Discurso do Papa en Asís pola xornada Mundial de Oración pola paz
TOMADO DE: www.aciprensa.com
Santidades, Ilustres Representantes das Igrexas, das Comunidades cristiás e das Relixións,
Queridos irmáns e irmás:
Saúdovos con gran respecto e afecto, e agradézovos a vosa presenza. Agradezo á comunidade de Asís e á Comunidade de San Exidio que prepararon esta xornada. Viñemos a Asís como peregrinos en busca de paz. Levamos dentro de nós e pomos ante Deus as esperanzas e as angustias de moitos pobos e persoas. Temos sede de paz, queremos ser testemuñas da paz, temos sobre todo necesidade de orar pola paz, porque a paz é un don de Deus e a nós correspóndenos invocala, acollela e construíla cada día coa súa axuda.
«Benaventurados os que traballan pola paz» (Mt 5,9). Moitos de vós percorrestes un longo camiño para chegar a este lugar bendito. Saír, porse en camiño, atoparse xuntos, traballar pola paz: non só son movementos físicos, senón sobre todo do espírito, son respostas espirituais concretas para superar a cerrazón abríndose a Deus e aos irmáns.
Deus pídenolo, exhortándonos a afrontar a gran enfermidade do noso tempo: a indiferenza. É un virus que paraliza, que volve inertes e insensibles, unha enfermidade que ataca o centro mesmo da relixiosidade, provocando un novo e triste paganismo: o paganismo da indiferenza.
Non podemos permanecer indiferentes. Hoxe o mundo ten unha ardente sede de paz. En moitos países sófrese polas guerras, con frecuencia esquecidas, pero que son sempre causa de sufrimento e de pobreza. En Lesbos, co querido Irmán e Patriarca ecuménico Bartolomeu, vimos nos ollos dos refuxiados a dor da guerra, a angustia de pobos sedientos de paz.
Penso nas familias, cuxas vidas foron alteradas; nos nenos, que na súa vida só coñeceron a violencia; nos anciáns, obrigados a abandonar as súas terras: todos eles teñen unha gran sede de paz. Non queremos que estas traxedias caian no esquecemento. Xuntos desexamos dar voz aos que sofren, aos que non teñen voz e non son escoitados. Eles saben ben, a miúdo mellor que os poderosos, que non hai futuro na guerra e que a violencia das armas destrúe a alegría da vida.
Nós non temos armas. Pero cremos na forza mansa e humilde da oración. Nesta xornada, a sede de paz transformouse nunha invocación a Deus, para que cesen as guerras, o terrorismo e a violencia. A paz que invocamos desde Asís non é unha simple protesta contra a guerra, nin sequera «o resultado de negociacións, compromisos políticos ou acordos económicos, senón resultado da oración» (XOÁN PAULO II, Discurso, Basílica de Santa María dos Anxos, 27 outubro 1986: L´Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española [2 novembro 1986, 1]).
Buscamos en Deus, fonte da comuñón, a auga clara da paz, que anhela a humanidade: ela non pode brotar dos desertos do orgullo e dos intereses particulares, das terras áridas do beneficio a calquera prezo e do comercio das armas.
As nosas tradicións relixiosas son diversas. Pero a diferenza non é para nós motivo de conflito, de polémica ou de frío desapego. Hoxe non habemos orado os uns contra os outros, como por desgraza sucedeu algunhas veces na historia. Pola contra, sen sincretismos e sen relativismos, rezamos os uns cos outros, os uns polos outros.
San Xoán Paulo II dixo en leste mesmo lugar: «Seica máis que nunca na historia foi posto en evidencia ante todos o vínculo intrínseco que existe entre unha actitude relixiosa auténtica e o gran ben da paz» (IDE., Discurso, Praza da Basílica inferior de San Francisco, 27 outubro 1986: l.c., 11). Continuando o camiño iniciado fai trinta anos en Asís, onde está viva a memoria daquel home de Deus e de paz que foi san Francisco, «reunidos aquí unha vez máis, afirmamos que quen utiliza a relixión para fomentar a violencia contradí a súa inspiración máis auténtica e profunda» (IDE., Discurso aos representantes das Relixións, Asís, 24 xaneiro 2001), que ningunha forma de violencia representa «a verdadeira natureza da relixión. É máis ben a súa deformación e contribúe á súa destrución» (BENEDITO XVI, Intervención na Xornada de reflexión, diálogo e oración pola paz e a xustiza no mundo, Asís, 27 outubro 2011).
Non nos cansamos de repetir que nunca se pode usar o nome de Deus para xustificar a violencia. Só a paz é santa e non a guerra. Hoxe habemos implorado o don santo da paz. Habemos orado para que as conciencias mobilícense e defendan a sacralidad da vida humana, promovan a paz entre os pobos e coiden a creación, a nosa casa común.
A oración e a colaboración concreta axúdannos a non quedar encerrados na lóxica do conflito e a rexeitar as actitudes rebeldes dos que só saben protestar e enfadarse. A oración e a vontade de colaborar comprométennos a buscar unha paz verdadeira, non ilusoria: non a tranquilidade de quen esquiva as dificultades e mira cara a outro lado, cando non se tocan os seus intereses; non o cinismo de quen se lava as mans cando os problemas non son seus; non o enfoque virtual de quen xulga todo e a todos desde o teclado dun computador, sen abrir os ollos ás necesidades dos irmáns nin ensuciarse as mans para axudar a quen ten necesidade.
O noso camiño é o de mergullarnos nas situacións e pór no primeiro lugar aos que sofren; o de afrontar os conflitos e sanarlos desde dentro; o de percorrer con coherencia o camiño do ben, rexeitando os atallos do mal; o de pór en marcha pacientemente procesos de paz, coa axuda de Deus e coa boa vontade.
Paz, un fío de esperanza, que une a terra co ceo, unha palabra tan sinxela e difícil ao mesmo tempo. Paz quere dicir Perdón que, froito da conversión e da oración, nace de dentro e, en nome de Deus, fai que se poidan sanar as feridas do pasado. Paz significa Acollida, dispoñibilidade para o diálogo, superación da cerrazón, que non son estratexias de seguridade, senón pontes sobre o baleiro. Paz quere dicir Colaboración, intercambio vivo e concreto co outro, que é un don e non un problema, un irmán con quen tratar de construír un mundo mellor.
Paz significa Educación: unha chamada a aprender cada día a difícil arte da comuñón, a adquirir a cultura do encontro, purificando a conciencia de toda tentación de violencia e de rixidez, contrarias ao nome de Deus e á dignidade do home.
Aquí, nós, unidos e en paz, cremos e esperamos nun mundo fraterno. Desexamos que os homes e as mulleres de relixións diferentes, alá onde se atopen, se reúnan e susciten concordia, especialmente onde hai conflitos. O noso futuro é o de vivir xuntos. Por iso, estamos chamados a liberarnos das pesadas cargas da desconfianza, dos fundamentalismos e do odio. Que os crentes sexan artesáns de paz invocando a Deus e traballando polos homes.
E nós, como Responsables relixiosos, estamos chamados a ser sólidas pontes de diálogo, mediadores creativos de paz. Dirixímonos tamén a quen teñen a máis alta responsabilidade ao servizo dos pobos, aos Líderes das Nacións, para que non se cansen de buscar e promover camiños de paz, mirando máis aló dos intereses particulares e do momento: que non quede sen resposta a chamada de Deus ás conciencias, o berro de paz dos pobres e as boas esperanzas das novas xeracións. Aquí, fai trinta anos, San Xoán Paulo II dixo: «A paz é unha canteira aberta a todos e non soamente aos especialistas, sabios e estrategos. A paz é unha responsabilidade universal» (Discurso, Praza da Basílica inferior de San Francisco, 27 outubro 1986: l.c., 11).
Irmáns e irmás, asumamos esta responsabilidade, reafirmemos hoxe noso si a ser, todos xuntos, construtores da paz que Deus quere e da que a humanidade está sedenta.
Santidades, Ilustres Representantes das Igrexas, das Comunidades cristiás e das Relixións,
Queridos irmáns e irmás:
Saúdovos con gran respecto e afecto, e agradézovos a vosa presenza. Agradezo á comunidade de Asís e á Comunidade de San Exidio que prepararon esta xornada. Viñemos a Asís como peregrinos en busca de paz. Levamos dentro de nós e pomos ante Deus as esperanzas e as angustias de moitos pobos e persoas. Temos sede de paz, queremos ser testemuñas da paz, temos sobre todo necesidade de orar pola paz, porque a paz é un don de Deus e a nós correspóndenos invocala, acollela e construíla cada día coa súa axuda.
«Benaventurados os que traballan pola paz» (Mt 5,9). Moitos de vós percorrestes un longo camiño para chegar a este lugar bendito. Saír, porse en camiño, atoparse xuntos, traballar pola paz: non só son movementos físicos, senón sobre todo do espírito, son respostas espirituais concretas para superar a cerrazón abríndose a Deus e aos irmáns.
Deus pídenolo, exhortándonos a afrontar a gran enfermidade do noso tempo: a indiferenza. É un virus que paraliza, que volve inertes e insensibles, unha enfermidade que ataca o centro mesmo da relixiosidade, provocando un novo e triste paganismo: o paganismo da indiferenza.
O Papa Francisco na oración ecuménica en Asís. Captura Youtube
Non podemos permanecer indiferentes. Hoxe o mundo ten unha ardente sede de paz. En moitos países sófrese polas guerras, con frecuencia esquecidas, pero que son sempre causa de sufrimento e de pobreza. En Lesbos, co querido Irmán e Patriarca ecuménico Bartolomeu, vimos nos ollos dos refuxiados a dor da guerra, a angustia de pobos sedientos de paz.
Penso nas familias, cuxas vidas foron alteradas; nos nenos, que na súa vida só coñeceron a violencia; nos anciáns, obrigados a abandonar as súas terras: todos eles teñen unha gran sede de paz. Non queremos que estas traxedias caian no esquecemento. Xuntos desexamos dar voz aos que sofren, aos que non teñen voz e non son escoitados. Eles saben ben, a miúdo mellor que os poderosos, que non hai futuro na guerra e que a violencia das armas destrúe a alegría da vida.
Nós non temos armas. Pero cremos na forza mansa e humilde da oración. Nesta xornada, a sede de paz transformouse nunha invocación a Deus, para que cesen as guerras, o terrorismo e a violencia. A paz que invocamos desde Asís non é unha simple protesta contra a guerra, nin sequera «o resultado de negociacións, compromisos políticos ou acordos económicos, senón resultado da oración» (XOÁN PAULO II, Discurso, Basílica de Santa María dos Anxos, 27 outubro 1986: L´Osservatore Romano, ed. semanal en lingua española [2 novembro 1986, 1]).
Buscamos en Deus, fonte da comuñón, a auga clara da paz, que anhela a humanidade: ela non pode brotar dos desertos do orgullo e dos intereses particulares, das terras áridas do beneficio a calquera prezo e do comercio das armas.
As nosas tradicións relixiosas son diversas. Pero a diferenza non é para nós motivo de conflito, de polémica ou de frío desapego. Hoxe non habemos orado os uns contra os outros, como por desgraza sucedeu algunhas veces na historia. Pola contra, sen sincretismos e sen relativismos, rezamos os uns cos outros, os uns polos outros.
San Xoán Paulo II dixo en leste mesmo lugar: «Seica máis que nunca na historia foi posto en evidencia ante todos o vínculo intrínseco que existe entre unha actitude relixiosa auténtica e o gran ben da paz» (IDE., Discurso, Praza da Basílica inferior de San Francisco, 27 outubro 1986: l.c., 11). Continuando o camiño iniciado fai trinta anos en Asís, onde está viva a memoria daquel home de Deus e de paz que foi san Francisco, «reunidos aquí unha vez máis, afirmamos que quen utiliza a relixión para fomentar a violencia contradí a súa inspiración máis auténtica e profunda» (IDE., Discurso aos representantes das Relixións, Asís, 24 xaneiro 2001), que ningunha forma de violencia representa «a verdadeira natureza da relixión. É máis ben a súa deformación e contribúe á súa destrución» (BENEDITO XVI, Intervención na Xornada de reflexión, diálogo e oración pola paz e a xustiza no mundo, Asís, 27 outubro 2011).
Non nos cansamos de repetir que nunca se pode usar o nome de Deus para xustificar a violencia. Só a paz é santa e non a guerra. Hoxe habemos implorado o don santo da paz. Habemos orado para que as conciencias mobilícense e defendan a sacralidad da vida humana, promovan a paz entre os pobos e coiden a creación, a nosa casa común.
A oración e a colaboración concreta axúdannos a non quedar encerrados na lóxica do conflito e a rexeitar as actitudes rebeldes dos que só saben protestar e enfadarse. A oración e a vontade de colaborar comprométennos a buscar unha paz verdadeira, non ilusoria: non a tranquilidade de quen esquiva as dificultades e mira cara a outro lado, cando non se tocan os seus intereses; non o cinismo de quen se lava as mans cando os problemas non son seus; non o enfoque virtual de quen xulga todo e a todos desde o teclado dun computador, sen abrir os ollos ás necesidades dos irmáns nin ensuciarse as mans para axudar a quen ten necesidade.
O noso camiño é o de mergullarnos nas situacións e pór no primeiro lugar aos que sofren; o de afrontar os conflitos e sanarlos desde dentro; o de percorrer con coherencia o camiño do ben, rexeitando os atallos do mal; o de pór en marcha pacientemente procesos de paz, coa axuda de Deus e coa boa vontade.
Paz, un fío de esperanza, que une a terra co ceo, unha palabra tan sinxela e difícil ao mesmo tempo. Paz quere dicir Perdón que, froito da conversión e da oración, nace de dentro e, en nome de Deus, fai que se poidan sanar as feridas do pasado. Paz significa Acollida, dispoñibilidade para o diálogo, superación da cerrazón, que non son estratexias de seguridade, senón pontes sobre o baleiro. Paz quere dicir Colaboración, intercambio vivo e concreto co outro, que é un don e non un problema, un irmán con quen tratar de construír un mundo mellor.
Paz significa Educación: unha chamada a aprender cada día a difícil arte da comuñón, a adquirir a cultura do encontro, purificando a conciencia de toda tentación de violencia e de rixidez, contrarias ao nome de Deus e á dignidade do home.
Aquí, nós, unidos e en paz, cremos e esperamos nun mundo fraterno. Desexamos que os homes e as mulleres de relixións diferentes, alá onde se atopen, se reúnan e susciten concordia, especialmente onde hai conflitos. O noso futuro é o de vivir xuntos. Por iso, estamos chamados a liberarnos das pesadas cargas da desconfianza, dos fundamentalismos e do odio. Que os crentes sexan artesáns de paz invocando a Deus e traballando polos homes.
E nós, como Responsables relixiosos, estamos chamados a ser sólidas pontes de diálogo, mediadores creativos de paz. Dirixímonos tamén a quen teñen a máis alta responsabilidade ao servizo dos pobos, aos Líderes das Nacións, para que non se cansen de buscar e promover camiños de paz, mirando máis aló dos intereses particulares e do momento: que non quede sen resposta a chamada de Deus ás conciencias, o berro de paz dos pobres e as boas esperanzas das novas xeracións. Aquí, fai trinta anos, San Xoán Paulo II dixo: «A paz é unha canteira aberta a todos e non soamente aos especialistas, sabios e estrategos. A paz é unha responsabilidade universal» (Discurso, Praza da Basílica inferior de San Francisco, 27 outubro 1986: l.c., 11).
Irmáns e irmás, asumamos esta responsabilidade, reafirmemos hoxe noso si a ser, todos xuntos, construtores da paz que Deus quere e da que a humanidade está sedenta.
Comentarios
Publicar un comentario