FICHA E LECTIO + ORACIONAL GALEGO: DOMINGO 4 DE CORESMA A
FICHAS ANTERIORES:
LECTIO:
Uns ollos que ven e outros que non queren ver
(19 marzo 2023)
Marabilloso texto este do evanxeo de Xoán. Semellante en fermosura ó da Samaritana do anterior domingo. Son moitas as consideracións e comentarios que se poderían facer. Preséntovos algunhas das que se me amorean na mente.
Xesús preséntase no relato ante os que o admiran ou rexeitan como luz: “Eu son a luz do mundo”. Isto é decisivo, porque de pouco vale ter ollos se arredor non hai máis ca tebras e escuridade. De pouco vale ter vista se non hai sol que dea claridade e ilumine as cousas. Para aclarármonos sobre o que é o mundo, a realidade, o pasado, o presente ou o porvir fainos falta luz, sol, iluminación. E iso vénnos de fóra de nós mesmos. Nós somos demasiado pequechos como para crermos que o sabemos todo. Esta era a cegueira decisiva dos fariseos. Utilizan acotío o “nós sabemos”...
Sabedes que os filósofos son aqueles que se ocupan en profundar sobre como é a realidade. Tentan ir ó fondo dela, descubrir o seu segredo. Pois ben, moitos deles teñen nidia conciencia do nada doado que é arrincarlle á realidade os seus segredos. Por iso escriben con non pouca razón frases como estas: “só sabemos que non sabemos nada”. Aínda que isto mesmo sexa xa desde logo un certo saber. Un gran cardeal da igrexa, chamado Nicolás de Cusa, que viviu no século XV, escribiu un famoso escrito co título “De docta ignorantia” (“Sobre a douta ignorancia”). Somos verdadeiramente doutos -vén el dicir- cando nos dámos conta de que somos ignorantes. Iso si que é sermos “doutos”.
Neste sentido, os incombustíbeis contrincantes de Xesús pretendían sabelo todo, gloriábanse ante os demais de dominar a lei, as normas, crían saber perfectamente o que era bo e o que era malo. Podían cantarlle as corenta a quen fose. E agora resulta que un pobre home, un que acababa de deixar de ser cego para se converter en vidente, é dicir, en persoa que ve como son realmente as cousas, as cores, as figuras e demais, resulta –digo- que tal persoa vaise converter agora en doutor e mestre deles. Todos acoden agora a el para lle preguntar como foi iso de que Xesús lle curara a cegueira. Porque, claro, iso non pode ser. ¿Como vai un pecador –e para eles Xesús érao claramente ó curar en sábado, polo tanto contra o que mandaba a Lei-, como vai poder un pecador facer milagres? Logo iso non é posible. Non é posible que Xesús o curara. Buscan e rebuscan razóns e calquera outra clase de datos para se reafirmaren en que iso é imposible. Como vedes, couces contra o aguillón.
Mais o pobre cego que agora ve non fai máis que contarlles simple e sinxelamente o que lle pasou. Tan admirado está de tanta pregunta a el dos fariseos, que, sen pensalo moito, lles pregunta, seguramente con non pouca retranca: “Pero é que queredes tamén vós facervos discípulos del?”.
Compréndese moi ben que o cabreo dos fariseos chegase con isto ó máximo e que empezasen xa a perder os nervios contra el. “Ti. Ti serás discípulo del. Nós sómolo de Moisés!”. É dicir. Nós atémonos ás normas da lei, dos correctos costumes, do que sempre se creu e se fixo!
Como se o mundo (podemos pensar nós) estivese quieto, parado... e, polo tanto, lles estivese prohibido a videntes e profetas, coma Xesús, exercer a súa función de rexeneradores da moral, da ética, do ben facer. Sempre o mesmo. A historia de se poñer de unllas contra os cambios repítese e seguirá a repetirse seguramente sempre.
O cerne, o fondo, da mensaxe de Xesús é que o decisivo, o bo, o que importa, o que non se debe descoidar endexamais é que se ha de practicar o ben. E isto significa facer o ben ás persoas, a aquelas sobre todo que máis o precisan e a tódolos niveis. Sermos compasivos, sempre e pronto, como o foi Xesús con este cego dándolle vista sen tardanza, aínda que fose nun día santo, sen agardar un día laboral, tal e como o pedía a normativa da lei relixiosa.
Mentres non cheguemos a pensar deste xeito, manteremos inoculado no corpo a perigosa enfermidade que deformou o comportamento dos fariseos. Tiñan os ollos manchados co lixo de normas baleiras que non lles permitían ver. E non hai peor cego ca aquel que non quere ver.
Endexamais deberiamos sentirnos satisfeitos ou compracidos cando alguén nos diga: “canto sabes!”. Si que poderiamos, polo contrario, sentirnos contentos e felices cando oiamos dicir de nós que queremos a todos, que nos preocupamos por eles e que non deixamos de lles facer o ben. Só entón poderemos dicir sobre nós mesmos que vemos, que non estamos cegos.
Manuel Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario