Ficha e Lectio - Domingo 30 ORD C
FICHA ADAPTADA DE : http://elrincondelasmelli.blogspot.com/
LECTIO:
DOMINGO XXX T. O.
(Ano C: 23 de outubro de
2016)
Outra
fermosa parábola de Xesús a de hoxe, unha vez máis referida por Lucas e só
Lucas, o infatigábel compañeiro do apóstolo Paulo. Graciñas, pois, de novo a
Lucas por este galano que nos fai para entendermos como ha ser o noso
comportamento con Deus, o noso falar con el e mailo noso desafogar o noso
corazón con el.
No
anterior domingo expúñanos Lucas a parábola daquela teimuda muller que acadou
que o xuíz inxusto se erguese por fin do leito para lle facer xustiza, pretendendo
con iso Xesús pór ante nós de relevo, como nos dicía Lucas, “a necesidade de
orar sempre, sen cansar”. Hoxe o tema é o modo como deberiamos dirixirnos ó
noso Pai Deus cando oramos, cando falamos con El.
O
fondo da cuestión é acadar clara conciencia de quen somos nós e de quen é e
como é o noso Deus. Xesús descúbrenos a Deus, ben o sabemos, como un
Deus-Pai-Nai que nos quere, que nos ten agarimo, que nos leva consigo no colo.
Non hai nena ou neno que se sintan máis felices e seguros que cando o pai ou a
nai os levan no seu colo. Esa protección amorosa crea nos fillos confianza e
fai tamén medrar neles a liberdade.
Ante
este Deus-Pai-Nai, que é amor e poder infinitos, somos durante toda a nosa vida
nenos pequenos. Mais isto non nos converte en temerosos, pusilánimes ou
apoucados, senón ó revés. É precisamente dese modo como podemos arriscarnos
ante as dificultades, loitar por espallar o ben, crear fraternidade e outras
moitas cousas boas máis. Por que? Porque ese Deus amoroso está sempre connosco.
Ou mellor, porque nós estamos sempre con el, sostidos por el, guiados por el.
Podemos
así entender bastante ben por que Xesús, na parábola de hoxe, non lle ten boa
lei ó fariseo no seu modo de proceder. O fariseo, ó se dirixir a Deus, non se
comporta con el coma un fillo cun pai-nai que o quere e que o está a soster en
todo intre en canto está a facer. O fariseo (ou calquera de nós se nos
comportamos ó seu xeito) só se apoia en si mesmo, nos seus presuntos méritos,
na súa suposta valía, no seu fiel cumprimento ata das minucias máis pequenas da
lei, na súa loada e ben vista competencia nos complicados asuntos das
prescricións legais. Diriamos que o fariseo é un convencido de ser un
especialista sobre Deus, sobre o que el quere e ordena. Por iso ten el clara
conciencia de ser distinto dos demais, de ser máis ca todos eles. É xustamente
por iso polo que fachendosamente, desde o interior de si mesmo e nada máis que
de si mesmo, lle dá grazas a Deus dicindo: “Douche grazas porque non son coma
os demais”. Pois estes, os demais, non son para el máis que a borralla, o lixo
do mundo. Eles non fan máis ca contaminar e deshonrar a suprema dignidade de
Deus e o modo puro de proceder de xentes sabias e acrisoladamente relixiosas
coma el mesmo, o fariseo.
Como
é doado ver, o fariseo (e calquera que se deixe atrapar por este modo de se ver
a si mesmo e de ver os demais) está totalmente cego para ver o interior das
persoas, o corazón. Tanto para afondar no seu propio corazón coma no do pobre
recadador de impostos, que non lonxe del, no mesmo templo, non fai máis ca
petar no propio peito, pedíndolle a Deus compaixón polo seu mal comportamento.
O contrapunto do fariseo, é dicir, o recadador de impostos non é, oficial ou
publicamente, senón un pecador máis dos moitos que hai por aí adiante e ós que
o presuntamente especialista en Deus, o fariseo, non se achegará máis ca para
tomar renovada conciencia da súa propia grandeza e da súa diferenza respecto deles.
Falando
de diferenzas, para Xesús hai evidentemente unha gran diferenza entre eles. Só
que esa diferenza en Xesús está decididamente a favor do recadador de impostos.
Por que? Pola mesma razón pola que a Xesús, é dicir, a aquel do que si podemos
dicir que é verdadeiramente especialista en Deus, non lle vai o comportamento do
fariseo. Porque o fariseo, na súa relación con Deus, non fai máis ca
presentarlle a el, na súa deturpada oración, o seu supostamente meritorio curriculum vitae, a súa presuntamente
excelente folla de servizos. O recadador de impostos en cambio non ten nada
diso, mais apóiase por iso mesmo no Deus que todo o sostén, no Deus do que sabe
e sente que é compasivo e misericordioso.
Resulta que aí está
precisamente a cerna, o núcleo, da mensaxe do evanxeo de Lucas: que Deus está
por enriba de leis, de normas ou de condenas; Deus é, ante todo, un Deus
liberador, non condenador; un Deus que ofrece confianza, amor e compaixón, de
maneira especial a aqueles que máis o precisan, é dicir, ós pobres, ós
marxinados política, social ou relixiosamente. O recadador de impostos, a pesar
do seu cargo ou máis ben precisamente debido a iso, era na sociedade xudía do
seu tempo, un mal visto, un marxinado
tanto política como relixiosamente. Por iso as preferencias de Xesús van
dirixidas cara a el e non cara ós supostamente máis relixiosos.
Compréndese, neste contexto,
tamén ben por que o papa Francisco non fai problema ningún en recoñecerse ante
todos como “pecador”, igual có recadador de impostos dos tempos de Xesús. Nunha
ampla entrevista que se publicou hai pouco dicía el textualmente: “Eu son un
pecador. Esa é a definición máis exacta. E non o digo como unha forma
figurativa de falar ou como xénero literario”.
Recoñecérmonos, pois, como
pecadores ante Deus e ante os demais significa colocarnos ó lado do recadador
de impostos do evanxeo de Lucas, que recibiu os parabéns de Xesús fronte ó
fariseo. Porque este recoñecemento de si mesmo como “pecador” é,
paradoxalmente, o sinal máis claro de que, ó dicilo e sentilo así de verdade
ante Deus e ante os demais, deixamos xa por iso mesmo de selo. Pois ese
recoñecemento conmove o corazón do noso Pai-Nai-Deus e nos converte así en
xustos, en reconciliadas ou reconciliados con Deus. Así nolo dá a entender
claramente a parábola de hoxe ó rematar deste xeito: “Asegúrovos que este (é dicir,
o recadador de impostos) baixou reconciliado con Deus para a súa casa e, en
cambio, o outro non”.
Ó comezo das habituais eucaristías
dicimos todos xuntos: “Eu confésome pecador diante de Deus omnipotente e tamén
diante de vós meus irmáns. Pois teño pecado moito, etc...”. Á luz da parábola
de hoxe, vemos ben que esa é realmente a mellor maneira de prepararmos o noso
corazón para o noso encontro eucarístico con el, co Deus que se rebaixou a si
mesmo no seu fillo Xesús, converténdoo así en amigo e irmán de pobres e
pecadores.
Finalmente, como hoxe
celebramos a “Xornada Mundial da Evanxelización dos Pobos”, lembremos coa nosa
oración e o noso compromiso persoal a tantos, elas e eles, que se entregan de
por vida a anunciar a boa nova de Xesús a tódolos pobos.
ORACIÓN DOS FIEIS
Preguémoslle de corazón a Deus Pai que nos aprenda
a relacionármonos con el tal como el quere, dicindo: APRÉNDENOS, PAI, A ORAR.
Todos: APRÉNDENOS, PAI, A ORAR.
- Dános, Pai, coñecemento de Ti e de nós mesmos,
para acadarmos así humildade de corazón e admiración da túa grandeza
infinita.
Todos: APRÉNDENOS, PAI, A
ORAR.
- Axúdanos, Pai, a sabermos estimar e apreciar os
desprezados pola sociedade, pero que son por Ti apreciados e queridos.
Todos:
APRÉNDENOS, PAI, A ORAR.
- Concédenos, Pai, saber intuír o corazón das
persoas e non o seu moito ou pouco ter e poder. T
odos: APRÉNDENOS, PAI, A ORAR.
Pedímoscho,
Pai, por Xesús Cristo noso Señor. AMÉN.
Manuel
Cabada Castro
VER MÁIS:
Comentarios
Publicar un comentario