Domingo 16 de Ordinario - ciclo B
16º DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO CICLO B
Primeira Lectura Xer 23, 1-6
LECTURA DO LIBRO DE XEREMÍAS
Congregarei o resto do meu rabaño e suscitarei pastores para eles
Ai dos pastores que
deixan que se perda o rabaño
e que o espantan do meu pasteiro! ‑ é o Señor quen fala ‑.
Por isto, así lles
fala o Señor, Deus de Israel,
ós pastores que apacentan o meu pobo:
‑ Vós espantades as
miñas ovellas,
escorrentádelas e non coidades delas;
ollade que eu vos pedirei contas da maldade dos vosos feitos
‑ é o Señor quen fala ‑.
Eu xuntarei o resto
das miñas ovellas,
traéndoos de todos os países a onde as esparexín,
e fareinas volver aos seus pasteiros,
onde criarán e se multiplicarán.
Para elas constituirei
pastores que as apacenten,
de xeito que xa non volvan ter medo, nin se espanten,
nin se perda ningunha ‑ é o Señor quen fala ‑.
Ollade que chegan os
días ‑ é o Señor quen fala ‑
en que farei abrollar de David un xermolo lexítimo,
será rei de verdade e comportarase con prudencia,
administrará o dereito e a xustiza no país.
Desde os seus días
Xudá vivirá a salvo,
e Israel vivirá en paz.
O título que se lle
dará será este: "O Señor é a nosa xustiza".
Palabra
do Señor R/.
Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL Sal 22,
1-3a. 3b-4. 5. 6
R/. (1): O Señor é o meu pastor: nada me falta.
O Señor é o meu pastor, nada me falta:
En pastos verdecentes faime repousar.
El lévame a beber en augas tranquilas
e repón as miñas forzas;
Guíame por vereas rectas,
por mor do seu nome.
Se tiver de pasar por valgadas sombrizas,
ningún mal temería, pois ti vas comigo:
o teu bastón e o teu caxato son o meu sosego.
Ti pos para min a mesa,
á cara dos meus inimigos;
únxesme con perfume a cabeza,
e a miña copa reborda.
O teu benquerer e a túa misericordia vanme seguindo
todos os días da miña vida.
Eu habitarei na casa do Señor
por días prolongados sen fin.
Segunda Lectura Ef 2, 13-18
LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS EFESIOS
El é a nosa paz, quen dos dous fixo un
Irmáns:
Os que antes estabades
lonxe, agora grazas a Cristo Xesús estades cerca, no sangue de Cristo. El é a
nosa paz: o que dos dous pobos fixo un só, derrubando a medianeira ‑ a
inimizade ‑, e abolindo na súa carne aquela Lei de mandamentos e normas, para
crear en si mesmo cos dous unha nova humanidade, facendo a paz; e reconciliando
con Deus ámbolos dous nun único corpo por medio da cruz, matando nel mesmo a
inimizade.
El veu e anunciou a
paz: paz para vós ‑ os de lonxe ‑, e paz para os que estaban cerca: porque por
el temos uns e outros acceso ao Pai, nun mesmo Espírito.
Palabra
do Señor R/.
Grazas a Deus
ALELUIA Xn 10, 27
Se non se canta, pódese omitir.
Aleluia, aleluia.
As miñas ovellas escoitan a miña voz, di o Señor;
eu coñézoas e elas séguenme.
Aleluia.
Evanxeo Mc 6, 30-34
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Eran coma ovellas sen pastor
Naquel tempo, os
apóstolos volveron reunirse con Xesús e contáronlle canto fixeran e ensinaran.
El díxolles:
"Vinde, vós sós, á parte, a un lugar arredado, e descansade un
pouco"; porque eran moitos os que ían e viñan, e nin para comer atopaban
tempo. Entón marcharon na barca, á parte, a un lugar arredado.
Pero víronos marchar e
déronse conta moitos, e desde todas as aldeas foron andando para alí, e
chegaron primeiro ca eles.
Cando desembarcou,
Xesús atopouse cunha gran multitude e sentiu compaixón por eles, porque eran
coma ovellas sen pastor, e púxose a ensinarlles moitas cousas.
Palabra
do Señor R/.
Loámoste, Cristo
NUN MUNDO DE LOBOS,
NECESITAMOS PASTORES QUE ACOLLAN, ESCOITEN E AGARIMEN, NON QUE ESCORRENTEN
TOMADO DE : remoldapalabra.blogspot.com
PÓRTICO
O
domingo é para nós os seguidores de Xesús o Día do Señor; o día no que nos
reunimos ao redor do altar para compartir a fe, alentarnos mutuamente, rezar
xuntos agradecendo a graza de ter ao noso carón persoas que coma nós, sen
sentirse nin superiores nin mellores que os demais, compartimos o mesmo reto de
ir facendo da nosa vida, de canto dicimos e facemos, experiencia de presenza e
imaxe de Deus. Non é logo a nosa unha reunión movida por un simple ritual que
se repite de xeito cansiño cada oito días. Tampouco é a reunión dun grupo que
se considera excluído, perseguido ou incomprendido, e desde o complexo de ser
vítima, convértese en gueto que escapa do mundo. Non, o noso encontro do
Domingo quere ser sempre experiencia compartida de fe, agradecemento
comunitario de solidariedade e presenza viva de Deus no medio dunha comunidade
que se reúne para celebrar e gozar de que o amor de Deus é esperanza, alegría e
participación. E para iso, hoxe máis ca nunca, necesitamos pastores alegres,
solidarios, achegados, creativos e capaces de ilusionar e ilusionarse servindo
á comunidade e á sociedade desde o seu ministerio.
O PERDÓN
ð Por
faltarnos moitas veces ilusión, e sobrarnos crítica, SEÑOR, QUE NOS REUNAMOS CON GOZO NO TEU NOME.
ð Por
deixarnos levar polo cómodo e fácil, facendo da nosa vida desilusión e aburrimento, CRISTO, QUE NOS REUNAMOS CON GOZO NO TEU NOME.
ð Por deixar
que as nosas actitudes e comportamentos se afasten do ideal ao que Ti nos
invitas e propós como sentido e camiño de vida, SEÑOR, QUE NOS REUNAMOS CON GOZO NO TEU NOME.
REMUÍÑO
Moito temos
falado e escoitado sobre os curas. Que se son deste xeito, que se son daquel
outro, que se non escoitan, que se non deixan participar, que non fan máis ca
propoñer cousas e non nos deixan tranquilos, que si berra e é malencarado, que
si é afable e dialogante ... Dun xeito ou doutro, sempre os curas acaban sendo
motivo de comentario, positivo ou negativo, en moitas ocasións. Cando falamos
deste xeito esquecemos algo fundamental que non deberiamos ter esquecido: os
curas serán o que nós, membros das comunidades, queremos que sexan. Si a nós o
único que nos preocupa é ter misas polos defuntos, funerais e novenas, o cura acabará
entrando nesa dinámica e facendo o que lle pidamos. Claro que, se despois nos
di que iso ten un prezo e que as cousas da fe tamén se pagan, entón pagaremos,
pero atoparemos aí a xustificación de volver a comezar coa cantarela de que son
deste ou daquel xeito; se porén, o que queremos son pastores que nos alenten,
nos animen, saiban estar preto nos momentos difíciles para acompañar,
alentarnos, animarnos... a maneira de vivir a fe será tamén distinta, xa que
non pasará polos cartos, senón polas actitudes das que nos fala a palabra de
Deus que imos proclamando nas celebracións e nas que hoxe nos ten insistido de
novo: pastores que apacenten non desde o medo, senón na confianza, a axuda, a
acollida, o agarimo, a alegría, a esperanza, o testemuño gozoso dunha fe e dun
ministerio que está para servir e non para vivir del. Pastores, nunha palabra,
xustos, que desde Xesús, gocen coas súas comunidades e se deixen acoller na
colaboración compartida e o traballo participativo, que se preocupa dos “gozos
e das esperanzas, das tristuras e das
angustias” das persoas ás que serven. Non é logo
a misión dos pastores escorrentar, senón todo o contrario, achegar, escoitar,
ter actitudes de dispoñibilidade para cos demais, de xeito que o seu ministerio
sexa un esforzo constante por facer presenza de Cristo e do seu Evanxeo. E para
isto non poden estar solos: as comunidades nas que están e serven, han ser a
man colaboradora que camiñe xunto con eles para entre todos ir avanzando no
desenvolvemento de comunidades adultas, vivas, responsables e dispostas a
participar, para que a Igrexa non se converta nun ordeno e mando de quen as
preside. Porque presidir non é o mesmo que monopolizar e mandar impoñendo
criterios e voz, e non permitindo que afloren outras voces que enriquezan e
axuden a madurar a vida das comunidades e dos seus membros. A referencia deste
actuar non pode nunca ser outra, inda que, tamén debemos dicilo, non o ten sido
moitas das veces, que Xesús. El non só é o pastor, é tamén mestre, guieiro e
referencia do actuar e comprometerse xusto e pacífico. El é o que nos achega, o
que vai derrubando muros que tantas veces imos construíndo e que non fan máis
que separarnos e afastarnos uns dos outros. Porque nos achega, non é a súa unha
propostas de normas e imposicións, senón de entendemento, confianza e
responsabilidade. El créanos libres, e invítanos a crecer e madurar. Non nos
fai servos nin submisos, por iso, inda que nos equivoquemos vai dándonos
continuas oportunidades. E se El nolas da, por que a nós nos custa tanto
dárllelas aos demais?. Sería bo que desde esta palabra que hoxe temos
proclamado aquí, vaiamos facendo reflexión sobre o percorrido da nosa vida,
para ir deixando atrás canto non serve, e potenciando e valorando todo canto
nos ten axudado a ser mellores persoas. Esta é a nova humanidade que El nos viu
traer.
Xesús
vivíao todo desde a compaixón. Era o seu xeito de ser, a súa primeira reacción
diante das persoas. Nunca lle estorbaba ninguén. Non sabía mirar con
indiferenza, que é a peor das miradas. Non soportaba ver ás persoas sufrir, era
algo superior ás súas forzas. Pero a Xesús non o conmoven só as persoas
concretas que atopa no seu camiño (enfermos que o buscan, indesexables que se
lle achegan, nenos a quen ninguén abraza...), senón que tamén sente compaixón
pola multitude de xente que vive desorientada e non ten quen a guíe e alimente.
Un día teremos que revisar diante del como miramos e tratamos a esa multitude
de xente que marcha silenciosamente da igrexa; ás persoas sinxelas e boas que
estamos decepcionando porque non atopan en nós a compaixón de Xesús; crentes
que non saben a quen acudir nin que camiño seguir para atoparse cun Deus máis
humano; cristiáns e cristiás que calan porque están convencidos de que a súa
palabra non será tida en conta por ninguén “importante” na Igrexa.... Pero se
nós nos empeñamos, un día o rostro desta Igrexa mudará: aprenderá a actuar con
máis compaixón, esquecerase dos seus discursos e poñerase a escoitar o
sufrimento da xente. Xesús ten forza para transformar os nosos corazóns e para
renovar as nosas comunidades. Só fai falla que nolo creamos e volvamos a El.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
O altar é mesa de encontro e
comuñón.A mesma comuñón desde a que agora compartimos as nosas angueiras e
esperanzas dicindo:
PASTOR BO, ENSÍNANOS
A AGRADECER
Para que na
Igrexa atopemos sempre lugares e momentos nos que poder compartir espazos de
solidariedade e axuda cos excluídos e esquecidos da nosa sociedade, Oremos.
PASTOR BO,
ENSÍNANOS A AGRADECER
Para que
nas nosas parroquias saibamos acompañar e estar sempre atentos á situación das
persoas que viven na tristura, están enfermas ou necesitan da nosa
solidariedade. Oremos.
PASTOR BO,
ENSÍNANOS A AGRADECER
Para que
nós, no día a día da vida, non deixemos que xermolen actitudes de indiferenza,
superioridade ou exclusión cara quen non pensa, vive ou actúa coma nós, Oremos.
PASTOR BO,
ENSÍNANOS A AGRADECER
Baixo o teu amparo, Señor, poñemos
hoxe esta nosa oración que temos compartido. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Xesús está
na nosa vida. Non o atoparemos nas nubes. Seguilo significa vivir o que temos
como El quere que o vivamos. Isto esixe moito máis que coller aquí e alí un
punto do Evanxeo, porque eses anacos non terán forza transformadora se non
chegamos a un encontro que nos levante e nos endereite, sempre dispostos a
vivir, sempre, con El. Podemos dicir que temos atopado a Xesús cando lle
abramos a nosa vida sen reservar ningún recuncho. (Andrè Sève )
CANTOS
ENTRADA:
Todos xuntos LECTURAS: O
señor é o meu pastor OFERTORIO:
Eu sei de quen me fiei COMUÑÓN:
Grazas, Señor, graciñas
POWER POINTS
Comentarios
Publicar un comentario