HOMILÍA PAPAL DO DÍA DE NADAL

TOMADO DE: https://www.aciprensa.com

«Apareceu a graza de Deus, que trae a salvación para todos os homes» (Tt 2,11). As palabras do apóstolo Paulo manifestan o misterio desta noite santa: apareceu a graza de Deus, o seu agasallo gratuíto; no Neno que se nos deu faise concreto o amor de Deus para connosco.

É unha noite de gloria, esa gloria proclamada polos anxos en Belén e tamén por nós hoxe en todo o mundo. É unha noite de alegría, porque desde hoxe e para sempre Deus, o Eterno, o Infinito, é Deus connosco: non está lonxe, non debemos buscalo nas órbitas celestes ou nunha idea mística; é próximo, fíxose home e non se cansará xamais da nosa humanidade, que fixo súa.

É unha noite de luz: esa luz que, segundo a profecía de Isaías (cf. 9,1), iluminará a quen camiña en terras de tebra, apareceu e envolveu aos pastores de Belén (cf. Lc 2,9).

«Os pastores descobren sinxelamente que un neno nos naceu» (Is 9,5) e comprenden que toda esta gloria, toda esta alegría, toda esta luz concéntrase nun único punto, nese signo que o anxo lles indicou: «Atoparedes un neno envolto en cueiros e deitado nunha manxadoira» (Lc 2,12).

Este é o signo de sempre para atopar a Xesús. Non só entón, senón tamén hoxe. Se queremos celebrar o verdadeiro Nadal, contemplemos este signo: a sinxeleza fráxil dun neno recentemente nado, a dozura ao velo recostado, a tenrura dos cueiros que o cobren. Alí está Deus.

Con este signo, o Evanxeo revélanos un paradoxo: fala do emperador, do gobernador, dos grandes daquel tempo, pero Deus non se fai presente alí; non aparece na sala nobre dun palacio real, senón na pobreza dun cortello; non nos fastos da aparencia, senón na sinxeleza da vida; non no poder, senón nunha pequenez que sorprende.

E para atopalo hai que ir alí, onde el está: é necesario reclinarse, abaixarse, facerse pequeno. O Neno que nace interpélanos: chámanos a deixar os enganos do efémero para ir ao esencial, a renunciar ás nosas pretensións insaciables, a abandonar as insatisfaccións permanentes e a tristeza ante calquera cousa que sempre nos faltará. Faranos ben deixar estas cousas para atopar de novo na sinxeleza do Neno Deus a paz, a alegría, o sentido da vide

Deixémonos interpelar polo Neno na manxadoira, pero deixémonos interpelar tamén polos nenos que, hoxe, non están recostados nun berce nin acariñados polo afecto dunha nai nin dun pai, senón que xacen nas escuálidas «manxadoiras onde se devora a súa dignidade»: no refuxio subterráneo para escapar dos bombardeos, sobre as beirarrúas dunha gran cidade, no fondo dunha barcaza repleta de emigrantes.

Deixémonos interpelar polos nenos aos que non se lles deixa nacer, polos que choran porque ninguén lles sacia a súa fame, polos que non teñen nas súas mans xoguetes, senón armas. ´`´`O misterio do Nadal, que é luz e alegría, interpela e golpea, porque é ao mesmo tempo un misterio de esperanza e de tristeza. Leva consigo un sabor de tristeza, porque o amor non foi acollido, a vida é descartada. Así sucedeu a Xosé e a María, que atoparon as portas pechadas e puxeron a Xesús nunha manxadoira, «porque non tiñan [para eles] sitio na pousada» (v. 7): Xesús nace rexeitado por algúns e na indiferenza da maioría.

Tamén hoxe pode darse a mesma indiferenza, cando Nadal é unha festa onde os protagonistas somos nós no canto del; cando as luces do comercio arrinconan na sombra a luz de Deus; cando nos afanamos polos agasallos e permanecemos insensibles ante quen está marxinado.

Pero o Nadal ten sobre todo un sabor de esperanza porque, a pesar das nosas tebras, a luz de Deus resplandece. A súa luz suave non dá medo; Deus, namorado de nós, atráenos coa súa tenrura, nacendo pobre e fráxil no medio de nós, como uno máis. Nace en Belén, que significa «casa do pan». Parece que nos quere dicir que nace como pan para nós; vén á vida para darnos a súa vida; vén ao noso mundo para traernos o seu amor. Non vén devorar e a mandar, senón a nutrir e servir.

Deste xeito hai unha liña directa que une o pesebre e a cruz, onde Xesús será pan partido: é a liña directa do amor que se dá e sálvanos, que dá luz á nosa vida, paz aos nosos corazóns.

Entendérono, nesa noite, os pastores, que estaban entre os marxinados de entón. Pero ningún está marxinado aos ollos de Deus e foron xustamente eles os invitados ao Nadal. Quen estaba seguro de si mesmo, autosuficiente quedou en casa entre as súas cousas; os pastores en cambio «foron correndo de présa» (cf. Lc 2,16).

Tamén nós deixémonos interpelar e convocar nesta noite por Xesús, vaiamos a el con confianza, desde aquilo no que sentimos marxinados, desde os nosos límites. Deixémonos tocar pola tenrura que salva. Achegar a Deus que se fai próximo, detengámonos a mirar o belén, imaxinemos o nacemento de Xesús: a luz e a paz, a pobreza absoluta e o rexeitamento.

Entremos no verdadeiro Nadal cos pastores, levemos a Xesús o que somos, as nosas marxinacións, as nosas feridas non curadas. Así, en Xesús, saborearemos o verdadeiro espírito de Nadal: a beleza de ser amados por Deus. Con María e Xosé quedemos ante a manxadoira, ante Xesús que nace como pan para a miña vida. Contemplando o seu amor humilde e infinito, digámosle grazas: grazas, porque fixeches todo isto por min.