Nunca estou certa de que teña que ver con este blogue esto de compartir historia, pero o corazón me pode. Hai veces que pensas que hai cousas que estarán sempre, porque sempre as levas na ialma... Hai pouco que vin a estatua do noso vendedor de periódicos irrepetible, Manuel Castro, que xa tardaba... ou, que vigués non volve atrás ou a Balaídos escoitando a voz de Fito Dominguez? ... ou que galego non sabe o que lle debe da loita da nosa xente no rural como Pousa Antelo?
Gracias a todos eles, ós máis coñecidos e ós anónimos, os que quedan no noso corazón e nas nosas lembranzas para sempre, porque todos somos constructores de almas, o pouco que somos sempre pode marcar a alguén para sempre... basta con facer sorrir ó noso espírito.
Por todos eles...
... de seguro que os anxos xa aprenderon a Rianxeira, cantemos con eles ...
Comentarios
Publicar un comentario