Co mesmo feito co que castigabas os adversarios déchesnos sona convocándonos a ti - Sab 18, 6-9

Domingo 19 do Tpo. Ordinario - ciclo C

ESCOITA

Non escoitamos só co noso oído. 

O noso corpo tamén escoita. 

Unha palabra, cando atopa un corpo aberto, esténdese por el. 

O silencio crea unha resonancia na Palabra. 

Despois de facer silencio escóitase mellor. 

O silencio é un baleiro e faise presente unha plenitude. 

Só o baleiro pode dar resonancia. 

Non se pode cantar coa boca chea. 

É necesaria a capacidade de escoita.

O oído non selecciona. 

A vista é máis selectiva. 

O oído decátase de todo. 

Do canto do paxaro e do asubío do vento. 

O silencio é necesario para seleccionar a Palabra 

e para dicir o que o salmista. 

Oio no meu corazón unha voz.

Para escoitar é necesario o afecto. 

A nosa escoita é inmensamente provocadora. 

A escoita inspira ao outro. 

Se escoitas, desatas os valos do outro e provocas a súa palabra.

A Palabra, se nos toca e férenos, pódenos acompañar eternamente. 
Busca a Palabra que habita no teu corazón. 
Non a busques fora. 
Dalgunha maneira xa está dentro. Escóitaa. 
O que fai a Palabra é espertar algo que xa está dentro de nós. 
Polo silencio un aprende a escoitar sen anticipación. 
Non adiantarnos á palabra é boa cousa. 
Non dicir antes de tempo o que o outro nos ten que dicir.

Deus ten unha palabra soa: Xesús. 
A simplicidade de Deus é manifesta. 
E é que nunha Palabra poden florecer as demais. 
Basta escoitar unha palabra para que ela vaia madurando. 
Unha palabra que recolla sempre o noso silencio e a nosa atención. 
A Palabra buscaranos a nós. Non a manipulemos. 
No silencio pódenos atopar. 

http://www.dominicos.org/