Fichas e Lectio - Domingo 14 Ordinario C

FICHA ADAPTADA DE : http://elrincondelasmelli.blogspot.com/

TOMADO DE: 

http://www.salesianos.edu/sites/default/files/LectioDivina_070708.pdf

"O noso cristianismo é máis un "ser cristiáns" que un selo actualmente. Arrastramos criterios e estilos de vida que naceron do cristianismo, pero xa non temos a fe viva e orixinal que nos faría de verdade cristián" (Fernando Sebastián, arcebispo de Pamplona). É dicir, somos cristiáns ou vivimos das rendas?; temos unha actitude de verdadeiros crentes, que actúan segundo o que cren e, ademais, transmiten a súa fe aos demais, ou simplemente cumprimos catro preceptos que nos tranquilizan a conciencia, pero ante os que Deus volve a vista?

O certo é que, á vista do Evanxeo, o cristián non é unhapersoa que debe quedar co descubrimento gozoso da boa noticia, senón que ten que sentir a urxencia de comunicala aos demais. Lucas preséntanos algo así como un modelo da evangelización que pode axudarnos nestes momentos.

Proclamar a Xesús. "Mandounos por diante... a todos os lugares e pobos onde pensaba ir el". O enviado anuncia a Xesús, adiántase á súa chegada. A evanxelización non é patrimonio duns poucos, senón de todos os cristiáns. A misión de anunciar a Xesús é de todos os crentes. Se os cristiáns atrevémonos a ir polos pobos e lugares, aos grupos e ás persoas concretas é porque pensa ir Xesús. E este é o anuncio gozoso que constitúe o núcleo da evangelización.

De dous en dous. A evanxelización non é unha tarefa individual, senón da comunidade cristiá, que despois chamamos Igrexa. Dous é o símbolo mínimo da comunidade. Evanxelizar non é unha profesión. É a razón de existir da comunidade cristiá. Aínda que a chamada ao seguimento esixa unha resposta persoal a Xesús.

Que mande obreiros á súa mies. Evanxelizar é compartir o traballo do Pai na historia. Significa esforzo de todo o ser. Que grao de "traballo" estamos dispostos a compartir co Pai e con Xesús que traballan polo servizo dos homes?

Que esforzo real de ilusión, enerxías, tempo, recursos, estudo, diálogo, paciencia, estamos dispostos a investir na evanxelización?

Como cordeiros no medio de lobos. O evanxelizador moitas veces sentirá nun ambiente hostil. Débil e impotente ante a forza e robustez de poderes, sabedorías, rexeitamentos. No fondo o discípulo non será máis que o seu Mestre.

Non levedes gran equipaxe nin vos deteñades. O que vai de camiño necesita ir lixeiro, non só por austeridade e sinxeleza, senón por urxencia. A chegada de Xesús é inminente. Non hai tempo para grandes preparativos. Trátase dun problema de prioridades.

A evanxelización implica certa provisionalidade. Non hai tempo para prevelo todo. É a precariedade da palabra e do testemuño. O principal, Xesús, xa virá. Xa vén.

Paz a esta casa. A urxencia non é nerviosismo nin precipitación. Non é abafo nin axitación. A paz é o gran agasallo do espírito do Señor. O don da paz chegará sobre aqueles que están abertas e dispoñibles á paz. E á paz seguirán os outros bens do Reino: liberdade, curación, esperanza, nunha palabra, vida.

Regresaron moi contentos. Volven gozosos e algo triunfalistas. Xesús non rexeita a súa alegría nin discute o seu éxito. Pero pon os puntos sobre as íes para que non haxa equívocos: "Non é causa de alegría o que se sometan os espíritos do mal". A verdadeira alegría está é sentirse cidadáns do Reino.