Domingo 5 de Ordinario C
DOMINGO V DO TEMPO ORDINARIO
CICLO C
Primeira Lectura Is 6, 1-2a.
3-8
LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS
Aquí me tes, mándame
O ano da morte do rei
Ozías, vin o Señor sentado nun trono alto e levantado. A orla do seu manto
enchía o santuario.
De pé na súa presenza
estaban dous serafíns.
Exclamaban un cara ao outro:
"Santo, Santo, Santo, o Señor dos Exércitos: a terra toda está chea da súa
gloria!".
Estremecían os marcos
das portas da entrada co seu clamor, e o santuario estaba cheo de fume.
Eu dixen: "Ai de
min! Estou perdido!
Pois sendo un home de labios lixados,
e que vive entre un pobo de labios lixados,
vin cos meus ollos o mesmo Rei, o Señor dos Exércitos".
Entón un dos serafíns
voou onda min;
tiña na súa man unha brasa que collera de enriba do altar cunhas
tenaces,
e achegouna á miña boca, dicíndome:
"Olla: isto tocou
os teus labios,
a túa culpa desapareceu, o teu pecado está perdoado".
Entón escoitei a voz
do Señor que dicía:
"A quen mandarei? Quen irá da nosa parte?".
Entón díxenlle:
"Aquí estou, mándame a min".
Palabra
do Señor R/.
Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL Sal 137,
1-2a. 2bc-3. 4-5. 7c-8
R/. (1c): Hei cantar para ti diante dos anxos, Señor
Douche grazas, Señor, de todo corazón,
hei cantar para ti diante dos anxos.
Hei prostrarme cara ao teu santo templo.
Dou grazas ao teu nome
pola túa misericordia e a túa fidelidade,
porque a túa promesa
é máis grande cá túa sona.
Cando te chamo, respóndesme
e acrecentas as miñas forzas.
A ti, Señor, darán grazas
todos os reis da terra
cando oian os ditos da túa boca.
Cantarán os camiños do Señor,
pois grande é a gloria do Señor.
Estendes a túa man,
e libérame a túa dereita.
O Señor completará os seus favores comigo.
A túa misericordia, Señor, é para sempre,
non abandones a obra das túas mans.
Segunda Lectura 1 Cor 15,
1-11(máis longa)
LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS
Así predicamos e así crestes vós
Quero que vos acorde,
irmáns, o Evanxeo que vos prediquei, que vós aceptastes, no que ficades firmes
e polo que vos estades salvando (se é que o gardades tal como volo anunciei; do
contrario, a vosa fe sería inútil).
Transmitinvos, xa que
logo, antes de nada o que eu mesmo recibín: que Cristo morreu polos nosos
pecados conforme ás Escrituras; que o sepultaron, que ao terceiro día resucitou
conforme ás Escrituras e que se apareceu a Cefas e despois aos Doce.
Máis tarde apareceuse
asemade a máis de cincocentos irmáns; moitos deles aínda viven, algúns xa
finaron. Despois apareceuse a Santiago e logo a todos os apóstolos. En
derradeiro lugar aparecéuseme tamén a min, coma ao nacido a deshora.
Pois eu son o menor
dos apóstolos, que nin son merecente de me chamar apóstolo, xa que perseguín a
Igrexa de Deus; pero pola graza de Deus son o que son, e esa graza que fixo
comigo non ficou baleira.
Ó contrario, traballei
máis ca todos eles; aínda que non precisamente eu, senón a graza de Deus que
está comigo. Pero, en fin, que sexa eu ou que sexan eles, así predicamos e así
crestes vós.
Palabra
do Señor R/.
Grazas a Deus
______________________________________________________________________
Ou máis breve: 3-8. 11
LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS
CORINTIOS
Irmáns:
Transmitinvos, xa que
logo, antes de nada o que eu mesmo recibín: que Cristo morreu polos nosos
pecados conforme ás Escrituras; que o sepultaron, que ao terceiro día resucitou
conforme ás Escrituras e que se apareceu a Cefas e despois aos Doce.
