Benaventurados os Misericordiosos (II)
2. OS GRANDES MANDATOS DO SEÑOR Á IGREXA
Entre os grandes mandatos que o Señor dá
á súa Igrexa debemos considerar, ante todo: o mandato da Eucaristía e da
caridade, o mandato da unidade, e o mandato de a misión.
·
O mandato da
Eucaristía e da caridade:
unha
Diocese que celebra a Eucaristía e vive a caridade
Ambos os mandatos, o da Eucaristía e o
da caridade, están intrinsecamente relacionados.
·
“Facede isto en
memoria de min”, mándanos o Señor (Lc 22,19; 1 Cor 11,24-25).
Con
estas palabras, “Facede isto en memoria de min”, Xesús pídenos corresponder ao
seu don de amor por nós e representalo sacramentalmente[46].
A
Eucaristía é o memorial da Pascua de Cristo. Na celebración eucarística, a
Pascua do Señor non soamente se lembra, senón que se fai presente; e o seu
sacrificio, ofrecido dunha vez para sempre na cruz, permanece actual (cf LG 3). A Igrexa
únese a este sacrificio: “Na Eucaristía, o sacrificio de Cristo faise tamén o
sacrificio dos membros de o seu Corpo”[47].
Como
ensinou Bieito XVI: “A Eucaristía penétranos no acto oblativo de Xesús. Non
recibimos soamente de modo pasivo o Logos, senón que nos implicamos na dinámica da súa entrega”[48]. Esta implicación abarca
a vida enteira.
Por
esta razón, a Eucaristía, como fonte e culmen da vida e da misión da Igrexa, ha
de plasmarse na nosa existencia concreta: “A vida dos fieis, o seu encomio, o
seu sufrimento, a súa oración e o seu traballo únense aos de Cristo e á súa
total ofrenda, e adquiren así un valor novo”[49].
Na
Eucaristía, Xesús únenos á súa ofrenda, mostrando o vínculo que quixo
establecer entre El e nós, entre a súa persoa e a Igrexa: “En efecto, Cristo
mesmo, no sacrificio da cruz, procreou á Igrexa como a súa esposa e o seu
corpo”[50]. Os Pais da Igrexa vían un paralelismo
entre a orixe de Eva do costado de Adán (cf Xén 2,21-23) e o nacemento da
Igrexa, nada do costado aberto de Cristo na Cruz (cf Xn 19,34).
Hai
unha unión causal entre o sacrificio de Cristo, a Eucaristía e a Igrexa[51]: “A Eucaristía é Cristo que se nos
entrega, edificándonos continuamente como o seu corpo”[52]. Se a Igrexa pode celebrar a Eucaristía
é porque, primeiramente, Cristo entregouse a Si mesmo por ela na cruz. Unha
Diocese que celebra a Eucaristía está a confesar a primacía do don de Cristo. É
El quen nos amou primeiro (cf 1 Xn 4,19).
Non
se pode separar a Cristo da súa Igrexa. A Eucaristía é, como ensinaba san Xoán
Paulo II, “a suprema manifestación sacramental da comuñón na Igrexa”[53]. Así como o Corpo eucarístico do Señor é
único e indivisible, así o é tamén a Igrexa, o seu Corpo místico: “Precisamente
a realidade da única Eucaristía que se celebra en cada diocese en torno ao
propio Bispo permítenos comprender como as mesmas Igrexas particulares
subsisten in e ex Ecclesia”[54].
Como
pode avanzar a Diocese na vivencia da celebración eucarística? Un bo camiño
para lograr este obxectivo será profundar en o ars celebrandi –na
arte de celebrar rectamente–, na auténtica participación, e en
a piedade eucarística.
A
celebración da Eucaristía é o deber principal dos que recibiron o sacramento da
Orde: os bispos, presbíteros e, no que lles compete, os diáconos. O Bispo
diocesano como “primeiro dispensador dos misterios de Deus na Igrexa particular
a el confiada, é o guía, o promotor e custodio de toda
a vida litúrxica”[55].
Na
celebración litúrxicas oficiadas polo Bispo na Catedral, ha de respectarse
plenamente o ars celebrandi, “de modo que poidan ser consideradas como modelo
para todas as igrexas de o seu territorio”[56].
Na
Catedral, e en todas as igrexas da Diocese, hanse de observar as normas
litúrxicas favorecendo, ante todo, o sentido do sacro; coidando, por iso, “a
harmonía do rito, os ornamentos litúrxicos, a decoración e o lugar sacro”[57]. Como elemento litúrxico, tamén o canto
debe estar en correspondencia co sentido do misterio celebrado, coas partes do
rito e con os tempos litúrxicos.
A
auténtica participación –activa, plena e fructuosa– na celebración eucarística
non é equivalente “a unha simple actividade externa durante a celebración”[58], senón que parte dunha toma de
conciencia do misterio que se celebra e da súa relación con
a vida cotiá[59].
Será
preciso, por iso, que cada fiel cultive o espírito de conversión continua e
comprométase a levar o amor de Cristo á sociedade: “Favorece dita disposición
interior –comenta Bieito XVI–, por exemplo, o recollemento e o silencio, polo
menos uns instantes antes de comezar a liturxia, o xaxún e, cando sexa
necesario, a confesión sacramental”[60].
Sen
unha actitude interior de correspondencia ao misterio que se celebra, mediante
o ofrecemento a Deus da propia vida, uníndoo ao sacrificio de Cristo pola
salvación do mundo, as celebracións correrían o risco de caer no ritualismo. De
aí a importancia de axudar aos fieis mediante catequeses mistagógicas que os
leven a penetrarse cada vez máis nos
misterios celebrados[61]. A mellor catequese será, no entanto, a
mesma liturxia ben celebrada.
Hai
tres elementos que se deben ter en conta: en primeiro lugar, a interpretación dos ritos á luz dos acontecementos
salvíficos, segundo a tradición viva da Igrexa. Sabendo que todos os acontecementos da historia da
salvación teñen o seu centro en Xesucristo.
En
segundo lugar, a catequese mistagóxica –a catequese que
introduce na vivencia dos misterios da fe– ha de espertar e educar a
sensibilidade dos fieis para que descubran o significado dos signos e xestos
que, unidos á palabra, constitúen o rito.
En
terceiro lugar, a catequese mistagóxica ha de ensinar o
significado dos ritos en relación coa vida cristiá e o testemuño “en tódalas
súas facetas, como o traballo e os compromisos, o pensamento e o afecto, a
actividade e o descanso”[62].
A catequese eucarística contribuirá a
que creza nos fieis o sentido do misterio da presenza de Deus no medio de nós.
Os xestos de veneración da Eucaristía son, por iso, moi importantes, se se
realizan como unha expresión exterior da veneración de o corazón.
Por
outra banda, existe unha relación intrínseca entre celebración eucarística e
adoración. Referíndose á comuñón, san Agustín dicía: “Ninguén come desta carne
sen antes adorala […], pecariamos se non a adorásemos”[63]. O que acontece na santa Misa prolóngase
e intensifica na adoración fóra da Misa. Para facilitar esta adoración, hase de
procurar que o sagrario estea debidamente colocado.
·
“Douvos un mandamento
novo: amádevos uns a outros; como eu vos amei, amádevos tamén entre vós” (Xn
13, 34).
A última vontade do Señor é o encargo do
amor mutuo, a semellanza do amor que El nos ten. San Xoán, remitíndose a este
mandato, pídenos permanecer na fe e no amor: “Quen di que está na luz pero odia
ao seu irmán, aínda está na escuridade. Quen ama ao seu irmán está na Luz e nel
non hai nada que o faga tropezar” (1 Xn 2,9-10).
A vivencia da caridade brota da
participación no amor oblativo de Xesús, un amor que se actualiza na Eucaristía
e que se fai concreto en cada un de nós se nos damos a nós mesmos. O amor a
Deus e aos irmáns é o signo distintivo e o programa de vida de todo cristián e
de toda diocese.
Para
comunicar aos demais o amor de Deus, é necesario nutrirse de Deus mesmo,
mediante a oración, a escoita da Palabra e a recepción dos sacramentos. Ao
sabernos destinatarios do amor de Deus, ao deixarnos transformar polo Espírito
Santo, convertémonos en suxeitos de caridade, chamados a facernos nós mesmos instrumentos da graza para
“difundir a caridade de Deus e para tecer redes de caridade”[64].
Para a Igrexa a vivencia da caridade non
é algo accesorio senón esencial. A natureza da Igrexa exprésase nunha tripla
tarefa: o anuncio da Palabra de Deus, a celebración dos sacramentos e o servizo
de a caridade.
Quedando
a salvo a universalidade do amor, que se dirixe cara a todo necesitado (cf Lc
10,31), queda en pé a esixencia de que, na Igrexa mesma como familia, ningún
dos seus membros sufra por atoparse en
necesidade: “Mentres temos tempo, fagamos ben a todos, maiormente aos nosos irmáns
na fe” (Gál 6,10)[65].
A
fe obra pola caridade (cf Gál 5,6). Toda a transformación misioneira da Igrexa,
pedida polo papa Francisco, esixe unha concentración do anuncio no esencial do
Evanxeo; é dicir, no anuncio do amor de Deus[66].
Tamén
o ensino moral ha de remitirse a ese núcleo, á fe que obra pola caridade e que
se traduce en misericordia[67], na disposición a envorcarse nas
necesidades dos demais para socorrer as súas deficiencias, na vivencia “da
compaixón que comprende, asiste e promove”[68].
O
mandato de caridade de Xesucristo “abraza tódalas dimensións da existencia, tódolos
ambientes da convivencia e todos os pobos. Nada do humano lle pode resultar estraño”[69].
Non podemos permanecer insensibles ante
o clamor dos máis abandonados da sociedade: as familias golpeadas pola crise,
as pobrezas do mundo rural e dos homes e mulleres do mar, dos emigrantes e
de os refuxiados.
A
opción polos pobres inspírase na preferencia divina polos máis necesitados e
consiste nunha “forma especial de primacía no exercicio da caridade cristiá, da
cal dá testemuño toda a tradición de a Igrexa”[70].
A
Igrexa é servidora dos pobres e testemuña unha caridade que non pode ser
meramente paliativa, senón que debe ser preventiva, curativa e propositiva[71]. Sen esa opción polos
pobres, o anuncio do Evanxeo, que é a primeira caridade, “corre o risco de ser
incomprendido ou de afogarse no mar das palabras ao que a actual sociedade da
comunicación sométenos cada día”[72].
A
caridade non ha de informar só as pequenas relacións entre os homes, senón
tamén as grandes relacións sociais, económicas e políticas[73]. Para abrir os nosos ollos e descubrir
as miserias do mundo, o papa Francisco pídenos reflexionar durante o Xubileu da
Misericordia sobre as obras de misericordia corporais e espirituais:
“Será
un modo de espertar a nosa conciencia, moitas veces aletargada ante o drama da
pobreza, e de entrar aínda máis no corazón do Evanxeo, onde os pobres son os
privilexiados da misericordia divina. A predicación de Xesús preséntanos estas
obras de misericordia para que podamos darnos conta de se vivimos ou non como
discípulos seus. Redescubramos as obras de misericordia corporais: dar de comer ao famento, dar de beber ao sedento,
vestir ao espido, acoller ao forasteiro, asistir aos enfermos, visitar aos
presos, enterrar aos mortos. E non esquezamos as obras de misericordia espirituais: dar consello ao que o necesita, ensinar ao que non
sabe, corrixir ao que erra, consolar ao triste, perdoar as ofensas, soportar
con paciencia as persoas molestas, rogar a Deus polos vivos e
por os defuntos”[74].
·
O mandato da unidade (Xn
17): unha Diocese que vive en comuñón
Na chamada “oración sacerdotal” de Xesús,
que constitúe o prefacio da súa Paixón, o Señor pide non só polos seus
discípulos inmediatos, senón por todos os crentes: “Non che rogo só por estes, senón
tamén polos que han de crer en min pola palabra deles; que todos sexan un, coma
ti, Pai, en min, e eu en ti; que tamén eles sexan un en nós, para que o mundo
crea que ti me mandaches” (Xn 17,20-21).
O modelo da unidade que Xesús pide para
nós é a unidade do Pai e do Fillo e do Espírito Santo; en definitiva, a unidade
trinitaria. A unidade dos crentes converterase así en testemuño de
credibilidade para o mundo.
A
Igrexa é misterio, signo e instrumento, da unidade e da comuñón[75]. A Igrexa é o misterio da comuñón dos
homes con Deus e dos homes entre si: “A nova relación entre o home e Deus,
establecida en Cristo e comunicada nos sacramentos, esténdese tamén a unha nova
relación dos homes entre si”[76].
A
comuñón eclesial, na que somos inseridos pola fe e o Bautismo, ten a súa raíz e
o seu centro na Eucaristía, que nos une a cada un de nós co mesmo Cristo:
“participando realmente do Corpo do Señor na fracción do pan eucarístico, somos
elevados á comuñón con El e entre nós: ‘Porque o pan é un, somos un só corpo,
pois todos participamos dese único pan’ (1 Cor 10,17)[77]”.
A Eucaristía, na que o Señor nos entrega
o seu Corpo e transfórmanos nun só Corpo, é o lugar onde a Igrexa se expresa na
súa forma máis esencial: presente en todas partes e, con todo, só unha, así
como un é Cristo. No Credo profesamos a nosa fe na “comuñón dos santos”: a
comuñón nas “cousas santas”, especialmente na Eucaristía, é raíz da comuñón
invisible entre os participantes, “os santos”.
Unida á Igrexa universal e ao Papa, a
Diocese, como Igrexa particular, está chamada a reforzar a súa unidade interna.
Na Diocese o Bispo é principio e fundamento visible desta unidade. Toda
celebración válida da Eucaristía expresa esta unión co propio Bispo, co Papa,
coa orde episcopal, con todo o clero e con o enteiro pobo.
A unidade da Diocese non impide a
pluralidade de ministerios, de carismas, de formas de vida e de apostolado. Non
só o Bispo, senón todos os diocesanos, están chamados a edificar e salvagardar
a unidade que non obstaculiza a diversidade, así como a recoñecer a diversidade
que non obstaculiza a unidade.
A
mellor maneira de construír e respectar esta comuñón –esta unidade na
diversidade– é a vivencia da verdade e da caridade, que é “o vínculo de
perfección” (Col 3,14). A comuñón fainos saír da nosa soidade, impídenos encerrarnos
en nós mesmos e fainos partícipes do amor que nos une a Deus
e entre nós[78].
En
os Feitos dos apóstolos atopamos unha descrición da Igrexa nacente: “Eran
perseverantes en escoitar a ensinanza dos apóstolos, na comuñón de vida, no
rito de partiren o pan e nas oracións” (Ftos 2,42). O don da comuñón é
custodiado e promovido de modo especial polo ministerio apostólico, nace da fe
suscitada pola predicación, aliméntase coa fracción do pan e a oración, e
maniféstase na caridade fraterna e en o servizo.
A
comuñón esixe a fidelidade á doutrina da Igrexa, en particular mediante unha
adecuada interpretación do Concilio Vaticano II, que ha de ser comprendido na
hermenéutica non da ruptura senón da reforma; é dicir, da renovación dentro da
continuidade de a única Igrexa[79].
Pero, ademais da fidelidade á doutrina
da Igrexa, a comuñón pide a todos, empezando polo Bispo e polos sacerdotes,
unha espiritualidade de comuñón, que se expresa visiblemente na mutua
colaboración e na vida fraterna, no traballo concertado sobre proxectos comúns,
na asunción da corresponsabilidade na tarefa de a Igrexa.
