Ficha e Lectio - Domingo 31 Ord B

FICHAS ANTERIORES:



LECTIO: 

DOMINGO XXXI T. O.
(4. XI.18)

            Intentarei ser algo máis breve do normal. Porque hai só tres días que nos atopabamos aquí mesmo celebrando a festa de “Tódolos Santos” e coido que non cómpre enchernos demasiado de ideas. O que importa é a práctica do ben, e non tanto as teorías máis ou menos abstractas e bonitas sobre aquilo que debemos facer.
            Algo relacionado con isto que digo semella estar precisamente o breve discurso de Xesús que hoxe nos refire, unha vez máis, Marcos. Porque se algo é e di Xesús é ser concreto e falar de maneira tamén ben concreta. El é para nós, en certo modo, a mesma “concreción” de Deus-Pai no mundo, ou –dito doutra maneira- o Deus  visíbel e tanxíbel.
            Pois ben, convén non deixar de lado que o diálogo de hoxe de Xesús co letrado ocorre no día seguinte da coñecida escena do templo na que Xesús botou sen contemplacións fóra do templo os que andaban a facer os seus negocios vendendo ou mercando determinados animais para os sacrificios que alí se realizaban. Algo que obviamente non debeu de ser do agrado dos administradores relixiosos de tales actos de culto: os sacerdotes do templo e os escribas.
            Con isto Xesús estaba a realizar un xesto importante e significativo. E xa sabemos que un xesto vale máis ca mil palabras. Dalgún xeito viña Xesús amosar así que a nosa relación con Deus Pai debía ir máis alá do cumprimento dunhas determinadas normas ou da realización duns concretos ritos cultuais, os que tiñan lugar de maneira centralizada no templo de Xerusalén.
            Xesús quere baixar en certo modo a Deus do ceo á terra. Porque, á fin e ó cabo, ¿que é El senón a presenza viva e concreta de Deus no mundo? ¿E que somos, en consecuencia, os seres humanos do mundo senón presenzas, vivas e palpitantes tamén, do mesmo Xesús, Fillo de Deus e irmán maior noso, neste mundo noso? Con isto o “Deus que está no ceo” non desaparece, senón que amosa a súa verdadeira face en Xesús (no Emmanuel de Deus, é dicir, no “Deus connosco”) e en tódolos rostros humanos do mundo enteiro.
            É, pois, neste contexto cando un dos letrados lle vai preguntar a Xesús (como digo, no día seguinte da escena do templo) cal é o “primeiro” mandamento da lei. Para comprobar, coa resposta que lle dea Xesús, se este respecta de verdade as xerarquías morais e relixiosas do xudaísmo. Xesús non lle vai fallar ó letrado, porque non fará senón botar man das mesmas palabras do libro do Deuteronomio (6, 4-5), respondéndolle: “O primeiro é: Escoita, Israel: O Señor, noso Deus, é o único Señor. Amarás o Señor, o teu Deus, con todo o teu corazón, con toda a túa alma, con toda a túa mente e con toda a túa forza”.
            Con isto semellaría en principio que a pregunta quedaba perfectamente respondida. Mais Xesús –habida conta da escena do día anterior- vai engadir algo decisivo, porque este algo vén ser en realidade o centro mesmo da mensaxe de Xesús e da súa mesma persoa. Xesús vai colocar, efectivamente, dalgunha maneira ó mesmo nivel có primeiro mandamento o chamado segundo, cando seguidamente lle di ó letrado (sen que este, pola súa parte, lle tivese preguntado por este segundo mandamento): “O segundo é este: Amarás o teu próximo como a ti mesmo. Non hai mandamento máis importante ca estes”.
            Hai que ter en conta que no Antigo Testamento estes dous mandamentos se atopaban en certo modo mutuamente desvencellados. Do primeiro fálase no Deuteronomio e do segundo no Levítico (19, 18), mesturado aquí este mandamento entre outras moi diversas normas morais e cultuais. Xesús, en cambio, une directamente ámbolos dous mandamentos, considerándoos como semellantes e mutuamente inclusivos e indicando expresamente que non hai ningún outro mandamento que os supere en importancia. Cousa que o seu interlocutor, o letrado, aceptará, co agrado de Xesús, ó comentar tamén o mesmo letrado pola súa parte que eses mandamentos son “máis importantes ca tódolos holocaustos e sacrificios”.
            Ben podedes ver, pois, por que estas declaracións de Xesús veñen colocar o centro da nosa fe cristiá non no “templo”, senón nas persoas humanas. Esas persoas coas que, por aquí e por alá, nos atopamos día tras día. Nelas, en nós, habita o Deus Pai que nos quere. Pola graza de Deus Pai estamos así convertidos dalgunha maneira en Xesús, en verdadeiros templos seus. En consecuencia, non nos será xa posible endexamais separar o noso culto a Deus do noso servizo e entrega ós irmáns todos do mundo.
            Que esta gran mensaxe de Xesús se faga a cotío presente na nosa concreta vida cristiá.


ORACIÓN DOS FIEIS:
           
Preguémoslle a Deus Pai que nos converta en atentos seguidores da mensaxe de Xesús, dicindo: ESCÓITANOS, PAI. 
Todos: ESCÓITANOS, PAI.

- Dános, Pai, graza para podermos amarte a ti con todo o noso corazón, con toda a nosa alma, con toda a nosa mente e con toda a nosa forza. 
Todos: ESCÓITANOS, PAI.
- Fai, Pai, que amemos tamén o noso próximo como a nós mesmos. 
Todos: ESCÓITANOS, PAI.
- Axúdanos, Pai, a considerarmos estes dous mandamentos teus como semellantes entre si e máis importantes que calquera holocausto ou sacrificio. 
Todos: ESCÓITANOS, PAI.

Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo Noso Señor. Amén.


Manuel Cabada Castro




Comentarios

Publicacións populares