Máis tarde apareceuse
asemade a máis de cincocentos irmáns; moitos deles aínda viven, algúns xa
finaron. Despois apareceuse a Santiago e logo a todos os apóstolos.
En derradeiro lugar
aparecéuseme tamén a min, coma ao nacido a deshora.
Pero, en fin, que sexa
eu ou que sexan eles, así predicamos e así crestes vós.
Palabra
do Señor R/.
Grazas a Deus
ALELUIA Mt 4, 19
Se non se canta, pódese omitir
Aleluia, aleluia.
Seguídeme, di o Señor,
e farei que sexades pescadores de homes.
Aleluia.
Evanxeo Lc 5, 1-11
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Deixándoo todo, seguírono
Naquel tempo, estando
Xesús á beira do lago Xenesaré, mentres a xente se amoreaba ao seu arredor,
escoitando a Palabra de Deus, viu dúas lanchiñas que estaban na beira do lago.
Os pescadores que desembarcaran delas lavaban o aparello. Subiu a unha barca,
que era de Simón, rogoulle que se apartase un pouco da terra, e desde a barca,
sentado, ensinaba á xente.
Cando acabou de falar,
díxolle a Pedro:
‑ Voga lago a dentro,
e larga o aparello para pescar.
Respondeu Simón:
‑ Mestre, pasamos a
noite faenando e non demos collido un rabo de peixe, pero, xa que ti o dis,
largarei o aparello.
Así o fixeron, e
colleron tal cantidade de peixe que o aparello rebentaba. Fixéronlles entón
acenos aos compañeiros da outra lancha para que lles fosen botar unha man.
Foron e encheron as dúas lanchas tanto que, a pouco máis, van a pique. Vendo
isto, Simón Pedro botóuselle aos pés a Xesús, dicindo:
‑ Señor, arreda de
min, que eu son un pecador.
Porque tanto el coma
os seus compañeiros quedaron parvos con tanto peixe como colleran naquel lance.
O mesmo lles pasaba a Santiago e mais a Xoán, fillos de Zebedeo, que eran
compañeiros de Simón.
E díxolle Xesús a
Simón:
‑ Tranquilo, desde
agora vas ser pescador de homes.
Varando as barcas en
terra e deixándoo todo, seguírono.
Palabra
do Señor R/.
Loámoste, Cristo
Porque a verdade pasa por non calar ante o engano, a inxustiza e a
corrupción; non deixemos que os nosos labios se pechen e calen diante das
mentiras dos que se cren na verdade
5º TOC 2016
TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/
POWER POINTS
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Camiñando pola vida
LECTURAS: Canta, aleluia
OFERTORIO: Grazas, Señor, na mañá
COMUÑÓN: Seguirei os teus pasos
ESCOITA ACTIVA
Entre tanta información, tanto micrófono e cámara
dispostos a recoller canto pasa no mundo, non é nada doado hoxe en día descubrir
e distinguir o que é certo do que non o é; o que é importante daquilo que é
secundario; o que verdadeiramente paga a pena prestarlle atención do que non
debemos perder ningún tempo porque nos enreda e nos fai perder a perspectiva do
fundamental na vida de cada un de nós. Por iso temos que deixar de ser crédulos
e non pensar que o primeiro que escoitamos é o bo, o certo ou o importante.
Noutro
tempo, cando a información era pouca e había que buscala de xeito pausado e
intentando coñecer a verdade, todos nos esforzabamos en poñer a traballar a
nosa capacidade de reflexión para non confundir nin confundirnos. Hoxe isto xa
nos vai resultando máis difícil, de aí a necesidade de formarnos para non
deixarnos levar da primeira opinión que escoitamos; de poñer as primeiras
impresións antes que o discernimento; de non caer no “boísimo” de que calquera
cousa vale porque o vin en internet, o escoitei na televisión ou o dixo este ou
aquel famoso. Necesitamos contrastar as cousas, facer varias lecturas antes de
emitir unha opinión, aprender a distinguir a verdade da suxetividade de quen só
busca vendernos algo que lle acabe dando rendibilidade en forma de cartos,
prestixio, poder ou votos.
