Día da paz 2012

Se buscades material para traballar en clase de Relixión, tedes bastante na nosa páxina web, pinchade aquí : 
http://xanostesaqui.webnode.es/materiais-para-a-catequese/dias-especiais/dia-da-paz/

CRISTIÁNS POLA PAZ

Iqbal Masih, (1982 - 16 de abril de 1995) foi un neno paquistaní, escravizado nunha fábrica de alfombras. Asasinado en 1995, converteuse nun símbolo da loita contra a explotación infantil.

            Iqbal foi cedido a un fabricante de alfombras polo seu  pai, a cambio dun préstamo de 600 rupias (equivalente a uns 12 dólares estadounidenses) que este necesitaba para facer fronte aos gastos da voda do seu fillo maior. Iqbal foi obrigado a realizar xornadas laborais de máis de doce horas, durante as cales foi encadeado ao tear e golpeado en varias ocasións. Co tempo, os intereses da débeda do seu pai fóronse incrementando, polo que na práctica, Iqbal permaneceu varios anos na escravitude. As durísimas condicións que debeu soportar afectaron ao seu crecemento, e aos doce anos de idade tiña a estatura dun neno de seis.

            En 1992, cando tiña dez anos, conseguiu escapar da fábrica, e dedicouse a denunciar a situación de escravitude en que vivían outros moitos nenos do seu país, co apoio do sindicato Bhatta Mazdoor Mahaz ("Fronte dos traballadores de ladrillos").

            En 1994 Iqbal gañou o "Premio Reebok á mocidade en acción", outorgado pola multinacional Reebok (empresa que, pola contra, foi neses mesmos anos acusada tamén de empregar man de obra infantil1 ).

            Iqbal foi asasinado o 16 de abril de 1995, mentres montaba en bicicleta. En 2000, a título póstumo, concedéuselle o "Premio dos Nenos do Mundo".

            En 1997, Jordi Sierra e Fabra dedicoulle un libro sobre unha aventura, na India, sobre o traballo infantil: A música do vento.

Óscar Romero : (O Salvador, 15 de agosto de 1917, 24 de marzo de 1980) coñecido como Monseñor Romeu, foi un sacerdote católico salvadoreño e o cuarto arcebispo metropolitano de San Salvador (1977-1980). Volveuse soado pola súa predicación en defensa dos dereitos humanos e morreu asasinado no exercicio do seu ministerio pastoral.

            Como arcebispo, denunciou nas súas homilías dominicais numerosas violacións dos dereitos humanos e manifestou publicamente a súa solidariedade cara ás vítimas da violencia política do seu país. O seu asasinato provocou a protesta internacional en demanda do respecto aos dereitos humanos no Salvador. Dentro da Igrexa católica consideróuselle un bispo que defendía a "opción preferente polos pobres". Nunha das súas homilías, Monseñor Romeu afirmou: "A misión da Igrexa é identificarse cos pobres, así a Igrexa atopa a súa salvación." (11 de novembro de 1977)

            El é un dos dez mártires do século XX representados nas estatuas da Abadía de Westminster, en Londres, e foi nomeado ao Premio Nobel da Paz en 1979.

Hélder Câmara: (7 de febreiro de 1909 en Fortaleza, Brasil - Recife, 27 de agosto de 1999) Bispo brasileiro, arcebispo emérito de Olinda e Recife e teólogo da liberación. Foi un dos fundadores da Conferencia Nacional de Bispos de Brasil (CNBB) e defensor dos dereitos humanos durante a ditadura militar brasileira. Pola súa actuación recibiu numerosos premios nacionais e internacionais, sendo o único brasileiro candidato catro veces ao Premio Nobel da Paz.

            Foi recoñecido internacionalmente polo seu compromiso cos pobres, a súa predicación pola liberación dos pobos e o seu traballo en favor da paz. Defensor acérrimo dos pobres, toda a súa actuación guiouse pola procura dunha alternativa que superase tanto o comunismo como o capitalismo.

