Ficha e Lectio - Domingo 26 Ord C

FICHA ADAPTADA DE : http://elrincondelasmelli.blogspot.com/

TOMADO DE: 

http://www.salesianos.edu/sites/default/files/LectioDivina_070930%20.pdf

Había unha vez un home rico... Coa sinxeleza dunha parábola, Xesús denuncia o eterno problema dos homes: a súa división en ricos e pobres. Un rico despreocupado que «banquetea espléndidamente», alleo ao sufrimento dos demais e un pobre esmoleiro a quen «ninguén daba nada». Dous homes distanciados por un abismo de egoísmo e insolidariedade que, segundo Xesús, pode facerse definitivo, por toda a eternidade. 

Non entenderiamos o ensino de Xesús, se quedásemos con certos detalles da parábola, que non alteran en nada a súa mensaxe. A distinta sorte na outra vida do rico e do pobre é só un recurso para demostrar de que distinta maneira ve Deus a desigualdade entre os homes. Pero de ningunha maneira quere dicir que os pobres se conformen sendo pobres, que xa lles chegará a súa quenda no ceo. O sentido da parábola non é 

brindar consolo aos pobres, senón avisar aos ricos e aos que pon a súa confianza e nas riquezas e no poder que delas obteñen. O retrato robot da parábola identifica igualmente aos países ricos que pon a súa confianza no seu poder económico desprezando e mantendo aos países subdesenvolvidos na súa penosa e difícil situación. 

A riqueza inxusta. Esta é a convicción profunda de Xesús. A riqueza en canto «apropiación excluínte da abundancia», non fai crecer á persoa humana, senón que a destrúe e deshumaniza pois a vai facendo indiferente, apática e insolidaria ante a desgraza allea. A parábola é un reto á nosa vocación de solidariedade. Podemos seguir vivindo e deixarnos atrapar por esta sociedade de consumo e continuar gozando alegremente do noso benestar, cando a realidade da pobreza está presente en millóns de seres humanos? O noso gran pecado pode ser a apatía social e política. A pobreza converteuse en algo tan 

«normal e cotián» que xa non escandaliza nin nos fere tanto. Encerrámonos cada un en «a nosa vida» e quedámonos cegos e insensibles ante a frustración, a humillación, a inseguridade e a desesperación de tantos homes e mulleres e de tantos pobos do noso mundo. 

A pobreza no século XXI non é só un fenómeno que reflicte o fracaso dun sistema socio-económico e que obriga ás nacións a preguntarse que é o que non funciona. A pobreza son persoas concretas que agora mesmo necesitan a axuda de quen gozamos de tantos bens. Quizais dariamos algún paso concreto de solidariedade se nos atrevésemos a contestar a esta pregunta: necesitamos realmente todo o que 

compramos? Cando termina a nosa necesidade real e cando comezan os nosos caprichos? 

"No que se refire aos bens do Señor, 

non sexas desagradecido, 

senón repárteos entre os teus próximos, 

non esteas orgulloso deles, coma se fosen a túa propiedade 

e non sexas ahorrativo na súa repartición...

Meu e teu son só nomes baleiros. 

Todo pertence a Deus" 

                                                           San Xoán Crisóstomo

VER TAMÉN :
http://escoladeespiritualidade.blogspot.com.es/2013/09/29-de-setembro-domingo-xxvi-do-tempo.html 
http://eclesalia.wordpress.com/2013/09/25/romper-la-indiferencia/
(en varios idiomas, o 7º é o galego)