Comunicado do 1º de Maio HOAC
23 ABRIL 2014 | POR JOSE LUÍS
Comunicado do 1º de Maio
Lembramos neste día a tantos traballadores e traballadoras que sufriron e continúan sufrindo ao longo da historia condiciones precarias e inseguras de traballo, o que lles levou a perder a saúde e mesmo a vida. Traballadores explotados pola usura dos empresarios, ou de grupos multinacionais ou financeiros, que especulan e non dubidan, en pór como centro da actividade económica o beneficio e o diñeiro.
Así a persoa e as súas familias, son mercadoría que se compra a cambio dun salario cada día menor. Tamén lembramos a quen, sendo un exemplo de resistencia e loita, permitiron que o colectivo obreiro e a sociedade en xeral, avanzásemos cara a un mundo de xustiza, igualdade, paz e desenvolvemento e nos implicasemos na construción dun mundo máis fraterno.
Denunciamos que o Mundo obreiro está a sufrir as consecuencias dunha desigualdade cada vez maior, entre países e dentro de cada país. O traballo convertido nun factor máis da produción e ao servizo do capital, está a deixar de ser un elemento esencial para que as persoas e as familias poidan vivir con dignidade. Un escenario nefasto para o desenvolvemento da vida de tantas persoas Por que non podemos vivir sen traballo, e se traballamos perdemos a vida? pode parecer esaxerado? pero non! Actualmente en España atopámonos cunha arrepiante taxa de desemprego do 26% (5.896.300 de persoas) [1], do 56% se falamos de mozos. Quen atopan traballo, case na súa totalidade, obteñen empregos precarios e inestables [2] que tamén nos van quitando a vida, ás veces mesmo con salarios que non permiten saír da pobreza.
Hai un ataque planificado e dirixido a redistribuír a riqueza desde a maioría humilde obreira e traballadora cara a un grupo dominante minoritario, aplicando a desapiadada ideoloxía neoliberal nun mundo con fronteiras para as persoas, pero non para o diñeiro.
O recente Informe Foessa "Precariedade e cohesión social", presentado por Cáritas e cínicamente cuestionado polo goberno, constata o empeoramento da situación laboral e social que se estende a amplos sectores da poboación.
En España a fractura social entre os máis pobres e os máis ricos ensanchouse un 45%. Cinco millóns de persoas atópanse afectadas por situacións de exclusión severa, un 82,6% máis que en 2007, na súa maioría familias traballadoras. As diferenzas son moito máis claras segundo a idade: os mozos menores de 29 anos representan o 44% das persoas excluídas, e a exclusión social na infancia está a converterse nun problema de primeira orde.
É evidente o empobrecimiento acelerado do mundo obreiro, que día a día atopa máis dificultades no acceso ás súas necesidades e dereitos máis básicos (alimentación, saúde, vivenda, educación...) Isto contrasta co crecente enriquecemento das elites económicas e financeiras.
Ante a situación de insolidariedade estrutural que se vive en todo o mundo respecto dos traballadores, e máis se cabe respecto de novos que queren e non poden traballar, observamos que as condicións de vida que ofrece a nosa sociedade non son decentes porque humillan a grandes cantidades de persoas abocándoas ao desemprego ou a traballos precarios permanentes e mal remunerados que non garanten unha vida digna; á pobreza que impide un mínimo proxecto de vida persoal e familiar sustentable e duradeiro.
Ten sentido seguir falando de traballo digno? Como mirar desde unha perspectiva cristiá a realidade do traballo? Pode ser hoxe Boa Noticia a nosa maneira de comprender o traballo á luz do Evanxeo e da Doutrina Social da Igrexa (DSI)?
A imaxe é de Cristina Sánchez Herrando,
aparece na Revista “Juventud Obrera”, nº 20.
Ofrecemos a reflexión da DSI, que establece o traballo como a clave da cuestión social. O Papa Francisco referiuse repetidamente á importancia do traballo para ter unha vida digna: "Onde non hai traballo, falta a dignidade. E isto (...) é consecuencia dunha elección mundial, dun sistema económico que leva a esta traxedia; un sistema económico que ten no centro un ídolo, que se chama diñeiro." [3]
A persoa debe ser e estar no centro da actividade económica, da política, das relacións laborais, do traballo. A forma en que se está organizando o traballo e a sociedade nos deshumaniza, impídenos o desenvolvemento persoal, familiar, social e condénanos, a vivir para traballar, dispostos a aceptar calquera condición laboral. Supedítase ao ser humano e á familia a esta lóxica.
Recoñecemos que a pesar desta situación, amigos, veciños e familiares, voluntarios anónimos, movementos e entidades sociais, organizacións obreiras, colectivos de Igrexa como Cáritas ou Mans Unidas e outros moitos están a ofrecer experiencias de apoio mutuo, de resistencia pacífica, de alegría no compartir o que non sobra. Experiencias que rexeitan o individualismo, que manteñen viva a esperanza en que o tempo dará a razón aos que agora son esquecidos polas estruturas.
Propomos a Boa Noticia de Xesús de Nazaret, que segue tendo unha extraordinaria forza profética e revolucionaria, pois a escala de valores que nos propón subvierte de raíz a orde establecida. O Evanxeo anuncia que a vida humana non ten outro sentido que dar vida, gastarse na tarefa de facer posible que outros teñan vida. Por iso hoxe debemos "converter en actores aos que só son espectadores", como dicía Guillermo Rovirosa, promotor da HOAC, ou lembrar novamente que "un mozo traballador vale máis que todo o ouro do mundo" como afirmaba Cardjin, fundador da XOC.
Sentimos chamados e chamadas a repensar a economía e a política desde o carácter humanizador que ten o traballo, e sabendo que o emprego fixo e para toda a vida probablemente xa non volverá, mentres perdure este sistema capitalista. Habemos de traballar por garantir unha renda básica para que todas as persoas teñan os mínimos para vivir con dignidade, sen renunciar á defensa dun traballo digno. Debemos pór a nosa mirada nos que non poden esperar, non podemos conformarnos con que o noso modelo de vida caracterícese pola precariedade vital que a crise xerou.
Reivindicamos seguir loitando pola defensa e extensión dos dereitos sociais e pola necesaria renovación e fortalecemento do movemento sindical. É hora de seguir construíndo pequenas alternativas no económico e no relacional, baseadas no incremento do compartir, ás veces mesmo o que non sobra, ao contraxeito e en contraposición da cultura falsa e inhumana do "ter máis para vivir mellor". Pequenas, pero imprescindibles experiencias para imaxinar e ir vivindo desde xa un futuro mellor posible fronte ao "único" pretendido polos que nos trouxeron até a situación actual. É imprescindible que os cristiáns e cristiás traballemos activamente, xunto aos nosos irmáns de traballo, na radical "defensa do pobo deshumanizado, empobrecido e crucificado" en palabras de Ignacio Ellacuría.
Animamos a seguir construíndo esa nova sociedade, de relacións humanas, sociais, laborais, que sexan camiño de humanización, de fraternidade e vida de comuñón.
Anunciamos que as tristezas e as angustias dos traballadores e traballadoras, sobre todo de quen máis sofren, son tamén as tristezas e angustias de quen seguimos ao Cristo obreiro, ao carpinteiro de Nazaret, que proclamou o Reino de Deus e a súa xustiza. Continuamos celebrando a loita obreira e mentres, temos o reto de seguir mostrando o amor ao mundo obreiro e a forza solidaria que ten Xesucristo.
1 de maio de 2014
[1] Datos da EPA (1Trim. 2014)
[2] O 92,3% dos contratos rexistrados durante 2013 foron de carácter temporal segundo o informe Foessa ?Precariedade e cohesión social?.
[3] Discurso do Papa no seu encontro co mundo do traballo en Cagliari, 22-9-2013
[A continuación as palabras que o Papa Francisco preparara
e que entregou ao arcebispo de Cágliari dándoas por lidas.]
Comentarios
Publicar un comentario