Mensaxe do Papa Francisco para a Xornada Mundial das Misións 2016
Queridos irmáns e irmás:
O Xubileu extraordinario da Misericordia, que a Igrexa está
a celebrar, ilumina tamén de modo especial a Xornada Mundial das Misións 2016:
convídanos a ver a misión ad xentes como unha grande e inmensa obra de
misericordia tanto espiritual como material. En efecto, nesta Xornada Mundial
das Misións, todos estamos convidados a «saír», como discípulos misioneiros,
ofrecendo cada un os seus propios talentos, a súa creatividade, a súa sabedoría
e experiencia en levar a mensaxe da tenrura e da compaixón de Deus a toda a
familia humana. En virtude do mandato misioneiro, a Igrexa interésase polos que
non coñecen o Evanxeo, porque quere que todos se salven e experimenten o amor
do Señor. Ela «ten a misión de anunciar a misericordia de Deus, corazón
palpitante do Evanxeo» (Bula Misericordiae vultus, 12), e de proclamala por
todo o mundo, ata que chegue a toda muller, home, ancián, novo e neno.
A dimensión misioneira, ao pertencer á natureza mesma da
Igrexa, é tamén intrínseca a toda forma de vida consagrada, e non pode ser
descoidada sen que deixe un baleiro que desfigure o carisma. A misión non é
proselitismo ou mera estratexia; a misión é parte da "gramática" da fe, é algo
imprescindible para aqueles que escoitan a voz do Espírito que rumorea "ven" e
"ve". Quen segue a Cristo convértese necesariamente en misioneiro, e sabe que Xesús
«camiña con el, fala con el, respira con el. Percibe a Xesús vivo con el no
medio da tarefa misioneira» (Exhort. ap. Evangelii gaudium, 266).
A misericordia fai que o corazón do Pai senta unha profunda
alegría cada vez que atopa a unha criatura humana; desde o principio, el
diríxese tamén con amor ás máis fráxiles, porque a súa grandeza e a súa poder
ponse de manifesto precisamente na súa capacidade de identificarse cos
pequenos, os descartados, os oprimidos (cf. Dt 4,31; Sal 86,15; 103,8; 111,4).
El é o Deus bondadoso, atento, fiel; achégase a quen pasa necesidade para estar
preto de todos, especialmente dos pobres; implícase con tenrura na realidade
humana do mesmo xeito que o faría un pai e unha nai cos seus fillos (cf. Xr
31,20). O termo usado pola Biblia para referirse á misericordia remite ao seo
materno: é dicir, ao amor dunha nai aos seus fillos, eses fillos que sempre
amará, en calquera circunstancia e pase o que pase, porque son o froito do seu
ventre. Este é tamén un aspecto esencial do amor que Deus ten a todos os seus
fillos, especialmente aos membros do pobo que procreou e que quere criar e
educar: nas súas entrañas, conmóvese e estremécese de compaixón ante a súa
fraxilidade e infidelidade (cf. Os 11,8). E, con todo, el é misericordioso con
todos, ama a todos os pobos e é cariñoso con todas as criaturas (cf. Sal
144.8-9).
A manifestación máis alta e consumada da misericordia
atópase no Verbo encarnado. El revela o rostro do Pai rico en misericordia,
«non só fala dela e a explica usando semellanzas e parábolas, senón que ademais,
e ante todo, el mesmo a encarna e personifica» (Xoán Paulo II, Enc. Dives in
misericordia, 2). Coa acción do Espírito Santo, aceptando e seguindo a Xesús
por medio do Evanxeo e dos sacramentos, podemos chegar a ser misericordiosos
como o noso Pai celestial, aprendendo a amar como el ámanos e facendo que a
nosa vida sexa unha ofrenda gratuíta, un signo da súa bondade (cf. Bula
Misericordiae vultus, 3). A Igrexa é, no medio da humanidade, a primeira
comunidade que vive da misericordia de Cristo: sempre sente mirada e elixida
por el con amor misericordioso, e inspírase neste amor para o estilo do seu
mandato, vive del e dáo a coñecer á xente nun diálogo respectuoso con todas as
culturas e conviccións relixiosas.
Moitos homes e mulleres de toda idade e condición son
testemuñas deste amor de misericordia, como ao comezo da experiencia eclesial.
A considerable e crecente presenza da muller no mundo misioneiro, xunto á
masculina, é un signo elocuente do amor materno de Deus. As mulleres, laicas ou
relixiosas, e na actualidade tamén moitas familias, viven a súa vocación
misioneira de diversas maneiras: desde o anuncio directo do Evanxeo ao servizo
de caridade. Xunto ao labor evanxelizador e sacramental dos misioneiros, as
mulleres e as familias comprenden mellor a miúdo os problemas da xente e saben
afrontalos dunha maneira adecuada e ás veces inédita: no coidado da vida, pondo
máis interese nas persoas que nas estruturas e empregando todos os recursos
humanos e espirituais para favorecer a harmonía, as relacións, a paz, a
solidariedade, o diálogo, a colaboración e a fraternidade, xa sexa no ámbito
das relacións persoais ou no máis grande da vida social e cultural; e de modo
especial na atención aos pobres.
En moitos lugares, a evangelización comeza coa actividade
educativa, á que o traballo misioneiro dedícalle esforzo e tempo, como o
viñador misericordioso do Evanxeo (cf. Lc 13.7-9; Xn 15,1), coa paciencia de
esperar o froito despois de anos de lenta formación; fórmanse así persoas
capaces de evanxelizar e de levar o Evanxeo aos lugares máis insospeitados. A
Igrexa pode ser definida «nai», tamén polos que chegarán un día á fe en Cristo.
Espero, pois, que o pobo santo de Deus realice o servizo materno da
misericordia, que tanto axuda a que os pobos que aínda non coñecen ao Señor
atópeno e ámeno. En efecto, a fe é un don de Deus e non froito do proselitismo;
crece grazas á fe e á caridade dos evanxelizadores que son testemuñas de
Cristo. Aos discípulos de Xesús, cando van polos camiños do mundo, pídeselles
ese amor que non mide, senón que tende máis ben a tratar a todos coa mesma
medida do Señor; anunciamos o don máis fermoso e máis grande que el nos deu: a
súa vida e o seu amor.
Todos os pobos e culturas teñen o dereito a recibir a
mensaxe de salvación, que é don de Deus para todos. Isto é máis necesario aínda
se temos en conta a cantidade de inxustizas, guerras, crises humanitarias que
esperan unha solución. Os misioneiros saben por experiencia que o Evanxeo do
perdón e da misericordia pode traer alegría e reconciliación, xustiza e paz. O
mandato do Evanxeo: «Ide, pois, e facede discípulos a todos os pobos,
bautizándoos no nome do Pai e do Fillo e do Espírito Santo; ensinándolles a
gardar todo o que vos mandei» (Mt 28,19-20) non está esgotado, é máis,
comprométenos a todos, nos escenarios e desafíos actuais, a sentirnos chamados
a unha nova «saída» misioneira, como sinalei tamén na Exhortación apostólica
Evangelii gaudium: «Cada cristián e cada comunidade discernirá cal é o camiño que
o Señor lle pide, pero todos somos convidados a aceptar este chamado: saír da
propia comodidade e atreverse a chegar a todas as periferias que necesitan a
luz do Evanxeo» (20).
Neste ano xubilar cúmprese precisamente o 90 aniversario da
Xornada Mundial das Misións, promovida pola Obra Pontificia da Propagación da
Fe e aprobada polo Papa Pío XI en 1926. Por tanto, considero oportuno volver
lembrar as sabias indicacións dos meus predecesores, os cales estableceron que
fosen destinadas a esta Obra todas as ofertas que as dioceses, parroquias,
comunidades relixiosas, asociacións e movementos eclesiais de todo o mundo
puidesen recibir para auxiliar ás comunidades cristiás necesitadas e para
fortalecer o anuncio do Evanxeo ata os confíns da terra. Non deixemos de
realizar tamén hoxe este xesto de comuñón eclesial misioneira. Non permitamos
que as nosas preocupacións particulares encollan o noso corazón, senón que o
ensanchemos para que abarque a toda a humanidade.
Que Santa María, icona sublime da humanidade redimida,
modelo misioneiro para a Igrexa, ensine a todos, homes, mulleres e familias, a
xerar e custodiar a presenza viva e misteriosa do Señor Resucitado, que renova
e colma de gozosa misericordia as relacións entre as persoas, as culturas e os
pobos.
FRANCISCO
Comentarios
Publicar un comentario