FICHA E LECTIO: Domingo 3 de Advento A
LECTIO:
Somos sementes
(15 decembro 2019)
O tempo de Advento ten, como ben sabedes, unha certa ambigüidade en
canto que por un lado podemos dicir que principalmente se refire á
espera da festa de Nadal -do nacemento do Señor-, mais por outra
banda faise tamén alusión á derradeira vinda do Señor á fin dos
tempos, cando o Cristo glorioso restaure definitivamente tódalas
cousas.
Por iso, é dicir, por esta que chamo “ambigüidade” do tempo de
Advento, a actitude de espera e de esperanza na vinda de Xesús en
Nadal vén sendo tamén unha especie de aprendizaxe da actitude que
deberiamos ter sempre, durante todo o ano, durante toda a nosa vida,
ata o noso definitivo encontro co Señor.
Temos que ter, polo tanto, actitudes de espera, de esperanza, de
alegría e de paciencia sempre, durante toda a nosa vida. Trátase
dunha especie de cóctel de actitudes aparentemente difíciles de
harmonizar, pero que constitúen de feito a sustancia mesma da nosa
vida. Proclámao para todos, tamén para nós, o profeta Isaías
cando nos di cousas como as que acabamos de escoitar na primeira
Lectura: “Ponde firmes os xeonllos que tremen”. “Collede ánimo,
non temades”. “Velaí chega o voso Deus, El mesmo, e
salvaravos”. “Os rescatados do Señor ... conseguirán ledicia e
felicidade, pois o sufrimento e o pranto fuxirán”.
Para un cristián que cre na mensaxe de Xesús coa forza que nos dá
a súa graza, a vida enteira é coma un día no que hai de todo:
chuvia, nubes brancas e escuras, sol que nos amosa ás veces
claramente a súa face, quenturas e friaxes. Días que teñen tamén
as súas noites, mais noites que esperan a chegada do rei sol, que
indefectibelmente chegará para que alume o novo día. Esta
comparanza reflicte algo do que nos quere ensinar o tempo de Advento.
Algo semellante nos vén anunciar a carta de Santiago da segunda
Lectura. Estamos todos envoltos nun proceso que non remata e ó que
deberiamos a cotío estar abertos. É un proceso semellante ó que se
ten que someter toda semente que queira frutificar e sobrevivir alén
de si mesma, mais manténdose ela mesma dunha forma nova, superior,
como planta vizosa e produtora de novas sementes. Este é o misterio
da vida, de toda vida, que leva consigo procesos difíciles e
complicados como o noso enfermar e o finar, por máis que o proceso
real non remate aí. Proceso que require paciencia, esforzo,
confianza, esperanza. Santiago dínolo na súa carta desta fermosa
maneira: “Tede paciencia, irmáns, deica a volta do Señor.
Reparade en como o labrego, coa esperanza posta nos preciosos froitos
da terra, agarda con paciencia as augas temperás e as serodias. Tede
tamén vós paciencia e collede folgos, porque o Señor axiña
chegará”.
O tempo de Advento convídanos, pois, a sermos
“sementes”. Mais sementes conscientes do que nos pasa en canto
sementes que somos, conscientes dos cambios e procesos que ocorren en
nós e que nos han levar a unha vida máis plena, máis verdadeira.
Un gran de millo ou de trigo non sabe o que lle pasa cando se
converte en semente, cando cae na terra, na escuridade, na humidade,
nas chuvias, neves ou fríos da invernía que lle veñen enriba. Un
gran de trigo ou de millo non pode saber nin crer, non pode sufrir,
nin esperar. Nós, en cambio, podemos saber e sentir todo iso. Esa é
a nosa diferenza e a nosa grandeza. Ese é o noso misterio, que nos
asemella a Xesús na súa vida, nos seus padecementos, morte e
resurrección.
Este Xesús, guieiro e modelo noso, é o que nos pon hoxe diante dos
ollos o evanxeo de Mateo. Dísenos nel que Xoán Bautista é loado
por Xesús en canto “preparador” da súa Boa Nova. Pero só, e
nada máis, en canto “preparador” ou iniciador do novo camiño de
Xesús.
Sabemos ben que o Bautista se centrou no labor de
achanzar en certo modo o terreo para os seu oíntes poderen escoitar
con proveito a mensaxe de Xesús. A linguaxe do Bautista era unha
linguaxe de penitencia, de conversión, de temor ó xuízo de Deus.
Un Deus concibido aínda sobre todo como castigador ou vingador.
Xesús amósase, polo contrario, como “alegre
anunciador” da Boa Nova, da alegre noticia. Como aquel que se
presenta a si mesmo como “liberador” de todo mal, de toda
limitación, como destrutor da morte, pois a resposta de Xesús ós
discípulos do Bautista é esta: contádelle a Xoán que “os mortos
resucitan”. Mais teñen tamén que informar Xoán Bautista -segundo
lles encarga Xesús- que el, Xesús, toma partido polos pobres, polos
necesitados e marxinados da sociedade. Contádelle que “ós pobres
se lles está a anunciar a Boa Nova”. É dicir, Xesús preséntase
a si mesmo ante os discípulos de Xoán -para que llo comuniquen a
el- coma o que, a diferenza de Xoán, vén amosarnos un Deus que nel,
en Xesús, está aí non para condenar, senón para salvar, para amar
e dar a súa vida por todos, para proclamar e construír esperanza,
para sufrir cos que sofren e aledarse cos que se aledan.
Comprenderedes ben así por que o papa Francisco,
na súa primeira encíclica ou Exhortación de hai xa algúns anos,
nos falaba tanto da “alegría”, da alegría que todo cristián
ha ter. O mesmo título da encíclica dicíao así: “Evangelii
Gaudium”, é dicir, a alegría do
Evanxeo. Este escrito do papa comeza así: “A alegría do Evanxeo
enche o corazón e a vida enteira dos que se atopan con Xesús. Os
que se deixan salvar por El son liberados do pecado, da tristeza, do
baleiro interior, do illamento. Con Xesús Cristo sempre nace e
renace a alegría. Nesta Exhortación quero dirixirme ós fieis
cristiáns para convidalos a unha nova
etapa evanxelizadora marcada por esa alegría”.
O papa dinos que se trata dunha “nova” etapa
de evanxelización, aínda que estea de feito -polo que antes
comentei- en perfecta continuidade coa presentación de si mesmo que
lles fai Xesús ós discípulos de Xoán Bautista para que lle leven
a el a resposta de Xesús. Aquí está tamén a razón pola que Xesús
-aínda que faga unha gran loanza do Bautista ó dicir del que é
“moito máis ca un profeta” e que “ningún nado de muller fora
meirande ca el”- engada a continuación que, malia dicir iso do
Bautista, “o máis pequeno no reino dos ceos era meirande ca el”,
có Bautista.
Convertámonos, pois, a esta “alegre” e
liberadora esperanza da Boa Nova, verdadeiramente “nova”, de
Xesús.
Manuel
Cabada Castro
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario