Ficha e Lectio - Domingo 32 de Ord B
FICHAS ANTERIORES:
LECTIO:
VER MÁIS:
No
tesouro un corazón
(11. XI. 18)
No
noso acostumado encontro semanal con Deus Pai, con Xesús e cos demais irmáns e
irmás coas que aquí nos atopamos, están aquí hoxe en certo modo presentes a nós
dúas mulleres, que actúan como protagonistas e animadoras da nosa fe. Trátase
concretamente, trasladándonos imaxinariamente a tempos antigos, de dúas persoas
que polo feito de seren mulleres estaban alomenos daquela socialmente
marxinadas, mais que á parte disto ó seren viúvas levaban unha vida pobre e
desprotexida ó careceren do apoio afectivo e económico dunha familia normal.
Pois
ben, se nalgún momento dixo Xesús que “se non vos facedes coma nenos, non
entraredes no reino dos ceos”, algo así nos podería dicir el hoxe tamén: se non
vos comportades como estas dúas mulleres, non entraredes no reino dos ceos. É
dicir, non participaredes da felicidade que leva consigo ser xenerosos e saber
confiar esperanzadamente na bondade de Deus.
Porque
estas veñen ser as mensaxes que nos chegan este domingo ó recuncho das nosas
conciencias. De maneira coherente, a liturxia ponnos en relación a mensaxe da
viúva pobre e xenerosa do evanxeo coa viúva do Antigo Testamento coa que se
atopa o profeta Elías. A viúva de Sarepta ía apañar uns guizos para acender o
lume, facer un panciño para ela e mais para o seu fillo e despois morrer, pois
non tiñan máis reservas para poderen seguir vivindo. Así e todo, a confianza en
Deus, suscitada polo profeta, fai que se realice o milagre da xenerosidade de
Deus con eles da mesma maneira que eles, nai e fillo, foran tamén xenerosos
pola súa parte co profeta.
En
canto ó Evanxeo, o contraste no interior da escena non pode ser meirande. Por
unha banda a grandeza, magnificencia e riqueza do templo de Xerusalén, no que
os letrados e xefes relixiosos se deixan ver con fachenda e autocompracencia, e
por outra esa pobre mulleriña viúva que o pouco que ten para poder seguir
vivindo o entrega ó Deus que se fai presente simbolicamente nese solemne lugar,
o templo de Xerusalén. Dicir que esta muller botou no peto do tesouro do templo
todo o que precisaba para vivir quere dicir que ela entregou a súa vida enteira
ó servizo de Deus. Ela non se reservou nada da súa vida para si mesma. É o
sinal da suprema e máxima xenerosidade.
Se
relacionamos este xesto co que comentabamos no anterior domingo sobre que para
Xesús os verdadeiros “templos”, é dicir, os lugares nos que Deus se encontra a
gusto, non son precisamente os construídos con pedra, mármore ou ladrillos,
senón as “persoas” concretas que no modo de se comportaren se asemellan a
Xesús, entón -digo- comprenderemos por
que Xesús se fixa tanto nesta mulleriña, nesta “viúva pobriña” (tal como nola
describe Marcos).
A
Xesús o templo, admirado polas multitudes que a el acoden, non lle suscita
atención especial. O que si admira Xesús é esta muller, cara á cal ninguén
ollaría, por ir seguramente pobremente vestida e con sinais claros na súa face
de estar deficientemente alimentada. Vería quizais Xesús nesa muller dalgún
modo a súa propia nai, que sen dúbida sería tamén pobre? Esa muller, María, que
polo contrario os artistas, populares ou non, acostuman a imaxinar, pintar ou
esculpir con preciosos vestidos, adornados incluso nalgunhas das nosas populares
romarías con billetes limpos e novos de vinte ou máis euros.
A
Xesús, o fillo do Deus vivo, váiselle en cambio o corazón, sen podelo remediar,
cara a este tipo de persoas. Os seus son os pobres e marxinados, os de abaixo.
Eles son os seus preferidos. E a propósito disto. Nos anos sesenta do século
pasado houbo moita discusión aquí en Galicia sobre o tema da introdución da
nosa lingua galega na liturxia, nas misas e demais. Tratábase da lingua do
pobo, da xente normal e corrente, sobre todo da lingua dos máis pobres e
sinxelos. O Concilio Vaticano II aprobara o uso destas linguas, por máis que
non fosen aínda oficiais. O caso é que, á diferenza do que ocorreu entón coa
introdución do euskara ou do catalán, co galego houbo moitos problemas. De
feito, tívose que esperar ata comezos do ano 1969 para podermos falar
publicamente con Deus en galego no interior das nosas igrexas, porque algúns
pensaban que o galego non era unha lingua suficientemente digna para ser
utilizada no interior dunha igrexa. Pois ben, por algún lado anda escrito,
entre a documentación desta polémica, que unha alta dignidade eclesiástica
argumentara naquel entón, para apoiar a súa postura contraria ó uso do galego
na liturxia, deste xeito (naturalmente en castelán): “Yo no me presentaría ante
Dios en alpargatas”.
Non
podemos saber desde logo se a mulleriña loada por Xesús calzaba ou non
alpargatas. Do que si en cambio podemos estar bastante seguros é de que ela era
ben pobre e que polo tanto, igual ca Xesús, falaría en arameo, a lingua normal
do pobo, e non en hebreo ou moito menos no latín dos invasores romanos.
Por
outra parte, sabemos que Xesús dixera sobre si mesmo que quen o ve a el ve o
Pai, é dicir, a Deus, e que polo tanto que el é o retrato fiel e auténtico de
Deus. Pois ben, ¿podemos imaxinar Xesús (que vivía entre os pobres) vestindo ou
calzando de maneira distinta ca eles? De modo que, ó revés do dito ese de que
“yo no me presentaría ante Dios en alpargatas”, teriamos máis ben que dicir e
desexar que oxalá tivésemos a sorte de podérmonos presentar algún día perante
Deus Pai dunha maneira que lle recordase a el o seu fillo Xesús ou aquela
mulleriña do evanxeo de hoxe.
Os
que traballan cos pobres, para acompañalos e dignificalos a moi distintos
niveis, falan con frecuencia do moito que aprenden e reciben deles: da súa
xenerosidade e do seu desprendemento. De cando en vez oímos ou lemos tamén que
algunha importante persoa (pola súa riqueza ou polos seus negocios) ten doado a
algunha institución benéfica ou caritativa unha considerábel suma de diñeiro.
Está moi ben, mais, a teor do que se nos di no evanxeo, podemos estar ben
seguros de que aquela mulleriña pobre, que chegou cansadiña ó templo, deixou no
peto do tesouro do templo máis ca esa persoa rica, porque coas poucas moedas
que dispuña para poder seguir vivindo deixou ela alí, no peto do templo, o seu
corazón, a súa persoa enteira.
Boa
e importante tarefa a que temos por diante os cristiáns se queremos asemellarnos
a esa pobre, santa e xenerosa muller.
Comentarios
Publicar un comentario