Ficha e Lectio : Domingo 25 Ordinario C
LECTIO:
VER MÁIS:
DOMINGO XXV T. O.
(Ano C: 18 de setembro de 2016)
Lendo
ou escoitando o anaco do evanxeo de Lucas que fai referencia ó diñeiro, cómpre
indicar xa desde o principio que nos atopamos aquí cun tema moi central no
evanxelista Lucas: o tema dos pobres, da preocupación de Xesús por estar entre
os pobres e necesitados, compartindo con eles amizade e proximidade.
Por
que e para que se comportaba así Xesús? Simplemente, para que os pobres se
tornasen conscientes da súa dignidade (tantas veces negada polos de arriba, é
dicir, por aqueles que se cren máis dignos ca eles simplemente por teren unha mellor
posición social ou económica). Tamén para que pobres e necesitados saiban do amor que o Deus Pai de todos lles ten
tamén e dunha maneira moi especial a eles. Unha dignidade de seren fillos de
Deus, que os convida a viviren con alegría a súa vida. Pois poden saber así que
son queridos polo Deus que non fai diferenzas entre os seus fillos. O noso Deus
quérenos a todos por igual. E, se houbese diferenzas no seu comportamento,
serían sempre a favor daqueles fillos seus máis desfavorecidos ou máis discriminados
polos demais. Pois, á fin e ó cabo, son eles os que máis se parecen ó seu fillo
“preferido” e “benquerido”, Xesús.
O
exemplo ou a parábola do evanxeo de hoxe é exclusiva de Lucas. Nos outros
evanxelistas non aparece, aínda que eles non deixen por iso de estar tamén na
mesma liña ca Lucas. Mais este, en calquera caso, é moi decidido nesta cuestión
do lugar e da función que deberían ter os cartos na vida dun seguidor de Xesús.
Por
suposto, a parábola resulta moi actual e doada de entender, se temos presente o
que case un día si e outro tamén se nos di desde os medios de comunicación
sobre a corrupción política. Pois, efectivamente, na parábola fálasenos tamén
do comportamento corrupto dun administrador de diñeiro alleo (un diñeiro que
polo tanto non lle pertence). Este administrador utiliza fraudulentamente eses
diñeiros en proveito propio, enganando con iso ó seu dono. Mais, ó se ver
collido e descuberto, manobra arteiramente para poder contar con amigos que o
axuden e apoien cando, de aquí a pouco, se atope no paro. Pois el non está
afeito a traballar, senón unicamente a manipular e a se aproveitar dos bens dos
demais.
Está
ben claro que o que loa aquí Xesús non é o comportamento fraudulento do
administrador infiel, senón a súa habilidade para conseguir amigos. Isto último
si que é importante. Un bo seguidor de Xesús non pode pecharse en si mesmo ou
quererse só a si mesmo. Polo menos, co mesmo ardor co que un se ama a si mesmo
(e ninguén pode deixar de facelo) hai que amar tamén os demais. O mandamento de
“amar ó próximo coma a un mesmo” era
xa mandamento importante no Antigo Testamento. De modo que un non pode nin debe
odiarse nunca a si mesmo. Do contrario, odiaría tamén os demais.
Pois
ben, así como cada un é moi amigo de si mesmo, ten que ser tamén moi amigo dos
demais. De todos. Hai que exercer de amigo e de irmán de calquera co que nos
atopemos na vida. Dándonos nós a eles e dándolles tamén a eles o máis que poidamos
daquilo que temos. Pois non está ben entre irmáns que a uns lles sobren cartos
e posesións e a outros lles falte. As tremendas desigualdades sociais e
económicas que se ven por tantos sitios non son cousa de Deus, senón nosa, dos
que nos comportamos inxustamente cos demais coma se non fosen irmáns nosos.
Enténdese así ben a aplicación ou conclusión que tira Xesús da súa parábola do
administrador infiel: “Facede amigos coas riquezas inxustas”.
Porque
toda riqueza é inxusta cando é resultado dunha inxusta opresión sobre aqueles
dos que inxustamente nos aproveitamos. E disto ben sabemos que hai moito por aí
adiante e a tódolos niveis. Mais, como seguidores que queremos ser de Xesús, temos
que saber (e sobre todo practicar) que un cristián non pode facerse escravo dos
cartos, dese “poderoso cabaleiro” do que falaba o poeta Quevedo referíndose a
“don diñeiro”. Lucas ponnos en boca de Xesús a inmorredoira frase de Xesús, que
vale e valerá para sempre como norma de comportamento social e humano, desde a
perspectiva de que somos todos irmáns: “Non podedes servir a Deus e mailo
diñeiro”.
O
diñeiro fai falla para moitas cousas, mais o que non debemos facer é
convertérmonos en “escravos” del e acugulármonos así de máis e máis cousas. Un
faise escravo del cando non se fai solidario coas necesidades dos outros. Da
maneira que sexa, porque hai moitas maneiras de ser solidario cos demais. E
hoxe hai moitas ocasións de se facer solidario. Porque o que sobra é xente que o
están a pasar mal. Mentres que neste momento, segundo se nos di, os máis ricos
se fixeron aínda máis ricos, a xente máis ou menos normal e os pobres fixéronse
aínda máis pobres.
Todo
isto aféctanos a todos. A Igrexa mesma como institución e organización necesita
tomar en serio as palabras de Xesús. Lembraredes o que dixo nalgún momento o papa
Francisco: “Cómo me gustaría unha Igrexa pobre e para os pobres!”. Frase que eu
polo menos sei que a algunhas persoas ben situadas ou acomodadas non lles
gustou moito cando as dixo. Por iso o interese do papa Francisco por reformar
as finanzas do Vaticano para que tamén alí, e en primeiro lugar, sexa verdade o
de non “servir o diñeiro”, senón unicamente a “Deus”. E, naturalmente, dicir
aquí “Deus” equivale a dicir persoas pobres ou necesitadas. Pois está ben claro
que só poderemos servir a Deus se servimos de verdade a xente, os irmáns nosos,
fillos dese Deus infinito que non precisa nada de nós.
Non
pensemos que este non facérmonos escravos do diñeiro nos entorpecerá ou nos
danará na nosa vida. Todo o contrario. Gañaremos con iso en felicidade persoal
e en persoas que pola súa parte nos dan ou ofrecen o que teñen: a súa amizade e
o seu amor. Sabemos todos ben que este tipo de cousas non se mercan con cartos.
É así como será verdade aquilo que hoxe nos conta Lucas de “facer amigos coa
riquezas inxustas”.
ORACIÓN DOS FIEIS
Dirixímosche a Ti, Pai noso, a nosa pregaria, a Ti, que
te manifestaches tal como es no teu fillo Xesús, dicindo: Escóitanos, Pai.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Concédenos, Pai, espírito de pobreza e de desprendemento
dos bens, a imitación do teu fillo e irmán noso Xesús.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Ábrenos, Pai, os ollos para sabermos percibir as
necesidades dos nosos irmáns e converternos así en eficaz apoio deles.
TODOS:
ESCÓITANOS, PAI.
- Suscita, Pai, no mundo enteiro persoas e gobernos que
se preocupen polas necesidades dos máis marxinados da sociedade.
TODOS:
ESCÓITANOS, PAI.
Pedímoscho, Pai, por
medio do teu Fillo Xesús, que vive e reina contigo por sempre eternamente:
AMÉN.
Manuel
Cabada Castro
VER MÁIS:
Comentarios
Publicar un comentario