Homilía do Papa Francisco na misa da Natividade do Señor

TOMADO DE: https://www.aciprensa.com

FOTO: Daniel Ibáñez (ACI)

«O pobo que camiñaba na escuridade viu unha grande luz » (Is 9,1). Esta profecía da primeira lectura realizouse no Evanxeo. De feito, mentres os pastores velaban de noite nos seus campos, «a gloria do Señor envolveunos co seu resplandor» (Lc 2,9). Na noite da terra apareceu unha luz do ceo. Que significa esta luz xurdida na escuridade? Suxírenolo o apóstolo Paulo, que nos dixo: «Porque se viu a graza de Deus». A graza de Deus, «que era fonte de salvación para todos os homes» (Tt 2,11), envolveu ao mundo esta noite.

Pero, que é esta graza? É o amor divino, o amor que transforma a vida, renova a historia, libera do mal, infunde paz e alegría. Nesta noite, o amor de Deus mostrouse a nós: é Xesús. En Xesús, o Altísimo fíxose pequeno para ser amado por nós. En Xesús, Deus fíxose Neno, para deixarse abrazar por nós. Pero, podemos aínda preguntarnos, por que san Paulo chama "graza" á vinda de Deus ao mundo? Para dicirnos que é completamente gratuíta. Mentres que aquí na terra todo parece responder á lóxica de dar para ter, Deus chega gratis. O seu amor non é negociable: non fixemos nada para merecelo e nunca poderemos recompensalo.

Manifestouse a graza de Deus. Nesta noite decatámonos de que, aínda que non estabamos á altura, El fíxose pequenez para nós; mentres andabamos ocupados nos nosos asuntos, El veu entre nós. O Nadal lémbranos que Deus segue amando a cada home, mesmo ao peor. A min, a ti, a cada un de nós, El dinos hoxe: "Ámote e sempre te amarei, es precioso aos meus ollos". Deus non te ama porque pensas correctamente e te comportas ben; El ámate e basta. O seu amor é incondicional, non depende de ti. Poida que teñas ideas equivocadas, que fixeses das túas; con todo, o Señor non deixa de amarte. Cantas veces pensamos que Deus é bo se nós somos bos, e que nos castiga se somos malos? Pero non é así. Aínda nos nosos pecados continúa amándonos. O seu amor non cambia, non é quisquilloso; é fiel, é paciente. Este é o agasallo que atopamos en Nadal: descubrimos con asombro que o Señor é toda a gratuidade posible, toda a tenrura posible. A súa gloria non nos cega, a súa presenza non nos asusta. Naceu pobre de todo, para conquistarnos coa riqueza do seu amor.

Manifestouse a graza de Deus. Graza é sinónimo de beleza. Nesta noite, redescubrimos na beleza do amor de Deus, tamén a nosa beleza, porque somos os amados de Deus. No ben e no mal, na saúde e na enfermidade, felices ou tristes, aos seus ollos vémonos fermosos: non polo que facemos senón polo que somos. Hai en nós unha beleza indeleble, intanxible; unha beleza irreprimible que é o núcleo do noso ser. Deus lémbranolo hoxe, tomando con amor a nosa humanidade e facéndoa súa, "desposándose con ela" para sempre.

De feito, a «gran alegría» anunciada aos pastores esta noite é «para todo o pobo». Naqueles pastores, que certamente non eran santos, tamén estamos nós, coas nosas fraquezas e debilidades. Así como os chamou a eles, Deus tamén nos chama a nós, porque nos ama. E, nas noites da vida, a nós como a eles dinos: «Non temades» (Lc 2,10). Ánimo, non hai que perder a confianza, non hai que perder a esperanza, non hai que pensar que amar é tempo perdido! Nesta noite, o amor venceu ao medo, apareceu unha nova esperanza, a luz amable de Deus venceu a escuridade da arrogancia humana. Humanidade, Deus ámate, fíxose home por ti, xa non estás soa!

Queridos irmáns e irmás: Que facer ante esta graza? Unha soa cousa: acoller o don. Antes de ir en busca de Deus, deixémonos buscar por El. Non partamos das nosas capacidades, senón da súa graza, porque El é Xesús, o Salvador. Poñamos a nosa mirada no Neno e deixémonos envolver pola súa tenrura. Xa non teremos máis escusas para non deixarnos amar por El: O que sae mal na vida, o que non funciona na Igrexa, o que non vai ben no mundo xa non será unha xustificación. Pasará a un segundo plano, porque fronte ao amor excesivo de Xesús, que é todo mansedume e proximidade, non hai escusas. A pregunta que xorde en Nadal é: "Déixome amar por Deus? Abandónome ao seu amor que vén salvarme?".

Un agasallo así, tan grande, merece moita gratitude. Acoller a graza é saber agradecer. Pero as nosas vidas a miúdo transcorren lonxe da gratitude. Hoxe é o día adecuado para achegarse ao sagrario, ao belén, ao pesebre, para agradecer. Acollamos o don que é Xesús, para logo transformarnos en don como Xesús. Converterse en don é dar sentido á vida e é a mellor maneira de cambiar o mundo: cambiamos nós, cambia a Igrexa, cambia a historia cando comezamos a non querer cambiar aos outros, senón a nós mesmos, facendo da nosa vida un don.

Xesús maniféstanolo esta noite. Non cambiou a historia constriñendo a alguén ou a forza de palabras, senón co don da súa vida. Non esperou a que fósemos bos para amarnos, senón que se deu a nós gratuitamente. Tampouco nós podemos esperar que o próximo cambie para facerlle o ben, que a Igrexa sexa perfecta para amala, que os demais nos teñan consideración para servilos. Empecemos nós. Así é como se acolle o don da graza. E a santidade non é senón custodiar esta gratuidade.

Unha fermosa lenda conta que, cando Xesús naceu, os pastores corrían cara á gruta levando moitos agasallos. Cada un levaba o que tiña: uns, o froito do seu traballo, outros, algo de valor. Pero mentres todos os pastores se esforzaban, con xenerosidade, en levar o mellor, había un que non tiña nada. Era moi pobre, non tiña nada que ofrecer. E mentres os demais competían en presentar os seus agasallos, el mantíñase apartado, con vergoña. Nun determinado momento, san Xosé e a Virxe víronse en dificultade para recibir todos os agasallos, sobre todo María, que debía ter en brazos ao Neno. Entón, vendo a aquel pastor cunha man chea de nada e outra cousa de ningunha, pediulle que se achegase. E púxolle a Xesús nas súas mans. O pastor, tomándoo, deuse conta de que recibira o que non se merecía, que tiña entre os seus brazos o agasallo máis grande da historia. Mirouse as mans, e esas mans que lle parecían sempre baleiras convertéronse no berce de Deus. Sentiu amado e, superando a vergoña, comezou a mostrar a Xesús aos outros, porque non podía só quedar para el o agasallo dos agasallos.


Querido irmán, querida irmá: Se as túas mans che parecen baleiras, se ves o teu corazón pobre en amor, esta noite é para ti. Manifestouse a graza de Deus para resplandecer na túa vida. Acóllea e brillará en ti a luz do Nadal.