Ficha e Lectio - Domingo 15 Ord C

FICHA ADAPTADA DE : http://elrincondelasmelli.blogspot.com/

TOMADO DE : 

http://www.salesianos.edu/sites/default/files/LectioDivina_070715.pdf

No camiño da vida o ser humano pregúntase quen é o seu próximo. Hoxe a Palabra de Deus respóndelle que o problema é outro: facerse e sentirse en toda circunstancia próximo ou próximo dos demais. A parábola do bo samaritano é un reflexo de como hai que vivir en concreto a lei do amor a Deus e aos 

homes. Deus foi o primeiro que se fixo próximo ao ser humano a través da súa palabra, pero sobre todo a través do seu Fillo. Cristo é o verdadeiro Bo Samaritano, que antes de ensinar a parábola, fíxoa realidade na súa vida acollendo a todos, amando aos pobres, perdoando aos pecadores, defendendo aos marxinados, curando aos enfermos, salvando até entregar a última pinga do seu sangue na cruz.. 

E quen é o meu próximo? 

Ninguén... se o preguntas. Calquera... se o amas 

A pregunta con que o fariseo trata de justificar a súa falta de amor diante de Xesús segue aberta no desamor de tantas e tantos que hoxe pretenden xustificarse diante de Deus. Por iso a parábola do bo samaritano é unha resposta á pregunta que o egoísmo nos impide formular, ao mesmo tempo que é un mentides á hipocrisía latente na nosa pregunta. O próximo non é ninguén para o que só pregunta porque a pregunta mesma levanta unha muralla de separación, ao despersonalizar ao próximo e reducilo a obxecto de curiosidade. En cambio o amor aproxima e fainos descubrir ao próximo. Por iso para o que ama, calquera é próximo. O mandamento de Xesús convídanos a amar pero non nos autoriza a xulgar ao próximo. E a conclusión da parábola do bo samaritano non é como podería esperarse a indicación de quen é o próximo 

senón a recomendación a conducirnos como próximos, é dicir, a invitación ao amor. 

Sen reviravoltas, achegóuselle... 

Cantos rodeos damos para evitar a quen nos resultan molestos ou incómodos. Parece que vivimos en actitude de garda permanente ante todo aquel que pode ser un perigo en potencia para a nosa felicidade. E cando non atopamos outra maneira mellor de xustificar a nosa evasión ante os problemas e sufrimentos de persoas que nos necesitan, sempre podemos recorrer ao feito de que «estamos moi ocupados». Segundo Xesús, só hai unha maneira de «ter vida». 

E non é a do sacerdote e o levita que ven ao necesitado e «dan un rodeo» para seguir o seu camiño, senón a do samaritano que camiña pola vida cos ollos e o corazón ben abertos para deterse ante quen pode necesitar a súa proximidade. Cando se escoitan sinceramente as palabras de Xesús, sabemos que se nos chama a pasar da hostilidade á hospitalidade. Sabemos que se nos urxe a vivir doutra maneira, creando na nosa vida e no noso corazón un espazo máis amplo para quen nos necesitan. Sabemos que non podemos escondernos detrás de «as nosas ocupacións» nin refuxiarnos en fermosas teorías. Ámase á humanidade cando se ama aos homes concretos que camiñan ao noso lado. Quen comprendeu a fraternidade cristiá, sabe que todos somos «compañeiros de viaxe» e necesitámonos uns a outros. Quen comprendeu isto e vive atento a todo ser ameazado que atopa no seu camiño, é un home que atopa un gusto novo á vida. 

É un home que «herdará vida eterna».