Reflexión sobre O Credo no Ano da fe - O Fillo (2ª parte)

TOMADO DA WEB: Somos Vicencianos http://vicencianos.org (El Credo en el Año de la fe) 

Descendeu aos infernos

«As frecuentes afirmacións do Novo Testamento segundo as cales Xesús “resucitou de entre os mortos” presupoñen que, antes da resurrección, permaneceu na morada dos mortos.

É o primeiro sentido que deu a predicación apostólica ao descenso de Xesús aos infernos; Xesús coñeceu a morte como todos os homes e reuniuse con eles na morada dos mortos. Pero descendeu como Salvador proclamando a boa nova aos espíritos que estaban alí detidos». (Art 632 CIC). «A Escritura chama infernos, sheol, ou hades á morada dos mortos onde baixou Cristo despois de morto, porque os que se atopaban alí estaban privados da visión de Deus.

Tal era, en efecto, á espera do Redentor, o estado de todos os mortos, malos ou xustos, o que non quere dicir que a súa sorte sexa idéntica como o ensina Xesús na parábola do pobre Lázaro recibido no “seo de Abraham” (cf. Lc 16, 22-26). “Son precisamente estas almas santas, que esperaban ao seu Liberador no seo de Abraham, ás que Xesucristo liberou cando descendeu aos infernos”. Xesús non baixou aos infernos para liberar aos condenados nin para destruír o inferno da condenación senón para liberar aos xustos que lle precederon». (Art. 633 CIC).

Ao terceiro día resucitou de entre os mortos

A Resurrección de Xesús é a verdade, culminante da nosa fe en Cristo, crida e vivida pola primeira comunidade cristiá como verdade central, transmitida como fundamental pola Tradición e establecida nos documentos do Novo Testamento.

O misterio da Resurrección de Cristo é un acontecemento real que tivo manifestacións historicamente comprobadas.

A Resurrección de Cristo non foi un retorno á vida terrea como no caso das resurreccións da filla de Xairo ou Lázaro . Estas persoas, en certo momento, volverán morrer. A Resurrección de Cristo é esencialmente diferente. No seu corpo resucitado, pasa do estado da morte a outra vida máis aló do tempo e do espazo.

«Se non resucitou Cristo, va é a nosa predicación, va tamén a vosa fe» (1 Co 15,14) . A Resurrección constitúe ante todo a confirmación de todo o que Cristo fixo e ensinou e é principio e fonte da nosa resurrección futura. Na espera de que isto se realice, Cristo resucitado vive no corazón dos seus fieis. Nel, os cristiáns saborean os prodixios do mundo futuro «para que xa non vivan para si os que viven, senón para aquel que morreu e resucitou por eles» (2 Co 5, 15).

Subiu aos ceos e está sentado á dereita de Deus, Pai Todopoderoso 

Durante o tempo entre a Resurrección e a Ascensión aos ceos, a gloria do Resucitado non terminou de manifestarse na súa totalidade.

De aí as palabras misteriosas que dirixe a María Magdalena: »Aínda [...] non subín ao Pai. Vaiche dondenlos irmáns e dilles: Subo ao meu Pai e o voso Pai, ao meu Deus e o voso Deus» (Xn 20, 17). Isto indica unha diferenza de manifestación entre a gloria de Cristo resucitado e a de Cristo exaltado á dereita do Pai. O acontecemento á vez histórico e transcendente da Ascensión marca a transición dunha a outra.

«Ninguén subiu ao ceo senón o que baixou do ceo, o Fillo do home» (Ef 4, 8-10). Deixada ás súas forzas naturais, a humanidade non ten acceso á “Casa do Pai”, á vida e á felicidade de Deus. Só Cristo puido abrir este acceso ao home. Cristo, desde entón, está sentado á dereita do Pai:

«Por “dereita do Pai” -explica San Xoán Damasceno- entendemos a gloria e a honra da divindade, onde o que existía como Fillo de Deus antes de todos os séculos como Deus e consubstancial ao Pai, está sentado corporalmente despois de que se encarnou e de que a súa carne fose glorificada».

Desde alí ha de vir xulgar a vivos e mortos

Cristo reina xa mediante a Igrexa. El «morreu e volveu á vida para iso, para ser Señor de mortos e vivos» (Rm 14, 9). Posúe todo poder nos ceos e na terra. Con todo, este Reino non está aínda acabado.

Ata que todo foille sometido e, como sinala o Concilio Vaticano II, «mentres non [...] haxa novos ceos e nova terra, nos que habite a xustiza, a Igrexa peregrina leva nas súas sacramentos e institucións, que pertencen a este tempo, a imaxe deste mundo que pasa. Ela mesma vive entre as criaturas que xemen en dores de parto até agora e que esperan a manifestación dos fillos de Deus». Por esta razón os cristiáns piden, sobre todo na Eucaristía, que se apresure o retorno de Cristo cando suplican: “Maranatha” (Ven, Señor Xesús).

Xesús anunciou na súa predicación o xuízo do último día. Entón, poranse á luz a conduta de cada un e o segredo dos corazóns. «Pois ben, o Fillo non veu para xulgar senón para salvar e para dar a vida que hai nel. É polo rexeitamento da graza nesta vida polo que cada un xúlgase xa a si mesmo; é retribuido segundo as súas obras e pode mesmo condenarse eternamente ao rexeitar o Espírito de amor». (Art 679 CIC)