Domingo 24 de Ordinario - ciclo B

PRIMEIRA Is 50, 5-9

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PROFECÍA DE ISAÍAS

Ofrecínlle-lo meu lombo ós que me ferían

5O Señor abriu o meu oído,

e eu non me rebelei, non me botei para atrás.

6Ofrecín o lombo ós que me azoutaban,
e a miña cara ós que me arrincaban a barba.

Non escondín a miña cara dos insultos e das cuspiñadas.

7Pero o Señor axudarame,

por isto non me sinto avergonzado, e poño a miña cara coma un diamante,

pois sei que non me avergonzarei.

8O que defende a miña causa está cerca.

¿Quen litigará comigo, cando comparezamos ante a comunidade?

Quen traballa a miña xusta sentencia está detrás de min.

9O Señor axudarame: ¿quen será o que me declare culpable?

SALMO RESPONSORIAL Sal 114, 1-2. 3-4. 5-6. 8-9

R/ (9): Camiñarei á vista do Señor na terra da vida.

Ou: Aleluia

1Amo ó Señor que escoita

a miña voz suplicante,

2e pon cara a min o seu oído

no día en que o chamo.

3Cando me envolven lazos de morte

e as redes do abismo me atrapan;

cando me atopo en apreto e aflicción,

4invoco o nome do Señor:

¡Ai, Señor, sálvame a vida!

5O Señor é xusto e clemente,

o noso Deus é compasivo.

6O Señor garda os humildes:

na miña febleza hame socorrer.

8Ti libras da morte a miña vida,

os meus ollos das bágoas,

os meus pés da caída.

9Camiñarei á vista do Señor

na terra da vida.

SEGUNDA Sant 2, 14-18

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SANTIAGO APÓSTOLO

Se a fe non fructifica en obras, está morta

14Irmáns benqueridos, ¿que proveito lle trae a un dicir que ten fe, se non ten feitos?¿Acaso o poderá salvar esa fe? 15Se un irmán ou unha irmá andan espidos e necesitados do pan de cada día, 16e vai un de vós e dilles: "ídevos en paz, quentádevos e fartádevos", pero non lles dá aquilo que lle cómpre ó seu corpo, ¿que proveito levan? 17Pois o mesmiño pasa coa fe: se non ten feitos, leva a morte no seu cerne.

18Pode dicir alguén: "ti te-la fe, eu teño os feitos". -Móstrame a túa fe sen feitos que eu polos feitos heiche de mostra-la miña fe.

ALELUIA Gal 6, 14:

Lonxe de min gloriarme senón é na cruz do Señor,

por quen o mundo está crucificado para min e eu para o mundo

EVANXEO Mc 8, 27-35

PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS

Ti e-lo Cristo...É preciso que o Fillo do home padeza moito

27Ia Xesús cos seus discípulos cara ás aldeas de Cesarea de Filipo, e polo camiño

preguntoulles:

-¿Quen di a xente que son eu?

28Eles responderon:

-Uns, que Xoán Bautista; outros, que Elías; e outros, que algún dos profetas.

29El preguntoulles a eles:

-¿E vós, quen dicides que son?

Respondeu Simón Pedro:

-Ti e-lo Mesías.

30E prohibiulles diciren nada a ninguén.

31Entón, con toda claridade, empezou a adoutrinalos acerca de que era preciso que o Fillodo Home padecese moito, e que o rexeitasen os anciáns, os Sumos Sacerdotes e mailosletrados; que o ían matar, e que ós tres días había resucitar. 32Explicoulles isto con toda claridade. Entón Pedro, colléndoo á parte, empezou a rifarlle.

33Pero Xesús volvéndose cara ós discípulos, reprendeuno:

-¡Arreda de min, Satanás, que ti non te me deixas guiar por Deus, senón polos homes!

34E chamando á xente onda os seus discípulos, díxolles a todos:

-Se alguén quere vir comigo, que renuncie a si mesmo, cargue coa súa cruz, e que me siga. 35Pois o que queira poñer a salvo a súa vida, perderaa; pero quen perda a súa vida pola miña causa e pola do Evanxeo, ese poñeraa a salvo.

A DUREZA DO CAMIÑO

INVITA Á COLABORACIÓN

TOMADO DE : remoldapalabra.blogspot.com

Pórtico

Temos repetido e mesmo escoitado ao longo da vida moitas veces a frase da carta de Santiago que hoxe imos ler, e na que se nos di que a fe sen obras esmorece porque non dá froito. Isto ponnos na pista da necesidade de vivir sempre de maneira activa, creadora, nova e sen deixarnos ir por vieiros de desasosego e rutina. A mensaxe de Xesús é sempre fresca e actual, e temos que sabela poñer en relación con cada momento que nos toca vivir. Isto fainos ver que temos que estar sempre á espreita, en actitude de descubrir presenza e o rostro de Deus a través e no medio do que pasa cada día. E neste momento de crise, dificultade, empobrecemento, paro, engano, manipulación e sufrimento polo que tantas persoas pasan, non podemos quedar calados e deixar que as cousas pasen diante de nós sen facer nada. O camiño da vida, ese camiño que todos temos que ir facendo cada día e que nos vai levando cara á plenitude do encontro definitivo con Deus, nin podemos facelo solos nin como se ao noso redor non pasara nada; ese non é o xeito de actuar que quere Xesús. Necesitámonos uns aos outros, e só colaborando poderemos acadar a meta final.

O PERDÓN

Para que non nos deixemos levar da tentación da autosuficencia e de pensar que podemos prescindir dos demais, volvéndonos insensibles diante do que lles pasa aos irmáns e ás irmás, SEÑOR, QUE TE DESCUBRAMOS NA NOSA VIDA.

Para que diante da tentación de solucionar as cousas coa violencia, nos esforcemos por escoitar o que outros nos din ou propoñen, CRISTO, QUE TE DESCUBRAMOS NA NOSA VIDA.

Para que non prescindamos nunca das obras, e non fagamos da fe unha ideoloxía ao servizo dos poderosos, SEÑOR, QUE TE DESCUBRAMOS NA NOSA VIDA.

REMUÍÑO

Camiñar na presenza do Señor non é sempre doado; é máis, nunca é doado. E non o é non polas dificultades do camiño, senón pola tendencia que todos temos á comodidade, a adecuar as esixencias da fe á nosa comenencia, a facer do feito de crer un “bunker”, un coto, o noso, privado, no que nos sentimos seguros porque facemos o que queremos, o que nos gusta ou o que menos esforzo esixe... pero non o que Deus nos propón e invita a desenvolver. Cando actuamos así, e facémolo todos e moitas veces, estamos a quitarlle á fe o que ten de proposta nova e enriquecedora para a nosa vida, deixando que o insulso e o repetitivo, o de sempre, as formas, o externo, o superficial … entren na nosa vida como se fosen resposta ao que Deus nos pide. Que enganados estamos!. Camiñar na presenza do Señor é encher a vida de froitos que se volven saborosos cando poden ser degustados polos demais en forma de xustiza, colaboración, diálogo, denuncia de todo engano, participación, igualdade, e todo canto leve a descubrir que seguir a Xesús e ser cristián hoxe non é unha liga que se xoga nos grandes estadios compostos pola fermosura das nosas igrexas e das nosas imaxes, senón nos campos que están máis alá das portas das nosas igrexas, e que fan que nos atopemos con persoas que só poderán descubrir quen é e que entendemos por Deus grazas ao noso xeito de actuar, ao noso comportamento. Somos conscientes disto?.

A clave de todo canto vimos dicindo témola hoxe na carta de Santiago. Cando el escribe o texto está a correr entre os cristiáns un run-run, ao que moitos facían caso, de que non pagaba a pena ser honestos, ser responsables, ser xustos, denunciar inxustizas, esforzarse por facer ben as cousas e pensar sempre nos demais. Que o único e verdadeiro era confesar, crer en Xesús e esperar a que chegase o final para volver estar con El. E este run-run ía cada día tan a máis que moitos dos cristiáns acabaran por separar a súa vida -o que facían e como se comportaban cada día- da súa fe -do que crían e rezaban-; o que dera lugar non só a un total desconcerto entre as comunidades, senón a un afastamento da mensaxe que Xesús tanto se esforzara, e o manifestara coa súa vida, por mostrar, ensinar e vivir. De aí que Santiago se vexa na obriga de lembrarlles a aqueles cristiáns da primeira hora que se non son capaces de darlle xeito e forma en comportamento ao que rezaban e crían, todo acabaría por converterse en ermo e baldío. Algo así parece que nos está tamén a pasar hoxe a nós. Dá a impresión de que non temos claro que o que celebramos dentro dos templos e os sacramentos que recibimos se os separamos da vida acaban por converterse en simple suma de ritos e costumes, sen forza ningunha na nosa vida. E neste século XXI, os cristiáns ou saímos ás rúas, e co noso actuar mostramos que nos supón e esixe crer, ou dificilmente as xeracións máis novas poderán descubrir e entender quen foi e que fixo Xesús de Nazaré.

E a resposta volvemos atopala no Evanxeo que vimos de proclamar. Tamén a nós se nos pregunta en quen cremos e por que cremos , e temos que saber responder de xeito sinxelo e claro; pois a resposta ha ser froito da fondura e da riqueza dunha vida vivida desde o seguimento e a fidelidade á mensaxe do Reino, non só coa palabra e coas fórmulas dogmáticas, canónicas e teolóxicas; moitas das veces incomprensibles e moi afastadas da vida e dos problemas que cada día nos toca vivir, e polo tanto moi fóra do mundo dos homes e mulleres de hoxe. Que o noso confesar que El é o Mesías, saibamos expresalo non con seguridades que se escriben nos papeis pero logo non se cren, entenden nin viven, senón con actitudes, comportamentos e valores que convencidos van modulando a nosa vida e facendo de nós verdadeiras testemuñas de Cristo Resucitado.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Achegámonos agora ao altar da oración comunitaria e unimos palabra e corazón para dicir xunt@s:

QUE AS NOSAS OBRAS ENRIQUEZAN A TÚA MENSAXE

Para que cantos están/mos á fronte das comunidades cristiás non esquezan/mos nunca que a fe non se reduce a un conxunto de verdades teóricas e moitas veces sen conexión cos problemas e dificultades da vida, senón que é un compromiso persoal e comunitario de converter en vida as palabras de Xesús, Oremos.

QUE AS NOSAS OBRAS ENRIQUEZAN A TÚA MENSAXE

Para que nas nosas comunidades non reduzamos a fe a unha ideoloxía que nos mantén na seguridade dos ritos, pero que se afasta da frescura que dá a vida convertida en seguimento da mensaxe de Xesús, OREMOS.

QUE AS NOSAS OBRAS ENRIQUEZAN A TÚA MENSAXE

Para que cada un/ha de nós saibamos facer autocrítica e non nos deixemos levar por actitudes de autosuficiencia e superioridade por saber moita teoría, pero sen acabar de descubrir que a fe é confianza e diálogo vivo con Deus desde o que vivo, sinto e comparto, OREMOS.

QUE AS NOSAS OBRAS ENRIQUEZAN A TÚA MENSAXE

Grazas, Señor, por acompañar este momento de oración comunitaria. P.X.N.S. Amén.

PARA A REFLEXIÓN

Un día calquera,

nun momento calquera,

a tempo e a destempo,

sen aviso previo

lanzas ti a pregunta:

E ti, quen dis que son eu?

Eu quedo a medio camiño

entre o correcto e o que sinto,

porque non me atrevo

a correr riscos

cando Ti me preguntas así.

Equivócome de novo

e pídesme silencio

para que escoite o teu latexo

e siga o teu camiño.

E pouco despois volves á carga:

E ti, quen dis que son eu?.

Ensíname como sabes.

Lévame ao teu ritmo polos camiños do Pai

e polos vieiros marxinais que tanto che gustan.

Corríxeme,

cánsame.

E vólveme explicar os teus proxectos

e quen es.

Cando na túa vida toda

atope o sentido

para os trazos da miña vida rota;

cando no teu sufrimento e na túa cruz

atope o valor de todas as cruces;

cando faga da túa causa a miña causa,

cando xa non busque salvarme

senón perderme no teu amor...

Entón, Xesús, volve preguntarme:

e ti, quen dis que son eu?

 CANTOS

ENTRADA:

Camiñarei na presenza do Señor

LECTURAS:

Xesús é Señor

OFERTORIO:

Canta o sol

COMUÑÓN:

Ide e pregoade

POWER POINTS
Dom 24 ordB