Domingo 3 de Coresma C

DOMINGO III DE CORESMA  -   CICLO C


Primeira Lectura     Ex 3, 1-8a. 13-15
LECTURA DO LIBRO DO ÉXODO
"Eu son" mandoume onda vós
  
            Naqueles días, Moisés pastaba os rabaños do seu sogro Ietró, sacerdote de Madián. Levaba polo deserto os rabaños, e unha vez chegou ata a montaña de Deus, o Horeb. Nunha labarada, no medio dunha silveira, apareceulle o anxo do Señor. Moisés reparou na silveira que ardía e que non se consumía, e dixo para si:
            ‑ Voume chegar alá, para observar este fenómeno e saber por que non se consome a silveira.
            En vendo o Señor que Moisés se achegaba para mirar, chamouno desde a silveira:
            ‑ Moisés!, Moisés!
            El respondeu:
            ‑ Aquí estou.
            Díxolle Deus:
            ‑ Non te achegues aquí. Tira as sandalias dos pés, pois o sitio onde estás é terra sagrada.
            E engadiu:
            ‑ Eu son o Deus de teu pai, o Deus de Abrahán, de Isaac e de Xacob.
            Moisés tapou a cara, polo medo de ver a Deus.
            O Señor díxolle:
            ‑ "Teño visto as miserias do meu pobo en Exipto, oín as súas queixas contra os seus opresores, coñezo os seus sufrimentos. Vou baixar e libralos do poder dos exipcios, e levalos desta terra a unha terra boa e largacía".
            Moisés replicou:
            ‑ "Xa me estou vendo chegar onda os israelitas e dicíndolles: O Deus de vosos pais mándame onda vós. Mais eles preguntaranme: E cal é o seu nome? Que lles direi eu entón?"
Deus respondeulle a Moisés:
            ‑ "Eu son o que son".
            E engadiu:
            ‑ "Diraslles así aos israelitas: Eu son mándame onda vós".
            E mandoulle aínda:
            ‑ "Diraslles tamén aos israelitas: O Señor, o Deus de vosos pais, o Deus de Abrahán, de Isaac e de Xacob mándame onda vós. Ese será o meu nome para sempre. Por el invocaranme todas as xeracións.

  Palabra do Señor                              R/. Grazas a Deus



SALMO RESPONSORIAL     Sal 102, 1-2. 3-4. 6-7. 8 e 11
R/. (8a): O Señor é misericordioso e clemente.

Alma miña, bendí o Señor
e todo o meu ser, o seu santo nome.
Alma miña, bendí o  Señor,
non esquezas os seus beneficios.

El perdoa as túas culpas
e sanda as túas doenzas;
rescata a túa vida da morte
e coróate de amor e de tenrura;

O Señor fai xustiza
e defende o dereito do oprimido.
Amosoulle a Moisés os seus camiños,
ós fillos de Israel as súas fazañas.

O Señor é misericordioso e clemente,
tardo á ira e rico en mercés.
Canto se alza o ceo sobre a terra,
así é grande o seu amor para os que o temen.



Segunda Lectura     1 Cor 10, 1-6. 10-12
LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS
A vida do pobo no deserto con Moisés escribiuse para a nosa conversión
  
            Irmáns:
            Non quero, irmáns, que ignoredes que os nosos pais estiveron todos baixo a nube; que todos pasaron polo medio do mar; que, na nube e no mar, todos recibiron o bautismo de Moisés; que todos comeron o mesmo alimento espiritual ‑ pois bebían da pedra espiritual que os acompañaba: e esa pedra era Cristo ‑.
            Pero, con todo, a maior parte deles non lle agradou a Deus, xa que os seus cadáveres ficaron estrados polo deserto.
            Isto sucedeu coma un exemplo para nós, a fin de que non teñamos degoiros do mal, coma eles os tiveron.
            Nin murmuredes, coma algúns deles e pereceron vítimas do Exterminador.
Isto sucedeulles a eles como exemplo, e escribiuse para o noso escarmento: para nós, que vivimos na fin dos tempos. De xeito que o que crea estar de pé, teña coidado de non caer!

  Palabra do Señor                              R/. Grazas a Deus



VERSÍCULO   Mt 4, 17

Facede penitencia, di o Señor;
está cerca o Reino dos Ceos.



Evanxeo     Lc 13, 1-9
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Se non facedes penitencia, todos pereceredes
  
            Naquel intre presentáronse algúns para contarlle a Xesús o caso aquel de cando Pilato mesturara o sangue duns galileos co dos sacrificios que ofrecían.
            El respondeulles:

            ‑ Coidades que eses galileos eran máis pecadores cós demais, porque acabaron así? Non tal, e asegúrovos que como non vos arrepintades acabades todos igual. Seica pensades que aqueles dezaoito que morreron esmagados pola torre de Siloé eran máis culpables cós outros habitantes de Xerusalén? Non tal, e asegúrovos que, se non vos arrepentides, todos acabaredes igual.
            E púxolles esta parábola:
            ‑ Un home tiña unha figueira plantada na súa viña; foi ver se tiña froitos e non llos atopou. Díxolle ao viñateiro: "Xa hai tres anos que veño buscar froito nesta figueira e non llo atopo. Córtaa, para que vai cansar máis a terra?" El respondeulle:
            "Señor, déixaa aínda un ano máis; vou ver se eu lle cavo un pouco arredor e lle boto esterco; a ver se así dá froito...; e, onde non, pódela cortar".


  Palabra do Señor                              R/. Loámoste, Cristo     



Do “aquí estou” de Moisés ao “non murmuredes” de Paulo hai un camiño que temos que ir enchendo de acollida da Palabra que quere cambiar os nosos corazóns para que reborden humanidade fraterna, que supera a dureza da rancor e da xenreira 
3ª coresma TOC 2016
TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/

POWER POINTS


CANTO AGRADECIDO
ENTRADA: 
LECTURAS: 
OFERTORIO: 
COMUÑÓN: 


ESCOITA ACTIVA
Bos días, e paz e ben para todos. Un domingo máis volvemos reunirnos convencidos da forza da unión e do sentido comunitario da oración. O Deus da tenrura e da misericordia ábrenos as portas da súa casa para que nos acheguemos a El desde a palabra proclamada na fe celebrada. Proclamar e celebrar son dous verbos que indican unha actitude de movemento, e que supón que a nosa participación ha ser activa, creadora e viva. Son as actitudes das que temos que ir deixando pegada sen necesidade de facer cousas que chamen a atención nin que resulten extravagantes. Celebremos, logo con sinxeleza, canto nos ten ocorrido ao longo da semana, nas luces e nas sombras; e facémolo desde o eco que deixa en nós a palabra proclamada. Por iso, dispoñámonos, co corazón, a vista e o oído a participar desta festa de esperanza e misericordia na que compartimos a tenrura apaixonante do Deus que sempre nos busca espazo no que poder acougar ao seu lado.

CORAZÓN MISERICORDIOSO
·         Porque lle damos moito bombo ás cousas que facemos ben, pero escondemos o que lle fai dano aos demais, a Deus e a nós mesmos; SEÑOR, QUE PASEMOS DA SOBERBIA AO RECOÑECEMENTO DOS NOSOS ERROS.
·         Porque as nosas présas fan que non lle dediquemos a Deus o tempo no que acougar e poñer nel a nosa vida, CRISTO, QUE PASEMOS DA SOBERBIA AO RECOÑECEMENTO DOS NOSOS ERROS.
·         Porque nos sobran palabras baleiras, e fáltannos actitudes que recoñezan as nosas equivocacións e as nosas ganas de cambiar a mellor; SEÑOR, QUE PASEMOS DA SOBERBIA AO RECOÑECEMENTO DOS NOSOS ERROS.

OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
No diálogo entre Deus e Moisés que vimos de escoitar na primeira lectura, aparece unha frase que nos pode axudar esta mañá a entrar na dinámica da Palabra que axude a entendela e vivila. Deus dille a Moisés que a terra na que está é sagrada. Iso mesmo nos recordaba non hai moito tamén o Papa Francisco na súa carta encíclica Laudato si, cando nos dicía que temos a obriga de coidar e respectar a terra, o mundo, a casa común, na que vivimos. Porque esta non é duns poucos, os poderosos, os que a destrúen, os que tentan facer dela ermo e destrución. A terra é sagrada porque é don de Deus, e coma todo don que provén del, para nós e desde nós ha ser o mellor legado que poidamos deixar aos que veñen despois. A sacralidade non é logo un non tocarlle nin un volver ao tempo no que os nosos devanceiros vivían nas covas, senón que esa sacralidade vén dada pola súa orixe: Deus, e pola chamada a facer dela lugar e tarefa desde a que poidamos coidala para que cantos vivimos agora nela e os que veñan despois de nós, poidan atopar un medio desde o que sentirse queridos, acollidos e necesitados, para atoparse uns cos outros, axudarse nas necesidades duns e outros e convertela nunha casa que nos axuda e protexe, pero que non destruímos porque é de todos e a todos nos fai falta.
            E facémolo así porque a pon ao noso dispor, sendo misericordioso e clemente, como rezabamos no salmo; e quere que termemos uns dos outros tendo un espazo común no que caibamos todos e onde ninguén se senta botado fóra. E se El sanda as nosas doenzas e coróanos coa súa tenrura; desde el, tamén nós temos que ser curadores de quen atopamos no camiño dos nosos pequenos mundos: familia, amigos, compañeiros de traballo, veciños, barrio, parroquia, país... para ofrecerlles dispoñibilidade, tempo, actitudes e comportamentos xustos. Son logo o seu amor e a súa tenrura non palabras baleiras que saen da boca para que soen e se perdan ao aire, senón palabras que expresan que na nosa vida estamos a tomar en serio que Deus se fai presenta a través do noso actuar e da nosa maneira de achegarnos aos demais. Non é un Deus das alturas, afastado e despreocupado do que nos pasa, senón un Deus a ras de terra, que vai deixando pegada da súa presenza por medio do recoñecemento que cada un de nós fagamos da dignidade dos demais, da igualdade coa que temos que tratarnos uns a outros, no respecto que nos merecemos, mesmo tendo ideas e formas de ver a realidade distintas. O amor e a tenrura de Deus han ser sempre o noso amor e a nosa tenrura. Isto esixe de nós estar atentos a facer xustiza do noso actuar defendendo aos máis débiles, aos que os poderosos queren facer menos, aos que nunca van saír nin nos grandes programas de máxima audiencia nos medios de comunicación, nin tampouco van ser portada de revistas ou xornais de grande tirada. Por iso temos que ter os ollos ben abertos sempre, para non deixarnos confundir nin polo moito barullo nin pola aparencia; para aprender a ver desde os ollos de Deus quen son os oprimidos do noso tempo ao lado dos que teremos que estar cando falamos do Deus de Xesús. 

            El é o Deus que unha e outra vez segue a darnos oportunidades sen cansar. Oportunidades que contrastan coa nosa pouca paciencia. O mesmo que lle ocorría a aquel que quería cortar a figueira de raíz porque non daba froito. Desde a lóxica de Deus, saber esperar ha ser unha actitude permanente na que todos nós temos que ir aprendendo, namentres seguimos a coidar das persoas máis esquecidas e necesitadas, sabendo que non son sobrantes, senón presenza de Deus en corazóns que latexan no sufrimento porque para os que mandan, e ás veces eses que mandan podemos ser nós, non son máis que sombras que minoran as súas présas. Fagamos logo compromiso non descoidar o coidado dos que poidan necesitarnos. Seguro que entón, si que daremos abundante froito.

FRATERNIDADE ORANTE
Poñamos a vida nas mans de Deus e digamos agradecidos:
SEÑOR, QUE FAGAMOS DA PACIENCIA PEGADA DE ACOLLIDA

Para que a Igrexa sexa paciente e non xulgue a quen, achegándose a ela, busca tempo para ser escoitado/a ou mans e corazón para ser axudado/a na busca de solucións xustas ante as inxustizas dos poderosos, OREMOS.
SEÑOR, QUE FAGAMOS DA PACIENCIA PEGADA DE ACOLLIDA
Para que nas nosas comunidades aprendamos a ir deixando pegadas que fagan que os que as sigan atopen calor de corazón, mirada limpa e mans sempre dispostas a axudar, OREMOS.
SEÑOR, QUE FAGAMOS DA PACIENCIA PEGADA DE ACOLLIDA
Para que nós deixemos que a palabra hoxe proclamada chegue ao corazón e nos leve a descubrir que ao noso redor segue habendo persoas que agradecen o noso tempo, o noso sorriso e as nosas palabras de esperanza, OREMOS.
SEÑOR, QUE FAGAMOS DA PACIENCIA PEGADA DE ACOLLIDA
Señor, alenta canto hoxe poñemos ao teu carón. Sabemos que moitas veces pechamos os oídos a canto nos invitas a vivir. Que este tempo de coresma sexa tempo de cambio e renovación en nós. P.X.N.S. Amén.


MIRADA ESPERANZADA
Pensei e recei.
Temín darche as chaves.
Seguín pensando e rezando,
seguín vivindo,
e por fin dei o paso
e entregueiche as chaves do meu corazón.

Mais toda a miña loita foi en van.
Ti non querías as chaves.
Volvíchesmas dar,
e dixéchesme:
Ti es o dono, manda e goberna.
Eu estou contigo.


(M. Regal, Chorimas. Páx.63)

Comentarios

Publicacións populares