira cristiá. Con anterioridade incluso ós mesmos Apóstolos, en canto que creu na palabra de Deus dirixida a ela e aceptou con humildade o convite de Deus para ela ser nai de Xesús, o noso irmán maior. Por iso podemos chamala tamén Nai de Deus, nai da Igrexa e nai da esperanza.

Por esta fonda, íntima e inimaxinábel relación con Deus tiña que estar María lonxe de calquera forma de pecado dende o primeiro intre da súa existencia. É isto o que se quere en definitiva dicir cando falamos da “Inmaculada Concepción de María”. De aquí provén a súa grandeza. Ela é a “chea de graza”, tal como a invocamos na oración “Deus te salve, María, chea de graza...”. Porque se estar en “graza”, ter a “graza de Deus” significa estar a ben con Deus, non pode haber persoa humana no mundo coa que Deus poida estar máis a gusto ca coa que é a Nai de Xesús.

Agora ben, para ser María a “chea de graza” tivo que lle deixar, para dicilo dalgunha maneira, moito espazo a Deus para que el puidese habitar plenamente nela. Faise ela así pequena de todo, ata se converter na “escraviña” de Deus. Integramente dedicada ó seu servizo: “Velaquí a escrava do Señor”.

María era totalmente consciente de que para que Deus fixese nela as súas marabillas, as súas grandezas, non podía haber outro camiño có de ela non ser obstáculo algún á obra de Deus. É dicir: o de se recoñecer pequena ante a grandeza do poder e da bondade de Deus. Será así como María se converterá en verdadeiramente “grande”. Recoñecerao no seu fermoso himno do “Magníficat”, cando vai visitar a súa curmá. “Proclama a miña alma a grandeza do Señor, alédase o meu espírito en Deus o meu Salvador, porque ollou a humillación da súa escrava... O poderoso fixo obras grandes por medio de min”.

Neste sentido cómpre ter en conta, como xa algunha vez vos comentei, un detalle filolóxico que non carece de importancia. Refírome a que propiamente non deberiamos dicir sen máis de María que está “chea” de graza, senón que foi “enchida” (por Deus) de graza. Así o quere dar a entender Lucas cando escribe en grego “kejaritoméne”, que é unha forma verbal pasiva. Como se dixésemos: “Alédate, María, Deus encheute de graza”. Deste modo vén expresar Lucas que é sempre Deus o que toma a iniciativa, o que “enche”. Por iso María ten plena razón cando manifesta que foi Deus, non ela, quen fixo que nela xurdisen grandes marabillas.

Mais non deberiamos quedarnos aquí nesta obrigada loa de María Inmaculada pola grandeza que recibiu do noso Deus. Tampouco nos deberiamos limitar a lle agradecer a Deus as grandezas que realiza no mundo ó se facer fillo en Xesús dunha muller, María, que non por iso deixa de continuar a ser unha criatura humana como calquera de nós.

Porque a grandeza realizada por Deus en María é toda ela unha case incríbel mensaxe. Pois todas e todos estamos dalgún modo representados nela en canto “chea de graza”. A única diferenza está en que o que en María é xa “plenitude de graza”, en nós, en toda a humanidade, é un proxecto que está Deus aínda a realizar. Todos nós temos o mesmo destino: deixármonos encher pola sobreabundante graza de Deus, un destino no que María vai diante nosa. Para así formarmos xunto con ela unha mesma e única comunidade de amor a Deus Pai e de mutuo amor entre todos nós.

Ese vén ser o destino do que nos fala o apóstolo Paulo na carta ós Efesios, cando nos di alí: “Deus Pai bendiciunos con toda bendición espiritual, en Cristo”. Deus “escolleunos para sermos santos e sen mancha [é dicir, “in-maculados”]”. Estamos “predestinados polo Pai a sermos fillos adoptivos seus”. Fomos “prelixidos... para sermos imaxe da súa gloria”.

Agora ben, que significado concreto ten todo isto para nós, alén de recoñecermos e agradecermos este grandioso destino que Deus nos ten preparado?

Coido que a grandiosidade desta festa da Inmaculada está en que nos pon de manifesto que cando unha persoa se entrega en corpo e alma a Deus, pode el facer nela e con ela verdadeiras marabillas. Pode convertela, como ocorre en María, en vivo e sorprendente instrumento de salvación para moitos.

María foi así a que nos trouxo ó mundo Xesús, que significa Salvador. Foi ela a que, coa súa plenitude de graza, puido ter no seu colo o desexado de tódalas nacións, o Deus feito home. Foi ela a que no seu fillo Xesús nos deu a posibilidade dunha fraternidade universal con tódalas persoas. E non imaxinemos María como unha muller fóra do normal, recluída no interior de si mesma coma se o peso da súa gran dignidade a paralizase. Pois ela entendeuse sempre a si mesma como a “escraviña” de Deus, como muller sinxela, pobre, dilixente e traballadora, fiel coma ninguén a Deus e ós demais, espallando entre todos o amor que ela recibira de Deus. Como podería ser doutra forma a nai de Xesús, daquel que naceu e viviu toda a súa vida entre xente sinxela e pobre e identificándose con ela?

Manuel Cabada Castro

VER MÁIS:
https://www.gruposdejesus.com/festa-inmaculada-concepcion-a-lucas-126-38/