Ficha e Lectio-Domingo 22 de Ordinario C
LECTIO:
DOMINGO XXII T. O.
(C: 28 de agosto de 2016)
Como
tantas veces ocorre nas escenas que aparecen nos evanxeos, tamén na de hoxe aparece
Xesús tentado polos que non queren entrar con bo e humilde corazón na novidade
do que el nos quere anunciar. A mensaxe boa, alegre e dadora de felicidade do
seu reino. Un reino que se artella en realidade bastante a contracorrente dos
nosos modos habituais de comportármonos.
Trátase
hoxe de símiles ou parábolas, en directa conexión cos feitos mesmos, que levan
unha gran carga significativa, orientadora, en relación coas nosas maneiras de proceder
e actuar. Aínda que non soubésemos formalmente da autoría destes textos do
evanxeo, poderiamos xa sospeitar de quen procederían. Son e tiñan que ser de
Lucas. Porque Lucas adoita insistir unha e outra vez en presentarnos a Xesús
como desprendido dos bens materiais, animándonos así a entrar nesa gran novidade
de vivir efectivamente a fraternidade, construíndoa na crenza e no sentimento
de sabérmonos fillos dun mesmo pai Deus, pai especialísimo de Xesús e pai tamén
noso.
Por
iso é, efectivamente, o evanxeo de Lucas o único onde podemos atopar estas
parábolas relacionadas co modo, politicamente incorrecto, de como deberiamos
comportarnos nun banquete. Unha escena que resulta ser moi válida para que nela
se poida reflectir en principio o modo de pensar e de proceder dun cristián, é
dicir, dun seguidor da mensaxe básica e fundamental de Xesús.
Como
vemos, Xesús non rexeita relacionarse con ninguén, aínda que poida tratarse de alguén
sobre o que el sabe de antemán que non conxenia co seu comportamento nin coas
súas ensinanzas. É o que ocorre no caso de quen esta vez o convida, sendo como
é un “xefe dos fariseos”, que está polo tanto á espreita dalgún erro doutrinal
ou comportamental por parte de Xesús. Decátase un así de que a semente que
Xesús vai deixando caer nos corazóns da xente non está preseleccionada para
caer sempre en boa e acolledora terra, senón que pode caer tamén en pedra ou
nunha silveira.
O
caso é que este convite lle vai valer a Xesús como magnífica ocasión para
expresar de maneira moi plástica o modo como, pola nosa parte, nos deberiamos
comportar na nosa relación con Deus e cos demais.
En
primeiro lugar, teriamos que pensar que para Xesús a súa e a nosa relación cos
demais ten que fluír directamente da súa e da nosa relación con Deus. Xesús
sabe que toda a súa dignidade e grandeza vén de arriba, do Pai Deus. El non é
nada sen o Pai. E ese Deus Pai é o que descende cara a nós en Xesús, facéndose
nel un de nós, creando igualdade, fraternidade, e non “superioridades” ou as
correspondentes “inferioridades”. Pois estas últimas relacións que rompen coa
igualdade non son máis ca perversións do que é algo básico e fundamental na auténtica
mensaxe cristiá. O que nos comunica, pois, Xesús, á vista do habilidoso comportamento
dos convidados e comensais para se colocaren estratexicamente nos postos
supostamente máis dignos e apetecíbeis, non é máis cá tradución visíbel da
relación de Xesús co Pai e deste con el, así como tamén a tradución e expresión
concreta da relación de Xesús con nós e da nosa relación con el.
Hai
polo tanto aquí, nestes comentarios de Xesús sobre a escena do banquete, profundidades
teolóxicas relacionadas co máis fundamental do acontecemento orixinario
cristián, consistente na encarnación de Deus en Xesús. Non se trata polo tanto
(no dito de Xesús de que “cando alguén te convide a unha voda non te poñas no
primeiro posto”), non se trata –digo- dunha norma ou consello máis, moral ou
simplemente táctico, de entre os variados que calquera entendido en asuntos
éticos ou educativos podería formular para a consecución dunha vida digna e
humanamente apreciada por todos. Pois así, dese prudente modo, podemos evitar vérmonos
expostos a fracasos ou desenganos, procedentes da nosa fachenda en
relacionármonos cos demais...
Non.
