Homilía Canonización Madre Tareixa de Calcuta
«Quen comprende o que Deus quere?» (Sb 9,13). Este interrogante do libro da Sabedoría, que escoitamos na primeira lectura, preséntanos a nosa vida como un misterio, cuxa clave de interpretación non posuímos. Os protagonistas da historia son sempre dúas: por unha banda, Deus, e por outro, os homes.
A nosa tarefa é a de escoitar a chamada de Deus e logo aceptar a súa vontade. Pero para cumprila sen vacilación debemos poñernos esta pregunta: Cal é a vontade de Deus na miña vida? A resposta atopámola no mesmo texto sapiencial: «Os homes aprenderon o que che agrada» (v. 18). Para recoñecer a chamada de Deus, debemos preguntarnos e comprender que é o que lle gusta. En moitas ocasións, os profetas anunciaron o que lle agrada ao Señor. A súa mensaxe atopa unha síntese admirable na expresión: «Misericordia quero e non sacrificios» (Os 6,6; Mt 9,13).
A Deus agrádalle toda obra de misericordia, porque no irmán que axudamos recoñecemos o rostro de Deus que ninguén pode ver (cf. Xn 1,18). Cada vez que nos inclinamos ante as necesidades dos irmáns, damos para comer e de beber a Xesús; vestimos, axudamos e visitamos ao Fillo de Deus (cf. Mt 25,40).
Estamos chamados a concretar na realidade o que invocamos na oración e profesamos na fe. Non hai alternativa á caridade: quen se pon ao servizo dos irmáns, aínda que non o saiban, son quen aman a Deus (cf. 1 Xn 3,16-18; St 2,14-18). Con todo, a vida cristiá non é unha simple axuda que se presta nun momento de necesidade.
Se fose así, sería sen dúbida un fermoso sentimento de humana solidariedade que produce un beneficio inmediato, pero sería estéril porque non ten raíz. Pola contra, o compromiso que o Señor pide é o dunha vocación á caridade coa que cada discípulo de Cristo o serve coa súa propia vida, para crecer cada día no amor.
Escoitamos no Evanxeo que «moita xente acompañaba a Xesús» (Lc 14,25). Hoxe aquela «xente» está representada polo amplo mundo do voluntariado, presente aquí con ocasión do Xubileu da Misericordia. Vós sodes esa xente que segue ao Mestre e que fai visible o seu amor concreto cara a cada persoa. Repítolles as palabras do apóstolo Pablo: «Experimentei gran gozo e consolo polo teu amor, xa que, grazas a ti, os corazóns dos crentes atoparon alivio» (Flm 1,7).
Cantos corazóns confortan os voluntarios. Cantas mans sosteñen; cantas bágoas secan; canto amor derramo no servizo escondido, humilde e desinteresado. Este loable servizo dá voz á fe e expresa a misericordia do Pai que está preto de quen pasa necesidade.
O seguimento de Xesús é un compromiso serio e ao mesmo tempo gozoso; require radicalidad e esforzo para recoñecer ao divino Mestre nos máis pobres e descartados da vida, e pórse ao seu servizo. Por isto, os voluntarios que serven aos últimos e aos necesitados por amor a Xesús non esperan ningún agradecemento nin gratificación, senón que renuncian a todo isto porque descubriron o verdadeiro amor.
Igual que o Señor veu ao meu encontro e se inclinou sobre min no momento de necesidade, así tamén eu saio ao encontro del e inclínome sobre quen perderon a fe ou viven coma se Deus non existise, sobre os mozos sen valores e ideais, sobre as familias en crises, sobre os enfermos e os encarcerados, sobre os refuxiados e inmigrantes, sobre os débiles e indefensos no corpo e no espírito, sobre os menores abandonados a si mesmos, así como tamén sobre os anciáns deixados sós. Ondequeira que haxa unha man estendida que pide axuda para porse en pé, alí debe estar a nosa presenza e a presenza da Igrexa que sostén e dá esperanza. Facer isto coa viva memoria de cando eu estaba tendido aí e o Señor inclinouse sobre min.
A Madre Tareixa, ao longo de toda a súa existencia, foi unha xenerosa dispensadora da misericordia divina, póndose a disposición de todos por medio da acollida e a defensa da vida humana, tanto a non nada como a abandonada e descartada. Comprometeuse na defensa da vida proclamando incesantemente que «o non nado é o máis débil, o máis pequeno, o máis pobre».
Inclinouse sobre as persoas desfallecidas, que morren abandonadas ao bordo das rúas, recoñecendo a dignidade que Deus lles dera; fixo sentir a súa voz aos poderosos da terra, para que recoñecesen as súas culpas ante os crimes da pobreza creada por eles mesmos. A misericordia foi para ela o «sal» que daba sabor a cada obra súa, e a «luz» que iluminaba as tebras dos que non tiñan nin sequera bágoas para chorar a súa pobreza e sufrimento.
A súa misión nas periferias das cidades e nas periferias existenciais permanece nos nosos días como testemuño elocuente da proximidade de Deus cara aos máis pobres entre os pobres. Hoxe entrego esta emblemática figura de muller e de consagrada a todo o mundo do voluntariado: que ela sexa o voso modelo de santidade.
Penso que talvez teremos un pouco de dificultade en chamala Santa Tareixa. A súa santidade é tan próxima a nós, que espontaneamente a seguiremos chamando Madre Tareixa.
Que esta incansable traballadora da misericordia nos axude a comprender cada vez máis que o noso único criterio de acción é o amor gratuíto, libre de toda ideoloxía e de todo vínculo e derramado sobre todos sen distinción de lingua, cultura, raza ou relixión.
A Madre Tareixa amaba dicir: «Talvez non falo o seu idioma, pero podo sorrir» porque abriga o corazón no seu sorriso. Levemos no corazón o seu sorriso e entreguémolo a todos os que atopemos no noso camiño, especialmente aos que sofren. Abriremos así horizontes de alegría e esperanza a toda esa humanidade desanimada e necesitada de comprensión e tenrura.
A nosa tarefa é a de escoitar a chamada de Deus e logo aceptar a súa vontade. Pero para cumprila sen vacilación debemos poñernos esta pregunta: Cal é a vontade de Deus na miña vida? A resposta atopámola no mesmo texto sapiencial: «Os homes aprenderon o que che agrada» (v. 18). Para recoñecer a chamada de Deus, debemos preguntarnos e comprender que é o que lle gusta. En moitas ocasións, os profetas anunciaron o que lle agrada ao Señor. A súa mensaxe atopa unha síntese admirable na expresión: «Misericordia quero e non sacrificios» (Os 6,6; Mt 9,13).
Estamos chamados a concretar na realidade o que invocamos na oración e profesamos na fe. Non hai alternativa á caridade: quen se pon ao servizo dos irmáns, aínda que non o saiban, son quen aman a Deus (cf. 1 Xn 3,16-18; St 2,14-18). Con todo, a vida cristiá non é unha simple axuda que se presta nun momento de necesidade.
Se fose así, sería sen dúbida un fermoso sentimento de humana solidariedade que produce un beneficio inmediato, pero sería estéril porque non ten raíz. Pola contra, o compromiso que o Señor pide é o dunha vocación á caridade coa que cada discípulo de Cristo o serve coa súa propia vida, para crecer cada día no amor.
Escoitamos no Evanxeo que «moita xente acompañaba a Xesús» (Lc 14,25). Hoxe aquela «xente» está representada polo amplo mundo do voluntariado, presente aquí con ocasión do Xubileu da Misericordia. Vós sodes esa xente que segue ao Mestre e que fai visible o seu amor concreto cara a cada persoa. Repítolles as palabras do apóstolo Pablo: «Experimentei gran gozo e consolo polo teu amor, xa que, grazas a ti, os corazóns dos crentes atoparon alivio» (Flm 1,7).
Cantos corazóns confortan os voluntarios. Cantas mans sosteñen; cantas bágoas secan; canto amor derramo no servizo escondido, humilde e desinteresado. Este loable servizo dá voz á fe e expresa a misericordia do Pai que está preto de quen pasa necesidade.
O seguimento de Xesús é un compromiso serio e ao mesmo tempo gozoso; require radicalidad e esforzo para recoñecer ao divino Mestre nos máis pobres e descartados da vida, e pórse ao seu servizo. Por isto, os voluntarios que serven aos últimos e aos necesitados por amor a Xesús non esperan ningún agradecemento nin gratificación, senón que renuncian a todo isto porque descubriron o verdadeiro amor.
Igual que o Señor veu ao meu encontro e se inclinou sobre min no momento de necesidade, así tamén eu saio ao encontro del e inclínome sobre quen perderon a fe ou viven coma se Deus non existise, sobre os mozos sen valores e ideais, sobre as familias en crises, sobre os enfermos e os encarcerados, sobre os refuxiados e inmigrantes, sobre os débiles e indefensos no corpo e no espírito, sobre os menores abandonados a si mesmos, así como tamén sobre os anciáns deixados sós. Ondequeira que haxa unha man estendida que pide axuda para porse en pé, alí debe estar a nosa presenza e a presenza da Igrexa que sostén e dá esperanza. Facer isto coa viva memoria de cando eu estaba tendido aí e o Señor inclinouse sobre min.
A Madre Tareixa, ao longo de toda a súa existencia, foi unha xenerosa dispensadora da misericordia divina, póndose a disposición de todos por medio da acollida e a defensa da vida humana, tanto a non nada como a abandonada e descartada. Comprometeuse na defensa da vida proclamando incesantemente que «o non nado é o máis débil, o máis pequeno, o máis pobre».
Inclinouse sobre as persoas desfallecidas, que morren abandonadas ao bordo das rúas, recoñecendo a dignidade que Deus lles dera; fixo sentir a súa voz aos poderosos da terra, para que recoñecesen as súas culpas ante os crimes da pobreza creada por eles mesmos. A misericordia foi para ela o «sal» que daba sabor a cada obra súa, e a «luz» que iluminaba as tebras dos que non tiñan nin sequera bágoas para chorar a súa pobreza e sufrimento.
A súa misión nas periferias das cidades e nas periferias existenciais permanece nos nosos días como testemuño elocuente da proximidade de Deus cara aos máis pobres entre os pobres. Hoxe entrego esta emblemática figura de muller e de consagrada a todo o mundo do voluntariado: que ela sexa o voso modelo de santidade.
Penso que talvez teremos un pouco de dificultade en chamala Santa Tareixa. A súa santidade é tan próxima a nós, que espontaneamente a seguiremos chamando Madre Tareixa.
Que esta incansable traballadora da misericordia nos axude a comprender cada vez máis que o noso único criterio de acción é o amor gratuíto, libre de toda ideoloxía e de todo vínculo e derramado sobre todos sen distinción de lingua, cultura, raza ou relixión.
A Madre Tareixa amaba dicir: «Talvez non falo o seu idioma, pero podo sorrir» porque abriga o corazón no seu sorriso. Levemos no corazón o seu sorriso e entreguémolo a todos os que atopemos no noso camiño, especialmente aos que sofren. Abriremos así horizontes de alegría e esperanza a toda esa humanidade desanimada e necesitada de comprensión e tenrura.
ADAPTADO DE: https://www.aciprensa.com
Comentarios
Publicar un comentario