Ficha e Lectio - Domingo 28 de Ordinario B
FICHAS ANTERIORES:
Á busca da plenitude
(14 de outubro de 2018)
Seguindo o meu costume de
facer só algúns sinxelos comentarios ás Lecturas da nosa reunión eucarística
semanal, atopámonos hoxe unha
vez máis con importantes ensinanzas de Xesús.
Xesús
está sempre á beira das vidas humanas coas que se encontra e nelas se mergulla.
Está alí para acompañalas, para animalas, para erguelas a novos e insospeitados
niveis de realización. Porque o ser humano, é dicir, nós levamos todos dentro
xermes de autosuperación, de novas posibilidades de realizármonos. Porque o
noso interior, os nosos desexos e horizontes son sempre moito máis amplos cós
que se abren tralas familiares illas Cíes, alí onde a nosa ría de Vigo se
encontra co Atlántico. Todos queremos ir sempre máis alá dos nosos horizontes
acostumados. Queremos ser sempre o que somos, pero tamén máis do que somos e
selo ademais sen que tal situación remate endexamais.
O
que nos ocorre a nós pasáballe tamén a esa persoa da que se nos di no evanxeo
que se axeonllou ante Xesús. Para el era Xesús símbolo e resumo de toda a
bondade a grandeza que se podía atopar no mundo. Dísenos explicitamente alí que
se trataba dun home adulto, ben asentado xa na súa vida. Posuía bens e fortuna.
Fálase da súa “mocidade” como dunha etapa pola que xa pasara na súa vida. Mais
¡claro! este home, como nos pasa a todos, non é totalmente feliz, non se
encontra totalmente satisfeito consigo mesmo. Non deixa de albiscar que algo
lle debe faltar aínda para realizar plenamente a súa vida. Vive, si, e vive
ademais con fidelidade ás normas tradicionais da súa relixión xudía. Digamos
que se trata dun crente cabal do xudaísmo. Garda os mandamentos. Eses
mandamentos que son os mesmos que todos sabemos de cor desde pequenos...
Mais
o que a el lle preocupa, como sen dúbida tamén a todos nós, é a curtidade da
vida e o pouco que en definitiva a vida lle satisfai. De que lle vale a el
vivir ben e ser tamén un bo xudeu practicante, se resulta que despois de todo a
súa vida non é “eterna”? Porque ter vida “eterna” non é só tela despois, é
dicir, a que nós chamamos a vida despois da morte. Non. Vida “eterna”, ou sexa,
plena, e tela tamén durante a vida presente. É dicir, sentirse –tal como
adoitamos dicir- plenamente realizados e felices co que estamos a facer na
vida, por máis que poidamos ter se cadra horas baixas.
No
contexto destas consideracións, coido que se pode entender algo da importancia
e da paixón coas que esta persoa lle formularía a súa pregunta a Xesús: “Mestre
bo, ¿que teño que facer para acadar a vida eterna?”.
A
esta persoa non lle satisfacía, como digo, a súa vida normal relixiosa,
correcta e normal. Algún baleiro se abría no seu interior, que demandaba nova
luz e novas augas de vida. E Xesús, ese mestre de vida que Deus Pai ofrece de
maneira plena e definitiva ó mundo –a toda a humanidade-, vaille ofrecer o
verdadeiro camiño de realización. É un vieiro dificultoso, á primeira vista
case imposíbel de realizar, mais gratificante, plenificante, fornecedor de
verdadeira “vida eterna”, daquilo xustamente sobre o que esta persoa demanda
información, porque o preocupa e atrae.
Xesús
sabe do dificultoso e pedregoso deste camiño, que en definitiva é el mesmo.
Pois sabemos que Xesús se presenta en persoa ante nós como “o camiño, a verdade
e a vida”. Por iso nos di o evanxelista Marcos que Xesús -seguramente para
darlle ánimos ó que lle preguntaba sobre o modo de “acadar a vida eterna”- “o
fitou cunha mirada chea de agarimo”. Aínda así, Xesús non acadou vencer as
resistencias que o feito de ter “moitos bens” lle impedían empezar a andar polo
verdadeiro camiño de “acadar a vida eterna”.
Porque
o resto da mensaxe de Xesús é ben coñecido, aínda que non por iso
suficientemente asumido nas nosas vidas concretas. É unha linguaxe dura e sen
contemplacións contra acugular riquezas que non se poñen ó servizo dos demais,
dos máis pobres e necesitados ca nós. Esas moreas de riquezas agáchannos a
visión da realidade e non nos deixan ver as necesidades dos outros irmáns
nosos. Así non podemos construír a fraternidade á que nos chama Xesús. Por algo
o papa Francisco nos dicía hai pouco aquilo que máis dunha vez oiriades: “Cómo
me gustaría unha Igrexa pobre e para os pobres!”. O papa actual tomou
precisamente este nome de Francisco pola admiración e devoción que lle ten a
San Francisco de Asís. E ben sabemos que este santo italiano levou na súa vida a
mensaxe de Xesús sobre a pobreza ata as últimas consecuencias. A súa
festividade foi hai só dez días, o 4 deste mes de outubro en que estamos, mais
como caeu en domingo non se celebrou liturxicamente.
En
principio e falando de modo xeral, semella algo estraño ou sorprendente este
medo á pobreza (do que deu mostras a persoa da que se nos fala no evanxeo),
porque Xesús lles asegura ós que se desprenden dos seus bens que acadarán
felicidade non só na “outra” vida, senón tamén nesta. “Recibirán agora, neste
tempo, -anúncianos Xesús- cen veces máis ... e, no mundo futuro, a vida
eterna”. E neste sentido podemos dicir: Hai alguén que poida dar máis có que
ofrece Xesús en compensación da renuncia ós propios bens?...
Certamente,
o evanxeo dá sempre que pensar. Coa súa palabra e co seu exemplo Xesús non
deixa de nos ofrecer e presentar novos camiños, os camiños sempre novos de
Deus, para acadarmos a felicidade. Unha felicidade que certamente non se acada
cando sistematicamente se fuxe de canto leva consigo esforzo e renuncias
persoais.
Manuel
Cabada Castro
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario