FICHA E LECTIO: Domingo 4 de Coresma A
DEBUXOS DE: http://elrincondelasmelli.blogspot.com/
LECTIO:
A cegueira de non querer ver
(22 marzo
2020)
Outro
texto marabilloso este do evanxeo de Xoán. Semellante en fermosura ó da
Samaritana do anterior domingo.
Como
o texto que acabo de proclamar liturxicamente diante vosa é tamén hoxe
suficiente longo, terei que ser respectuosamente curto para non estragar coas
miñas palabras a beleza do texto xoánico.
Son
moitas as consideracións e comentarios que se poderían facer. Eu preséntovos
algunhas das que se me amorean na mente.
Xesús
preséntase no relato ante os que o ven, presencian, admiran (os seus
seguidores) ou rexeitan (os fariseos) como “luz”: “Eu son a luz do mundo”.
Isto
é decisivo, porque de pouco vale ter ollos se arredor noso non hai máis ca
tebras e escuridade. De pouco vale ter vista se non hai sol que dea claridade e
ilumine as cousas. Para aclarármonos sobre o que son estas, sobre o que é o
mundo, a realidade, o pasado, o presente e o porvir fainos falta luz, sol,
iluminación. E iso vénnos só de fóra de nós. Nós somos demasiado pequechos como
para dicirmos ou crermos que o sabemos todo. Este era precisamente o erro, a
cegueira máis decisiva dos fariseos. Falando con Xesús, utilizan continuamente
o “nós sabemos”...
Oiriades
ou leriades algunha vez que os chamados filósofos son esas persoas que se
ocupan de intentar saber como son as cousas, a realidade. Queren ir ó fondo das
cousas, descubrirlles o seu sentido, o seu segredo. Pois ben, case todos eles
teñen unha conciencia moi clara do nada doado que é arrincarlle á realidade os
seus segredos. Por iso escriben eles con bastante razón frases como estas: “só
sabemos que non sabemos nada”. Aínda que isto mesmo sexa xa desde logo un certo
saber. Un gran cardeal da igrexa, chamado Nicolás de Cusa, que viviu no século
XV, escribiu un famoso escrito co título “De docta ignorantia” (sobre a douta
ignorancia). Somos verdadeiramente doutos -vén dicir el- cando nos dámos conta
de que somos ignorantes, do pouco que nós sabemos. Iso si que é ser “doutos”,
saber que somos ignorantes.
Neste
sentido, os incombustíbeis contrincantes de Xesús, os fariseos, se algo non
tiñan era precisamente non ter migalla de filósofos. Eles pretendían sabelo
todo, gloriábanse ante os demais de dominar a lei, as normas, crían saber
perfectamente o que era bo e o que era malo. Podían cantarlle as corenta a quen
fose. E agora resulta que un pobre home, un que acababa de deixar de ser cego
para se converter en vidente, é dicir, en persoa que ve como son realmente as
cousas, as cores, as figuras e demais, resulta –digo- que esta persoa se vai
converter agora en doutor, en mestre deles. Porque todos acoden a el para lle
preguntar como foi iso de que Xesús lle curara a cegueira. Porque, claro, iso
non pode ser. ¿Como vai un pecador –e Xesús érao claramente para eles ó curar
en sábado, polo tanto contra o que manda a Lei-, cómo vai poder un pecador
facer milagres? Logo iso non é posible. Non é posible para eles que Xesús o
tivese curado. Buscan e rebuscan razóns e argumentos e probas e calquera outra
clase de datos para se reafirmaren en que iso é imposible. Couces e máis couces
contra o aguillón.
Pero
o pobre cego, que agora ve, non fai máis que contarlles simple e sinxelamente o
que lle pasou. Tan admirado está de tanta pregunta a el dos fariseos polo que
verdadeiramente lle pasou, que, con pouca prudencia e sen pensalo moito, lles
pregunta, seguramente con abonda retranca pola súa parte: “Pero é que queredes
tamén vós facervos discípulos del?”.
Compréndese
moi ben que o cabreo dos fariseos chegase con isto ó máximo e que empezasen xa
a perder os nervios con el. “Ti. Ti serás discípulo del. Nós sómolo de
Moisés!”. Isto quere dicir. Nós atémonos ás normas da lei, dos correctos
costumes, do que sempre se creu e se fixo!
Como
se o mundo (podemos pensar nós) estivese quieto, parado... e, polo tanto, lles
estivese prohibido a videntes e profetas, coma Xesús, exercer a súa función de
rexeneración da moral, da ética, do ben facer. Sempre o mesmo. A historia de se
poñer de unllas contra os cambios repítese e seguirá seguramente a repetirse
sempre.
A
cerna, o fondo, da mensaxe de Xesús é que o decisivo, o bo, o que importa, o
que non se debe descoidar endexamais é que hai que practicar o ben. E practicar
o ben significa facer o ben ás persoas, a calquera, sobre todo a aquelas que
máis o precisan. Facer felices as persoas a tódolos niveis. Ser compasivos,
sempre e pronto, como o foi Xesús con este cego dándolle vista sen tardanza,
aínda que fose nun día santo, nun día festivo, sen agardar un día laboral, de
traballo, tal como pedían as normativas da lei relixiosa. Mentres non cheguemos
a pensar deste modo, seguiremos a ter inoculado no noso corpo a perigosa
enfermidade que deformou o comportamento dos fariseos. Tiñan eles os ollos
manchados co lixo de normas baleiras que non lles deixaban ver. E non hai peor
cego ca aquel que non quere ver, que se tapa os ollos para no ter que cambiar a
súa conduta egoísta, pechada en si mesmo.
Endexamais
deberiamos sentirnos satisfeitos ou compracidos cando alguén nos diga: “cánto
sabes!”. Si que poderiamos, polo contrario, sentirnos contentos e felices cando
oiamos dicir de nós que queremos, que amamos moito a xente, que nos preocupamos
por ela e que non deixamos de lles facer o ben. Só entón poderiamos dicir sobre
nós mesmos que vemos, que non estamos cegos.
Manuel
Cabada Castro
VER TAMÉN:
CATEQUESIS DE GALICIA:
Comentarios
Publicar un comentario