Parabéns, Papis!!

Día do Pai (anteriores)

Benquerido Xosé

 (19 marzo 2020)

            Na humanidade de Xesús está presente a divindade de Deus Pai, que nel se nos manifesta. É realmente un indicíbel misterio ese amosarse plenamente Deus a nós na humanidade, plena tamén, dun neno humano, Xesús, fillo de Xosé e de María. Os seus pais son un matrimonio humilde e traballador. Unha familia que tiña que vivir ó día do seu traballo. Como tantas familias de hoxe en día en tantos países. Nin sequera tiveran suficiente categoría social como para atoparen un lugar máis axeitado para o nacemento do seu fillo ca unha corte na que se recollía o gando.

            Hoxe celebramos a festividade do responsábel directo, legal, rebordante de agarimo, desta chamada “Sagrada Familia”. Xosé convértese así nunha figura entrañable como esposo de María e pai de Xesús. É comprensible que, dada a grandeza e sacralidade desta familia, tendamos a idealizala e convertela en algo diferente do que sería na súa realidade concreta. A familia María-Xosé-Xesús sería unha familiar normal da súa clase, do seu entorno aldeán e traballador. Iso si. Temos tamén pleno dereito a pensalos e imaxinalos como relixiosos e piadosos, moi unidos entre si e moi atentos e servizais cos seus parentes e veciños.

            En realidade, o evanxeo de hoxe tampouco nos agacha que existiron tamén nesta familia determinados conflitos, aínda que se resolvesen sempre con comprensión e amor. Que, por exemplo, despois dun día de festa tan sinalada, como o que celebraran en Xerusalén con parentes e veciños, lles pasase o que lles pasou co rapaz Xesús, entón de doce anos, tivo que provocar, tal como se nos conta hoxe, gran dor e desconcerto nos seus pais. O relato dá a entender tamén que os pais lle concedían suficiente liberdade ó seu fillo para que puidese quedarse en Xerusalén sen que nin os pais nin os outros parentes se decatasen.

            A festividade de hoxe convídanos a meditar un chisco nesta misteriosa relación de Xesús cos seus pais e consigo mesmo. Xesús vaise facendo, co percorrer dos anos, cada vez máis el mesmo, ó tempo que os seus pais van aprendendo tamén pouco a pouco que a súa paternidade ten que ir axudando a que nos seus fillos se vaia creando espazo para outro tipo de paternidade e para outra maneira de seren libres e responsábeis, máis alá do estreito círculo da familia en que naceron.

            Fronte á moi xusta e comprensíbel preocupación dos pais polos seus fillos, o adolescente Xesús intenta darlles a entender a Xosé e a María, sen que eles logren entendelo completamente, que el –tal como lles di- “ten que estar na casa de seu Pai”.

            Non deberiamos pensar que isto de “estar ca casa de seu Pai” é un asunto típico e exclusivo de Xesús para amosársenos así como Fillo único e “benquerido” do seu Pai Deus. Nós, cada un de nós, somos tamén fillos, aínda que a un nivel distinto do de Xesús, somos fillos –digo- deste mesmo Deus Pai pola graza e amor que El nos ten a todos.

            Isto quere dicir que todos deberiamos tomar conciencia de que estamos chamados, á maneira do propio Xesús, a ir acadando na vida diversos e sucesivos modos de sermos fillos. Nacemos todos nun momento dado e pertencemos, en canto fillos deles, a uns pais moi concretos. Este tipo de nacemento supón naturalmente unha grande alegría para os pais. Pero nada máis nacermos, empeza outro tipo de embarazo en relación co fillo ou filla que acaba de nacer. O novo fillo precisa agora ir xestándose de novo, unha vez máis, no interior da súa familia e do grupo concreto onde vive ata acadar autonomía e converterse así nunha persoa responsábel. Ten que aprender unhas maneiras concretas de se comportar, unha lingua na que entenderse cos demais e moitas outras cousas máis. É dicir, ten que nacer de novo. Ten que realizar outro nacemento máis alá do normal. Algúns chámanlle a este tipo de nacemento un “segundo nacemento”, “nacemento cultural” ou “nacemento espiritual” (como xa o chamaba San Tomé de Aquino no século XIII).

            Pero, máis alá deste segundo nacemento, hai aínda outro nacemento, ó que sería bo chamalo un terceiro nacemento. Neste sentido, poderiamos dicir que o adolescente Xesús lles está informando ós seus pais, Xosé e María, deste seu terceiro nacemento, cando lles di: “¿Non sabiades que eu teño que estar na casa do meu Pai?”.

            Hai ou pode haber xente que non chegou aínda a este terceiro tipo de nacemento. Temos que aprender a nacer por terceira vez. Temos que facer esa grande e feliz experiencia, pola fe e pola graza de Deus, de sentírmonos verdadeiros fillos, en compaña do noso irmán maior Xesús, verdadeiros fillos –digo- do noso común Pai Deus. Naceriamos así por terceira vez.

            E para que vexades que non vos estou a dicir cousas raras ou estrañas con isto do terceiro nacemento, fágovos lembranza do impresionante diálogo que ten Xesús con aquel maxistrado dos xudeus, chamado Nicodemo. Este Nicodemo é o mesmo que despois da morte de Xesús axudou a Xosé de Arimatea a darlle sepultura a Xesús.

            Ben.  Nicodemo quería instruírse sobre a nova mensaxe de Xesús e veu de noite a falar con el. O diálogo, segundo nolo refire o evanxeo de Xoán (3, 3-8), é o seguinte: “Xesús díxolle: - Con toda verdade cho aseguro: como un non naza de novo, non pode ver o reino de Deus. Replicoulle Nicodemo: - ¿Como pode un home nacer sendo vello? ¿Pode entrar outra vez no seo da nai e nacer?. Respondeulle Xesús: - Con toda verdade cho aseguro: como un non renaza pola auga e o Espírito, non pode entrar no reino de Deus. O que naceu na carne, é carne, e o que nace do Espírito, é espírito. Non che estrañe que eu che dixese: ‘é necesario que vós nazades de novo’”.

            Teñamos azos, pois para nacermos de novo. Do mesmo xeito que Xesús foi realizando tamén, pouco a pouco, coa axuda dos seus pais Xosé e María, este seu terceiro nacemento. Un terceiro nacemento que se realizou con éxito total. Por iso o seu Pai Deus, “que está no ceo”, poderá dicir sobre el: “Este é o meu Fillo benquerido, no que teño a miña compracencia”.

             A grandeza de Xosé é que axudou, coa súa dona María, a que se realizase este novo e terceiro nacemento de Xesús. Deixando que o seu fillo Xesús vivise plenamente como fillo do seu pai Deus, aínda que iso a eles lles custase entendelo. Pero desa maneira Xosé e María aprenderon eles mesmos tamén a seren verdadeiros fillos do noso común Pai Deus “que está nos ceos”.

            Fermosa e grandiosa tarefa á que estamos todos chamados a realizar nas nosas vidas coa axuda do noso Pai Deus.

Manuel Cabada Castro