Ficha e Lectio - Domingo 33 Ord B
FICHAS ANTERIORES:
LECTIO:
DOMINGO XXXIII T. O.
(Ano B: 18. XI. 18)
O
tempo corre que é unha barbaridade, dicimos de cando en vez. Para algúns corre
moi lento, por exemplo, para os rapaces e xente moza. En troques, para os que
xa nos apuntamos á chamada “terceira idade”, si que se nos vai o tempo a toda
présa, por máis que intentemos frealo.
Os
tempos de Deus son distintos. Mellor dito, Deus non ten tempo. Deus é eterno, é
a mesma eternidade. Non sabemos, estando como estamos no tempo, como se pode
vivir a eternidade. Este é o seu misterio, a súa grandeza. De tódalas maneiras,
algo de eternidade si que levamos nós dentro, porque a verdade é que nos
gustaría a todos ser eternos, vivirmos sempre, etc. E isto non podería ser así
se non soubésemos algo dela, desa eternidade. Cousa que polo demais non nos
debería estrañar, porque á fin e ó cabo de Deus, que é a mesma eternidade,
procedemos todos.
Vivimos,
polo tanto, cada un de nós e a humanidade no seu conxunto, entre o tempo e a
eternidade. Algún bo día e sen que se nos consultase (porque non eramos aínda
nada) atopámonos, e ben sorprendidos, neste mundo. E empezamos a berrar forte,
a respirar os primeiros “airiños da nosa terra” e aquí estamos. En plena
aventura da vida con outras persoas ás que lles pasou algo semellante.
Os
tempos litúrxicos son tamén cambiantes. Case sen dármonos conta, estamos xa na
antesala do chamado Tempo de Advento. Co domingo seguinte ó próximo (que será a
festividade de Cristo Rei) estaremos xa metidos nese especial tempo
preparatorio do nacemento de Xesús. Nacemento, vida, paixón, morte e
resurrección de Xesús son para nós algo así como o modelo ou paradigma do noso
propio proceso vital.
Tanto
para Xesús coma para nós vivirmos é un proceso que non se detén, unha
verdadeira aventura. En canto a nós, o máis fermoso, grandioso e insospeitábel
é que Deus estea no comezo, no centro e no descoñecido futuro destas nosas
vidas. Unhas vidas que en realidade xa non rematarán, porque ó estarmos como
estamos nas mans de Deus seremos tamén inmortais á semellanza del. El non nos
vai deixar caer das súas mans.
Ben.
Todo isto está dito porque as lecturas de hoxe (case xa ó final, como digo, do
chamado tempo litúrxico “ordinario”) lévannos un pouco por aí. Hai nelas, tanto
na primeira (do Libro de Daniel) coma no mesmo evanxeo, unha linguaxe de signo
apocalíptico. Fálasenos, neste sentido, sobre o futuro dunha maneira que nos
podería arrepiar. Pero é, como digo, unha linguaxe que naqueles tempos era
normal utilizar ó falar destas cousas. Xesús participaba tamén, en canto pertencente
ó seu tempo e á súa cultura, desta maneira de se referir ós acontecementos
futuros. Como con acerto nos conta M. Regal Ledo en relación con isto nalgún
dos seus escritos: “A encarnación de Deus é moito máis có feito puntual dunha
persoa humana que toma corpo nas entrañas de María; tamén toma corpo nas
entrañas da historia, das culturas, do pensamento humano”.
De
todos modos, Xesús non se deixa levar totalmente por esa maneira apocalíptica
de falar ó nos dicir concretamente no evanxeo de hoxe: “En canto ó día e maila
hora no que iso vai acontecer, ninguén sabe nada”.
Malia
esta advertencia, semella que os primeiros cristiáns estaban convencidos da
próxima ou inmediata volta de Xesús, “con gran poder e gloria” (tal como se nos
di). O que significaría que o final da historia humana tería acontecido xa e que
polo tanto nós non estariamos hoxe aquí falando ou oíndo cousas coma estas.
Pois
ben, ante tanta ignorancia nosa sobre os misterios de Deus (en calquera caso,
misterios bondadosos e misericordiosos, porque o noso Deus é e seguirá a ser
sempre un Deus Pai bondadoso e misericordioso), deberiamos seguir o consello de
Xesús de “aprender da figueira”. En que sentido?
Na
nosa terra temos moitos nomes de lugares e apelidos chamados “Figueroa”, aínda
que máis correctamente teriamos que dicir “Figueiroa”. Un nome que proviría
dalgunha “pequena figueira” (“ficariola”, no latín vulgar) que habería por alí.
Tamén “Figueirido” ou “Figueiredo” que fan referencia a sitios onde abondan as
figueiras, etc. A figueira ten para min gratas lembranzas dos meus tempos de
rapaz. Non era unha “ficariola”, unha pequena figueira, senón unha ben grande,
a que chegaba case ata o tellado da nosa casa familiar que tiña bastante altura.
Como eramos seis os irmáns, a nosa nai repartiunos as pólas da gran figueira
para que non rifásemos demasiado entre nós cando apulitabamos a ela ó empezaren
os figos a madurar.
Tamén
a Xesús lle gustaban os figos e algunha vez ata tivo que maldicir unha porque
non tiña figos, e iso que -tal como se nos di no evanxeo- non era tempo deles...
Pois ben, a figueira vén sendo un símbolo da nosa vida, que vai sempre
cambiando, avanzando, semellando ás veces estar morta, aínda que en realidade
no seu interior bule sempre, agachada, a vida. No inverno está amorriñada e as
follas –murchas- cáenlle ó chan; na primavera xorden os primeiros gromos nas
pólas e no verán os figos convértense en delicia para o padal. A figueira non
sabe do seu futuro, nin lle angustia. Limítase a seguir o ritmo interior que
lle dita a natureza.
Por
outra parte, a figueira deixa tamén que os necesitados se alimenten dos seus
froitos. Uns froitos que ela non sabe cómo é capaz de os producir. Pero aí
están: ó servizo de quen se queira achegar onda ela. Por iso a figueira vénnos
tamén ben hoxe, pois estamos a celebrar por segunda vez a “Xornada Mundial dos
Pobres”, que o papa Francisco botou a andar o ano pasado. Deixemos, como
figueiras boas e xenerosas, que os pobres se alimenten dos froitos que Deus
lles quere dar a eles por medio de nós.
Digo
isto e podería engadir moito máis porque é Xesús quen nos di que deberiamos
aprender da figueira. Esteamos, pois, coma ela, ben enraizados na humildosa
terra e abertos cara ó ceo, cara ó futuro e cara ós demais.
Deixémoslle,
finalmente, ó noso Deus Pai que, así como foi el quen pensou en nós para nos
dar vida, sexa tamén el quen a goberne e dirixa polos seus sabios camiños, aínda
que nós poidamos consideralos rectos unhas veces e outras retortos. Tanto os
camiños da nosa vida coma os daqueles que levamos no corazón. E neste
inabarcábel grupo dos que queremos non deberiamos excluír a ninguén, por
descoñecido que sexa para nós. Pois deberiamos querer ben a todos en canto irmáns
nosos en Cristo Xesús, irmán maior noso.
ORACIÓN DOS FIEIS
Invocamos a Deus, Pai noso e Pai de todos, dicindo
conxuntamente: Escóitanos, Pai.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Dános, Pai, luz e entendemento para sabermos que
as nosas vidas se orixinan en ti, dador de toda vida.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Fai, Pai, que saibamos respectar o ritmo
misterioso das nosas vidas e da natureza toda, sen violentala nin degradala.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Protexe, Pai, a cantos se atopan en perigo de
perder as súas vidas polas ameazas e as inxustas violencias dos demais.
TODOS:
ESCÓITANOS, PAI.
Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo noso Señor. AMÉN.
Manuel
Cabada Castro
VER MÁIS:
Comentarios
Publicar un comentario