Mensaxe do Papa Francisco para a Coresma 2019
A Santa Sé difundiu este martes 26 de febreiro a mensaxe do Papa Francisco para a Coresma deste 2019 titiulado "A creación, expectante, está a agardar a manifestación dos fillos de Deus", no que fai un chamado á conversión mediante o xaxún, a oración e a esmola.
(...)
A continuación, o texto completo da mensaxe do Papa Francisco:
Cada ano, a través da Nai Igrexa, Deus «concede aos seus fillos anhelar, co gozo de habernos purificado, a solemnidade da Pascua, para que [...] pola celebración dos misterios que nos deron nova vida, cheguemos a ser con plenitude fillos de Deus» (Prefacio I de Coresma). Deste xeito podemos camiñar, de Pascua en Pascua, cara ao cumprimento daquela salvación que xa recibimos grazas ao misterio pascual de Cristo: «Pois fomos salvados en esperanza» (Rm 8,24).
Este misterio de salvación, que xa obra en nós durante a vida terrea, é un proceso dinámico que inclúe tamén á historia e a toda a creación. San Paulo chega a dicir: «A creación, expectante, está a agardar a manifestación dos fillos de Deus» (Rm8,19). Desde esta perspectiva querería suxerir algúns puntos de reflexión, que acompañen o noso camiño de conversión na próxima Coresma.
1. A redención da creación
A celebración do Triduo Pascual da paixón, morte e resurrección de Cristo, culmen do ano litúrxico, chámanos unha e outra vez a vivir un itinerario de preparación, conscientes de que ser conformes a Cristo (cf. Rm 8,29) é un don inestimable da misericordia de Deus.
Se o home vive como fillo de Deus, se vive como persoa redimida, que se deixa levar polo Espírito Santo (cf. Rm 8,14), e sabe recoñecer e pór en práctica a lei de Deus, comezando pola que está inscrita no seu corazón e na natureza, beneficia tamén á creación, cooperando na súa redención.
Por isto, a creación -di san Paulo- desexa ardentemente que se manifesten os fillos de Deus, é dicir, que cantos gozan da graza do misterio pascual de Xesús gocen plenamente dos seus froitos, destinados a alcanzar a súa maduración completa na redención do mesmo corpo humano. Cando a caridade de Cristo transfigura a vida dos santos -espírito, alma e corpo-, estes encomian a Deus e, coa oración, a contemplación e a arte fan partícipes diso tamén ás criaturas, como demostra de forma admirable o "Cántico do irmán sol" de san Francisco de Asís (cf. Enc. Laudato si, 87). Con todo, neste mundo a harmonía xerada pola redención está ameazada, hoxe e sempre, pola forza negativa do pecado e da morte.
2. A forza destrutiva do pecado
Efectivamente, cando non vivimos como fillos de Deus, a miúdo temos comportamentos destrutivos cara ao próximo e as demais criaturas -e tamén cara a nós mesmos-, ao considerar, máis ou menos conscientemente, que podemos usalos como nos plazca.
Entón, domina a intemperancia e iso leva a un estilo de vida que viola os límites que a nosa condición humana e a natureza pídennos respectar, e séguense os desexos incontrolados que no libro da Sabedoría atribúense aos impíos, ou sexa a quen non teñen a Deus como punto de referencia das súas accións, nin unha esperanza para o futuro (cf. 2,1-11). Se non anhelamos continuamente a Pascua, se non vivimos no horizonte da Resurrección, está claro que a lóxica do todo e xa, do ter cada vez máis acaba por imporse.
Como sabemos, a causa de todo mal é o pecado, que desde a súa aparición entre os homes interrompeu a comuñón con Deus, cos demais e coa creación, á cal estamos vinculados ante todo mediante o noso corpo.
O feito de que se rompeu a comuñón con Deus, tamén danou a relación armoniosa dos seres humanos co ambiente no que están chamados a vivir, de maneira que o xardín transformouse nun deserto (cf. Xn 3,17-18). Trátase do pecado que leva ao home a considerarse o deus da creación, a sentirse o seu dono absoluto e a non usala para o fin desexado polo Creador, senón para o seu propio interese, en detrimento de as criaturas e dos demais.
Cando se abandona a lei de Deus, a lei do amor, acaba triunfando a lei do máis forte sobre o máis débil. O pecado que aniña no corazón do home (cf. Mc 7,20-23) -e maniféstase como avidez, afán por un benestar desmedido, desinterese polo ben dos demais e a miúdo tamén polo propio- leva á explotación da creación, das persoas e do medio ambiente, segundo a cobiza insaciable que considera todo desexo como un dereito e que antes ou despois acabará por destruír mesmo a quen vive baixo o seu dominio.
3. A forza rexeneradora do arrepentimento e do perdón
Por isto, a creación ten a irrefreable necesidade de que se manifesten os fillos de Deus, aqueles que se converteron nunha "nova creación": «Se algún está en Cristo, é unha criatura nova. O vello pasou, comezou o novo» (2 Co5,17). En efecto, manifestándose, tamén a creación pode "celebrar a Pascua": abrirse aos ceos novos e á terra nova (cf. Ap 21,1).
E o camiño cara á Pascua chámanos precisamente a restaurar o noso rostro e o noso corazón de cristiáns, mediante o arrepentimento, a conversión e o perdón, para poder vivir toda a riqueza da graza do misterio pascual.
Esta "impaciencia", esta expectación da creación atopará cumprimento cando se manifesten os fillos de Deus, é dicir cando os cristiáns e todos os homes emprendan con decisión o "traballo" que supón a conversión. Toda a creación está chamada a saír, xunto connosco, «da escravitude da corrupción para entrar na gloriosa liberdade dos fillos de Deus» (Rm 8,21).
A Coresma é signo sacramental desta conversión, é unha chamada aos cristiáns a encarnar máis intensa e concretamente o misterio pascual na súa vida persoal, familiar e social, en particular, mediante o xaxún, a oración e a esmola.
Xaxuar, ou sexa aprender a cambiar a nosa actitude cos demais e coas criaturas: da tentación de "devoralo" todo, para saciar a nosa avidez, á capacidade de sufrir por amor, que pode colmar o baleiro do noso corazón.
Orar para saber renunciar á idolatría e á autosuficiencia do noso eu, e declararnos necesitados do Señor e do seu misericordia.
Dar esmola para saír da necedad de vivir e acumulalo todo para nós mesmos, crendo que así nos aseguramos un futuro que non nos pertence. E volver atopar así a alegría do proxecto que Deus puxo na creación e no noso corazón, é dicir amarlle, amar aos nosos irmáns e ao mundo enteiro, e atopar neste amor a verdadeira felicidade.
Queridos irmáns e irmás, a "Coresma" do Fillo de Deus foi un entrar no deserto da creación para facer que volvese ser aquel xardín da comuñón con Deus que era antes do pecado orixinal (cf. Mc 1,12-13; Is 51,3).
Que a nosa Coresma supoña percorrer ese mesmo camiño, para levar tamén a esperanza de Cristo á creación, que «será liberada da escravitude da corrupción para entrar na gloriosa liberdade dos fillos de Deus» (Rm 8,21). Non deixemos transcorrer en balde este tempo favorable. Pidamos a Deus que nos axude a emprender un camiño de verdadeira conversión.
Abandonemos o egoísmo, a mirada fixa en nós mesmos, e dirixámonos á Pascua de Xesús; fagámonos próximos dos nosos irmáns e irmás que pasan dificultades, compartindo con eles os nosos bens espirituais e materiais. Así, acollendo no concreto da nosa vida a vitoria de Cristo sobre o pecado e a morte, atraeremos a súa forza transformadora tamén sobre a creación.
(...)
"A creación, expectante, está a agardar
a manifestación dos fillos de Deus"
Cada ano, a través da Nai Igrexa, Deus «concede aos seus fillos anhelar, co gozo de habernos purificado, a solemnidade da Pascua, para que [...] pola celebración dos misterios que nos deron nova vida, cheguemos a ser con plenitude fillos de Deus» (Prefacio I de Coresma). Deste xeito podemos camiñar, de Pascua en Pascua, cara ao cumprimento daquela salvación que xa recibimos grazas ao misterio pascual de Cristo: «Pois fomos salvados en esperanza» (Rm 8,24).
Este misterio de salvación, que xa obra en nós durante a vida terrea, é un proceso dinámico que inclúe tamén á historia e a toda a creación. San Paulo chega a dicir: «A creación, expectante, está a agardar a manifestación dos fillos de Deus» (Rm8,19). Desde esta perspectiva querería suxerir algúns puntos de reflexión, que acompañen o noso camiño de conversión na próxima Coresma.
1. A redención da creación
A celebración do Triduo Pascual da paixón, morte e resurrección de Cristo, culmen do ano litúrxico, chámanos unha e outra vez a vivir un itinerario de preparación, conscientes de que ser conformes a Cristo (cf. Rm 8,29) é un don inestimable da misericordia de Deus.
Se o home vive como fillo de Deus, se vive como persoa redimida, que se deixa levar polo Espírito Santo (cf. Rm 8,14), e sabe recoñecer e pór en práctica a lei de Deus, comezando pola que está inscrita no seu corazón e na natureza, beneficia tamén á creación, cooperando na súa redención.
Por isto, a creación -di san Paulo- desexa ardentemente que se manifesten os fillos de Deus, é dicir, que cantos gozan da graza do misterio pascual de Xesús gocen plenamente dos seus froitos, destinados a alcanzar a súa maduración completa na redención do mesmo corpo humano. Cando a caridade de Cristo transfigura a vida dos santos -espírito, alma e corpo-, estes encomian a Deus e, coa oración, a contemplación e a arte fan partícipes diso tamén ás criaturas, como demostra de forma admirable o "Cántico do irmán sol" de san Francisco de Asís (cf. Enc. Laudato si, 87). Con todo, neste mundo a harmonía xerada pola redención está ameazada, hoxe e sempre, pola forza negativa do pecado e da morte.
2. A forza destrutiva do pecado
Efectivamente, cando non vivimos como fillos de Deus, a miúdo temos comportamentos destrutivos cara ao próximo e as demais criaturas -e tamén cara a nós mesmos-, ao considerar, máis ou menos conscientemente, que podemos usalos como nos plazca.
Entón, domina a intemperancia e iso leva a un estilo de vida que viola os límites que a nosa condición humana e a natureza pídennos respectar, e séguense os desexos incontrolados que no libro da Sabedoría atribúense aos impíos, ou sexa a quen non teñen a Deus como punto de referencia das súas accións, nin unha esperanza para o futuro (cf. 2,1-11). Se non anhelamos continuamente a Pascua, se non vivimos no horizonte da Resurrección, está claro que a lóxica do todo e xa, do ter cada vez máis acaba por imporse.
Como sabemos, a causa de todo mal é o pecado, que desde a súa aparición entre os homes interrompeu a comuñón con Deus, cos demais e coa creación, á cal estamos vinculados ante todo mediante o noso corpo.
O feito de que se rompeu a comuñón con Deus, tamén danou a relación armoniosa dos seres humanos co ambiente no que están chamados a vivir, de maneira que o xardín transformouse nun deserto (cf. Xn 3,17-18). Trátase do pecado que leva ao home a considerarse o deus da creación, a sentirse o seu dono absoluto e a non usala para o fin desexado polo Creador, senón para o seu propio interese, en detrimento de as criaturas e dos demais.
Cando se abandona a lei de Deus, a lei do amor, acaba triunfando a lei do máis forte sobre o máis débil. O pecado que aniña no corazón do home (cf. Mc 7,20-23) -e maniféstase como avidez, afán por un benestar desmedido, desinterese polo ben dos demais e a miúdo tamén polo propio- leva á explotación da creación, das persoas e do medio ambiente, segundo a cobiza insaciable que considera todo desexo como un dereito e que antes ou despois acabará por destruír mesmo a quen vive baixo o seu dominio.
3. A forza rexeneradora do arrepentimento e do perdón
Por isto, a creación ten a irrefreable necesidade de que se manifesten os fillos de Deus, aqueles que se converteron nunha "nova creación": «Se algún está en Cristo, é unha criatura nova. O vello pasou, comezou o novo» (2 Co5,17). En efecto, manifestándose, tamén a creación pode "celebrar a Pascua": abrirse aos ceos novos e á terra nova (cf. Ap 21,1).
E o camiño cara á Pascua chámanos precisamente a restaurar o noso rostro e o noso corazón de cristiáns, mediante o arrepentimento, a conversión e o perdón, para poder vivir toda a riqueza da graza do misterio pascual.
Esta "impaciencia", esta expectación da creación atopará cumprimento cando se manifesten os fillos de Deus, é dicir cando os cristiáns e todos os homes emprendan con decisión o "traballo" que supón a conversión. Toda a creación está chamada a saír, xunto connosco, «da escravitude da corrupción para entrar na gloriosa liberdade dos fillos de Deus» (Rm 8,21).
A Coresma é signo sacramental desta conversión, é unha chamada aos cristiáns a encarnar máis intensa e concretamente o misterio pascual na súa vida persoal, familiar e social, en particular, mediante o xaxún, a oración e a esmola.
Xaxuar, ou sexa aprender a cambiar a nosa actitude cos demais e coas criaturas: da tentación de "devoralo" todo, para saciar a nosa avidez, á capacidade de sufrir por amor, que pode colmar o baleiro do noso corazón.
Orar para saber renunciar á idolatría e á autosuficiencia do noso eu, e declararnos necesitados do Señor e do seu misericordia.
Dar esmola para saír da necedad de vivir e acumulalo todo para nós mesmos, crendo que así nos aseguramos un futuro que non nos pertence. E volver atopar así a alegría do proxecto que Deus puxo na creación e no noso corazón, é dicir amarlle, amar aos nosos irmáns e ao mundo enteiro, e atopar neste amor a verdadeira felicidade.
Queridos irmáns e irmás, a "Coresma" do Fillo de Deus foi un entrar no deserto da creación para facer que volvese ser aquel xardín da comuñón con Deus que era antes do pecado orixinal (cf. Mc 1,12-13; Is 51,3).
Que a nosa Coresma supoña percorrer ese mesmo camiño, para levar tamén a esperanza de Cristo á creación, que «será liberada da escravitude da corrupción para entrar na gloriosa liberdade dos fillos de Deus» (Rm 8,21). Non deixemos transcorrer en balde este tempo favorable. Pidamos a Deus que nos axude a emprender un camiño de verdadeira conversión.
Abandonemos o egoísmo, a mirada fixa en nós mesmos, e dirixámonos á Pascua de Xesús; fagámonos próximos dos nosos irmáns e irmás que pasan dificultades, compartindo con eles os nosos bens espirituais e materiais. Así, acollendo no concreto da nosa vida a vitoria de Cristo sobre o pecado e a morte, atraeremos a súa forza transformadora tamén sobre a creación.
TOMADO DE: https://www.aciprensa.com
Comentarios
Publicar un comentario