A
comuñón pode ser posta a proba ou ameazada polos contrastes no que incumbe á doutrina
ou á práctica pastoral, co consecuente enfrontamento entre os pastores e a
desorientación dos fieis (cf Sant 3,16-4,3). A fe, o amor e a fraternidade son
dons preciosos que poden perderse pola nosa culpa. Necesitamos, por
conseguinte, estar alerta para non comprometer a unidade. Necesitamos tamén
cultivar o esforzo da reconciliación e do perdón: “Non nos deixemos roubar o
ideal de o amor fraterno!”[80].
Facemos noso o desexo expresado polo
papa Francisco na súa recente viaxe a os Estados Unidos:
“Que
o inminente Ano Santo da Misericordia, ao introducirnos nas profundidades
inesgotables do corazón divino, no que non hai división algunha, sexa para
todos unha ocasión privilexiada para reforzar a comuñón, perfeccionar a
unidade, reconciliar as diferenzas, perdoarnos uns a outros e superar toda
división, de modo que alume a súa luz como «a cidade posta no alto dun
monte» (Mt 5,14)”[81].
·
O mandato da misión
(Mt 28): unha Diocese que vive evanxelizando
O Señor Resucitado, o Fillo do Home
revestido de todo poder e, á vez, o Emmanuel que permanece cos seus, ordena
facer discípulos a todos os pobos: “Ide, pois, e facede discípulos meus a tódolos
pobos, bautizándoos no nome do Pai e do Fillo e do Espírito Santo;
ensinándolles a gardar todo canto vos mandei” (Mt 28,19-20).
Estas
palabras de Xesús constitúen, tamén hoxe, un mandato obrigatorio para toda a
Igrexa e para cada un dos fieis cristiáns. “A
fe fortalécese dándoa!”, dicía san Xoán
Paulo II, xa que o impulso misioneiro renova a Igrexa, reforza a fe e a
identidade cristiá e dá novo entusiasmo e novas motivacións.
Por
outra banda, a evanxelización misioneira “constitúe o primeiro servizo que a
Igrexa pode prestar a cada home e á humanidade enteira no mundo actual, o cal
está a coñecer grandes conquistas, pero parece perder o sentido das realidades
últimas e de a mesma existencia”[82].
Cada
Igrexa particular ten a tarefa de cumprir o mandato misioneiro[83], coa finalidade de facer chegar a cada
home esta verdade extraordinaria: “Deus ámate, Cristo veu por ti; para ti
Cristo é «o Camiño, a Verdade e a Vida!» (Xn 14, 6)”[84].
A
misión ten como meta difundir o amor do Señor en cada ámbito da comunidade
diocesana; tamén nos corazóns daquelas persoas que, aínda recibindo o Bautismo,
se afastaron da fe. A Igrexa non pode dicir que xa todo está
feito; senón que, máis ben, todo está por facer[85].
Na
exhortación apostólica Evangelii gaudium o papa Francisco subliña o papel que lle compete
á Diocese na transformación misioneira da Igrexa. Cada diocese está chamada á
conversión misioneira, porque ela –a Diocese– é “o suxeito primario
de a evanxelización”:
“A
súa alegría de comunicar a Xesucristo exprésase tanto na súa preocupación por
anuncialo noutros lugares máis necesitados como nunha saída constante cara ás
periferias do seu propio territorio ou cara aos novos ámbitos socioculturais.
Procura estar sempre alí onde fai máis falta a luz e a vida do Resucitado. En
orde a que este impulso misioneiro sexa cada vez máis intenso, xeneroso e
fecundo, exhorto tamén a cada Igrexa particular a entrar nun proceso decidido
de discernimiento, purificación e reforma”[86].
Na
nosa Diocese de Tui-Vigo, quixemos acoller este chamamento do Papa. De feito, a
exhortación apostólica Evangelii gaudium constitúe o documento magisterial de referencia
para a programación pastoral deste curso e do curso pasado[87]. Esta programación marca como obxectivo
xeneral: “Renovar actitudes persoais e estruturas eclesiais para lograr unha
verdadeira conversión pastoral ao servizo do anuncio gozoso de
o Evanxeo”.
A
renovación das actitudes pasa, sen dúbida, pola superación do que o Papa
denomina as “tentacións dos axentes pastorais”[88] e pola asunción dunha
espiritualidade misioneira[89]. O labor evanxelizador non pode
constituír un mero apéndice da nosa vida, senón que ha de formar parte da
propia identidade. A vida espiritual debe sustentar o encontro cos demais, o
compromiso no mundo e a paixón evanxelizadora[90].
Esta unidade de vida vémola reflectida
en santa Tareixa de Xesús, de quen celebramos o V Centenario de o
seu nacemento:
“A santa escritora e mestra de
oración foi ao mesmo tempo fundadora e misioneira polos camiños de España. A
súa experiencia mística non a separou do mundo nin das preocupacións da xente.
Ao contrario, deulle novo impulso e coraxe para a acción e os deberes de cada
día, porque tamén «entre os pucheiros anda o Señor» (Fundacións 5,8).
Ela viviu as dificultades do seu tempo –tan complicado– sen ceder á tentación
do queixume amargo, senón máis ben aceptándoas na fe como unha oportunidade
para dar un paso máis no camiño. E é que, «para facer Deus grandes mercés a
quen de verdade lle serve, sempre é tempo» (Fundacións 4,6). Hoxe Tareixa dinos: Reza máis para
comprender ben o que pasa ao teu ao redor e así actuar mellor. A oración vence
o pesimismo e xera boas iniciativas (cf. Moradas VII, 4,6). Este é o realismo tareixiano, que
esixe obras en lugar de emocións, e amor no canto de ilusións, o realismo do
amor humilde fronte a un ascetismo afanoso! Algunhas veces a Santa abrevia as
súas saborosas cartas dicindo: «Estamos de camiño» (Carta 469,
7.9), como expresión da urxencia por continuar ata o fin coa tarefa comezada.
Cando arde o mundo, non se pode perder o tempo en negocios de pouca
importancia. Oxalá contaxie a todos esta santa présa por saír a percorrer os
camiños do noso propio tempo, co Evanxeo na man e o Espírito
en o corazón!”[91].
Habemos
de percorrer xuntos o camiño da misión, sen caer nos excesos do individualismo,
sen ceder á tentación de relativizar ou ocultar a identidade cristiá e as
propias conviccións e, así mesmo, sen deixarse deslizar pola pendente do
relativismo práctico que leva a “actuar coma se Deus non existise, decidir coma
se os pobres non existisen, soñar coma se os demais non existisen, traballar
coma se quen non recibiron o anuncio non existisen”[92]. Como nos exhorta o Papa: “Non nos
deixemos roubar o entusiasmo misioneiro!”[93].
A
renovación das estruturas eclesiais consiste en polas ao servizo da evanxelización[94], procurando que todas elas se volvan
máis misioneiras; empezando pola mesma Diocese, polos arciprestados
e as parroquias.
Esta
renovación en orde á misión é pertinente, así mesmo, no que concierne ao “modo
de comunicar a mensaxe”[95], que ha de procurar transmitir “o
corazón da mensaxe de Xesucristo”[96], concentrando o anuncio no esencial do
Evanxeo: “Neste núcleo fundamental o que resplandece é a beleza do amor salvífico de Deus manifestado en
Xesucristo morto e resucitado”[97].
O
Xubileu Extraordinario pon o acento no que ha de constituír o noso ideal de
vida e o criterio de credibilidade da nosa fe[98]: a vivencia da misericordia. A Igrexa
renóvase na medida en que se converte en serva e mediadora ante os homes do
amor misericordioso de Cristo:
“Por
tanto, onde a Igrexa estea presente, alí debe ser evidente a misericordia do
Pai. Nas nosas parroquias, nas comunidades, nas asociacións e movementos, en
fin, onde queira que haxa cristiáns, calquera debería poder atopar un
oasis de misericordia”[99].
A
conversión pastoral e misioneira que o Papa nos pide ten como meta o anuncio
gozoso do Evanxeo. Como ensinaba san Xoán Paulo II, “fai falta reavivar en nós
o impulso das orixes, deixándonos impregnar polo ardor da predicación
apostólica despois de Pentecostés. Habemos de revivir en nós o sentimento
apremiante de Paulo, que exclamaba: «Ai de min se non predicase o
Evanxeo!» (1 Co 9,16)”[100].
A
evanxelización, como predicación “alegre, paciente e progresiva da morte e
resurrección salvífica de Xesucristo”, ha de ser nosa “prioridade absoluta”[101].
A
acción evanxelizadora da Igrexa está ao servizo da salvación, que é un don da
misericordia divina destinado a todos. En virtude do Bautismo, “cada membro do
Pobo de Deus converteuse en discípulo misioneiro”[102], en axente evanxelizador. Non somos
“discípulos” e “misioneiros”, senón que somos sempre “discípulos misioneiros”[103]; persoas que, en canto coñecen a Xesús,
saen a proclamalo.
Unha
acción evanxelizadora que leva a cabo, ante todo, de persoa a persoa[104]; é dicir, dun modo testemuñal: “coa súa
mesma existencia no mundo, os cristiáns están chamados efectivamente a facer
resplandecer a Palabra de verdade que o Señor Xesús deixounos ”[105].
O
anuncio do Evanxeo ten a súa orixe na experiencia do amor de Cristo; un amor
que se recibe e se comunica. Deste xeito, o testemuño resulta fecundo. Como
dicía san Agustín, os “crentes fortalécense crendo”[106].
Todo
o Pobo de Deus ten a misión de anunciar o Evanxeo. Nesta tarefa resulta de gran
importancia profundar en o kerigma, no primeiro anuncio de que Xesucristo, morto e
resucitado, revélanos e comunícanos a misericordia infinita de o Pai[107].
Con
este primeiro anuncio iníciase un camiño de formación e maduración que ten como
meta vivir o mandamento novo; a “esixencia ineludible do amor ao próximo”[108], pois amar é cumprir a lei
enteira (Rom 13,8.10).
Que o Señor nos conceda abundantes
vocacións ao sacerdocio e á vida consagrada e que suscite a actividade
evanxelizadora de todos os fieis laicos!
[49] Catecismo
da Igrexa Católica, 1368. Cf. Benedicto
XVI, Sacramentum caritatis, 77.
[63] San Agustín, Enarrationes in Psalmos 98,9. en: Benedicto XVI, Sacramentum caritatis, 66.
[69] V Conferencia Xeral do Episcopado Lationamericanoe
do Caribe, Documento de Aparecida, 380. en: Papa Francisco, Evangelii gaudium, 181.
[70] Xoán Paulo II, Sollicitudo rei socialis, 42. en: Papa Francisco, Evangelii gaudium, 198.
[71] Cf. Conferencia Episcopal Española. CV
Asamblea Plenaria, Instrucción pastoral
«Iglesia, servidora de los pobres»,
Ávila (24-IV-2015), 42.
[79] Cf. Benedicto XVI, Discurso aos cardenais, arcebispos, bispos e
prelados superiores da Curia Romana, (22-XII-2005).
[80] Papa Francisco, Evangelii gaudium,
101. Cf. Juan Pablo II, Novo
millennio ineunte, 43-46.
[85] Cf. Xoán Paulo II, Discorso ai sacerdoti, ai religiosi e alle forze
missionarie della diocesi di Caserta, (24-V-1992).
[89] Cf. Ibíd., 259-288. Corresponde con el capítulo quinto,
“Evangelizadores con Espíritu”.
[91] Papa Francisco, Mensaxe ao bispo de Ávila con motivo da apertura
do Ano Xubilar Tareixiano, (15-X-2014).
[105] Benedicto XVI, Porta fidei,
6. Ver tamén: L. Quinteiro Fiuza, Homilía
con motivo da Apertura do Ano Xubilar da Fe, (12-X-2012).
[106] Cf. Benedicto
XVI, Porta fidei, 7. Ver también: Papa Francisco, Lumen fidei,
38. e L. Quinteiro Fiuza, Homilía
na clausura do Ano da Fe, (24-XI-2013).
Comentarios
Publicar un comentario