+ Fichas de Pascua C (maiores)

  

 

LECTURAS

     

       

    

                                                               

   

CATEQUESE DE PASCUA

(para a introducción da Lectio)

ADAPTADO DE: http://www.salesianos.edu/es/taxonomy/term/68/0

Domingo de Pascua :  

A resurrección de Xesús, para o evanxelista Xoán, é o momento decisivo do proceso do seu glorificación, cun nexo indisoluble coa paixón e morte. O acontecemento da resurrección non se describe coas formas espectaculares e apocalípticas dos evanxeos sinópticos: para Xoán a vida do Resucitado é unha realidade que se impón sen ruído e realízase en silencio. O feito da fe dos discípulos anúnciase "cando aínda estaba escuro" e iníciase mediante a visión dos signos materiais que os remiten á Palabra de Deus. Xesús é o gran protagonista da narración, pero non aparece xa como persoa.

A fe ten un proceso de experiencia persoal. O evanxeo, móstranos como foi o proceso desta experiencia nos discípulos, proceso que arrinca do sepulcro baleiro ata chegar á certeza da Resurrección do Señor. Eles, que conviviran con el, que o viron morrer, agora atopáronse co seu sepulcro baleiro; pero comprenderon que ese sepulcro está baleiro non porque roubasen o cadáver, ou o cambiaron de sitio ou calquera outra posible explicación, senón porque resucitou. Son testemuñas deses feitos, e ofrécennos o seu testemuño, a súa experiencia, a súa convicción. Pasaron do que se ve, ao que significa o que se ve. E aínda que estamos afeitos a esa argumentación de que “só me creo o que vexo”, segue sendo verdade que o principal é invisible aos ollos: o amor, a amizade, a ilusión, o amor, a esperanza, a alegría, a tristeza, a pena,... a resurrección tamén!

A fe cristiá na resurrección fúndase na resurrecciónde Cristo de entre os mortos. É unha actitude de confianza e esperanza gozosa que naceu da experiencia vivida polos primeiros discípulos que creron na acción resucitadora de Deus que levantou ao morto Xesús á

Vida definitiva. O Crucificado vive para sempre xunto a Deus. Habemos de chegar a comprender, aceptar, asumir que a resurrección é o comezo dunha nova vida, máis aló do espazo e do tempo; e que se moitas veces dicimos iso de “é que non o entendo”, non estamos a dicir ningunha barbaridade senón a cousa máis natural do mundo: como queremos comprender, así polas boas, como é esa nova vida, que é vivir a mesma vida de Deus?

A Resurrección de Xesús non é un acontecemento dun momento concreto, senón un contecemento que transcende a historia e a humanidade para converterse en algo globalizante, na razón de ser e o sentido da nosa existencia. A nosa existencia como crentes non se explican pola morte, senón pola Resurrección; a morte é relativa, só a Resurrección é absoluta. É o acontecemento que constitúe a garantía e a promesa de nosa propia resurrección. Esta é a fe que anima ás primeiras comunidades cristiás: "Aquel que resucitou ao Señor Xesús resucitaranos tamén a nós con el" (2Co4,14).

Domingo 2 :

Se o sepulcro baleiro dominaba a mañá do domingo, a presenza de Xesús no medio dos seus discípulos domina a tarde dese mesmo domingo. Esta presenza explica aquel baleiro, pero sobre todo, restablece unha continuidade na relación Xesús-discípulos. De aquí arrinca a intencionalidade do texto. Ao servizo do final da relación está o medo dos discípulos; ao servizo da continuación da relación están o saúdo, e a identificación do propio Xesús como a mesma acode que antes coñeceran os discípulos, quen, a partir de agora, falan de Xesús como “o Señor”. Pero a continuación da relación é só un primeiro paso.

O seguinte é o envío dos discípulos por Xesús, en continuidade co envío anterior de Xesús polo Pai. Os discípulos deben facer presente a Xesús e prolongar a súa obra, como Xesús fixo presente ao Pai e prolongado a súa obra. Este envío non debe entenderse limitado aos doce. No evanxeo de Xoán a denominación discípulos é sinónima de crentes. A comunidade crente na súa totalidade é a enviada.

O terceiro paso é a doazón do Espírito, que capacita para o envío. O símbolo de exhalar o alento significa a transmisión de vida. Aquí trátase dunha participación na vida de Xesús resucitado, quen posúe persoalmente o Espírito de Deus e que o transmite á comunidade crente.

O último paso é a potestade de perdoar os pecados. A potestade dáse no seo da comunidade crente, máis aló e por encima das concrecións históricas.