Xesús apunta co seu sabio consello a algo que está no fondo mesmo da nosa
relación con Deus e, polo tanto, cos demais. É dicir, se Deus se achegou a nós
e se igualou con nós, non podemos nós pola nosa parte pretender ser superiores
ou máis dignos cós que viven a carón noso.
Por
esta razón o segundo consello, o que lle dá Xesús directamente ó xefe dos
fariseos que o convidou, está estreitamente relacionado co primeiro, afondando
aínda máis decididamente nel. Aquí, neste segundo consello, é cando a mensaxe de
Xesús se converte en limpamente “anti-cultural” ou “politicamente incorrecto”. Pois
abonda con preguntarnos a nós mesmos se algunha vez na vida fixemos algo que
polo menos se lle asemelle ó que nel se di: “Ti, cando deas un xantar ou unha
cea, non chames os teus amigos, irmáns, parentes ou veciños ricos”, senón
“convida os pobres, eivados, coxos e cegos; e serás ditoso...”. Cantas veces
fixemos isto na nosa vida? Posiblemente nunca. Mais do que aquí verdadeiramente
se trata non é de realizar, literalmente e sen máis, o que na norma ou no
consello de Xesús se nos di para fachendear a continuación ante os demais sobre
a nosa xenerosidade ou altruísmo. Do que sobre todo se trata é de intentarmos
ir cambiando a nosa actitude en relación cos que están máis precisados de axuda
ca nós, sen esperar deles recompensa algunha.
Estamos
hoxe ben informados do que está a pasar con
tantas persoas e familias que foxen de lugares de conflitos e guerras
cara a zonas que consideran máis seguras, como por exemplo a nosa Europa. E
tamén sabemos das enormes dificultades coas que se encontran esas persoas cando
solicitan axuda e protección onda nós. Pois ben, cando o papa Francisco fala
sobre estes temas, en relación por exemplo cos problemas dos refuxiados,
sabemos ben que non se morde a lingua. Debemos supoñer que el está ben
informado sobre que o cristianismo non é una serie de bonitas teorías ou abstractas
crenzas, senón un modo de proceder na vida polo que fronte ás excesivas preocupacións
particularistas deberiamos estar abertos ós problemas dos demais. Abertos no
sentido de que esteamos dispostos a lles abrir a nosa casa, a nosa mesa, etc.,
no mesmo sentido do consello de Xesús: “Cando deas un banquete, convida os pobres,
eivados, coxos e cegos...”.
Non
deberiamos esquecer, con todo, que a este consello de Xesús seguen un par de
breves mais fermosas palabras. Son estas: “e serás ditoso”. Fermosas digo,
porque a veces pensamos que xa está ben que Deus nos estea pedindo sempre
renuncias, sacrificios e cousas así, cando a verdade é que foi Deus mesmo quen
puxo nos nosos corazóns ese insaciábel desexo de dita e de felicidade. E se nos
deu ese desexo é porque quere que sexamos felices e que busquemos a felicidade.
Mais a felicidade non se acada, polo menos tal como nolo di Xesús no relato de
Lucas, a golpe de egoísmos e de pecharse un nos propios intereses, apartando
así a nosa vista das necesidades dos demais. Xa o formula ben, ademais, o coñecido
dito popular: “é mais feliz quen dá ca quen recibe”. E se non cremos nisto,
fagamos polo menos algunha vez a proba para ver que pasa.
ORACIÓN DOS FIEIS:
Invoquemos
a Deus noso Pai, por medio de Xesús Cristo, para que nos dea espírito de
xenerosidade con todos, dicindo: Escóitanos, Pai.
TODOS: Escóitanos, Pai.
- Dános, Pai, fe e esperanza na construción do teu
Reino, un reino de xustiza e de fraternidade.
TODOS: Escóitanos, Pai.
- Concédenos, Pai, espírito de servizo ós
necesitados do mundo enteiro, a semellanza
de Xesús que veu servir e non ser servido.
TODOS: Escóitanos, Pai.
- Axúdanos, Pai, a non preocupármonos por nós
mesmos senón polas dificultades e problemas
dos nosos irmáns.
TODOS: Escóitanos, Pai.
Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo noso
Señor. Amén.
Manuel Cabada Castro
VER MÁIS:
http://www.gruposdejesus.com/22-tempo-ordinario-c-lucas-141-7-14/
http://escoladeespiritualidade.blogspot.com.es/2016/08/28-de-agosto-domingo-22-do-tempo.html
Comentarios
Publicar un comentario