Homilía do Vía Crucis dos xoves - XMX Río 2013

TOMADO DE: http://www.revistaecclesia.com/discurso-del-papa-francisco-en-el-via-crucis-de-la-playa-de-copacabana-jmj-2013-rio/

Vía Crucis cos mozos 

no paseo marítimo de Copacabana 

(Río de Janeiro, 26 de xullo de 2013)

Queridísimos xoves

Viñemos hoxe aquí para acompañar a Xesús ao longo do seu camiño de dor e de amor, o camiño da Cruz, que é un dos momentos fortes da Xornada Mundial da Mocidade.

Ao concluír o Ano Santo da Redención, o beato Xoán Paulo II quixo confiarlles a vostedes, novos, a Cruz dicíndolles: “Lévena polo mundo como signo do amor de Xesús á humanidade, e anuncien a todos que só en Cristo morto e resucitado hai salvación e redención”(Palabras ao entregar a cruz do Ano Santo aos mozos, 22 de abril de 1984: Insegnamenti VII,1 (1984), 1105). Desde entón, a Cruz percorreu todos os continentes e atravesou os máis variados mundos da existencia humana, quedando como impregnada das situacións vitais de tantos mozos que a viron e levárona. Ninguén pode tocar a Cruz de Xesús sen deixar nela algo de si mesmo e sen levar consigo algo da cruz de Xesús á propia vida. Esta tarde, acompañando ao Señor, gustaríame que resoasen nos seus corazóns tres preguntas:

-Que deixaron vostedes na Cruz, queridos novas de Brasil, nestes dous anos nos que percorreu o seu inmenso país?

-E que deixou a Cruz en cada un de vostedes?

-E, finalmente, que nos ensina para a nosa vida esta Cruz?

1. Unha antiga tradición da Igrexa de Roma conta que o apóstolo Pedro, saíndo da cidade para fuxir da persecución de Nerón, viu que Xesús camiñaba en dirección contraria e enseguida preguntoulle: “Señor, onde vas?”. A resposta de Xesús foi: “Vou a Roma para ser crucificado de novo”. Naquel momento, Pedro comprendeu que tiña que seguir ao Señor con valentía, ata o final, pero entendeu sobre todo que nunca estaba só no camiño; con el estaba sempre aquel Xesús que o amou ata morrer na Cruz. Mirade, Xesús coa súa Cruz percorre as nosas rúas para cargar cos nosos medos, os nosos problemas, os nosos sufrimentos, tamén os máis profundos. Coa Cruz, Xesús únese ao silencio das vítimas da violencia, que non poden xa gritar, sobre todo os inocentes e os indefensos; con ela, Xesús únese ás familias que se atopan en dificultade, que choran a perda dos seus fillos, ou que sofren ao velos vítimas de paraísos artificiais como a droga; con ela, Xesús únese a todas as persoas que sofren fame nun mundo que cada día tira toneladas de alimentos; con ela, Xesús únese a quen é perseguido pola súa relixión, polas súas ideas, ou simplemente pola cor da súa pel; nela, Xesús únese a tantos mozos que perderon a súa confianza nas institucións políticas porque ven egoísmo e corrupción, ou que perderon a súa fe na Igrexa, e mesmo en Deus, pola incoherencia dos cristiáns e dos ministros do Evanxeo. Na Cruz de Cristo está o sufrimento, o pecado do home, tamén o noso, e El acolle todo cos brazos abertos, carga sobre as súas costas as nosas cruces e dinos: Ánimo! Non a levas ti só. Eu lévoa contigo e eu vencín á morte e vin a darche esperanza, a darche vida (cf. Jn 3,16).

2. E así podemos responder á segunda pregunta: Que deixou a Cruz nos que a viron, nos que a tocaron? Que deixa en cada un de nós? Deixa un ben que ninguén máis nos pode dar: a certeza do amor indefectible de Deus por nós. Un amor tan grande que entra no noso pecado e perdóao, entra no noso sufrimento e dános forza para soportalo, entra tamén na morte para vencela e salvarnos. Na Cruz de Cristo está todo o amor de Deus, a súa inmensa misericordia. E é un amor do que podemos fiarnos, no que podemos crer. Queridos novos, fiémonos de Xesús, confiemos totalmente nel (cf. Lumen fidei, 16). Só en Cristo morto e resucitado atopamos salvación e redención. Con El, o mal, o sufrimento e a morte non teñen a última palabra, porque El dános esperanza e vida: transformou a Cruz de instrumento de odio, de derrota, de morte, en signo de amor, de vitoria e de vida.

O primeiro nome de Brasil foi precisamente “Terra de Santa Cruz”. A Cruz de Cristo foi plantada non só na praia hai máis de cinco séculos, senón tamén na historia, no corazón e na vida do pobo brasileiro, e en moitos outros. A Cristo que sofre sentímolo próximo, un de nós que comparte o noso camiño ata o final. Non hai na nosa vida cruz, pequena ou grande, que o Señor non comparta connosco.

3. Pero a Cruz convídanos tamén a deixarnos contaxiar por este amor, ensínanos así a mirar sempre ao outro con misericordia e amor, sobre todo a quen sofre, a quen ten necesidade de axuda, a quen espera unha palabra, un xesto, e a saír de nós mesmos para ir ao seu encontro e tenderlles a man. Moitos rostros acompañaron a Xesús no seu camiño ao Calvario: Pilato, o Cireneo, María, as mulleres… Tamén nós podemos ser para os demais como Pilato, que non ten a valentía de ir contracorriente para salvar a vida de Xesús e lávase as mans.

Queridos amigos, a Cruz de Cristo ensínanos a ser como o Cireneo, que axuda a Xesús a levar aquel madeiro pesado, como María e as outras mulleres, que non teñen medo de acompañar a Jesús ata o final, con amor, con tenrura. E ti, como quen es? Como Pilato, como o Cireneo, como María?

Queridos xoves, levemos as nosas alegrías, os nosos sufrimentos, os nosos fracasos á Cruz de Cristo; atoparemos un Corazón aberto que nos comprende, perdóanos, ámanos e pídenos levar leste mesmo amor á nosa vida, amar a cada irmán ou irmá nosa con ese mesmo amor. 

Que así sexa.

Texto orixinal: Plurilingüe