Domingo 2 de Coresma C
DOMINGO II DE
CORESMA - CICLO C
Primeira Lectura Xen 15, 5-12. 17-18
LECTURA DO LIBRO DA XÉNESE
Deus establece alianza co fiel
Abrahán
Naqueles
días, Deus levou fóra a Abrahán e prometeulle:
‑
"Olla cara ao ceo e conta as estrelas, se é que podes. Así terás de
descendentes". Abrahán creu ao Señor, que llo tivo en conta para a
xustificación.
Despois
díxolle o Señor:
‑
"Eu son o Señor, que te sacou de Ur dos Caldeos, para che dar en herdo
esta terra".
Abrahán
preguntou:
‑
"Señor e dono meu, como saberei que será miña?"
O
Señor respondeu:
‑
"Tráeme unha becerra, unha cabra e un carneiro, todos eles de tres anos, e
mais unha rula e unha pomba".
Abrahán
trouxo todo, partiu os animais polo medio e puxo unha metade fronte á outra;
pero as aves non as partiu. Os voitres descendían á carnada, e Abrahán
espantábaos.
Cando
o sol estaba para se pór, apoderouse de Abrahán un sono profundo e invadiuno
unha escura ansiedade.
Cando
se puxo o sol e se fixo noite pecha, Abrahán viu pasar entre os membros dos
animais tallados un fume coma de forno e un facho de lume.
Aquel
día fixo o Señor con Abrahán esta alianza:
‑
"Ós teus descendentes dareilles esta terra, desde o torrente de Exipto ata
o gran río Éufrates,
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
SALMO
RESPONSORIAL Sal 26, 1. 7-8. 9abc. 13-14
R/. (1a): O Señor é a miña luz
e salvación.
O Señor é a miña luz e salvación,
a quen hei temer?
O Señor é a protección da miña
vida,
diante de quen hei tremer?
Escoita, Señor, a miña voz, que
estou clamando,
ten misericordia de min,
respóndeme.
O meu corazón dixo de ti:
"Buscade o meu rostro".
O teu rostro eu busco, Señor.
Non afastes de min o teu rostro.
Non rexeites con ira o teu servo,
Ti es a miña axuda.
Eu espero gozar da bondade do
Señor
na terra da vida.
Espera no Señor, procede coma un
valente,
ten corazón forte, espera no
Señor.
Segunda Lectura Flp 3, 17 - 4, 1 (longa)
LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS FILIPENSES
Cristo hanos configurar co seu
corpo glorioso
Irmáns:
Seguide
todos o meu exemplo e reparade nos que camiñan conforme o modelo que tedes de
nós. É que moitos ‑ dos que xa vos teño falado e agora falo a chorar ‑ pórtanse
coma inimigos da cruz de Cristo. Esa xente vai acabar na perdición; o Deus dela
é o seu bandullo; a súa gabanza está na vergonza: xente que só se interesa
polas cousas terreais.
Pero
a nosa patria está no ceo, de onde nós agardamos un salvador, Xesús Cristo, o
Señor. El ha transformar o noso pobre corpo, configurándoo ao corpo da súa
condición gloriosa, de acordo coa súa virtualidade para sometelo e para someter
a si mesmo todas as cousas.
Polo
tanto, meus irmáns tan queridos e por quen sinto saudades, miña alegría e
coroa, seguide así firmes no Señor, queridiños!
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
______________________________________________________________________
Ou máis breve: 3, 20 -- 4, 1
LECTURA DA CARTA
DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS FILIPENSES
Irmáns:
A
nosa patria está no ceo, de onde nós agardamos un salvador, Xesús Cristo, o
Señor. El ha transformar o noso pobre corpo, configurándoo ao corpo da súa
condición gloriosa, de acordo coa súa virtualidade para sometelo e para someter
a si mesmo todas as cousas.
Polo
tanto, meus irmáns tan queridos e por quen sinto saudades, miña alegría e
coroa, seguide así firmes no Señor, queridiños!
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
VERSÍCULO
Oíuse a voz do Pai, que dicía
desde a resplandecente nube:
Este é o meu Fillo benquerido:
escoitádeo.
Evanxeo Lc 9, 28b-36
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Transfigurouse o seu rostro
mentres oraba
Naquel
tempo, Xesús colleu a Pedro, a Xoán e mais a Santiago e subiu ao monte a orar.
Mentres estaba orando, cambiou o aspecto do seu rostro, e os seus vestidos
viraron brancos e resplandecentes.
De
súpeto apareceron dous homes falando con el; eran Moisés e mais Elías. Tiñan un
aspecto glorioso e falaban do seu éxodo que remataría en Xerusalén. Pedro e mais
os outros caían co sono, pero, manténdose espertos, contemplaron a súa gloria e
os dous homes que o acompañaban. Cando eles se arredaban, díxolle Pedro a
Xesús:
‑
Mestre, que ben que esteamos nós aquí! Queres que vos fagamos tres tendas, unha
para ti, outra para Moisés, e outra para Elías?
