Ficha e Lectio: Domingo 24 ORD C
FICHA:
LECTIO:
FICHA ADAPTADA DE : http://elrincondelasmelli.blogspot.com/
LECTIO:
DOMINGO XXIV T. O.
(Ano C: 11 de setembro de
2016)
Estamos
a ler nos evanxeos destes domingos o que nos conta Lucas sobre Xesús. É dicir,
sobre esa manifestación humana de Deus Pai, do Deus Pai de todos, que chamamos
Xesús, Fillo único “benquerido” de Deus e irmán maior noso. Lucas insiste, como
quizais ningún outro dos evanxelistas, nesta paternidade de Deus e nesta común
irmandade nosa.
Mais
Lucas preséntanos sobre todo un Xesús interesado ou preocupado de maneira
especial polos máis pobres, necesitados, desprezados ou “perdidos”. Esta expresión
“perdido” é no evanxeo de hoxe central. Xesús vaise achegar precisamente a
aquela xente que a práctica normal da relixión do seu tempo mantiña á marxe.
Xente marxinada e perigosa, porque podían contaminar os demais co seu pecado,
coa súa enfermidade (considerada como resultado ou consecuencia de pecados
manifestos ou ocultos), coa súa mesma pertenza ás clases baixas e pobres
(porque a riqueza e mailo poder, ó contrario da pobreza, eran considerados
normalmente como sinal da bendición de Deus).
Xesús
(e o Deus Pai que nel se manifesta) quere acabar con esa discriminación. E
anúncialles a valía, a importancia que eles teñen, en canto irmáns dese Xesús
que naceu entre pobres e necesitados, viviu entre eles e morreu tamén
axustizado formando un trío con outros dous pobres desgraciados condenados a
morte.
Esta
preocupación (e este aprecio) de Xesús polos que viven desorientados na súa
vida, polos que manchan as súas mans no traballo e entre o lixo do mundo, polos
que se meteron por camiños desviados dos que logo non resulta doado saírse,
esta preocupación (digo) de Xesús por todas estas persoas maniféstase de forma
moi clara nas tres parábolas do evanxeo de hoxe: a da ovella perdida, a da moeda perdida e, finalmente, a inmortal parábola do que tamén podemos
chamar a do fillo perdido. E non
deixa de ser curioso tamén que só Lucas presente conxuntamente estas parábolas.
Dos outros tres evanxelistas só Mateo nos fala dunha delas: da parábola da
ovella perdida.
A ovella perdida. Ó bo pastor -que é
Xesús e que deberiamos ser tamén, á nosa maneira, cada un de nós- non lle
preocupan as ovellas que non teñen problemas. Mais si quere saber que lle pasou
á que non está no rabaño, a que está exposta a perigos e ameazas do lobo ou doutras
feras. Na súa soidade vai perder ademais o sentido de fraternidade coas outras
do rabaño. Non vai sentir tampouco a seguridade que lle dá verse protexida e
defendida xunto coas outras por un bo pastor que coñece e quere a todas e a cada
unha das ovellas. Na súa parábola dinos Lucas que, ó atopar a ovella perdida, o
pastor volve para a casa “con ela ó lombo”. Chamou ben a atención o papa
Francisco cando no seu momento lles pediu a bispos, sacerdotes e cristiáns
comprometidos que “deberían cheirar á ovella”. É dicir, que deberían buscar o
contacto con esas ovellas descarreiradas e non se contentar con estaren man
sobre man, limitándose a contemplar o tranquilo rabaño que pace bucolicamente ó
seu lado. O papa Francisco, que pide á Igrexa que saiba traballar nas
“fronteiras”, tampouco foi ben visto por algúns cando na liturxia do xoves
santo lavou os pés a certas persoas que eles consideraban pouco dignas ou
apropiadas.
A moeda perdida. É a parábola da alegría
da muller que barre a casa enteira ata atopar a moeda perdida entre o lixo.
Gústame o que escribe un comentarista sobre esta parábola (descrita só por
Lucas): “Nunca vimos representado a Deus na forma dunha muller cunha vasoira na
man. Pero é unha imaxe ben bonita. A vasoira non é para arrear, senón para
buscar con moito agarimo”. Digo eu xa agora: O Deus que se nos manifesta en
Xesús non é un Deus que anda a vasoiradas coa xente, senón un Deus que busca
agarimosamente o noso encontro con el, a nosa liberación. Porque para el cada
un de nós temos valor (como calquera moeda por pequena que sexa). Aínda máis, temos
propiamente un valor absoluto, pois ese é o valor que el nos deu a nós ó nos
facer persoas. Por iso, aínda que esteamos emporcallados co lixo, Deus
quérenos. E quere tamén que fagamos nós o mesmo cos demais.
O fillo perdido. Tamén é só Lucas o que
nos refire esta preciosa parábola. Como ben din os entendidos, non é moi
axeitado ó contido desta parábola iso de chamala, como normalmente facemos, a
parábola do “fillo pródigo”. Porque este título semella poñer demasiado o
acento no comportamento aloucado e insensato do fillo menor, nos seus pecados e
desvaríos. Mais non é ese o centro da mensaxe da parábola que Lucas pon en boca
de Xesús. É máis ben a inimaxinábel e case incomprensíbel misericordia de Deus
Pai-Nai a que se nos impón como mensaxe fundamental. Por iso dinnos eles con
razón que deberiamos denominala “a parábola do Pai bo e misericordioso”.
Deus
non é, pois, de maneira ningunha, un vingador ou castigador, tal como a algúns
dos maiores de entre nós nos quixeron meter noutros tempos na cachola. Desde
logo, no Antigo Testamento a idea que se tiña popularmente de Deus era a dun
Deus dese tipo. Así, o fillo maior da parábola (o que se quedou en casa) vén
sendo un verdadeiro modelo desa relixiosidade antiga. En consecuencia, o irmán
maior resístese a entrar para apertar o seu irmán menor (como fixera o pai de
ámbolos dous) e celebrar así todos xuntos con alegría a volta do irmán máis
novo á casa. O irmán máis vello resístese porque iso significaría para el non
tomar en serio o pecado, a transgresión da lei. “Levo moitos anos servíndote
sen che faltar nunca en nada”, replícalle “moi alporizado” o fillo maior a seu
pai. Servizo, pois, sometemento ás normas, e consecuentes dereitos adquiridos
polo correcto modo de proceder son os argumentos que esgrime o fillo maior ante
o Pai. Para o irmán máis vello, o seu irmán pequeno deixou en realidade de ser
irmán seu. É só, como lle di ó seu pai, “ese fillo teu”...
Os
razoamentos do irmán maior non deixan de ter a súa lóxica. E a máis dun de nós
poden resultarnos incluso coherentes e comprensíbeis. Mais non é esa a lóxica
do Deus do Novo Testamento que se manifesta en Xesús como Pai, que quere de
corazón tódolos seus fillos. En certo modo, tamén o fillo menor pensaba en
categorías do seu irmán maior cando se nos di que parou por fin a recapacitar
sobre o que lle estaba a pasar na súa pródiga e descontrolada vida. Tampouco o
fillo menor podía imaxinar seu Pai esperándoo cos brazos abertos. Nos seus
plans non entraba sequera a posibilidade de relacionarse con el coma un fillo.
El funciona tamén con categorías de pecados cometidos, de traballos a realizar
coma un xornaleiro máis... Pois seu pai non pode seguir sendo xa pai del. Madía
levaría –pensaba el- se o recibía coma un servo e xornaleiro. Como vedes,
categorías todas típicas do Antigo Testamento. Albiscades
así a incríbel novidade do Deus que se nos manifesta no Xesús do Novo
Testamento.
ORACIÓN DOS FIEIS
Invoquemos
a Deus Pai, por medio de Xesús, para que nos converta á boa nova do seu fillo
Xesús, dicindo: Escóitanos, Pai.
TODOS: Escóitanos, Pai.
-Dános,
Pai, coñecemento de ti por medio da aceptación agradecida da mensaxe do teu
fillo benquerido Xesús.
TODOS: Escóitanos, Pai.
-Apréndenos,
Pai, a pousar coma o teu fillo Xesús misericordiosa e xenerosamente a nosa
ollada nas persoas que precisan da nosa axuda.
TODOS: Escóitanos, Pai.
-Énchenos,
Pai, do teu espírito para anunciarmos a tódalas persoas a grande e feliz
novidade do teu fillo Xesús.
TODOS: Escóitanos, Pai.
Pedímoscho,
Pai, por Xesús Cristo noso Señor. AMÉN.
Comentarios
Publicar un comentario