Non hai profeta máis desprezado que na súa terra - Mc 6, 1-6

A SABEDORÍA DUN POBRE

A xente daquel tempo,

os veciños de Xesús,

non o daban entendido.

Non lles collía na cabeza

que un home de aldea

puidese dicir e facer

o que Xesús dicía e facía.

Que un home de carreira

fale ben, pase,

pero un carpinteiro ...

Que un de fóra

diga causas asombrosas, pase,

pero un veciño da porta ...

Que o fillo do Sr. Gobernador

prometa cambios espectaculares, pase,

pero o fillo de Xosé e da María ...

Que un cura ou un bispo

nos ensinen o camiño de Deus, pase,

pero un que nin sequera foi ao seminario ...

Que un que fale castelán

nos traia a cultura, pase,

pero un que roza o galego coma nós ...

Pola parroquia de Xesús

corría este dito:

“Está claro, meus amigos,

para ser escoitado e crido,

cómpre poñerse gravata,

zapato limpo e sombreiro,

dicir que vén do estranxeiro,

e logo ... dicir parvadas”.

Agardaban que Deus lles falase

con sinais poderosos,

e apareceu aquel home corrente,

que comía e bebía coma calquera,

que sabía de traballos e alegrías,

que polas mañás daba os bos días

e pola noite dicía: estou canso.

As súas palabras non podían ser

palabras de vida.

Os seus feitos non podían ser

feitos que liberasen.

Pero alí estaba Deus,

aquel era o camiño de Deus:

A salvación vén soamente

dos que non teñen poder.

Todos se rían con gusto,

pero Xesús repetía:

A ciencia virá dos sabios

o progreso virá dos científicos,

pero a liberación dos pobres

é cousa dos que non teñen poder.