Ficha e Lectio: Domingo 3 de Advento A
ADAPTADO DE: http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es/
LECTIO:
DOMINGO III DE ADVENTO
(Ano A: 11 Nadal
2016)
O tempo de Advento ten, como ben sabedes, unha certa
ambigüidade en canto que por un lado podemos dicir que principalmente se refire
á espera da festa de Nadal, do nacemento do Señor, mais por outro banda faise tamén
alusión á derradeira vinda do Señor á fin dos tempos, cando o Cristo glorioso
restaure definitivamente tódalas cousas.
Por iso, é dicir, por esta que chamo “ambigüidade” do
tempo de Advento, a actitude de espera e de esperanza na vinda de Xesús en
Nadal vén sendo tamén unha especie de aprendizaxe da actitude que debemos ter
sempre, durante todo o ano, durante toda a nosa vida, ata o noso definitivo
encontro co Señor.
Temos que ter, polo tanto, actitudes de espera, de
esperanza, de alegría e de paciencia sempre, durante toda a nosa vida. Trátase
dunha especie de cóctel de actitudes aparentemente difíciles de harmonizar,
pero que constitúen de feito a sustancia mesma da nosa vida. Proclámao para
todos, tamén para nós, o profeta Isaías cando nos di cousas como as que
acabamos de escoitar na primeira Lectura: “Ponde firmes os xeonllos que
tremen”. “Collede ánimo, non temades”. “Velaí chega o voso Deus, El mesmo, e salvaravos”. “Os rescatados do Señor ...
conseguirán ledicia e felicidade, pois o sufrimento e o pranto fuxirán”.
Para un cristián que cre na mensaxe de Xesús coa forza
que nos dá a súa graza, a vida enteira é coma un día no que hai de todo,
chuvia, nubes brancas e negras, sol que nos amosa ás veces claramente a súa face,
quenturas e friaxes. Días que teñen tamén as súas noites, mais noites que
esperan a chegada do rei sol, que indefectiblemente chegará para que alume o
novo día. Esta comparanza reflicte algo do que nos quere ensinar o tempo de
Advento.
Algo semellante nos vén anunciar a carta de Santiago da
segunda Lectura. Estamos todos envoltos nun proceso que non remata e ó que
deberiamos a cotío estar abertos. É un proceso semellante ó que se ten que
someter toda semente que queira frutificar e sobrevivir máis alá de si mesma,
mais manténdose ela mesma dunha forma nova, superior, como planta vizosa e
produtora de novas sementes. Este é o misterio da vida, de toda vida, que leva
consigo procesos difíciles e complicados como o mesmo morrer, aínda que o
proceso real non remate aí. Proceso que require paciencia, esforzo, confianza,
esperanza. Santiago dínolo na súa carta desta fermosa maneira: “Tede paciencia,
irmáns, deica a volta do Señor. Reparade en como o labrego, coa esperanza posta
nos preciosos froitos da terra, agarda con paciencia as augas temperás e as
serodias. Tede tamén vós paciencia e collede folgos, porque o Señor axiña
chegará”.
O tempo de Advento convídanos, pois, a sermos “sementes”.
Pero sementes conscientes do que nos pasa en canto sementes que somos,
conscientes dos cambios e procesos que ocorren en nós e que nos han levar a
unha vida máis plena, máis verdadeira. Un gran de millo ou de trigo non sabe o
que lle pasa cando se converte en semente, cando cae na terra, na escuridade,
na humidade, nas chuvias, neves ou fríos da invernía que lle veñen enriba. Un
gran de trigo ou de millo non pode saber nin crer, non pode sufrir, nin
esperar. Nós, en cambio, podemos saber e sentir todo iso. Esa é a nosa
diferenza e a nosa grandeza. Ese é o noso misterio, que nos asemella a Xesús na
súa vida, nos seus padecementos, morte e resurrección.
Este Xesús, guieiro e modelo noso, é o que nos pon hoxe
diante dos ollos o evanxeo de Mateo. Dísenos nel que Xoán Bautista é loado por
Xesús en canto “preparador” da súa Boa Nova. Pero só, e nada máis, en canto
“preparador” ou iniciador do novo camiño de Xesús. Sabemos ben que o Bautista
se centrou no labor de achanzar en certo modo o terreo para poderen os seu
oíntes escoitar con proveito a mensaxe de Xesús. A linguaxe do Bautista era
unha linguaxe de penitencia, de conversión, de temor ó xuízo de Deus. Un Deus
concibido aínda sobre todo como castigador ou vingador. Xesús amósase, polo
contrario, como “alegre anunciador” da Boa Nova, da alegre noticia. Como aquel
que se presenta a si mesmo como “liberador” de todo mal, de toda limitación,
como destrutor da morte, pois a resposta de Xesús ós discípulos do Bautista é
esta: contádelle a Xoán que “os mortos resucitan”. Mais tamén teñen que lle
informar a Xoán Bautista -segundo lles encarga Xesús- que el, Xesús, toma
partido polos pobres, polos necesitados e marxinados da sociedade. Contádelle
que “ós pobres se lles está a anunciar a Boa Nova”. É dicir, Xesús preséntase a
si mesmo ante os discípulos de Xoán para que llo comuniquen a el, como o que, a
diferenza de Xoán, vén amosarnos un Deus que nel, en Xesús, está aí non para
condenar, senón para salvar, para amar e dar a súa vida por todos, para
proclamar e construír esperanza, para sufrir cos que sofren e aledarse cos que
se aledan.
Comprenderedes ben así por que o papa Francisco, na súa
primeira encíclica ou Exhortación de hai só tres anos, nos falaba tanto da
“alegría”, da alegría que todo cristián
ha de ter. O mesmo título dela o anunciaba: “Evangelii Gaudium”, é dicir, a alegría do Evanxeo. Este escrito do
papa comeza así: “A alegría do Evanxeo enche o corazón e a vida enteira dos que
se atopan con Xesús. Os que se deixan salvar por El son liberados do pecado, da
tristeza, do baleiro interior, do illamento. Con Xesús Cristo sempre nace e
renace a alegría. Nesta Exhortación quero dirixirme ós fieis cristiáns para
convidalos a unha nova etapa
evanxelizadora marcada por esa alegría”.
O papa dinos que se trata dunha “nova” etapa de
evanxelización, aínda que estea de feito, polo que antes comentei, en perfecta
continuidade coa presentación de si mesmo que lles fai Xesús ós discípulos de
Xoán Bautista para que lle leven a el a resposta de Xesús. Aquí está tamén a
razón pola que Xesús, aínda que fai unha gran loanza do Bautista ó dicir del
que é “moito máis ca un profeta” e que “ningún nado de muller fora meirande ca
el”, engada a continuación que, malia dicir iso do Bautista, “o máis pequeno no
reino dos ceos é meirande ca el”, co Bautista.
Convertámonos, pois, a esta “alegre” e liberadora
esperanza da “nova” Boa Nova de Xesús.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS
Na nosa oración comunitaria de hoxe dicimos: Ven, Señor Xesús.
Todos: Ven, Señor
Xesús.
-
Ven á
túa Igrexa, Señor, para que nos enchamos do teu Espírito, da túa Boa Nova, e
sexamos así xeradores de esperanza e alegría para os demais:
Todos: Ven, Señor Xesús.
-
Ven,
Señor, ó noso mundo dividido, no que se asoballa a persoas e pobos, para que o
teu Reino lle dea esperanza á humanidade:
Todos: Ven, Señor Xesús.
-
Ven,
Señor, á nosa vida para que, iluminados pola luz do próximo Nadal, sexamos
tamén luz e abeiro de paz e consolo para os que sofren.
Todos: Ven, Señor Xesús.
Manuel
Cabada Castro
VER MÁIS:
Comentarios
Publicar un comentario