Ficha e Lectio: Domingo 29 ORD C
FICHA:
LECTIO:
DOMINGO XXIX TEMPO ORDINARIO
(Ano C: 16 de
outubro de 2016)
Máis
dunha volta se alude no evanxeo de Lucas á importancia da oración e ás escenas
correspondentes nas que se nos presenta a Xesús retirándose ó monte a orar,
para falar co seu Pai-Deus e pai noso tamén. Xesús era o “benquerido”, o
infinitamente querido polo Pai e en ningún outro sitio –se podemos falar así-
se atoparía el máis a gusto ca con el, conversando co seu Pai Deus. Por outra
parte, a vida interior de Xesús tiña que ser necesariamente algo así coma un
intenso fervedoiro de vida e paixón intensa ante a tarefa de redención e
salvación ou liberación da humanidade que o Pai lle encomendara. Algo que nos
resulta totalmente imposíbel de imaxinar. Nese sentido a súa forza ou a súa
fonte reconfortante era o Pai Deus.
En
relación co texto do evanxeo de hoxe, nos escritos do especialista bíblico e
compañeiro xesuíta José Luis Sicre atopei ideas e datos que me resultan ben
axeitados para o comentario de hoxe. A eles vou referirme a continuación. Dinos
el que os cristiáns ós que Lucas dirixiu o seu evanxeo non tiñan moito costume
de rezar, posibelmente porque a meirande parte deles se converteran
recentemente do paganismo, “igual ca moitos cristiáns actuais que só se lembran
de Santa Bárbara canda hai tronada”. E a iso se debería a frecuencia coa que
Lucas se refire no seu evanxeo a moi diversos tipos de oración realizada por
diversos personaxes bíblicos relevantes e de maneira especial, exemplar e
eminente polo propio Xesús.
Polo
que parece, a comunidade á que Lucas se dirixía vivía angustiada , nunha “crise
moi grave”, que se podería ver en conexión co que a parábola de hoxe pon en
boca de Xesús ó falarnos el dos “seus elixidos, que claman día e noite”.
Para
unha certa comprensión da situación anímica daqueles cristiáns, que podería
asemellarse á de determinados grupos cristiáns ameazados e perseguidos tamén hoxe
en día (nas zonas de guerra en África, por exemplo), cumpriría ter en conta que
Lucas escribiu o seu evanxeo entre os anos 80 e 90 do século I e que foi
precisamente no ano 81 cando subiu ó trono o emperador Domiciano. Este
emperador romano perseguiu duramente os cristiáns tras promulgar a súa lei de
que “ningún cristián, unha vez traído ante un tribunal, quedase exento de
castigo se non renunciaba á súa relixión”.
Pois
ben, a parábola de Lucas acáelle moi ben a un contexto coma este de persecución
dos cristiáns, que en consecuencia claman xustiza “día e noite”. Trátese neste
sentido dunha parábola, como se nos di no comezo do texto de Lucas, “verbo da
necesidade de orar sempre, sen cansar”.
O
contraste entre a fachendosa e prepotente figura do xuíz desprezador tanto de
Deus como das persoas humanas e a outra humilde mais teimuda figura da viúva
que lle reclama xustiza é moi instrutivo para un cristián consciente da súa fe
nun Deus todopoderoso, que ademais é Pai, un verdadeiro pai agarimoso. O modo
de se relacionar a viúva pobre, día tras día e durante moito tempo, co xuíz ou
mandatario inxusto, reclamándolle xustiza, viña ser algo semellante (podemos
pensar) ó que hoxe en día ocorre nos chamados “escraches”, cos que se pretende
dar público testemuño dos prexuízos ocasionados polo presunto causante dos
mesmos e na súa propia presenza.
Se
o xuíz ou responsábel inxusto vai acceder ás demandas que se lle formulan por
puro cansazo e fastío, no caso da oración que lle diriximos a Deus Pai trátase
de algo moi distinto. El é Pai que nos quere, como quere a Xesús, fillo
benquerido del, mais tamén quen permitiu que Xesús pasase por moitas e duras
angustias vitais para lle facer finalmente, pese a todo, “xustiza a tempo”,
como se nos di no texto de Lucas.