A partir do v. 24 o relato avanza coa coñecida historia de Tomás, ao que o autor presenta como un dos, unha expresión que no cuarto evanxeo se reserva para Tomás e para Xudas o traidor. Os discípulos fan ante Tomás confesión da súa fe: vimos ao Señor. Tomás respóndelles que el fará súa esta mesma confesión, a condición de que teña razóns tanxibles para facelo. Xesús en persoa achégalle esas razóns e Tomás fai súa a confesión de fe. Xesús acéptaa, pero reprocha a Tomás o modo de chegar a ela, declarando, en cambio, benaventurados aos que crean sen necesidade de basearse na comprobación tanxible. A través desta benaventuranza

o texto ábrese ao futuro, ás persoas non contemporáneas de Xesús. A expresión final para que creades non vai dirixida a non crentes, senón a crentes, a quen se tenta afianzar na fe que xa teñen. Esta finalidade cristológica complétase con outra: para que teñades vida.

Xesús é Vida, Xesús dá a Vida. O cuarto evanxeo é esencialmente unha mensaxe de salvación, pondo explicitamente de manifesto que en Cristo está a salvación.

Domingo 3 :  

Unha lectura repousada do evanxeo de hoxe revélanos unha cantidade de detalles aparentemente intranscendentes, pero coñecendo a San Xoán, xa sabemos que nunca conta nada porque si, por encher ou para «ambientar» unha escena...

O evanxeo de hoxe fálanos dunhas brasas na praia, uns peixes postos a asar, unha invitación a xantar... Estamos a falar de que Xesús preparoulles un xantar aos seus amigos! Que cousa tan vulgar, non?, tan pouco transcendente! Xesús e os seus como un grupo de amigos calquera. E Xesús que di: «Veña, raparigos, xantade». Que pouco solemne este Xesús que se dedica a preparar merendolas aos amiguetes no canto de falar «de cousas santas»!.

E con todo, nesta escena tan pouco transcendente, sen discursos de ningún tipo, atopámonos coa esencia de Xesús. Si, porque Xesús é proximidade, amizade, agarimo de corazón a corazón, aínda que iso esquezámolo a miúdo.

Ese Xesús que prepara o xantar aos seus amigos é un Xesús en plenitude de amor, de agarimo, de amizade, de preocupación polos seus. Que os amigos están abatidos? Dálles a súa paz e os chea de esperanza. Que veñen famentos e cansos de traballar? Prepara unhas brasas, asa uns peixes e convídaos a descansar e comer. Si, este é Xesús, tal e como nolo presenta o evanxelista Xoán na pasaxe de hoxe. Un Xesús resucitado, pero que non por vivir xa esa nova vida esqueceu que os seus amigos seguen tendo corazón... e estómago.

Pero isto é, precisamente, o que esquecemos con frecuencia os cristiáns, coa nosa linguaxe tan grandilocuente como baleiro, tan ampuloso como inútil, tan subido como afastado dos problemas da xente.

Falamos, repetimos fórmulas, pronunciamos sermóns, escribimos grandes tratados e documentos... e con todo Xesús asa uns peixes sobre unhas brasas para que os amigos coman. Estará aí a razón do por que Xesús chega aos corazóns e nós a ningunha parte?

Hoxe, que estamos en Pascua, é un día ideal para imaxinarnos a Xesús na beira do lago, paseando arriba e abaixo, esperando a ver se volven os seus amigos, pondo os peixes encima das brasas, dándolles voltas para que estean ben feitos... preparando o xantar aos amigos... E logo, ese sorriso marabilloso, tan cheo de amor e de vida como de complicidade ao ver aos amigos, e dicirlles, como a frase máis importante do mundo (naquel momento, para aqueles traballadores cansos e famentos, o era): «Raparigos, imos xantar».

Canta sinxeleza, canta simplicidade... e canta fondura! Pero nós, quereremos ver, quereremos descubrir a este Xesús? Ou seguiremos velándoo, máis que revelándoo, coa nosa palabrería? Señor, ensínanos a descubrirte, tamén, nunhas brasas e nuns peixes asados!.

Domingo 4 :

Nunha sociedade rural, como era a que escoitaba a Xesús, a imaxe do Pastor bo á fronte do seu rabaño, coñecendo a todas e cada unha das súas ovellas, guiándoas e mesmo dando a súa vida por elas, era unha imaxe próxima, coñecida e perfectamente asimilable. Por iso usouna Xesucristo que era, entre outras cousas, un coñecedor da realidade circundante e dos seus oíntes.

“Escoitan a miña voz e eu coñézoas e elas séguenme”. Xesús fala dunhas ovellas moi personalizadas, non como un número máis no rabaño, senón como alguén - home, muller- que ten unha relación moi persoal con El. Non basta formar parte do grupo (multitudinariamente, rutinariamente). O que o Señor di esixe unha relación persoal: escoitar a súa voz. Cada un de nós -para ser cristián- non pode contentarse con ser membro da Igrexa (vir a misa, cumprir os preceptos, etc.) senón que hai algo moito máis importante, tamén máis difícil pero tamén máis humano e máis enriquecedor: saber escoitar persoalmente a voz de XC, a súa palabra de vida, a súa chamada a recoñecerlle vivo e actuante na nosa vida de cada día.

É unha relación persoal que ten un fundamento no que a miúdo non pensamos. Di Xesús: "Eu coñézoas". Isto é moi importante. Mesmo máis importante que sentirse membro do "rabaño". O máis importante da nosa vida cristiá é atrevernos a aceptar este gran misterio do amor de Deus: o Señor coñécenos e por iso podemos seguirlle. E só se pode seguir -é dicir, confiar a vida, entregar a vida- a quen che coñece e ama.

"Ninguén as arrebatará da miña man". Ninguén, nin o noso pecado, nin a nosa mediocridade, nin as nosas dúbidas, nin o que sexa. Esta é nosa gran confianza. Xesús, o Señor, coñécenos -persoalmente, a cada un-, ámanos, guíanos. Por iso podemos seguirlle unidos, formando o seu "pequeno rabaño", para tentar comunicar -contaxiar- a todos os que conviven connosco esta gran Boa Nova: hai un Pastor que nos pode guiar cara a unha vida auténtica, nova e total.

"Eu e o Pai somos un". Crendo en Xesús cremos en Deus. É dicir, non cremos noutro Deus fose do Deus do que nos deu a coñecer Xesucristo. Moitos irmáns nosos talvez non cren pola nosa culpa, porque lles mostramos unhas imaxes de Deus falsas.

Hoxe día celebramos a xornada mundial de oración polas vocacións sacerdotais e é bo orar e pensar na repercusión que este día debe ter na nosa igrexa. Hoxe máis que nunca debemos pedir ao Señor que siga chamando a persoas ao seu servizo e ao servizo dos irmáns; persoas que xunto a El queiran ser dos Bos Pastores que dean a vida polos seus irmáns.

Domingo 5 :

O Señor, que está a piques de partir, deixa aos discípulos a súa herdanza. O seguimento de Xesús realizarase no amor ao próximo. O amor de Xesús aos homes non é a realización dun ideal humano altruísta nin un elevado comportamento ético, senón un amor á vontade do Pai.

Pódese mandar amar? Un amor forzado non sería verdadeiro. Con este mandamento, Xesús quere expresarnos o que realmente necesitamos.

Pódese vivir sen amar? O amor é a nosa savia e o noso alento. O que non ama se atrofia e morre; o que non é amado sécase e morre.

Douvos un mandamento novo

O mandamento de Xesús é novo. Novo pola extensión e pola intensidade, polo estilo, o modo e as calidades. Xesús pídenos que amemos como el. Niso está o novo, non no que, senón no "como". Amor como o de Xesús, é dicir, gratuíto, xeneroso, universal, incondicional, sen límites.

O novo está na ruptura de límites. Nós pomos límites a todas as cousas: limitamos as persoas, o tempo, a intensidade. Amar sen límites! Amar a todos, especialmente aos que máis o necesitan. Amar mesmo aos que che resultan desagradables, os que che ofenden e ódianche. Amar ao longo dos días e os anos; amar ata a morte e aínda máis aló da morte. Sen límites: ata desposuírte de todo, ata gastarte do todo, ata darte todo.

Amádevos, como eu vos améi.

Que significa amar como Cristo quere que amemos? O como amar apréndese mirando a Xesucristo. Non son receitas teóricas nin listas de preceptos: é o seu exemplo, a súa persoa.

Parece imposible pero é o único posible: só o que amou do todo, pode ensinarnos a amar na maior medida que nos sexa a nós posible. Non podía Xesús mandarnos amar, se non nos amou el primeiro. Nin nos podería esixir o amor, se non nos dese antes a capacidade para realizalo. Deus capacítanos para amar amándonos.

O sinal pola que coñecerán que sodes os meus discípulos.

O sinal non é nin o estar bautizados, nin o vir a misa, nin o afirmar todo o credo, nin o cumprir todos os demais mandamentos... Todo isto é -evidentemente- propio do discípulo de Xesús. Pero non é o sinal que colocou o Señor.

O sinal que colocou o Señor Xesús para coñecer aos seus discípulos auténticos é a do amor universal, do amor real e consistente e eficaz dos uns cos outros. Cristián non é o máis sabio, o máis «piadoso», o máis influente, senón o que máis ama. O amor é a nosa marca viva. E se facemos o sinal da cruz para identificarnos, é porque a cruz é o signo do amor máis grande, o verdadeiro amor cristián

Como ser cristián hoxe?

Podemos e debemos buscar respostas, pero a básica e fundamental déunola -dánola- Xesucristo: "que vos amedes uns a outros como eu ameivos". E vivindo este mandamento, iremos atopando respostas ás nosas preguntas. Porque só do amor xorden respostas cristiás.

Domingo 6 :

«O que me ama gardará a miña palabra»

A presenza de Deus entre nós nunca se realiza espectacularmente, senón que está en relación directa coa acollida da súa palabra, que é a Palabra de Deus. Deus viveen nós se gardamos a súa palabra e amámoslle de verdade.

Deus faise presente na persoa e na comunidade que ama. Pola contra, Deus afástase cando hai desamor ou inxustiza. O Deus cristián é un Deus que se fai presente cando amamos e cando nos reunimos no seu nome. Con todo, nós, empeñámonos con frecuencia en atopar a Deus desde as nosas necesidades; por iso esiximos «milagres».

«O Espírito Santo que enviará o Pai no meu nome, será quen volo ensine todo e vos vaia lembrando todo o que vos dixen»

Esta é a promesa de Xesús. Do Espírito non habería que falar moito. É mellor desexalo, esperalo, invocalo e deixarnos penetrar, reanimar e conducir polo. Ven Espírito Santo e ensínanos a crer en Ti como tenrura e proximidade persoal de Deus, como forza e poder que pode conquistar o noso interior e dar vida á nosa vida.

Renova o noso amor ao mundo e ás persoas. Ensínanos a coidar esta terra que nos regalaches.Axúdanos a imaxinar o mellor e máis humano. Ábrenos a un futuro máis fraterno e solidario. Ensínanos a pensar o aínda non pensado e construír o aínda non traballado. Pon nas persoas gozo, forza e consolo, nos seus grandes e pequenas decisións, nos seus medos, loitas, esperanzas e temores.

«Déixovos a miña paz, douvos a miña paz»

O saúdo e a despedida é con frecuencia a paz. Pero non todos os que se saúdan e despídense coa paz nos beizos pensan no mesmo. Xesús despídese dos discípulos dicindo: "Déixovos a miña paz", pero inmediatamente engade: " Douvos a miña paz ". Co que distingue entre a súa paz e outras paces ou outros modos de entender a paz.

A paz de Xesús é a paz de Deus, unha paz que este mundo non pode dar. É unha paz que se funda máis ben no desequilibrio ou na tolemia do amor, que o dá todo, que o comparte todo, que non busca o que é seu e que todo o perdoa.

«Se me amásedes, alegrariádesvos de que me vaia ao Pai»

Ir ao Pai a través da morte non é unha traxedia. A súa ausencia non será para eles unha perda, senón unha ganancia, ocasión dunha gran alegría. Co seu retorno ao Pai alcanzará a súa plena glorificación, quedará consumada a súa obra. Xesús dá aquí o verdadeiro sentido que a morte debe ter para os crentes: chegada á casa do Pai, encontro definitivo con el, culminación dunha vida entregada ao amor. Ante estas palabras debemos perder ese sentido tráxico que damos á morte, coma se fose algo irreparable. Con Xesús, ata a morte quedou derrotada. Se non fóra así, de que nos serviría a fe nel? (1ª Cor 15,19).

ATOPEI UNS VÍDEOS BREVES PERO MOI DIVERTIDOS E MOI INTERESANTES PARA OS RAPACES DE CONFIRMACIÓN ESPERO QUE VOS GUSTEN ...
(se non cargan ben, mellorade a calidade do vídeo)

- Por que ir a misa? (La vida eterna)
http://www.youtube.com/watch?v=GnCAq8Bhwps
- Por que ler a biblia? (Cuando leí la Biblia)
 http://www.youtube.com/watch?v=_sWcYFMDuVQ
- Prestamos atención as persoas? (¿Te acuerdas?)
http://www.youtube.com/watch?v=qmQfHzDvnUM
- A Resurreción vista doutro lado (¿Dónde está el cuerpo?)
http://www.youtube.com/watch?v=i85H6oCelZo
- A Eucaristía (La Eucaristía y tú)
http://www.youtube.com/watch?v=W7g38QeygrE
- O Espírito Santo (Crisis energética)
http://www.youtube.com/watch?v=ji9Lj6GLOZA&list=PL12619D99EEC40E09&index=12
- Non practicantes (La evidencia)
http://www.youtube.com/watch?v=DEZPsvpvJH0
- Signos de fe (Agua bendita)
 http://www.youtube.com/watch?v=6WQXccjFThk
- Vivos ou mortos? (Zombies versus Jesus)
http://www.youtube.com/watch?v=d7AvG2bEH1A&list=PL12619D99EEC40E09&index=4
- Xordos á Palabra (La Palabra de Dios)
http://www.youtube.com/watch?v=9W3NVJ2xkEY