Pero
non sabía o que dicía. E mentres falaba, unha nube cubriunos coa súa sombra;
eles quedaron moi asustados ao entraren nela. Entón unha voz dixo desde a nube:
‑
Este é o meu Fillo, o Elixido: escoitádeo.
Cando
a voz acabou, Xesús apareceu só. E eles gardaron silencio. E non lle dixeron a
ninguén nada do que viran naqueles días.
Palabra do Señor R/. Loámoste,
Cristo
Fiar no mundo proxectos de
misericordia desde a confianza de quen sabe escoitar para descubrirte presente
entre nós
POWER POINTS
CANTO AGRADECIDO
ESCOITA ACTIVA
Como
Abrahán, tamén nós somos invitados a vivir desde a confianza de Deus e en Deus.
Esa confianza que sabe escoitar e acoller; acompañar e alentar; corrixir e
dialogar. O Deus de Xesús é entón un Deus que non nos pon a proba mandándonos
facer cousas imposibles, senón que vai falándonos ao profundo de cada un de nós
para que fagamos do noso corazón a sé desde a que entendamos que as persoas, e
non as leis nin as imposicións, son o importante. Como a roca que pouco a pouco
vai fiando, que tamén nós aprendamos a fiar na confianza dun Deus que nos quere
e nos invita a querer. O Deus que nos chama a cambiar e nos acompaña ao longo
desta coresma para que vaiamos deixando ao noso paso pegadas de misericordia
enchoupadas de confianza e non de medo. Por iso colocaremos hoxe no taboleiro a
segunda pegada que nos lembre que esta ha ser a nosa tarefa cada día.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
·
Para que
cambiemos as actitudes que nos fan desconfiados e escépticos, SEÑOR, QUE TEÑAMOS AZOS DE MISERICORDIA.
·
Para que
convertamos o egoísmo en xenerosidade, CRISTO, QUE TEÑAMOS AZOS DE
MISERICORDIA.
·
Para que
saibamos escoitarnos ata descubrir a necesidade de cambiar e deixar atrás o
afán de mandar e impoñer o noso criterio sobre os demais, SEÑOR, QUE TEÑAMOS AZOS DE MISERICORDIA.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·
O mesmo que os discípulos, tamén nós necesitamos facer
do noso actuar proximidade, achega para cos demais e para con Deus. Seguro que
temos escoitado moitas veces a frase de que a Igrexa é esperta en humanidade.
Se iso é así, non pode mostrarse coma unha institución chea de normas e
esixencias, sen ningunha capacidade nin de empatía nin de misericordia. Porque
a humanidade á que se refire supón estar constantemente á espreita de canto lle
ocorre aos que están ao redor. Non para impoñerlle cargas ou berrarlle como un
señor que manda, ordena e dicide sobre as vidas dos demais, senón como un pai e
amigo que escoita, anima, perdoa e non está constantemente mirando cara atrás
para lembrarnos o malos que somos e o mal que o facemos. A Igrexa ten que ser
hoxe aos ollos de todas as persoas -e moitas veces segue a non selo-, icona de
que canto dicimos que é e fai Deus para con nós, ela é capaz de poñelo no día a
día da vida das persoas. Nun mundo de présas e resultados, humanidade é
poñerlle corazón ás cousas que facemos e tenrura ao trato das persoas coas que
nos atopamos. Só así a Igrexa -tamén nós, non só papa, bispos e curas-, seremos
axentes da confianza de Deus e berces de misericordia.
·
Esta é a Igrexa á que Deus lle confía o mundo que
conformamos, poñéndoo ao seu dispor, para que, a través do noso actuar
responsable, xusto, libre e igualitario construamos a casa común onde non se
discrimine nin polo credo nin tampouco pola cultura ou cor da pel. Deus non
xulga “pintas externas”, senón que ve os corazóns, para que latexen desde e
para as persoas, e non para a eficacia nin para a ganancia. El é un Deus do
pequeno e sinxelo, non do aparente e baleiro. Coma descendentes deste tronco
que pon ao noso dispor, estamos chamados a facer do noso testemuño experiencia
permanente de esforzo por ser xustos e crear xustiza; ser solidarios e
construír solidariedade; ser veraces e afastarnos da corrupción, o engano e a
mentira. Porque non é contra do ser humano, senón para a súa dignificación polo
que El nos entrega a terra para que fagamos dela casa común e non excluínte.
·
Nesta tarefa permanente é onde ha estar o noso esforzo
e a nosa firmeza, como Paulo tamén animaba desde ela aos filipenses. Unha
firmeza que non se deixa manipular nin xoga ao engano de abusar dos pequenos e
débiles; unha firmeza que nos axuda a distinguir cal é camiño que debemos
construír entre todos e cal é o do que debemos afastarnos; unha firmeza que non
nos fai intolerantes, senón homes e mulleres de conviccións e valores que non
se deixan enganar polo fácil e cómodo.
·
E para iso, como fixo Xesús con aqueles discípulos,
tamén nós necesitamos subir ao monte –entendido coma o lugar no que Deus se
manifesta– para contemplar e orar. No medio do barullo do noso mundo, podemos
perder a oportunidade de escoitar e descubrir a voz de Deus que nos vai falando
a través das persoas e cousas coas que nos imos atopando e gozando. É no monte
e desde o monte, coa tranquilidade que require e esixe, onde temos que ir
percibindo a súa voz ,que desde o silencio nos vai falando e invitando á
oración de agradecemento e contemplación. E coma os que estaban con el, non
habemos desesperarnos porque nos agonía o silencio, a tranquilidade e a paz que
aquel sempre nos ofrece. De cando en vez é necesario, e moi importante,
desconectar de todo tipo de barullo para deixar que polos nosos oídos entre a
brisa do vento que nos chama a saber confiar e a aprender a non precipitarnos
nin volvernos arroutados e a escoitar e descubrir que a voz de Deus chámanos a
ser activos no medio dun mundo necesitado da súa paz.
FRATERNIDADE ORANTE
Unámonos
en oración comunitaria para sentir a forza da presenza de Deus que nos invita a
vivir a fe aprendendo a escoitarnos uns a outros, e digámoslle agradecidos,
SEÑOR,
GRAZAS POR ACOMPAÑAR A NOSA ORACIÓN
·
Para que cantos formamos a igrexa nos esforcemos
por facer deste tempo de coresma tempo de recoñecer erros e cambiar actitudes,
OREMOS.
SEÑOR,
GRAZAS POR ACOMPAÑAR A NOSA ORACIÓN
·
Para que nos esforcemos por levar misericordia e
perdón aos veciños, aos familiares e ás persoas das que nos fomos afastando ata
perder a relación, OREMOS.
SEÑOR,
GRAZAS POR ACOMPAÑAR A NOSA ORACIÓN
·
Para que a nosa vida sexa unha tarefa permanente por
ver a necesidade que temos uns dos outros, e nos apartemos de actitudes e
comportamentos que nos fan individualistas e faltos de cariño e atención para
cos demais, OREMOS.
SEÑOR,
GRAZAS POR ACOMPAÑAR A NOSA ORACIÓN
Señor,
alenta canto hoxe poñemos ao teu carón. Sabemos que moitas veces pechamos os
oídos a canto nos invitas a vivir. Que este tempo de coresma sexa tempo de
cambio e renovación en nós. P.X.N.S. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Aquí estou, Señor Xesús, á beira do
camiño, sen camiño.
Os meus pasos buscan as túas pegadas onde poñer as miñas
pisadas:
A vida e a morte están ante min coma un reto.
O ben e o mal crúzanse
no meu corazón, que sen descanso busca, pide e chama.
Eu quero ser ditoso,
Señor Xesús, home en camiño.
Eu quero ser libre coa liberdade do teu Evanxeo.
Libre en opción sincera e decidida a túa Palabra.
Quero deixar atrás as chamadas
opresoras do diñeiro,
do poder, do pracer, do que no fondo é nada.
Quero facer
do teu Evanxeo norma de vida
e escoitalo día e noite ata que penetre no fondo
da alma.
Quero ser, Señor Xesús, coma a árbore que crece onda o río
e bebe en
profundidade e fondura nas correntes da auga.
Quero dar no seu tempo froitos de
paz e ben,
e deixar que as sementes que sementaches en min se abran.
Non deixes
nunca, Señor, que murchen as miñas follas verdes,
nin que o vento as arranque,
unha a unha, das súas pólas.
Quero seguir o camiño da persoa nova, da persoa
que di si á vida e a garda con perseveranza.
Quero ser persoa de espírito que
loite contra a carne
e que faga do amor a Carta Magna, a Lei fundamental do teu
Reino,
aberto ao corazón vivo en desafío radical,
unha a unha, das túas
Benaventuranzas.
Non me deixes camiñar polo camiño de
Caín, que leva sangue;
e que a cada paso deixa os sinais do que mata.
Non quero
ser coma palla que leva o vento
e fai dela un xogo fácil entre as súas ás.
Quero ser desde as miñas raíces e a miña historia de ilusións e fracasos,
desde
as miñas loitas e as miñas crises,
un camiño de esperanza aberto cara á Vida
eterna,
onde Ti moras e onde esperas, cun corazón de amigo, a miña chegada.
Ti
es, Señor Xesús, o camiño dun corazón vivo;
o camiño de Abel, o camiño da vida
na cruz
entregada pola salvación do home,
de todo home que busca en Ti a
resposta certa e segura na encrucillada.
Señor Xesús, contigo faise o camiño
suave e lixeiro,
ao levar entre ti e mais eu -os dous xuntos- esta pesada carga.
Quero ser discípulo teu, e aprender de Ti, Mestre,
a ser libre coma o vento, no
teu Espírito, que guía e salva.
Comentarios
Publicar un comentario