Por
todo isto, a oración ten que ser durante toda a nosa vida non só lene brisa que
nos refrixera nun momento concreto e pasaxeiro, senón unha verdadeira
“necesidade” persoal e comunitaria, coma a do aire que precisamos respirar,
pois énos imprescindíbel para mantérmonos vivos. Unha necesidade, unha actitude
continua e constante nosa, ben conscientes de que de Deus endexamais podemos
prescindir e de que el, pese a todo, non nos deixará abandonados.
A oración procede da nosa fe en Deus e dános ó tempo confianza
nel, empuxándonos a practicar e loitar pola xustiza, ó revés de como se
comportaba o xuíz inxusto. Porque a oración ha ir sempre acompañada, como no
caso de Xesús, pola loita a prol da xustiza, por estarmos sempre ó lado dos
pobres e necesitados e non dos poderosos, dos “xuíces inxustos” que só se
preocupan dos seus e intereses.
Ben o formula dalgunha maneira o coñecido refrán de “a
Deus rogando e co mazo dando”. Polo tanto, orar e actuar. Ou, como di o lema de
San Bieito, “ora et labora”, “ora e traballa”. Unión orante con Deus e exercicio
concreto de evanxelización, anuncio da “boa nova” de Xesús. Así o facía Xesús e
así deberiamos facelo tamén nós. Traballar nós e contar tamén co traballo de
Deus por medio de nós. En formulación tamén de Santo Ignacio de Loyola, “facer
as cousas como se todo dependese de nós
e confiarlle a Deus o resultado coma se todo dependese del”. Son algo
así como as dúas alas coas que as aves do ceo poden voar seguras. Se teimamos
en voar cunha soa das alas, non faremos máis ca dar voltas sobre nós mesmos
para darnos de súpeto unha boa zoupada contra o chan.
Na Lectura do
Antigo Testamento vimos como os israelitas tiñan éxito na batalla contra os
amalecitas cando Xosué loitaba coa espada e, ó tempo, o xa velliño Moisés
erguía as mans, en sinal de oración, cara ó ceo pedindo a vitoria. O traballo
bélico e a oración residían aquí, como vedes, en persoas distintas. A oración
resultaba ser tamén neste caso eficaz, aínda que o mencionado experto bíblico
Sicre non deixa de sinalar con razón, algo ironicamente, que “a idea de usar a
oración para matar amalecitas non parece a máis evanxélica”. Algo semellante ó
que facía Moisés, aínda que por outra parte moi distinto, é o que se indica no
que os xesuítas chamamos o “Catálogo” anual, un libro onde figuran nomes e actividades
dos que vivimos nas diversas casas. Nel aparecen tamén compañeiros maiores ou
enfermos que non poden xa exercer ningunha actividade exterior, directamente
evanxelizadora. Con todo, ó lado do seu nome figura esta pequena frase: “Ora
pola Igrexa e pola Compañía”. É dicir: ora ou reza por cantos na Igrexa ou na
Compañía están aínda en situación de poderen exercer algún tipo de actividade
exterior, anunciando dunha ou doutra forma a “boa nova” de Xesús. Son orantes
“puros”, mais moi meritorios.
ORACIÓN DOS FIEIS
Invoquemos
ó Señor dicíndolle: APRÉNDENOS A ORAR!.
Todos:
APRÉNDENOS A ORAR!
- Dános, Señor, espírito de
comunidade e solidariedade con todos, para podermos orar conxuntamente dicindo
“Noso Pai!”.
Todos: APRÉNDENOS
A ORAR!
- Concédenos,
Señor, fe e esperanza no teu Reino para crer, esperar e orar sempre, a pesar
dos contratempos das nosas vidas.
Todos:
APRÉNDENOS A ORAR!
- Crea
en nós, Señor, un corazón misericordioso, perdoando de verdade a cantos nos
teñan ofendido e escoitándonos así ti tamén a nós.
Todos: APRÉNDENOS A ORAR!
Pedímoscho, Señor, en unión co Pai teu e Pai noso e o Espírito Santo que
nos mandaches. AMÉN.
Manuel
Cabada Castro
VER MÁIS:
Comentarios
Publicar un comentario