Domingo 6 de Pascua

10.5.12

Domingo 6 de Pascua

6º DOMINGO DE PASCUA - CICLO B

Primeira Lectura Feit 10, 25-26. 34-35. 44-48

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Tamén entre os xentís foi derramada a graza do Espírito Santo

Cando Pedro ía entrar, foi Cornelio á porta e botándoselle aos pés, prostrouse. Pero Pedro levantouno, dicíndolle:

‑ Érguete, que eu tamén son un home.

Tomou entón Pedro a palabra e dixo:

‑ Abofé, vexo que Deus non fai distinción de persoas, senón que acepta ao que lle é fiel e practica a xustiza, sexa da nación que sexa.

Aínda Pedro estaba a dicir estas cousas, cando o Espírito Santo veu sobre todos os que escoitaban a palabra.

Tódolos crentes da circuncisión, que viñeran con Pedro, ficaron cheos de asombro ao veren que o don de Espírito Santo tamén se espallaba sobre os pagáns, pois sentíanos falar en linguas e loar a Deus.

Entón Pedro dixo:

‑ Pode alguén negarlle a auga do bautismo aos que recibiron o Espírito Santo o mesmo ca nós?

E mandou que os bautizasen no nome de Xesús Cristo. Entón pedíronlle que quedase con eles algúns días.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL Sal 97, 1. 2-3ab. 3cd-4

R/. (cf. 2b): O Señor revela a súa xustiza ante os pobos.

Ou: Aleluia

Cantade ao Señor un cántico novo,

pois fixo marabillas;

a súa destra deulle a vitoria,

o seu brazo santo.

0 Señor dá a coñecer a súa vitoria,

revela a súa xustiza ante os pobos.

Lembrou a súa misericordia e a súa fidelidade

coa casa de Israel.

Os confíns todos da terra percibiron

a vitoria do noso Deus.

Aclama ao Señor, terra enteira,

rompede a cantar e a tocar.

Segunda Lectura 1 Xn 4, 7-10

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN XOÁN

Deus é amor

Meus amigos, amémonos uns aos outros, porque o amor vén de Deus; e todo aquel que ama naceu de Deus e coñece a Deus. O que non ama, aínda non coñece a Deus, porque Deus é amor.

O amor de Deus fíxose ver entre nós en que Deus mandou ao mundo o seu Fillo Unixénito, para que nos dese a súa vida.

Hai amor dentro de nós, non porque nós teñamos amado a Deus, senón porque El nos amou a nós e mandou o seu Fillo para que expiase os nosos pecados.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

ALELUIA Xn 14, 23

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Quen me ama, cumprirá a miña palabra, di o Señor;

e o meu Pai amarao e viremos a el.

Aleluia.

Evanxeo Xn 15, 9-17

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

Ninguén ten amor meirande ca este: que un dea a súa vida polos amigos

Naquel tempo díxolles Xesús aos seus discípulos:

- Como me amou o Pai, así vos amei eu: permanecede no meu amor. Se gardades os meus mandamentos, permaneceredes no meu amor, como eu gardei os mandamentos de meu Pai, e permanezo no seu amor.

Díxenvos estas cousas para que a miña alegría estea en vós, e a vosa alegría sexa plena.

Este é o meu mandamento: que vos amedes uns a outros como eu vos amei. Ninguén ten amor meirande ca este: que un dea a súa vida polos amigos. Vós sodes amigos meus, se facedes canto eu vos mando.

Xa non vos chamo servos, que o servo non sabe o que fai o seu señor: a vós trateivos de amigos, pois todo o que lle oín a meu Pai déivolo a coñecer.

Non me escollestes vós a min, senón que vos escollín eu a vós; e púxenvos para que vaiades e levedes froito e o voso froito permaneza; de xeito que todo o que lle pidades ao Pai no meu nome, volo conceda.

Mándovos isto: que vos amedes uns a outros.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

ÉRGUETE, VAI

(PASCUA DO ENFERMO 2012)

PÓRTICO

Temos escoitado moitas veces que a fe cristiá é universal, que non ten fronteiras, que está por riba de razas, linguas, países, culturas, condición sexual, situación económica, laboral ou social. E iso é verdade, o que ocorre que a esta afirmación teórica é necesario poñerlle vida, praxe, rostro, persoas, para evitar que se quede nun marabilloso pronunciamento. A iso, a poñerlle nome e rostro humano ás cousas, é ao que nos invita a celebración de hoxe desde as lecturas que imos proclamar; unha invitación para que espertemos do sono de reducir a fe a un simple estar nas celebracións, e a convertamos en forza, alento e motor do que facemos na vida. Deste xeito faremos realidade a chamada que Xesús nos fai de ser testemuñas súas desde o servizo aos homes e mulleres do noso tempo.

Neste poñer nome e rostro humano, a pascua do enfermo que hoxe celebramos achéganos a un mundo, o da enfermidade, que nos ensina a outra cara da realidade: a da debilidade, a da propia limitación, aquela que nos fai tomar conciencia de que somos seres finitos; pero ao mesmo tempo a que atopa a Deus como forza, a que nos fala de eternidade, a que sente a vida e a fe coma agasallos do Pai. Nas persoas doentes, as comunidades teñen permanentemente o testemuño de Cristo. Hoxe, no día da súa pascua, haberá que facilitarlles o encontro co Resucitado non só persoal, senón tamén comunitariamente, visitando, acompañando, achegándonos a eles.

O PERDÓN

ö Por ter esquecido o amor e o servizo ás persoas, substituíndoos por normas que non axudan a ninguén, SEÑOR, QUE O NOSO SERVIZO SEXA ÁS PERSOAS NECESITADAS E ENFERMAS.

ö Para que nos acostumemos a rezar desde o concreto: o que nos pasa, o que nos preocupa, o que nos fai sentir pequenos e excluídos, CRISTO, QUE O NOSO SERVIZO SEXA ÁS PERSOAS NECESITADAS E ENFERMAS.

ö Para que consigamos facer da nosa vida unha experiencia de encontro que nos afaste do illamento e da soidade, SEÑOR, QUE O NOSO SERVIZO SEXA ÁS PERSOAS NECESITADAS E ENFERMAS.

REMUÍÑO

DEUS NON FAI DISTINGOS: Que ben nos viría a tod@s nós, especialmente a certos membros da nosa cúpula eclesiástica, reler paseniñamente o fragmento dos Feitos dos Apóstolos que vimos de proclamar, pois ben seguro que se o bautizo de Cornelio e daqueles xentís dependese deles, aínda estarían hoxe sen bautizar, afogados nunha manchea de instancias, peticións e solicitudes que desen fe do seu currículo e do seu pedriguí. Porén, a Palabra, unha vez máis, déixanolo ben clariño: “Deus non fai distingos”. A pregunta entón cae de caixón: se iso é así, por que os que falan no seu nome ousan xulgar, condenar, humillar...distinguir?. Fóra da Igrexa non hai salvación, adoitan dicir ben enchidos de orgullo e prepotencia, laiándose daqueles escuros tempos nos que a Igrexa estaba casada co poder, esquecendo totalmente que o seu era servir e non que a servisen. Abramos as ventás dunha vez, deixemos de atufar a rancio, permitamos que o aire do Espírito entre e varra a nosa autosuficiencia de crernos os únicos, os mellores, aqueles que estamos en posesión da verdade absoluta.... porque Deus non fai distincións.

Porque a fe é universal e a ninguén se lle nega, esta fe non pode vivirse se non é desde o amor. Quen descubre a importancia do amor, converte a xustiza en experiencia de encontro, fraternidade e dignidade. O outro revélaseme como igual, o irmán con quen comparto o ser imaxe e semellanza de Deus, e polo tanto non é un simple facer cousas para buscar o que lle pertence, senón que busco e comparto con el o que son e teño, sen limitarnos a un reparto escrupulosamente equitativo. Camiñar na xustiza tendo como cimento o amor ábrenos a descubrir aos compañeir@s de camiño coma parte da nosa dignidade, o que merece o respecto máis absoluto e profundo, pois neles está o Deus que sendo amor se revela no amor que imos deixando co noso quefacer. De aí que insistamos unha e outra vez na afirmación de que a fe non se queda dentro das paredes das igrexas, tampouco no organizar cousas para os que son e pensan coma nós, senón que se abre a vivir a caridade como a mellor mostra, a mellor foto, poderiamos dicir, de que nada do que ocorre e lle pasa a unha persoa nos pode deixar indiferente. Parémonos a pensar un pouco no que isto significa, e contrastémolo coas afirmacións que facemos as veces ou co xeito de comportarnos que adoptamos tamén en moitas ocasións. Sen amor, falaremos de reparto, pero non de xustiza. E Deus, o que quere, xa nolo deixou claro Xesús, é que amemos, para tentar ser amor coma El.

Tal é así que Xesús non dubida en afirmar que o seu grande mandamento non é nin ir á misa, vestir deste ou daquel xeito,decidir se casamos ou non, criticar con quen anda ou fai o veciño... senón o amor. E unha vez dito pon como exemplo de como ten que ser ese amor a relación entre El e Deus Pai. Unha relación marcada pola fidelidade á misión que lle encomendara e o amor desde a que sustentala. A partires de aquí o amor convértese en ledicia á hora de facer as cousas, preocupación polas persoas que temos máis preto e vemos necesitadas, dispoñibilidade a participar ofrecendo cando de bo e positivo un ten e pode ofrecer para que outros crezan, maduren e melloren as súas condicións de vida. O amor ao que nos chama Xesús non é entón algo abstracto, irreal, inalcanzable e tampouco reducible a unha relación física, por moi pracenteira que puidera resultar nese momento. O amor é moito máis profundo, nel vainos a vida, canto somos, facemos ou dicimos. Desde o amor decidimos como e cara onde orientar o que queremos ser e como queremos facelo. E iso non se reduce a un momento, é o horizonte, a orientación que queremos darlle a vida para vivila coa maior e mellor das felicidades: Descubrir no que estamos facendo a presenza de Deus. Entendemos entón por que Xesús non dubida en afirmar que o amor máis grande é o que nos leva a poñernos no sitio do outr@ dando a vida por el?. Do amor xurde a amizade, non o servilismo, e Deus quérenos amigos, non servos, é dicir: libres, non dependentes. Que mellor froito ca este?

Este “Amádevos”, hoxe concrétasenos nas persoas enfermas. Nun mundo cheo de dor son moitas as veces nas que as persoas doentes están discriminadas, maltratadas, abandonadas, separadas..... Visitalas, acompañalas, consolalas é tarefa e compromiso para @s que nos chamamos cristiáns. Porque doentes témolos ao noso redor: na casa, no barrio, na parroquia, entre os amigos.... Enferm@s de dor, de soidade, de sufrimento, de tristura, de desesperanza.... Seremos quen de dicirlles, coma Xesús, “Érguete e vai”. Non deixemos pasar de longo esta nova oportunidade coa que Deus nos agasalla

ORACIÓN DA COMUNIDADE

No amor que Deus nos ofrece e desde o que nos invita a ser prolongación del no medio do mundo dicimos xunt@s: