Epifanía do Señor - ciclo B
EPIFANÍA DO SEÑOR
LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS
Primeira Lectura
Is 60, 1-6
A gloria do Señor resplandeceu sobre ti
Levántate,
brilla, que a túa luz xa chegou;
si, a gloria do Señor resplandece sobre ti.
Pois,
olla, a escuridade cobre a terra
e a negrura os pobos,
pero sobre ti resplandece o Señor
e a súa gloria faise ver sobre ti.
Certo que
os pobos camiñarán coa túa luz
e os reis co resplandor do teu alborexar.
Levanta os
teus ollos arredor,
todos estes xuntáronse, viñeron a ti.
Os teus
fillos veñen de lonxe
e as túas fillas son traídas no colo.
Entón,
cando o vexas, estarás radiante
e o teu corazón latexará e ensanchará,
pois as riquezas do mar traeranse a ti
e os bens dos pobos virán para ti.
Estarás cuberta
dunha chea de camelos,
de dromedarios novos de Madián e de Efah.
Todos eles virán de Sabá.
Virán
cargados de ouro e incenso,
e proclamarán ledos a loanza do Señor.
Palabra do
Señor R/. Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL
Sal 71, 2. 7-8. 10-11. 12-13
R/. (cf. 11): Hante adorar, Señor, todos os reis da terra.
Que rexa o teu pobo
con xustiza,
e os teus pobres con equidade.
Florecerá a xustiza nos seus días,
unha prosperidade duradeira coma a lúa.
Dominará de mar a mar,
desde o gran río ata o cabo da terra.
Ofreceranlle regalos os reis de Tárxix e das illas,
os reis de Saba e de Sebá pagaranlle tributo.
Prostraranse perante el todos os reis da terra,
servirano todas as nacións.
El librará o pobre que suplica,
o aflixido que está sen axuda.
Terá piedade do feble e do indixente,
e salvará a vida dos pobres.
LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS EFESIOS
Segunda Lectura
Ef 3, 2-3a. 5-6
Xa se nos revelou que os pobos son coherdeiros da promesa
Irmáns:
Coido que
oístes falar da encomenda que a graza de Deus me fixo en favor voso: xa que por
medio dunha revelación se me deu a coñecer o misterio, que noutras xeracións
non se lle dera a coñecer á humanidade como agora llelo manifesta o Espírito
aos seus santos apóstolos e profetas: que os xentís son parceiros, membros do
mesmo corpo e copartícipes da promesa en Cristo Xesús polo Evanxeo.
Palabra do
Señor R/.
Grazas a Deus
ALELUIA Mt 2, 2
Se non se canta, pódese omitir
Aleluia, aleluia.
Vimos a súa estrela en oriente,
e viñemos para adorar o Señor.
Aleluia.
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO
Evanxeo Mt 2, 1-12
Viñemos de oriente adorar o rei
Xesús
naceu en Belén de Xudea, en tempos do rei Herodes. E nisto uns magos de Oriente
chegaron a Xerusalén preguntando:
‑
Onde está o Rei dos xudeus que acaba de nacer?
Porque vimos saí-la súa
estrela alá no Oriente, e vimos para lle
render homenaxe.
Oíndo
isto, o rei Herodes alporizouse, e con el toda Xerusalén. Convocou a todos
os sacerdotes e letrados do pobo, para
lles preguntar onde tiña que nacer o Mesías. Eles responderon:
‑
En Belén de Xudea, que así o deixou escrito o
profeta:
E ti
Belén, terra de Xudea,
de ningún xeito es a máis pequena,
entre as vilas de Xudea,
que de ti ha saí-lo guía
que será o pastor do meu pobo Israel.
Entón
Herodes, ás agachadas, chamou polos magos, para se informar ben de cando lles
aparecera a estrela. Logo mandounos a Belén, dicíndolles:
‑
Ide e informádevos ben do que hai dese neno; e
unha vez que o atopedes, avisádeme, para
ir eu tamén a lle render homenaxe.
Eles,
despois de oíren o rei, puxéronse en camiño. E, velaí, a estrela que viran saír
no Oriente foinos guiando ata se deter enriba de onde estaba o neno. Grande
alegría sentiron ao veren saír de novo a estrela.
E cando
entraron na casa atoparon o neno con María, súa nai. Prostráronse e rendéronlle
homenaxe; logo, abrindo os seus tesouros, ofrecéronlle como regalo ouro,
incenso e mirra. Logo, avisados en soños de que non volvesen por onda Herodes,
saíron para a súa terra por outro camiño.
Palabra do
Señor R/.
Loámoste, Cristo
E A LUZ ENCHEU O MUNDO DE VIDA E MÁIS DE PAZ
TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/
ESCOITA
ACTIVA
Chegou a luz por medio dunha estrela, e a nosa vida viuse
iluminada, chea de gozo, aberta á esperanza. A festa dos Reis quere ser un
metáfora dunha fe que chega e se ofrece a tod@s; unha fe que non exclúe, senón
que une e achega; unha fe que se mostra a tod@s e que só nos pide agrandar o
corazón para facerlle oco, e poder así quedar para sempre con e entre nós. E
iso só o pode ofrecer un Deus que é para tod@s –UNIVERSAL– desde a tolerancia,
a paz e a xustiza. Abrámonos a compartir esta fe nesta nosa oración comunitaria
que agora comezamos.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
· Polas veces
nas que cansamos de entender que a túa mensaxe é universal, para tod@s, e non
só para os nosos, SEÑOR, QUE NON PRACTIQUEMOS A DISCRIMINACIÓN.
· Polas veces
nas que reducimos a fe a memorizar oracións sen poñer a vida e as ilusións nas
túas mans, CRISTO, QUE NON PRACTIQUEMOS A DISCRIMINACIÓN.
· Polas veces
nas que, a diferenza dos reis, non deixamos que a túa estrela de paz e
esperanza guíe a nosa vida, SEÑOR, QUE NON PRACTIQUEMOS A DISCRIMINACIÓN.
PALABRA
ENRAIZADA
* Estrelas. Si,
hoxe a Palabra de Deus fálanos de estrelas. Pero non das estrelas efémeras que
saen nas revistas ou son populares porque aparecen en películas ou series de
televisión. Tampouco das estrelas que se moven polo ceo na noite de san
Lourenzo facendo un espectáculo fermoso e digno de ver e gozar. Non, a estrela
á que os textos proclamados da Palabra fan referencia é a estrela dos valores
que nos descobren como persoas máis humanas e humanizadoras, sensibles á vida
-“gozos e esperanzas”– dos que comparten con nós o ser cidadáns do mundo; as
que nos chaman –como di Francisco– a ser unha Igrexa de saída e non de burocracia
nin “alcanfor”, que conserva moi ben o que foi doutro tempo; pero que é incapaz
de xerar novas situacións que poñan a mensaxe do Evanxeo no centro do vivir e
actuar dos que o seguimos. Unha Igrexa que denuncia, porque non cala nin se
acomoda ao que fan os poderosos, o reducionismo das persoas a simples
“descartes”, como se foramos cousas de usar e tirar. As estrelas das que hoxe
falamos son as que nos traen a maxia de que todo está por mellorar; as que nos
din que sempre hai unha raiola que segue a dar luz e a mostrarnos novos
camiños; as que non deixan que as ilusións esmorezan e maten as esperanzas de
que as cousas sempre poden ser mellores; as estrelas que non se conforman con
afirmar que nada pode cambiar e que os de sempre: os poderosos, os corruptos,
os maltratadores, os abusadores, os violentos... van volver vencer. Non, a
estrela que hoxe nos mostra a Palabra de Deus é a que nos dí que todo isto pode
vencerse, e que o derrotismo non ha callar nos corazóns dos que, coma Xesús,
recibimos a visita dos magos para ofrecernos, dun cabo ao outro do mundo, un
xeito novo, diferente de ver e facer as cousas. Por iso somos capaces de
entender o que di o profeta: a estrela, esa estrela que nos fala de
universalidade e rompe os “mojóns” cos que nós nos empeñamos en poñerlle
límites ao mundo, é a que “aleda o noso corazón”.
* Por iso nela
recoñecemos a Aquel que veu traer algo novo que cambia e fai diferente os nosos
corazóns; algo novo que non deixa que matemos a ledicia e mais a esperanza;
algo novo que quere facer da nosa vida non un simple sufrir o que veña –como se
Deus fose o que nolo envía– senón que nos chama a non deixar que o fasquío e o
pesimismo vaian agromando en nós. Hoxe chegou a estrela que nos fai
recoñecernos iguais e irmáns uns nos outros. Este é o gran misterio, o gran
tesouro que debemos compartir e anunciar a quen non o coñece ou a aqueles que
non foron capaces de entendelo cando lles dixeron que Deus é amor e se fixo un
dos nosos para que non estiveramos solos. Adoralo a El non é vestirse de capas
e poñer coroas, senón respectar a quen pensa distinto, darlle a palabra a quen
non nos dá a razón, escoitar a quen ten outro xeito vivir e entender a vida.
Saber recoñecer nesta actitude de ir cara ao irmán a Deus é o gran misterio que
hoxe celebramos.
* A diferenza
de Herodes, nós si coñecemos e sabemos quen é El e cara onde levaba a estrela a
aqueles homes que o buscaban. A diferenza de Herodes, nós non debemos andar ás
agachadas, senón á luz do día, seguindo a relampo que a estrela vai marcando.
Un relampo que nos indica por onde debemos trazar o noso camiño, e cales son os
portais nos que temos que parar e ofrecer o noso tempo. Porque a diferenza do
tempo de Xesús, hoxe non hai un só portal no que a estrela se ten que pousar, senón
que son moitos os que esperan a súa visita, e nós estamos chamados a ser as
mans, os corazóns e a cabeza que converte a estrela non nun obxecto astronómico
que brila con luz propia, senón na luz que nos ofrece Xesús. Do seu portal,
pobre e ignorado polos poderosos, aos portais de hoxe, pobres tamén e ignorados
polos poderosos. O rei non está nos pazos do saber, do diñeiro nin do poder, o
Rei hoxe está nos parad@s, nos desafiuzados, nos que non poden pagar o recibo
da luz ao fin de mes, nos... alí é onde temos que atopalo e cara eles nos guía
a estrela.
FRATERNIDADE
ORANTE
Coma os magos, tamén nós necesitamos da estrela para que nos
guíe polos camiños que poñen no corazón dos necesitados e excluídos amor e
humanidade, por iso dicimos:
QUE NON DEIXEMOS QUE A
ESTRELA PASE DE LARGO
- Para que sexamos
unha Igrexa que ofrece luz e tenrura, e non unha Igrexa de medo e imposición,
OREMOS.
QUE NON DEIXEMOS QUE
A ESTRELA PASE DE LARGO
- Para que
traballemos nas nosas parroquias por levar a luz da solidariedade, o
entendemento e o trato igualitario entre os veciños, OREMOS.
QUE NON DEIXEMOS QUE
A ESTRELA PASE DE LARGO
- Para que non
deixemos que a estrela pase de largo na nosa vida. Que saibamos descubrila, e
non confundila, entre tódalas estrelas efémeras que cegan pero non iluminan nin
orientan, OREMOS.
QUE NON DEIXEMOS QUE
A ESTRELA PASE DE LARGO
Grazas, Señor, por ofrecernos a túa estrela, para que a súa
luz chegue a tódolos recunchos da terra, convertendo a fe que profesamos en
universal e incluínte. P.X.N.S. Amén.
MIRADA
ESPERANZADA
A túa, estrela divina
axúdanos a descubrir o corazón de Deus que latexa nun
portal;
a prostrarnos ante Aquel que, sendo Deus, se fai home;
a ofrecer, entre miserias e debilidades, a fortuna da nosa
fe.
Es, estrela celeste, manifestación dun Deus que guía á
persoa ata Xesús,
corredoira pola que camiñan os que erguen os seus ollos cara
ao Creador,
luz para todo aquel que, vivindo na escuridade, busca nitidez
para a súa fe.
Es, estrela que cruza o inmenso ceo,
dedo que sinala ao rei que todos esperan.
Es, estrela que se mostra con chiscar de ollos de Deus.
Grazas, Señor, xa non necesitamos máis estrelas
pois, ben sabemos, que cando hai LUZ; a LUZ xa non ten
estrelas.
E Ti, Señor, es luz que apaga esconde todas as demais
estrelas. Amén.
(P. Javier Leoz)
Comentarios
Publicar un comentario