17.5.12

Ascensión do Señor

A ASCENSIÓN DO SEÑOR – B

Primeira Lectura Feit 1, 1-11

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Elevouse á vista deles

O primeiro libro fíxeno, Teófilo, acerca de todo o que Xesús obrou e ensinou desde o comezo, ata o día que foi levado ao ceo, logo de ter dado instrucións polo Espírito Santo aos apóstolos que escollera.

Ós mesmos que tamén se lles amosara vivo, con moitas probas despois da súa paixón, aparecéuselles durante corenta días e faláballes das cousas referentes ao Reino de Deus.

E comendo con eles, encomendoulles que non se retirasen de Xerusalén, senón que agardasen a promesa do Pai que me escoitastes a min: porque Xoán bautizou con auga, mais a vós bautizarásevos co Espírito Santo, de aquí a poucos días.

Os que estaban reunidos preguntábanlle:

- Señor, é agora cando vas restablecer o Reino de Israel?

El respondeulles:

- Non vos acae a vós coñecer o tempo ou a oportunidade que o Pai fixou co seu propio poder. Pero recibiredes a forza do Espírito Santo, que virá sobre vós e seredes as miñas testemuñas en Xerusalén, en toda a Xudea e Samaría e ata os confíns da terra.

En dicindo isto, elevouse á vista deles e unha nube quitóullelo da súa vista. E estando eles fitando para o ceo mentres el marchaba, presentáronselles dous homes con vestidos brancos, que dixeron:

‑ Galileos, que facedes ollando para o ceo? Este Xesús que vos foi levado de entre vós ao ceo, ha volver do mesmo xeito que o vistes ir.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL Sal 46, 2-3. 6-7. 8-9

R/. (6): Deus sobe entre aclamacións, o Señor, ao son de trompetas.

Ou: Aleluia.

Aplaudide, pobos todos,

aclamade a Deus con cancións.

O Señor é excelso e terrible,

o gran rei de toda a terra.

Deus sobe entre aclamacións,

o Señor, ao son de trompetas.

Cantádelle a Deus, cantádelle,

cantádelle ao noso rei, cantádelle.

Deus é o rei de toda a terra:

cantádelle con xeito.

Deus reina sobre as nacións,

sentado no seu trono sagrado.

Segunda Lectura Ef 1, 17-23

LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS EFESIOS

Sentouno á súa dereita no ceo

Irmáns:

O Deus do noso Señor Xesús Cristo, o Pai da gloria, vos conceda espírito de sabedoría e de revelación, para o coñecerdes ben; que manteña iluminados os ollos da vosa alma, para que comprendades cal é a esperanza da súa chamada, cal a riqueza da gloria da súa herdanza nos crentes, e cal o extraordinario portento do seu poder verbo de nós, os crentes, en consonancia co vigor da súa potencia e da súa forza, que exerceu con Cristo resucitándoo de entre os mortos e sentándoo á súa dereita nos ceos, por riba de todo principado e potestade, de toda virtude e dominación, e por riba de todo título de honra recoñecido neste mundo e tamén no vindeiro.

Someteullo todo baixo os seus pés e púxollo por riba de todo como cabeza á Igrexa, que é o seu corpo, a plenitude daquel que o enche todo en todas as cousas.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

ALELUIA Mt 28, 19a. 20b

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Ide e ensinade a todas as xentes, di o Señor:

eu estou convosco todos os días ata a fin do mundo.

Aleluia.

Evanxeo Mc 16, 15-20

LECTURA DO FINAL DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS

Foi elevado ao ceo e senta á dereita de Deus

Naquel tempo, aparecéuselles Xesús aos Once e díxolles:

‑ Ide polo mundo enteiro, e anunciade a Boa Nova a toda a creación. Quen crea e reciba o bautismo, será salvo; e quen non crea, ha ser condenado.

Os que crean, irán acompañados destes sinais: No meu nome han botar os demos fóra e falarán linguas novas; collerán serpes coas mans, e se chegan a beber algún veleno, non lles fará mal ningún; imporanlles as mans aos enfermos, e estes curarán.

E o Señor Xesús, despois de lles falar así, foi levado ao ceo e sentou á dereita de Deus.

Eles saíron a predicar por todas as partes, e o Señor cooperaba e confirmaba a Palabra cos sinais que os acompañaban.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

UNHA FE NON PARA GARDAR, SENÓN PARA ESPALLAR: IDE E ANUNCIADE

TOMADO DE: remoldapalabra.blogspot.com

PÓRTICO

Mirar os acontecementos da nosa historia só cara arriba é propio da maxia. Miralos cara atrás é propio da superstición. Porén nós, coma cristiáns, temos unha mirada propia: cara arriba, confiando en Deus; cara ós lados, buscando aos irmáns; e cara adiante, construíndo futuro con optimismo, coa ledicia de sabérmonos acompañados.

Mais sempre temos a tentación da mirada máxica ou supersticiosa. A Pascua é tempo de espertar, de renunciar a estas tentacións, de rachar cadeas que escravizan. Busquemos coa mirada a Cristo, miremos ao irmán e á irmá comecemos esta celebración recoñecendo neles a imaxe do Resucitado.

O PERDÓN

● Por non acabar de recoñecer que nos falta alegría para anunciar a Xesús, SEÑOR, QUE NON CANSEMOS NA TAREFA.

● Por non ser capaces de deixar atrás canto non serve para expresar coa nosa vida a grandeza da túa mensaxe, CRISTO, QUE NON CANSEMOS NA TAREFA.

● Por non querer entender que o mandato de ir e anunciar ten que facer da nosa vida unha experiencia de solidariedade e xustiza, SEÑOR, QUE NON CANSEMOS NA TAREFA.

REMUÍÑO

Cantas veces a comodidade, o deixar andar, a vulgaridade, o pesimismo, a desilusión... se instalan na nosa vida e todo nos dá igual!. A festa que celebramos hoxe, a Ascensión do Señor, quere ser unha posta de largo, unha toma de conciencia do noso quefacer coma cristiáns, unha chamada a asumir responsabilidades. Porque a relixión entendida só de xeito vertical fixo e fai que moitos cristiáns quedaramos e quedemos mirando cara ao ceo, inmóbiles, cos brazos cruzados, sen preocupármonos das mal chamadas “cousas mundanas”, senón só das “celestiais”. Así, ao contemplarmos a Ascensión de Xesús sentimos ganas de fuxir con el, de abandonar o telexornal da crise, da prima de risco, dos recortes, do paro, da inxustiza, da desigualdade, da incultura... retirándonos á vida privada, ao individualismo, ao illamento, á salvación da alma... desencantándonos do mundo e afastándonos del. Deste xeito, cantas oportunidades perdemos de ser felices, de sentirnos útiles, de realizarnos como persoas botando unha man sen pedir nada a cambio, facendo un rato de compaña a quen se sente só ou a quen está triste ou visitando a quen está enfermo. Por que non daremos descuberto que a fe ten que levarnos xustamente a iso: a andar pola vida doutro xeito, con outro talante, con máis esperanza?.

Que facedes aí plantados mirando ao ceo?; que facedes con esa dobre moral hipócrita á que tan afeitos estamos?; que facedes crispando e sen mover nin un só dedo para que o mundo mude?; que facedes calando diante da que está caendo?; que facedes aí, refuxiados nos cuarteis de inverno de sancristías e templos, sen saír a dar razón da vosa esperanza?. Estas son as preguntas que hoxe se nos chama a responder. A Ascensión constitúe unha invitación a descender, a volver á vila, a deixar as alturas e as nubes, a non empreñar do aire. Hai que poñer os pés no chan, aterrar, mirar ao noso redor e poñernos mans á obra. Porque Deus quere e espera de nós que sexamos cristiáns adultos, en marcha, mirando cara adiante e construíndo sociedade. Porque hoxe tamén hai realidades que cambiar, rostros tristes que aledar, bágoas que enxugar, cadeas que romper. Porque hoxe tamén é tempo de denuncia... pero, do mesmo xeito, tamén é tempo de salvación.

E o escenario onde se desenvolve a nosa tarefa non pode ser outro máis que aquel onde vivimos: o mundo. O noso compromiso cristián ten que levarnos a transformalo desde abaixo e desde dentro, como fixo Xesús. Estamos chamados a mergullarnos na sociedade, a politizarnos, a “mundanizarnos”, dando a nosa man a todos aqueles que, coma nós, traballen por construír a civilización do amor desde o respecto á dignidade da persoa. Non somos mellores ca ninguén, non somos perseguidos (pero tampouco perseguidores), non temos a posesión da verdade, non queremos impoñer... Queremos traballar xuntos e ilusionados, dando testemuño da nosa fe coas nosas actitudes, coas nosas obras e coas nosas palabras. E cada un alí onde desenvolve o seu quefacer cotián: na súa casa, coa súa familia, cos compañeiros de traballo, nas asociacións de veciños, de pais e nais, nas nosas comunidades parroquiais... conscientes e responsables de que así construímos o Reino de Deus. Velaí que queremos ser unha Igrexa en movemento, a que esperamos para empezar a camiñar?.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Señor, queremos unirnos agora na oración comunitaria, sabendo que canto somos capaces de rezar e agradecer xuntos ten moito máis forza diante de Ti. Por iso queremos dicirche: