Homilía do Papa na Misa de Clausura da XMX
Queridos xoves:
Viñestes a Cracovia para atoparvos con Xesús. E o Evanxeo de hoxe fálanos precisamente do encontro entre Xesús e un home, Zaqueo, en Xericó (cf. Lc 19,1-10). Alí Xesús non se limita a predicar, ou a saudar a alguén, senón que quere -dinos o Evanxelista- cruzar a cidade (cf. v. 1). Con outras palabras, Xesús desexa achegarse á vida de cada un, percorrer o noso camiño ata o final, para que a súa vida e a nosa se atopen realmente.
Ten lugar así o encontro máis sorprendente, o encontro con Zaqueo, xefe dos «publicanos», é dicir, dos recadadores de impostos. Así que Zaqueo era un rico colaborador dos odiados ocupantes romanos; era un explotador do seu pobo, un que debido á súa mala fama non podía nin sequera achegarse ao Mestre. Con todo, o encontro con Xesús cambiou a súa vida, como sucedeu, e cada día pode suceder, con cada un de nós. Pero Zaqueo tivo que superar algúns obstáculos para atoparse con Xesús: polo menos tres, que tamén poden ensinarnos algo a nós.
O primeiro é a baixa estatura: Zaqueo non conseguía ver ao Mestre, porque era baixo. Tamén nós podemos hoxe caer no perigo de quedarnos lonxe de Xesús porque non sentimos á altura, porque temos unha baixa consideración de nós mesmos. Esta é unha gran tentación, que non só ten que ver coa autoestima, senón que afecta tamén a fe. Porque a fe dinos que somos «fillos de Deus, pois o somos!» (1 Xn 3,1): fomos creados á súa imaxe; Xesús fixo súa a nosa humanidade e o seu corazón nunca se separará de nós; o Espírito Santo quere habitar en nós; estamos chamados á alegría eterna con Deus. Esta é a nosa «estatura», esta é a nosa identidade espiritual: somos os fillos amados de Deus, sempre. Entendedes entón que non aceptarse, vivir infelices e pensar en negativo significa non recoñecer a nosa identidade máis auténtica: é como darse a volta cando Deus quere fixar os seus ollos en min; significa querer impedir que se cumpra o seu soño en min. Deus ámanos tal como somos, e non hai pecado, defecto ou erro que o faga cambiar de idea. Para Jesús -móstranolo o Evanxeo-, ninguén é inferior e distante, ninguén é insignificante, senón que todos somos predilectos e importantes: Ti es importante! E Deus conta contigo polo que es, non polo que tes: ante el, nada vale a roupa que levas ou o teléfono móbil que utilizas; non lle importa se vas á moda, impórtaslle ti. Aos seus ollos, vales, e o que vales non ten prezo.
Cando na vida sucede que apuntamos baixo no canto da o alto, pódenos ser de axuda esta gran verdade: Deus é fiel no seu amor, e ata obstinado. Axudaranos pensar que nos ama máis do que nós nos amamos, que cre en nós máis que nós mesmos, que está sempre da nosa parte, como o máis acérrimo dos «seareiros». Sempre nos espera con esperanza, mesmo cando nos encerramos nas nosas tristezas, rumiando continuamente os males sufridos e o pasado. Pero compracerse na tristeza non é digno da nosa estatura espiritual. É máis, é un virus que infecta e paraliza todo, que pecha calquera porta, que impide que a vida se reavive, que recomience. Deus, con todo, é obstinadamente esperanzado: sempre cre que podemos levantarnos e non se resigna a vernos apagados e sen alegría. Porque somos sempre os seus fillos amados. Lembremos isto ao comezo de cada día. Faranos ben dicir todas as mañás na oración: «Señor, douche grazas porque me amas; fai que me namore da miña vida». Non dos meus defectos, que hai que corrixir, senón da vida, que é un gran agasallo: é o tempo para amar e ser amado.
Zaqueo tiña un segundo obstáculo no camiño do encontro con Xesús: a vergoña paralizante. Podemos imaxinar o que sucedeu no corazón de Zaqueo antes de subir a aquela figueira, tería unha loita afanosa: por unha banda, a curiosidade boa de coñecer a Xesús; por outro, o risco de facer unha figura bochornosa. Zaqueo era un personaxe público; sabía que, ao tentar subir á árbore, faría o ridículo diante de todos, el, un xefe, un home de poder. Pero superou a vergoña, porque a atracción de Xesús era máis forte. Experimentariades o que sucede cando unha persoa se sente tan atraída por outra que se namora: entón sucede que se fan de boa gaña cousas que nunca se fixeron. Algo similar ocorreu no corazón de Zaqueo, cando sentiu que Xesús era de tal maneira importante que faría calquera cousa por el, porque el era o único que podía sacalo das areas movedizas do pecado e da infelicidade. E así, a vergoña paralizante non triunfou: Zaqueo -dinos o Evanxeo- «correu máis adiante», «subiu» e logo, cando Xesús o chamou, «deuse présa en baixar» (vv. 4.6.). Arriscouse e actuou. Isto é tamén para nós o segredo da alegría: non apagar a boa curiosidade, senón participar, porque a vida non hai que encerrala nun caixón. Ante Xesús non podemos quedarnos sentados esperando cos brazos cruzados; a el, que nos dá a vida, non podemos responderlle cun pensamento ou un simple «mensaxiño».
Queridos xoves, non vos avergoñedes de levarlle todo, especialmente as debilidades, as dificultades e os pecados, na confesión: El saberá sorprendervos co seu perdón e a súa paz. Non teñades medo de dicirlle «SI» con toda a forza do corazón, de responder con xenerosidade, de seguilo. Non vos deixedes anestesiar a alma, senón aspirade á meta do amor fermoso, que esixe tamén renuncia, e un «non» forte ao doping do éxito a calquera prezo e á droga de pensar só en si mesmo e na propia comodidade.
Despois da baixa estatura e a vergoña paralizante, hai un terceiro obstáculo que Zaqueo tivo que enfrontar, xa non no seu interior senón ao seu ao redor. É a multitude que murmura, que primeiro o bloqueou e logo o criticou: Xesús non tiña que entrar na súa casa, na casa dun pecador. Que difícil é acoller realmente a Xesús, que duro é aceptar a un «Deus, rico en misericordia» (Ef 2,4). Poida que vos bloqueen, tratando de facervos crer que Deus é distante, ríxido e pouco sensible, bo cos bos e malo cos malos. En cambio, o noso Pai «fai saír o seu sol sobre malos e bos» (Mt 5,45), e convídanos ao valor verdadeiro: ser máis fortes que o mal amando a todos, mesmo aos inimigos. Poida que se rían de vós, porque creedes na forza mansa e humilde da misericordia. Non teñades medo, pensade en cambio nas palabras destes días: «Benaventurados os misericordiosos, porque eles alcanzarán misericordia» (Mt 5,7). Poida que vos xulguen como uns soñadores, porque creedes nunha nova humanidade, que non acepta o odio entre os pobos, nin ve as fronteiras dos países como unha barreira e custodia as propias tradicións sen egoísmo e resentimento. Non vos desanimedes: co voso sorriso e os vosos brazos abertos predicades a esperanza e sodes unha bendición para a única familia humana, tan ben representada por vós aquí.
Aquel día, a multitude xulgou a Zaqueo, mirouno con desprezo; Xesús, en cambio, fixo o contrario: levantou os ollos cara a el (v. 5). A mirada de Xesús vai máis aló dos defectos para ver á persoa; non se detén no mal do pasado, senón que divisa o ben no futuro; non se resigna fronte á cerrazón, senón que busca o camiño da unidade e da comuñón; no medio de todos, non se detén nas aparencias, senón que mira ao corazón. Con esta mirada de Xesús, podedes facer xurdir unha humanidade diferente, sen esperar a que vos digan «que bos sodes», senón buscando o ben en por si, felices de conservar o corazón limpo e de loitar pacíficamente pola honestidade e a xustiza. Non vos deteñades na superficie das cousas e desconfiade das liturxias mundanas da aparencia, da maquillaxe da alma para aparentar mellores. Pola contra, instalade ben a conexión máis estable, a dun corazón que ve e transmite o ben sen cansarse. E esa alegría que recibistes gratis de Deus, dádea gratis (cf. Mt 10,8), porque son moitos os que a esperan.
Escoitamos por último as palabras de Xesús a Zaqueo, que parecen ditas á mantenta para nós neste momento: «Dáche présa e baixa, porque é necesario que hoxe me quede na túa casa» (v. 5). Xesús diríxeche a mesma invitación: «Hoxe teño que aloxarme na túa casa». A Xornada Mundial da Xuventude, poderiamos dicir, comeza hoxe e continúa mañá, en casa, porque é alí onde Xesús quere atoparnos a partir de agora. O Señor non quere quedar soamente nesta fermosa cidade ou nos recordos entrañables, senón que quere vir á túa casa, vivir a túa vida cotiá: o estudo e os primeiros anos de traballo, as amizades e os afectos, os proxectos e os soños. Como lle gusta que todo isto llo levemos na oración. El espera que, entre tantos contactos e chats de cada día, o primeiro posto o ocupe o fío de ouro da oración. Canto desexa que a súa Palabra fale a cada unha das túas xornadas, que o seu Evanxeo sexa teu, e convértase no teu «navegador» no camiño da vida.
Xesús, á vez que che pide de ir á túa casa, como fixo con Zaqueo, chámache polo teu nome. O teu nome é precioso para el. O nome de Zaqueo evocaba, na lingua da época, o recordo de Deus. Fiarvos do recordo de Deus: a súa memoria non é un «disco duro» que rexistra e almacena todos os nosos datos, senón un corazón tenro de compaixón, que se alegra eliminando definitivamente calquera vestixio do mal. Procuremos tamén nós agora imitar a memoria fiel de Deus e custodiar o ben que recibimos nestes días. En silencio fagamos memoria deste encontro, custodiemos o recordo da presenza de Deus e da súa Palabra, reavivemos en nós a voz de Xesús que nos chama polo noso nome. Así pois, recemos en silencio, lembrando, dando grazas ao Señor que nos trouxo aquí e quixo atoparnos.
Viñestes a Cracovia para atoparvos con Xesús. E o Evanxeo de hoxe fálanos precisamente do encontro entre Xesús e un home, Zaqueo, en Xericó (cf. Lc 19,1-10). Alí Xesús non se limita a predicar, ou a saudar a alguén, senón que quere -dinos o Evanxelista- cruzar a cidade (cf. v. 1). Con outras palabras, Xesús desexa achegarse á vida de cada un, percorrer o noso camiño ata o final, para que a súa vida e a nosa se atopen realmente.
Ten lugar así o encontro máis sorprendente, o encontro con Zaqueo, xefe dos «publicanos», é dicir, dos recadadores de impostos. Así que Zaqueo era un rico colaborador dos odiados ocupantes romanos; era un explotador do seu pobo, un que debido á súa mala fama non podía nin sequera achegarse ao Mestre. Con todo, o encontro con Xesús cambiou a súa vida, como sucedeu, e cada día pode suceder, con cada un de nós. Pero Zaqueo tivo que superar algúns obstáculos para atoparse con Xesús: polo menos tres, que tamén poden ensinarnos algo a nós.
Cando na vida sucede que apuntamos baixo no canto da o alto, pódenos ser de axuda esta gran verdade: Deus é fiel no seu amor, e ata obstinado. Axudaranos pensar que nos ama máis do que nós nos amamos, que cre en nós máis que nós mesmos, que está sempre da nosa parte, como o máis acérrimo dos «seareiros». Sempre nos espera con esperanza, mesmo cando nos encerramos nas nosas tristezas, rumiando continuamente os males sufridos e o pasado. Pero compracerse na tristeza non é digno da nosa estatura espiritual. É máis, é un virus que infecta e paraliza todo, que pecha calquera porta, que impide que a vida se reavive, que recomience. Deus, con todo, é obstinadamente esperanzado: sempre cre que podemos levantarnos e non se resigna a vernos apagados e sen alegría. Porque somos sempre os seus fillos amados. Lembremos isto ao comezo de cada día. Faranos ben dicir todas as mañás na oración: «Señor, douche grazas porque me amas; fai que me namore da miña vida». Non dos meus defectos, que hai que corrixir, senón da vida, que é un gran agasallo: é o tempo para amar e ser amado.
Zaqueo tiña un segundo obstáculo no camiño do encontro con Xesús: a vergoña paralizante. Podemos imaxinar o que sucedeu no corazón de Zaqueo antes de subir a aquela figueira, tería unha loita afanosa: por unha banda, a curiosidade boa de coñecer a Xesús; por outro, o risco de facer unha figura bochornosa. Zaqueo era un personaxe público; sabía que, ao tentar subir á árbore, faría o ridículo diante de todos, el, un xefe, un home de poder. Pero superou a vergoña, porque a atracción de Xesús era máis forte. Experimentariades o que sucede cando unha persoa se sente tan atraída por outra que se namora: entón sucede que se fan de boa gaña cousas que nunca se fixeron. Algo similar ocorreu no corazón de Zaqueo, cando sentiu que Xesús era de tal maneira importante que faría calquera cousa por el, porque el era o único que podía sacalo das areas movedizas do pecado e da infelicidade. E así, a vergoña paralizante non triunfou: Zaqueo -dinos o Evanxeo- «correu máis adiante», «subiu» e logo, cando Xesús o chamou, «deuse présa en baixar» (vv. 4.6.). Arriscouse e actuou. Isto é tamén para nós o segredo da alegría: non apagar a boa curiosidade, senón participar, porque a vida non hai que encerrala nun caixón. Ante Xesús non podemos quedarnos sentados esperando cos brazos cruzados; a el, que nos dá a vida, non podemos responderlle cun pensamento ou un simple «mensaxiño».
Queridos xoves, non vos avergoñedes de levarlle todo, especialmente as debilidades, as dificultades e os pecados, na confesión: El saberá sorprendervos co seu perdón e a súa paz. Non teñades medo de dicirlle «SI» con toda a forza do corazón, de responder con xenerosidade, de seguilo. Non vos deixedes anestesiar a alma, senón aspirade á meta do amor fermoso, que esixe tamén renuncia, e un «non» forte ao doping do éxito a calquera prezo e á droga de pensar só en si mesmo e na propia comodidade.
Despois da baixa estatura e a vergoña paralizante, hai un terceiro obstáculo que Zaqueo tivo que enfrontar, xa non no seu interior senón ao seu ao redor. É a multitude que murmura, que primeiro o bloqueou e logo o criticou: Xesús non tiña que entrar na súa casa, na casa dun pecador. Que difícil é acoller realmente a Xesús, que duro é aceptar a un «Deus, rico en misericordia» (Ef 2,4). Poida que vos bloqueen, tratando de facervos crer que Deus é distante, ríxido e pouco sensible, bo cos bos e malo cos malos. En cambio, o noso Pai «fai saír o seu sol sobre malos e bos» (Mt 5,45), e convídanos ao valor verdadeiro: ser máis fortes que o mal amando a todos, mesmo aos inimigos. Poida que se rían de vós, porque creedes na forza mansa e humilde da misericordia. Non teñades medo, pensade en cambio nas palabras destes días: «Benaventurados os misericordiosos, porque eles alcanzarán misericordia» (Mt 5,7). Poida que vos xulguen como uns soñadores, porque creedes nunha nova humanidade, que non acepta o odio entre os pobos, nin ve as fronteiras dos países como unha barreira e custodia as propias tradicións sen egoísmo e resentimento. Non vos desanimedes: co voso sorriso e os vosos brazos abertos predicades a esperanza e sodes unha bendición para a única familia humana, tan ben representada por vós aquí.
Aquel día, a multitude xulgou a Zaqueo, mirouno con desprezo; Xesús, en cambio, fixo o contrario: levantou os ollos cara a el (v. 5). A mirada de Xesús vai máis aló dos defectos para ver á persoa; non se detén no mal do pasado, senón que divisa o ben no futuro; non se resigna fronte á cerrazón, senón que busca o camiño da unidade e da comuñón; no medio de todos, non se detén nas aparencias, senón que mira ao corazón. Con esta mirada de Xesús, podedes facer xurdir unha humanidade diferente, sen esperar a que vos digan «que bos sodes», senón buscando o ben en por si, felices de conservar o corazón limpo e de loitar pacíficamente pola honestidade e a xustiza. Non vos deteñades na superficie das cousas e desconfiade das liturxias mundanas da aparencia, da maquillaxe da alma para aparentar mellores. Pola contra, instalade ben a conexión máis estable, a dun corazón que ve e transmite o ben sen cansarse. E esa alegría que recibistes gratis de Deus, dádea gratis (cf. Mt 10,8), porque son moitos os que a esperan.
Escoitamos por último as palabras de Xesús a Zaqueo, que parecen ditas á mantenta para nós neste momento: «Dáche présa e baixa, porque é necesario que hoxe me quede na túa casa» (v. 5). Xesús diríxeche a mesma invitación: «Hoxe teño que aloxarme na túa casa». A Xornada Mundial da Xuventude, poderiamos dicir, comeza hoxe e continúa mañá, en casa, porque é alí onde Xesús quere atoparnos a partir de agora. O Señor non quere quedar soamente nesta fermosa cidade ou nos recordos entrañables, senón que quere vir á túa casa, vivir a túa vida cotiá: o estudo e os primeiros anos de traballo, as amizades e os afectos, os proxectos e os soños. Como lle gusta que todo isto llo levemos na oración. El espera que, entre tantos contactos e chats de cada día, o primeiro posto o ocupe o fío de ouro da oración. Canto desexa que a súa Palabra fale a cada unha das túas xornadas, que o seu Evanxeo sexa teu, e convértase no teu «navegador» no camiño da vida.
TOMADO DE: www.romereports.com
Comentarios
Publicar un comentario