Porén,
para Xesús o importante non estaba no externo, no que fai barullo, senón no
interior. El invítanos a ser agradecidos, a aprender a perdoar e a pedir
perdón, a transmitir e compartir canto temos experimentado como bo en nós.
Nunha palabra: a facer da nosa vida unha experiencia de misericordia
humanizadora.
Acollamos
e poñamos no valor das boas obras esta invitación.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Por non dedicar
tempo a pensar se o que escoitamos responde ou non á verdade dos feitos; SEÑOR,
PERDÓN POLAS NOSAS PRÉSAS E XUÍZOS.
· Por deixarnos lear
polos comentarios, moitas veces nada ben intencionados, que descualifican aos
demais sen probas nin argumentos; CRISTO, PERDÓN POLAS NOSAS PRÉSAS E
XUÍZOS.
· Polos prexuízos
cos que imos construíndo as nosas opinións respecto dos demais, esquecendo que
é na misericordia por onde nos invita a camiñar Xesús; SEÑOR, PERDÓN
POLAS NOSAS PRÉSAS E XUÍZOS.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
* Se poñemos atención á lectura da palabra
de Deus, tanto nas celebracións como cando buscamos un momento na casa para lela
e coñecela mellor, iremos descubrindo que un dos eixos nos que insiste
constantemente é o do perdón e cambio de corazón. Porque Deus é perdón, porque
ama e acolle, non garda rancor nin busca culparnos nin humillarnos, acentuando
a culpabilidade polo que teñamos feito mal. E é neste perdón no que se mostra,
no que se vai poñendo de manifesto un camiño que nos invita a percorrer, para
que tamén nós fagamos da nosa vida experiencia non de rancor, odio e
resentimento, senón de perdón ofrecido e compartido. É verdade que temos que
asumir as consecuencias do que teñamos feito mal, pero iso non supón caer no
vitimismo de que xa estamos marcados para sempre co estigma da maldade e da
incapacidade de cambiar e comezar de novo. É esta unha das características da fe
que compartimos que máis lles custa entender e poñer en práctica aos que desde
o seu dogmatismo consideran que non se pode esquecer que o perdón é imposible e
que a conversión e o cambio nas persoas non é real. Por iso debemos nós, coa
nosa vida e xeito de facer as cousas, demostrarlles -tamén demostrarnos a nós
mesmos-, que non só é posible, senón que é o único camiño que nos pode facer
felices e levarnos a sentírmonos verdadeiramente humanos.
* El é quen nos
manda, o que nos encomenda esta misión. Por iso agradecemos esta confianza
("douche grazas, Señor, de todo corazón") e bendicimos o seu
nome a través da posta en práctica das actitudes que van manifestando que o
amor, o perdón e a misericordia que Deus manifesta con nós, tamén as podemos
manifestar cos demais. Que é posible facelo, que non é unha proposta para poñer
nunha vitrina e contemplala. Esta gratitude cara a Deus temos que saber
transmitirlla a aqueles cos que compartimos a realidade da nosa vida. Aos que
temos máis preto, aos que vemos e cos que tratamos cada día; pero tamén aos que
están lonxe, e que aínda sen coñecelos nos van lembrando que Deus non establece
fronteiras. En Xesús a universalidade -El foi o primeiro gran globalizador da
humanización- faise fraternidade e igualdade entre todos, e por iso non habemos
ter medo a colaborar, participar e promover toda causa que busque transmitir
que, sendo Deus amor e igualdade, ninguén ha ser tratado con diferenza por ser
doutro sitio, ter outra cor de pel ou ter crecido noutra cultura. Aquí reside o
propio da fe cristiá, o que podemos ofrecer como distinto das mensaxes planas e
repetitivas que escoitamos cada día que falan de diferenza, exclusión e
rexeitamento cara a quen vén buscando vida digna e trato humano e
respectuoso... como se no canto deles, foramos nós, como noutro tempo fomos, os
que buscaramos iso mesmo. Transmitir a experiencia de Xesús non é logo contar
historias do pasado, senón converter os eixos do Evanxeo en actitudes e comportamentos
que non discriminen nin penalicen, senón que escoiten, acollan e convertan a
salvación nunha experiencia de amor e misericordia. Aquí e así, como noutro
tempo o fixo Paulo, é onde temos que mostrar e confesar a fe: transmitir o
recibido.
* Como El tamén foi
transmitindo co seu xeito de facer as cousas o que quería que recibiran aqueles
que andaban ao seu carón. Ensinaba con confianza -"xa que ti o dis"-
removía a quen o vía e escoitaba, non resultaba indiferente o que percibían nel
-"quedaron parvos"- o que facía que responderan seguíndoo, para
aprender del e transmitir canto foran descubrindo no seu actuar. Por iso tamén
nós podemos preguntarnos se na relación con Xesús imos crecendo en confianza;
se facemos do noso tempo palabra que alenta, sorriso que anime e trato xusto e
igualitario cos que imos topando no acontecer de cada día. Os apóstolos, porque
viron que aquí estaba a forza e o sentido da súa vida, dinos o evanxeo que o
seguiron. Nós tamén o estamos a seguir?
FRATERNIDADE ORANTE
Na verdade na que nos
invita sempre a camiñar Xesús aparece o trato e respecto das persoas como
centro e guieiro desde o que rezar e vivir. Dispostos a responder coa nosa vida
a esta invitación, dicimos:
GRAZAS,
SEÑOR, POLA TÚA CONFIANZA
* Sempre
dicimos que todos somos Igrexa, que Xesús é a nosa forza, que nel atopamos a
esperanza. Para que estas palabras non soen ocas nin baleiras, pedimos que a
forza da túa presenza siga actuando en nós para que o noso corazón non sexa de
pedra, OREMOS.
GRAZAS,
SEÑOR, POLA TÚA CONFIANZA
* A
todos se nos enche a boca coa palabra comunidade, pero moitas veces esquecemos
que iso suponnos ser persoas que nos axudamos, buscamos a colaboración facendo
cousas para todos, ou somos capaces de renunciar a un pouco do noso para que
outros poidan ser, OREMOS.
GRAZAS,
SEÑOR, POLA TÚA CONFIANZA
* Falamos
de compromiso pero non estamos dispostos a mover un só dedo, para que nos
comprometamos a non facer do Evanxeo algo teórico, senón alento, forza e
esperanza da nosa vida, e ser así testemuñas do que nos invitas a crer e vivir,
OREMOS.
GRAZAS,
SEÑOR, POLA TÚA CONFIANZA
Grazas por lembrarnos
que só vivindo o que cremos estamos a responder a túa invitación. P.X.N.S.
Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
“Eu creo, Señor; eu
quero crer en ti”. Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe
- “Señor,
fai que a miña fe sexa PLENA: sen reservas, e que enchoupe o
meu pensamento.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe
- Señor,
fai que a miña fe sexa LIBRE: sen medo nin vergoña, que sexa
coherente no meu actuar.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe.
- Señor,
fai que a miña fe sexa CERTA: certa pola confianza e o
convencemento á hora de vivila nas cousas de cada día.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe.
- Señor,
fai que a miña fe sexa FORTE: que non se deixe levar nin polas
presións nin polas burlas que outros me puideran facer por ser o teu seguidor.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe.
- Señor,
fai que a miña fe sexa ALEGRE e comunique paz e gozo,
esperanza e capacidade de acollida sen facer distincións entre as persoas.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe.
- Señor,
fai que a miña fe sexa ACTIVA: que sexa verdadeira amizade contigo
e cos demais,alimento permanente de esperanza.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe.
- Señor,
fai que a miña fe sexa HUMILDE: que non presuma de ser
mellor que os que non a teñen. Que entenda e respecte que somos iguais e tamén
diferentes.
Todos: Señor, eu creo; pero aumenta a miña fe
Comentarios
Publicar un comentario