            En certa ocasión, unha familia pobre chamou á porta do arcebispo: Señor bispo, a policía levou ao noso pai confundido cun bandido. Están pegándolle. Dom Helder compareceu inmediatamente na delegación. Señor bispo! -exclamou o delegado- vostede por aquí? Si  respondeulle Dom Helder- vin a buscar o meu irmán?. O seu irmán? Si, está detido aquí. É fulano! O delegado ordenou a inmediata liberación do preso. Pero, vostedes son tan diferentes -observou o delegado- na cor da pel e no nome! Sen titubear, Dom Helder responde: É que somos fillos do mesmo Pai?

Rigoberta Menchú: (Guatemala, 9 de xaneiro de 1959) é unha líder indíxena guatemalteca e defensora dos dereitos humanos, membro do grupo Quiché-Maya. É Embaixadora de Boa Vontade da Unesco e gañadora do Premio Nobel da Paz e o Premio Príncipe de Asturias de Cooperación Internacional.

            É autora dunha autobiografía titulada Eu, Rigoberta Menchú (1983). Segundo o seu propio testemuño, desde moi pequena coñeceu as inxustizas, a discriminación e a explotación á que son sometidos os indíxenas que viven na pobreza extrema en Guatemala. Comezou a traballar nunha leira de café aos cinco anos, en condicións tan pésimas que foron a causa da morte de irmáns e amigos seus, así como da represión  da que foi vítima a súa comunidade por parte de terratenentes e membros do exército de Guatemala.

            Desde moza involucrouse nas loitas reivindicativas dos pobos indíxenas e campesiños o que lle valeu persecución política e o exilio. En 1979, foi membro fundadora do Comité de Unidade Campesiña -CUC- e da Representación Unitaria da Oposición Guatemalteca -RUOG-, da que formou parte da súa dirección ata 1992.

            En 1991 participou na preparación da declaración dos dereitos dos pobos indíxenas por parte das Nacións Unidas. O Premio Nobel foille outorgado en recoñecemento ao seu traballo pola xustiza social e reconciliación etno-cultural baseado no respecto aos dereitos dos indíxenas, coincidindo co quinto centenario da chegada de Colón a América, e coa declaración de 1993 como Ano Internacional dos Pobos Indios.

Xoán XXIII: Angelo Giuseppe Roncalli foi o Papa n.º 261 da Igrexa católica entre 1958 e 1963. No seu dilatado labor apostólico, ocupou numerosos cargos críticos. Foi designado delegado apostólico en Turquía e Grecia desde 1935, cargo no cal desempeñouse durante a maior parte da segunda guerra mundial. A fins de 1944 foi designado nuncio apostólico en Francia, onde permaneceu ata 1953. Elixido cardeal nese ano, desempeñouse como patriarca de Venecia ata o conclave de outubro de 1958. Como pontífice romano, tivo un pontifica do relativamente breve pero sumamente intenso.

            As súas encíclicas Mater et Magistra (1961) e Pacem in Terris (1963), esta última escrita en plena guerra fría logo da chamada «crise dos mísiles» de outubro de 1962, convertéronse en documentos senlleiros que marcaron o papel da Igrexa católica no mundo actual. Pero o punto culminante do seu traballo apostólico foi, sen dúbidas, a súa iniciativa persoal, apenas tres meses logo da súa elección como pontífice, de convocar á realización do Concilio Vaticano II, imprimindo así o seu carisma á Igrexa católica do século XX.

            En Italia é recordado co cariñoso apelativo de "Il Papa Buono" (“O Papa Bo”).

Desmond Tutu : É un clérigo e pacifista surafricano que adquiriu fama internacional durante a década de 1980 por mor da súa oposición ao Apartheid. Tutu foi o primeiro surafricano negro en ser elixido e ordenado como Arcebispo Anglicano de Cidade do Cabo (Sudáfrica).

Tutu avogou constantemente pola reconciliación entre todos os grupos implicados no apartheid, denunciou constantemente ao goberno branco minoritario pola súa política racista contra a maioría da poboación negra, pero tamén condenou aos grupos "antiapartheid" que efectuaban ou propiciaban actuacións violentas e terroristas, como o Congreso Nacional Africano e diversos grupos de extrema esquerda.

O 15 de outubro de 1984 foille concedido o Premio Nobel da Paz pola súa constante loita contra o apartheid.

Tras o fin oficial da política de apartheid, Tutu foi nomeado director da Comisión para a verdade e a reconciliación (Sudáfrica) creada polo recentemente electo Presidente de Sudáfrica Nelson Mandela.

Actualmente forma parte das 18 personalidades mundiais que dan apoio á Alianza de Civilizacións. É membro do Comité de Honra da Coordinación internacional para o Decenio da non-violencia e da paz.

Xoán Paulo II : Karol Wojtyła (Polonia, 18 de maio de 1920 – Cidade do Vaticano, 2 de abril de 2005 foi o 264.º papa da Igrexa católica entre 1978 y 2005.

            Frases súas sobre a paz:


Que ninguén se faga ilusións de que a simple ausencia de guerra, aínda sendo tan desexada, sexa sinónimo dunha paz verdadeira. Non hai verdadeira paz senón vén acompañada de equidade , verdade, xustiza, e solidariedade.

            A violencia xamais resolve os conflitos, nin sequera diminúe as súas consecuencias dramáticas.

            O diálogo, baseado en sólidas leis morais, facilita a solución dos conflitos e favorece o respecto da vida, de toda vida humana. Por iso, o recurso ás armas para dirimir as controversias representa sempre unha derrota da razón e da humanidade.

            Constátase e faise cada día máis grave no mundo outra seria ameaza para a paz: moitas persoas, é máis, poboacións enteiras viven hoxe en condicións de extrema pobreza. A desigualdade entre ricos e pobres fíxose máis evidente, ata nas nacións máis desenvolvidas economicamente? (Mensaxe do 1/1/93).

            Pode existir a paz cando hai homes, mulleres e nenos que non poden vivir segundo as esixencias da plena dignidade humana? Pode existir unha paz duradeira nun mundo onde imperan relacións -sociais, económicas e políticas- que favorecen a un grupo ou país á conta doutro? Pode establecerse unha paz xenuína sen o recoñecemento efectivo da sublime verdade de que todos somos iguais en dignidade porque todos fomos creados a imaxe de Deus, que é o noso Pai? (Mensaxe do 1/1/87).

            A paz é un valor dunha importancia tal que debe ser proclamado unha e outra vez, e promovido por todos. Non existe ser humano que non se beneficie coa paz. Non existe corazón humano que non senta aliviado cando reina a paz. As nacións do mundo só poderán realizar plenamente os seus destinos -que están entrelazados- se todas unidas perseguen a paz como valor universal. (Mensaxe do 1/1/86).

            En favor da persoa, e xa que logo da paz, é urxente achegar aos mecanismos económicos os correctivos necesarios que lles permitan garantir unha distribución máis xusta e equitativa dos bens. Para isto non basta só o funcionamento do mercado; é necesario que a sociedade asuma as súas responsabilidades, multiplicando os seus esforzos, a miúdo xa considerables, para eliminar as causas da pobreza coas súas tráxicas consecuencias. (Mensaxe do 1/1/93) .

            Nelson Mandela: (Unión de Sudáfrica, 18 de xullo de 1918), coñecido no seu país como Madiba, avogado e político, foi o primeiro presidente de Sudáfrica elixido democraticamente.

            En 1962 foi arrestado e condenado por sabotaxe, Mandela foi o prisioneiro número 466/64, na illa de Robben, durante 27 anos en precarias condicións. O goberno de Sudáfrica rexeitou todas as peticións de que fose posto en liberdade. Mandela converteuse nun símbolo da loita contra o apartheid dentro e fóra do país, unha figura lendaria que representaba a falta de liberdade de todos os homes negros surafricanos.

            Tras a súa liberación o 11 de febreiro de 1990, Mandela liderou ao seu partido nas negociacións para conseguir unha democracia multirracial en Sudáfrica, cousa que se conseguiu en 1994 coas primeiras eleccións democráticas por sufraxio universal. Mandela gañou as eleccións e foi presidente desde 1994 ata 1999, dando frecuentemente prioridade á súa reconciliación.

             Recibiu máis de 250 premios e recoñecementos internacionais durante catro décadas, incluído en 1993 o Premio Nobel da Paz.

Algunha frases súas:

“ A educación é o arma máis poderosa que podes usar para cambiar o mundo”.

“ Ser libre non é soamente desamarrarse as propias cadeas, senón vivir nunha forma que respecte e mellore a liberdade dos demais”.

“ Detesto o racismo, porque o vexo como algo bárbaro, xa sexa que veña dun home negro ou un home branco”

“ Se queres facer as paces co teu inimigo, tes que traballar co teu inimigo. Entón el vólvese o teu compañeiro”.

“ Nunca, nunca e nunca outra vez, debería ocorrer que esta terra fermosa experimente a opresión dunha persoa por outra”.

A Madre Tareixa de Calcuta (Skopie, Macedonia, 26 de agosto de 1910 - Calcuta, India, 5 de setembro de 1997). Agnes foi unha monxa católica de orixe albanesa naturalizada india, que fundou a congregación das Misioneiras da Caridade en Calcuta en 1950. Durante máis de 45 anos atendeu a pobres, enfermos, orfos e moribundos. Tras a súa morte, foi beatificada polo papa Xoán Paulo II, outorgándolle o título de Beata Tareixa de Calcuta.

            Descubriu a súa vocación relixiosa desde temperá idade, e para 1928 xa decidira que dedicaría o resto da súa vida a Deus. Foi entón cando optou por cambiar o seu nome a «Tareixa» en referencia á santa patroa dos misioneiros, Thérèse de Lisieux. Comezou a preocuparse polos enfermos e polos pobres da cidade de Calcuta. Isto levouna a fundar unha congregación co obxectivo de axudar os marxinados da sociedade, primordialmente enfermos, pobres e persoas que non tiñan fogar.

            Na década de 1970 era coñecida internacionalmente e adquirira reputación de persoa humanitaria e defensora dos pobres e indefensos. Obtivo o Premio Nobel da Paz en 1979 e o máis alto galardón civil da India, o Bharat Ratna, en 1980, polo seu labor humanitario..

Frases da Madre Tareixa:

            "A falta de amor é a maior pobreza."

            "O meu sangue e as miñas orixes son albaneses, pero son de cidadanía india. Son monxa católica. Por profesión, pertenzo ao mundo enteiro. Por corazón, pertenzo por completo ao Corazón de Xesús."

            "Ás veces sentimos que o que facemos é tan só unha pinga no mar, pero o mar sería menos se lle faltase esa pinga."

Martin Luther King, (Atlanta, 15 de xaneiro de 1929 ? Memphis, 4 de abril de 1968). Foi un pastor estadounidense da igrexa bautista que desenvolveu un labor crucial en Estados Unidos á fronte do Movemento polos dereitos civís para os afroamericanos e que, ademais, participou como activista en numerosas protestas contra a Guerra de Vietnam e a pobreza en xeral.

            Por esa actividade encamiñada a terminar co apartheid estadounidense e a discriminación racial a través de medios non violentos, foi condecorado co Premio Nobel da Paz en 1964. Catro anos despois, nunha época en que o seu labor se orientou especialmente cara á oposición á guerra e a loita contra a pobreza, foi asasinado en Memphis.

            Luther King, activista dos dereitos civís desde moi novo, organizou e levou a cabo diversas actividades pacíficas reclamando o dereito ao voto, a non discriminación e outros dereitos civís básicos para a xente negra dos Estados Unidos

Frases de Martin Luther King

            “ Se soubese que o mundo se acaba mañá, eu, hoxe aínda, plantaría unha árbore”

            “ Aprendemos a voar como os paxaros, a nadar como os peixes; pero non aprendemos a sinxela arte de vivir como irmáns”.

            “ A violencia crea máis problemas sociais que os que resolve”.

            “ Nada que un home faga o envilece máis que o permitirse odiar a alguén”.

            “ Unha nación que gasta máis diñeiro en armamento militar que en programas sociais achégase á morte espiritual”.