Discurso do Papa Francisco ao final do Sínodo da Mocidade

Eu tamén teño que dar as grazas a todos. Ao Cardeal Baldisseri, a Monseñor Fabene, aos Presidentes delegados, ao Relator, aos Secretarios especiais - dixen que se deixaron a pel no documento preparatorio -; agora creo que nos deixaron os ósos, porque o perderon todo! Grazas aos expertos: vimos como se pasa dun texto  mártir a unha comisión mártir, a da redacción, que o fixo con tanto esforzo e tanta penitencia. Grazas. Grazas a todos vós, os auditores e entre os auditores, especialmente aos mozos, que nos trouxeron a súa música aquí á Aula - "música" é a palabra diplomática para dicir balbordo -, pero é así... Grazas.

Dúas pequenas cousas que me importan moito. Primeiro: reiterar unha vez máis que o Sínodo non é un Parlamento. É un espazo protexido para que actúe o Espírito Santo. Por esta razón, a información que se dá é xeral e non son as cousas máis particulares, os nomes, a forma de dicir as cousas coas que o Espírito Santo traballa en nós. E este foi un espazo protexido. Non esquezamos isto: Foi o Espírito o que traballou aquí. En segundo lugar, que o resultado do Sínodo non é un documento, díxeno ao principio. Estamos cheos de documentos. Non sei se este documento fóra de aquí terá algún efecto, non o sei. Pero certamente sei que debe telo en nós, debe traballar en nós. Nós elaboramos o documento, a comisión;  nós estudámolo, aprobámolo. Agora o Espírito dános o documento para que traballe no noso corazón. Somos nós os destinatarios do documento, non a xente de fóra. Que este documento traballe; e debemos rezar co documento, estudalo, pedir luz... O documento é para nós, principalmente. Si, axudará a moitos outros, pero os primeiros destinatarios somos nós: é o Espírito quen fixo todo isto e regresa a nós. Non hai que esquecelo, por favor.

 E unha terceira cousa: penso na nosa Nai, a Santa Nai Igrexa. O últimos tres números sobre a santidade [no documento] mostran o que é a Igrexa: a nosa Nai é Santa, pero nós, fillos, somos pecadores. Todos somos pecadores. Non esquezamos aquela expresión dos Pais, a "caste meretrix", a Igrexa santa, a Nai santa con fillos pecadores. E debido aos nosos pecados, o Gran Acusador sempre se aproveita, como di o primeiro capítulo de Xob: percorre e percorre a Terra en busca de alguén a quen acusar. Neste momento está a acusarnos con forza, e esta acusación tamén se converte en persecución; O Presidente de hoxe [Patriarca Sako] pode dicilo: a súa xente [a Igrexa en Iraq] é perseguida, así como moitas en Oriente e noutras partes. E tamén se converte noutro tipo de persecución: acusacións continuas para ensuciar á Igrexa. Pero á Igrexa non lla ensucia; aos seus fillos si,  todos estamos sucios, pero a Nai non. E por iso é hora de defender á Nai; e á Nai deféndella do Gran Acusador coa oración e a penitencia. Por iso pedín, neste mes que termina nuns poucos días, que se rezase o Rosario, que se rezase a San Miguel Arcanxo, que se rezase á nosa Señora para que sempre cubra á Nai Igrexa. Sigamos facéndoo. É un momento difícil, porque o Acusador, atacándonos, ataca á Nai, pero a Nai non se toca. Quería dicir isto sinceramente ao final do Sínodo.

E agora, o Espírito Santo regálanos este documento a todos nós, tamén a min, para reflexionar sobre o que nos quere dicir  a nós. Moitas grazas a todos, grazas a todos!