FICHA E LECTIO: Domingo 1 de Advento B
FICHAS: Comezamos a actualización ortográfica das fichas máis antigas co novo ciclo
+ FICHA 2
Esperarmos
sempre
(29 de novembro de 2020)
Damos comezo hoxe, con este primeiro
domingo de Advento, ó novo ano litúrxico, coa vista posta xa na festa do Nadal
que celebraremos antes dun mes.
“Advento” significa vinda, chegada. Irémonos, pois,
preparando, neste e nos próximos domingos, para a lembranza comunitaria e
festiva da vinda, da chegada onda nós do Deus que se fixo un de nós. Un
acontecemento que marca misteriosamente a historia humana toda. Ano tras ano,
estamos así convidados, impulsados a “esperar”. A esperarmos sempre. Unha
esperanza que ten os seus alicerces nunha fe robusta. A fe nun Deus Pai
todopoderoso –tal como se di na fórmula do Credo- que se nos manifestou en
Xesús para a nosa liberación e felicidade.
Porque esta nosa esperanza, renovada na manifestación
humana de Deus no Nadal, é en realidade unha esperanza previamente fundamentada
no feito de que Deus está xa desde sempre connosco. O Deus do Advento non é só
un Deus futuro, un Deus que virá. É conxuntamente un Deus que veu, que vén e
que virá. Un Deus que é, ó mesmo tempo, pasado, presente e futuro. Pasado,
porque desde sempre aí está Deus, construíndonos, dándonos vida e
agarimándonos. Como nolo explica o apóstolo Paulo: “Nel, é dicir, en Deus,
vivimos, movémonos e existimos”. Deus é desde sempre o facedor e sustentador de
todo. Del procede e nel está desde sempre a humanidade toda.
De xeito que neste sentido a Deus non o deberiamos
esperar coma se el non tivese estado xa antes onda nós. Mais este Deus que veu
xa onda nós, segue a vir, está vindo onda nós a cotío, en cada intre concreto
da nosa vida. Está sempre presente na nosa interioridade, na nosa propia
conciencia, mais tamén no noso exterior, nas persoas todas coas que un día e
outro nos atopamos, ben sexa de maneira esperada ou imprevista.
Por iso, cando a Igrexa nos convida neste tempo de
Advento a esperar, faino sabendo que é Deus mesmo, que desde sempre está xa
connosco, quen nos dá as forzas, a graza, para podermos así ter azos para
esperalo. Esperar a súa constante e repetida chegada, porque nunca seremos
capaces de recibilo en toda a súa grandeza sobrehumana e absolutamente
infinita.
Deus non é nunca algo así coma unha lección que se
aprende unha vez e sobre a que xa non precisariamos volver. Deus é sempre algo
que nin nesta vida nin na vindeira chegaremos a comprender plenamente. Para iso
teriamos que ser nós mesmos absolutamente infinitos, é dicir, coma Deus. E isto
é imposíbel.
Por
iso, para nós, Deus está sempre a chegar. As nosas alforxas deberían estar en
todo intre cheas de esperanza. Unha esperanza que é ela mesma un inmenso e
prezado galano, un inconcibíbel agasallo, que Deus mesmo nos dá para podermos
estar así en disposición de recibilo.
Así pois, de maneira especial no tempo de Advento deberiamos
repetir a invocación que comunitariamente proclamamos na Eucaristía:
“Anunciamos a túa morte, proclamamos a túa resurrección. Ven, Señor Xesús!”.
Este desexo e petición de que Xesús, o fillo de Deus que
se converte nun de nós, veña a todos e cada un de nós, a toda a humanidade e de
maneira especial ós máis necesitados da súa axuda e do seu consolo, é o lema
que debería presidir todo este tempo de Advento que hoxe comezamos.
Porque a súa vinda onda nós no Nadal, participando así en
todo da nosa humanidade, é un acontecemento que, por ben sabido e aceptado que
sexa, non deixará nunca de nos sorprender por pouco que nel pensemos. Por iso
toda preparación vén sendo cativa, todo “advento” queda curto, en relación cun acontecemento tan
inimaxinábel e incríbel.
Este “esperar” do Advento non é, xa que logo, un esperar
pasivo ou adormecido. Precisamente o evanxeo de hoxe convídanos a todos a
sermos responsábeis nas nosas particulares angueiras e quefaceres, a “estarmos
en vela”, a mantermos viva a conciencia e a non deixármonos vencer polo sono:
“Estade á espreita e atentos”, “vixiade”, “estade en vela”. Unha
responsabilidade, esta nosa, que tampouco debería ser angustiosa, senón
confiada, porque quen vén, aquel a quen esperamos, é en definitiva o Deus que se
nos fixo intimamente familiar.
Por iso engado aínda que a mellor maneira de practicarmos
este espírito de “esperanza”, específico do Advento, é xustamente levarmos á
práctica o que a vinda de Xesús nos anunciará e nos porá diante dos ollos. É
dicir: o exercicio consciente e constante dunha irmandade verdadeira e real
entre todos, en canto irmáns que somos todos dese Xesús que no Nadal se vai
facer para sempre irmán noso, irmán maior noso.
Manuel Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario