Agardaba aquela cidade da que o arquitecto e construtor é Deus - Heb 11, 1-2. 8-19

Domingo 19 do Tpo. Ordinario - ciclo C

A VIDA, SEÑOR, É UN CAMIÑO

A vida, Señor, é un camiño que, ás veces, cansa.

Gustaríanos deter os nosos pasos e quedarnos nun lugar,

levantar a nosa casa, coidala e decorala cunha chea de obxectos.

Pero non é posible. Hai que seguir camiñando

buscando novos horizontes, atopando novas persoas,

renovando os vellos esquemas, adaptándose a novas situacións.

Somos, na vida, herdeiros dos nómades.

Decidimos un día cortar con Exipto 

que é a actitude de non moverse,

levantar grandes construcións,

muros infranqueables, tumbas xigantes.

Pero os nosos pais tomaron a decisión de vivir a vida

en continuo cambio e en perpetua renovación.

Así que ti, Deus dos nosos pais, 

es tamén o Deus camiñante connosco,

o que non se deixa encerrar en casas 

nin en ritos nin en fórmulas,

senón que vives en continua adaptación á vida. 

Non tes tumbas, déixalas baleiras enseguida 

que alguén pretende enterrarte e momificarte.

Ti es o Deus vivo e da vida. 

Anímasnos a estar sempre en proceso de cambio.

E cansámonos ás veces. 

Non é fácil vivir sempre nesa tensión que renova a nosa fe, 

pero peor é quedarse ancorado nunha fe morta

e estancada que, como a auga, pode corromperse. 

Axúdanos co teu Espírito

que renova sempre, como o aire, o ambiente da vida. 

Fai que non acumulemos moitos obxectos decorativos da fe, 

que logo son un peso excesivo

para seguir o camiño, ou dificultan e, ás veces, fano imposible.

Dános espírito de aventura e grazas por estar no noso camiño.

                                                                   

           Eucaristía evd