Ficha e Lectio - Domingo 17 de Ord C
FICHA ADAPTADA DE : http://elrincondelasmelli.blogspot.com/
TOMADO DE :
Xesús revélanos quen é Deus en realidade: un Deus Pai
O evanxeo deste domingo sitúanos nun dos temas predilectos para Lucas: falar de Deus como Pai. De feito, o escritor vénnos preparando a través dun fermoso itinerario de fe. Logo de describir o episodio da Transfiguración (Lucas 9), onde Lucas fainos descubrir que Xesús é o Fillo ben amado do Pai, sitúa ao mesmo Xesucristo dándolle grazas e encomiando ao Pai ao regresar os misioneiros que el enviou para anunciar a presenza do Reino (Lucas 10).
Atopámonos no capítulo 11, no seu inicio. Xesús revélanos que o centro da oración do cristián é chamar a Deus Pai. A versión de Lucas difire sutilmente da versión de Mateo. Unha desas sutilezas atopámola xusto ao comezo da oración. Na versión de Lucas, o "Noso Pai" de Mateo convértese simplemente en "Pai". Sen deixar de lado a importancia da dimensión comunitaria desta oración, Lucas puntualiza máis a relación próxima, próxima, filial. Para Lucas é precisamente esta relación de chamalo "Pai", esta relación filial, o comezo e o corazón da comuñón entre todos, da comuñón de vida con Deus.
O teu nome, o teu reino,... Lucas salienta, segundo a mesma liña que sostén o seu evanxeo, que a presenza e a acción espiritual no mundo e na humanidade por parte do Pai é un presente activo: sexa santificado, veña. Con todo, este Lucas remite este presente activo coa idea que a acción do Pai pasa pola acción que quen o proclaman como tal. É dicir, para que o seu nome sexa santificado e o seu reino veña, é imperativa a participación do crente.
Lucas utiliza a expresión: "dános o pan de cada día", que é unha demanda de xustiza radical, unha petición do esencial: que o don é de todos e que chegue a todos. E é que soamente ese "Pan que El dá", ese pan de xustiza é o único que pode colmarnos até a saciedade. Ese pan de xustiza está prefigurado no don da propia vida do seu Fillo.
Para garantir e experimentar no seu máis radical realidade este don, necesitamos per-dón, é dicir, abrir o noso corazón á misericordia como o é o seu Corazón aberto á misericordia. O perdoarnos adquire un novo matiz: deixamos que o perdón do Pai sexa tan eficaz que non soamente somos renovados por El de raíz, senón que esta renovación fainos fraternos e restitúenos na comuñón.
É por iso que Lucas encadra a oración cara ao Pai coas dúas parábolas que seguen: a parábola do amigo en plena noite e a parábola do pai que coida dos seus fillos. Da mesma maneira que estes se fan "próximos" (lembremos a parábola do samaritano meditada fai dous domingos), e descóbrense como bos, así Deus Pai faise "próximo" coa humanidade, con cada un de nós.
Esta proximidade, que ás veces corremos o risco de espiritualizarla, é unha proximidade que afunde as súas raíces no misterio pascual de Xesús. Non esquezamos que nos atopamos en plena subida a Xerusalén, lugar onde somos liberados de raíz interior e totalmente. É por esta mesma razón que no rito da celebración bautismal, logo de ser "mergullados" na auga que dá a vida eterna, proclamamos esta oración do Noso Pai (seguindo a versión que atopamos no Evanxeo de Mateo), coa total certeza que participando no misterio de salvación de Xesucristo, nós chegamos a convertemos para os demais nese amigo que tarde ou cedo axudará ao amigo que clama auxilio a medianoite ou nese pai que se esforzará en darlle o mellor aos seus fillos.
Comentarios
Publicar un comentario