FICHA E LECTIO: Domingo 32 do Tpo. Ordinario A + Extra 31
FICHAS ANTERIORES: FICHA 1 / FICHA 2
Sermos
candeas acesas
(8
de novembro de 2020)
En
certa ocasión recibín dun amigo un chiste de Forges. Saberedes que, aínda que o
caricaturista naceu en Madrid, o seu pai era galego e apelidábase Fraguas
(aínda que o fillo cambiou despois Fraguas por Forges). Na caricatura estaban
representados os pais duns rapaces e mais estes. O pai lía nun xornal de gran
formato, a nai manexaba os mandos da tele e os rapaces entraban con ademán
decidido onda eles e dicíanlles: “Acabamos de tirar a tele e mailo ordenador ó
patio. Isto é unha revolución. Esiximos que nos contedes contos... e cousas.
Iso”...
Volvendo
xa ó noso. Con frecuencia se falaba antes da Biblia, do Antigo e do Novo
Testamento, como dunha “Historia Sagrada”. Sobre todo no Novo Testamento, como
ben sabemos, Xesús fala en parábolas, en “contos” poderiamos dicir, que
conteñen grandes verdades. Non só os rapaces, para poderen durmir, fecundar a
súa imaxinación e saber orientarse na vida, todos precisamos que nos conten
historias ben artelladas e que conteñan importantes verdades. Por iso as boas
novelas teñen tantos lectores.
Os
xornais, en cambio, mais sobre todo a tele e outros medios de comunicación
métennos, non poucas veces, tantas cousas na cabeza e na imaxinación que, no
canto de nos serviren para orientármonos e formármonos axeitadamente, o que non
poucas veces fan é manipularnos e utilizarnos para os particulares intereses
políticos ou económicos dos que os dirixen.
A
“historia sagrada” ou o “conto” que Xesús nos refire hoxe é o das dez mociñas que
agardan a entrar na sala de vodas cando cheguen os noivos. Unha vez máis se nos
presenta o reino de Deus como un encontro festivo e un ledo xantar de parentes
e amigos. O reino de Deus é descrito así como o conxunto dunha humanidade que
celebra festivamente a irmandade mutua de todos en mutua unión entre si e con
Deus.
O
tema da luz é tamén importante. De si mesmo dixera xa Xesús noutras ocasións:
“Eu son a luz do mundo”. Mais tamén, e como consecuencia disto: “Vós sodes a
luz do mundo”. Alí onde está Deus, alí hai luz e claridade. Mais tamén onde
queira que esteamos deberiamos, como bos cristiáns, converternos en luz para
nós mesmos e para os demais. A luz crea calor e constrúe espazos novos e
abertos para podermos camiñar con seguridade e tranquilidade.
As
cinco mozas atoladas das que nos fala a parábola non se preocuparon moito de
seren luz para si mesmas nin para os demais. Velaquí o seu erro.
Lémbrome
moi ben de cando eu era aínda un rapaz nunha cativa parroquia da pontevedresa
Terra de Montes. Cando anoitecía, ó principio, ademais do lume da lareira había
algunha candea acendida, ou un candil de aceite (semellante seguramente ós
candís das virxes do evanxeo) e despois ás veces un candil de carburo. Nos anos
corenta a meu pai ocorréuselle facer alá abaixo no río un cativo e familiar
muíño no que tamén había unha dínamo que producía algo de corrente continua
para así podermos ter luz eléctrica na nosa casa e nalgunhas casas veciñas.
“Ide botar a luz”, dicíanos el. E subiamos ó piso alto da casa para erguermos
pouco a pouco unha panca que por medio dun arame movía alá abaixo no río un
dispositivo que daba entrada a auga para producir luz. A luz da lámpada que
estaba encima da miña cabeza era primeiro de cor vermella e tornábase despois
xa máis clara e branca. Eu tiña a impresión de ser o facedor da luz. Mais non.
Eu só poñía os medios para que a forza da auga do río se convertese onda min en
lámpada para escorrentar a escuridade.
Si.
Temos que nos esforzar en amarmos a luz e en sermos, en canto poidamos, luz
tamén para cantos se atopen connosco. Mais luz, o que se di luz no seu senso
máis radical e pleno, non hai en definitiva máis ca unha. Unha luz que para
nós, os crentes na boa nova de Xesús, é este mesmo en canto manifestación
resplandecente do Pai-Deus, que ilumina, como se nos di tamén noutro texto do
Novo Testamento, “a todo home que vén a este mundo”.
O
evanxeo pode deixarnos se cadra un pouco de angustia polas cinco mozas que se
durmiron e non estaban a punto cando chegou o noivo. Quizais por iso, agora que
estamos aínda relativamente preto do día no que nos lembrabamos dos nosos
defuntos, tráenos Paulo unhas palabras tranquilizadoras na súa carta ó
Tesalonicenses. “Non queremos –dísenos alí- que esteades desinformados acerca
dos mortos, para que non vos agoniedes coma os outros, os que non teñen
esperanza. Porque, se cremos que Xesús morreu e que resucitou, do mesmo xeito
Deus, por medio de Xesús, levará con El os que xa morreron”.
Xesús
é, pois, e serao sempre, “Salvador”, como o seu mesmo nome hebreo significa.
Mais para que tal “salvación” se realice en todos e cada un de nós, temos que
procurar achegarnos a quen é luz e calor, con fe e confianza. O noso Salvador non
perde nada da súa luz ó compartila connosco. E, pola nosa parte, tampouco nós
perdemos nada da luz recibida ó compartila cos demais.
Este
poñérmonos en contacto con Deus, Luz do mundo, realizámolo dunha maneira formal
e comunitaria na celebración eucarística. Mais tamén cando persoalmente nos
dirixamos a Deus na nosa oración ou nos poñamos ó servizo dos demais, cumprindo
así ese segundo mandamento que é, como sabemos, “semellante ó primeiro”. Así,
desta dobre e unitaria maneira, amando a Deus e os nosos próximos, é como
iremos recargando unha e outra vez as nosas pilas para sermos de verdade tamén
nós “luz do mundo”, luz para os demais.
Mellor
é sermos nós mesmos pequenos soles. Mais tamén a lúa, aínda ser ter luz propia,
pode iluminar de noite -cando o sol se retirou a durmir- os pasos dos
camiñantes. Sexamos, pois, luz, dunha ou doutra maneira, para os demais.
Manuel
Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario